Συνάθροιση με θέμα την μελέτη της Γραφής, τις ευθύνες των ρασοφόρων αδελφών και τα κακώς κείμενα.

Χθες Κυριακή, ημέρα αφιερωμένη στον Κύριο, πραγματοποιήθηκε μικρή  συνάθροιση νέων με τον κήρυκα του ευαγγελίου πατέρα Χ. Η συνάθροιση ήταν διαλογική όπως αρέσει στον κήρυκα και οι ερωτήσεις ελεύθερες. Οι απόψεις και οι διαφωνίες εκφράσθηκαν ανοικτά και οι απαντήσεις δόθηκαν με ζήλο για την αλήθεια, συνοδευόμενες με το γνωστό ελεγκτικό ύφος του κήρυκα για τα κακώς κείμενα στα πάσης φύσεως εκκλησιαστικά κατεστημένα.

Τονίσθηκε εκ μέρους του να προσέχουν οι νέοι από τους πνευματικούς που διεκδικούν το αλάθητο και τους γέροντες που απαιτούν απόλυτη υπακοή. Τους συμβούλευσε να μην υποδουλώνονται στην αυθεντία του ρασοφόρου απερίσκεπτα, αλλά να κρίνουν τις διδαχές των πνευματικών και των επισκόπων, με γνώμονα τις Γραφές και την στάση και διδαχή των αγίων της εκκλησίας, και να το κάνουν αυτό με πνεύμα ταπείνωσης και διάθεση για οικοδομή του λαού του Θεού και των ψυχών τους. Όχι με πνεύμα κατάκρισης, καταδίκης, ισοπέδωσης, έπαρσης. Όχι με πονηρή σκοπιμότητα για άνετη ζωή που συνδυάζει το κοσμικό φρόνημα και την εθιμοτυπική συμμετοχή στην πνευματική λατρεία.

Ο κήρυκας τόνισε αρκετές φορές σ' όλη την ομάδα των νέων και σε κάθ' έναν χωριστά να μελετούν την Αγία Γραφή και να προσεύχονται ώστε να γνωρίσουν τον Κύριο Ιησού.

Οι νέοι άκουσαν μάλλον με σοβαρότητα την συμβουλή περί καθημερινής μελέτης του ευαγγελίου. Διατήρησαν κάποιες διαφωνίες τους σε σχέση με τις ευθύνες που έχουν τινές ποιμένες για την απομάκρυνση νέων από τον Θεό και την λατρευτική συνάντηση πιστών στους ναούς. 

Με πνεύμα ελευθερίας η συνάθροιση έληξε και προτάθηκε επανάληψη συνάθροισης στο μέλλον. 

Αν ο Κύριος θέλει και είναι για το συμφέρον των ψυχών μας, ας συναντηθούμε πάλι με επικέντρο τον Ιησού από την Ναζαρέτ. Τον θεάνθρωπο σωτήρα μας. Αμήν!

Τα ''χαρίσματα'' του διαβόλου.

 

https://www.youtube.com/watch?v=q_OadgSFpYA

Ο άγιος Νικόλαος Πλανάς και τα υπερφυσικά της θείας λειτουργίας.

Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς και η θεωρία της εξελίξεως.

 
Ὁ ὅσιος πατήρ Ἰουστίνος Πόποβιτς γεννήθηκε στίς 25 Μαρτίου 1884 στήν πόλη Βράνε τῆς νοτίου Σερβίας. Ἐκοιµήθη ὁσιακά στίς 25 Μαρτίου τό 1979. Σπούδασε Θεολογία στή Σερβία, Ρωσία καί Ἀγγλία καί ἀνεκηρύχθη τό 1926 διδάκτωρ τῆς Θεολογίας ὑπό τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ πανεπιστηµίου Ἀθηνῶν.

Τό 1935, ἐξελέγη ὑφηγητής καί µετά καθηγητής τῆς Δογµατικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Βελιγραδίου. Τό 1945, ἐπικρατήσαντος τοῦ κοµµουνιστικοῦ καθεστῶτος ὑπεχρεώθη νά ἐγκαταλείψει τό Πανε­πι­στήµιο καί ἔζησε στήν Ἱερά Μονή τῶν Ἀρχαγγέλων Τσέλιε, κοντά στό Βάλιεβο ὡς πνευµατικός, συνεχίζοντας ἐκεῖ, κάτω ἀπό δυσχερεῖς συν­θῆκες, τό πνευµατικό καί συγγραφικό του ἔργο.

Συνέγραψε τρίτοµο ἔργο «Ὀρθόδοξος φιλοσοφία τῆς Ἀληθείας», τήν γνωστή Δογµατική του, ἑπτά τόµους ἑρµηνεία τῆς Καινῆς Διαθήκης καί Δώδεκα τόµους Βίους Ἁγίων καί πολλά ἄλλα Θεολογικά καί Φιλοσοφικά.

Ἐφέτος συµπληρώνονται τριάντα χρόνια ἀπό τήν ὁσιακή κοίµησή του. Θεωρεῖται ἀπό τούς µεγαλύτερους Θεολόγους τοῦ 20ου αἰῶνος, ἀκολούθησε κατά πάντα τήν Θεολογική ἐµπειρία καί ἄσκηση τῶν µεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ κρυφή συνείδηση τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Πολλά βιβλία του ἔχουν µεταφραστεῖ στά Ἑλληνικά. Ἕνα λαµπρό ἄρθρο του γιά τήν θεωρία τῆς ἐξελίξεως παραθέτουµε κατωτέρω:

Ἡ Θεανθρώπινη ἐξέλιξη.

Ζητᾶς νά σοῦ ἀπαντήσω στό ἐρώτηµα, ἄν µπορεῖ ἡ ἐπιστηµονική ἀντίληψη περί τῆς ἐξελίξεως τοῦ κόσµου καί τοῦ ἀνθρώπου νά συνυπάρξει µέ τήν παραδοσιακή Ὀρθόδοξη αἴσθηση καί γνώση. Ἀκόµη, ρωτᾶς ποιά, τό ποιά εἶναι στήν περίπτωση αὐτή ἡ στάση τῶν Πατέρων καί γιά τόν ἄν ὑπάρχει γενικῶς ἡ ἀνάγκη γιά µία τέτοια συνύπαρξη.

Μέ πολλή συντοµία λοιπόν γράφω τά ἑξῆς:

Ἡ ἀνθρωπολογία τῆς Καινῆς Διαθήκης στήκει καί πίπτει ἐπάνω στήν ἀνθρωπολογία τῆς Παλαιᾶς. Ὅλο τό Εὐαγγέλιο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁ ἄνθρωπος εἰκόνα τοῦ Θεοῦ! Ὅλο τό Εὐαγγέλιο τῆς Καινῆς Διαθήκης ὁ Θεάνθρωπος εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου. Ὅ,τι ἐπουράνιο, θεῖο αἰώνιο, ἀθάνατο καί ἀµετάβλητο στόν ἄνθρωπο ἀποτελεῖ µέσα του τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τό θεοειδές τοῦ ἀνθρώπου.

Αὐτό τό θεοειδές στόν ἄνθρωπο κακοποιήθηκε µέ τήν ἐθελούσια ἁµαρτία ἐκείνου, µέ τήν σύµπραξη µέ τόν διάβολο, µέσῳ τῆς ἁµαρτίας καί τοῦ θανάτου ὡς ἀπόρροιας τῆς παραβάσεως.

Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά ἀνακαινίσει τήν ἐφθαρµένη ἀπό τήν ἁµαρτία εἰκόνα Του. Γι’ αὐτό ἐνηνθρώπησε καί ἔµεινε στόν κόσµο τῶν ἀνθρώπων ὡς Θεάνθρωπος, ὡς Ἐκκλησία, γιά νά προσφέρει στήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπο, ὅλα τά ἀπαραίτητα µέσα, ὥστε αὐτός ὁ παραµορφωµένος θεόµορφος ἄνθρωπος νά µπορέσει µέσα στό Θεανθρώπινο σῶµα τῆς Ἐκκλησίας, µέ τήν βοήθεια τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων καί τῶν ἀρετῶν, νά ὡριµάσει «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς µέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώµατος τοῦ Χριστοῦ» (Ἔφ. 4,13). Αὐτή εἶναι ἡ θεανθρώπινη ἀνθρωπολογία.

Ὁ σκοπός τοῦ θεοειδοῦς ὄντος πού λέγεται ἄνθρωπος εἶναι ἕνας: νά γίνει σταδιακά τέλειος, ὅπως ὁ Θεός Πατήρ, νά γίνει Θεός κατά χάριν, νά ἐπιτύχει τήν θέωση, τήν θεοποίηση, τήν Χριστοποίηση, τήν Τριαδικοποίηση. Κατά τούς Ἁγίους Πατέρες, «Θεός ἐνηνθρώπησε, ἵνα ὁ ἄνθρωπος Θεός γένηται» (Μέγας Ἀθανάσιος).

Ὅµως οἱ ἀποκαλούµενες «ἐπιστηµονικές» ἀνθρωπολογίες διόλου δέν ἀναγνωρίζουν τό θεοειδές τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως. Μέ αὐτό, ἀρνοῦνται προκαταβολικά τήν θεανθρώπινη ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος.

Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν ἀποτελεῖ τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τότε ὁ Θεάν­θρωπος καί τό Εὐαγγέλιό Του ἀποτελοῦν κάτι τό ἀφύ­σικο γιά ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο, κάτι τό µηχανικό καί ἀπραγ­µατοποίητο. Τότε ὁ Θεάνθρωπος Χριστός εἶναι ἕνα ροµπότ, πού κατασκευάζει ἄλλα ροµπότ. Ὁ Θεάνθρωπος γίνεται ἕνας δυνάστης, ἀφοῦ θέλει ἀπό τόν ἄνθρωπο, διά τῆς βίας, νά πλάσει ἕνα ὄν τέλειο, ὅπως ὁ Θεός. Στήν οὐσία µιλᾶµε γιά µία δικανική οὐτοπία, µία αὐταπάτη καί ἕνα ἀπραγµατοποίητο «ἰδανικό». Στό τέλος τέλος, πρόκειται γιά ἕνα µῦθο, γιά µία ἀφήγηση.

Ἄν ὁ ἄνθρωπος λοιπόν, δέν εἶναι µία θεοειδής ὕπαρξη, τότε καί ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος εἶναι περιττός, ἀφοῦ οἱ ἐπιστηµονικές θεωρίες περί ἐξέλιξης δέν δέχονται οὔτε τήν ἁµαρτία, ἀλλά οὔτε καί τόν Σωτῆρα τῆς ἁµαρτίας. Στόν ἐπίγειο κόσµο τῆς «ἐξέλιξης» τά πάντα εἶναι φυσικά καί χῶρος γιά ἁµαρτία δέν ὑπάρχει. Γι’ αὐτό καί εἶναι κωµικό νά γίνεται λόγος περί Σωτῆρος καί σωτηρίας, ἀπό τήν ἁµαρτία. Σέ τελική ἀνάλυση τά πάντα εἶναι φυσικά: ἡ ἁµαρτία, τό κακό καί ὁ θάνατος. Γιατί, ἄν ὅλα στόν ἄνθρωπο συµβαίνουν καί δίδονται ὡς ἀποτέλεσµα τῆς ἐξέλιξης, τότε δέν ὑπάρχει κάτι τό ὁποῖο χρειάζεται νά σωθεῖ σέ αὐτόν, ἀφοῦ τίποτε τό ἀθάνατο καί ἀµετάβλητο δέν ἔχει µέσα του, παρά ὅλα εἶναι γήινα καί χοϊκά καί σάν τέτοια εἶναι παροδικά, φθαρτά καί νοητά.

Μέσα σέ ἕναν τέτοιο κόσµο τῆς «ἐξέλιξης» δέν ἔχει θέση οὔτε ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι τό σῶµα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ἡ θεολογία πάλι ἡ ὁποία θεµελιώνει τήν ἀνθρωπολογία της ἐπάνω στήν «ἐπιστηµονική» θεωρία τῆς ἐξέλιξης δέν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπό µία αὐτοαναίρεση. Πρόκειται στήν οὐσία γιά θεολογία δίχως Θεό καί ἀνθρωπολογία δίχως ἄνθρωπο. Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἡ ἀθάνατη αἰώνια καί θεανθρώπινη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τότε ὅλες οἱ θεολογίες καί ὅλες οἱ ἀνθρωπολογίες δέν εἶναι παρά µία ἀνόητη φάρσα, µία τραγική κωµῳδία.

Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία καί ἡ σχέση, πού ἔχουµε µέ τούς Ἁγίους Πατέρες, εἶναι ἡ ὁδός καί ἀνάβασή µας πρός τήν Θεανθρώπινη, τήν Ὀρθόδοξη Παναλήθεια. Αὐτό εἶναι κάτι, πού θέλει ἀνάλυση, εἶναι γιά ὅσους ἀσχολοῦνται µέ τά εὐαγγελικά ζητήµατα ἐπάνω στόν πλανήτη. Ὅλα πάλι τά εὐαγγελικά προβλήµατα ἐπικεντρώνονται οὐσιαστικά σέ ἕνα µόνο πρόβληµα, ἐκεῖνο τοῦ Θεανθρώπου. Μονάχα ὁ Θεάνθρωπος ἀποτελεῖ τήν λύση στό καθολικό αἴνιγµα πού λέγεται ἄνθρωπος. Δίχως Θεάνθρωπο καί ἔξω ἀπό τόν Θεάνθρωπο, ὁ ἄνθρωπος πάντα –συνειδητά ἡ ὄχι– µεταλλάσσεται σέ ὑπάνθρωπο, σέ ὁµοίωµα ἀνθρώπου, σέ ὑπεράνθρωπο, σέ διαβολάνθρωπο. Ἀπόδειξη καί ἀποδείξεις γιά τοῦτο; Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους!

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 135.Νοέμβριος 2013

Σηµείωση:Τό ἀνωτέρῳ κείµενο δηµοσιεύθηκε ἀπό τόν µακαριστό Ἀρχιµ. π. Μᾶρκον Μανώλην στό Περιοδικό πού ὁ ἴδιος δηµιούργησε, στά «Ἐνοριακά Νέα», τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Διονύσου Ἀττικῆς, στό τεῦχος Μαΐου 2009.

Πηγή: pronews.gr

Ο όσιος Ιουστίνος της μονής Τσέλιε για τον οικουμενισμό!

 

Ο όσιος Ιουστίνος περιορισμένος απ' το κομμουνιστικό καθεστώς της Γιουγκοσλαυίας, στη μονή Τσέλιε, αλληλογραφούσε και δεχόταν επισκέψεις απ' όσους είχαν το θάρρος να τον δουν υπό την άγρυπνη παρακολούθηση των αθέων. 

Το 1973 ο όσιος Ιουστίνος αποτειχίστηκε από το πατριαρχείο Σερβίας, χωρίς να προχωρήσει σε θεολογικές πλάνες, δηλ. να κηρύξει τα μυστήρια της τοπικής εκκλησίας της Σερβίας άκυρα, χωρίς να θεωρεί τον εαυτό του αλάθητο γέροντα και πνευματικό, χωρίς να χτίσει ένα τείχος γύρω του από πολλά ''εγώ'' ώς συμβαίνει σήμερα δυστυχώς.

  

 

Οι Μητροπολίτες Δράμας και Νεαπόλεως σε μουσουλμανικό νεκροταφείο.

Ο Χριστιανός δεν επιτρέπεται να έχει αταίριαστους δεσμούς με συνανθρώπους μας, απίστους στον Χριστό. Δεν επιτρέπεται από την Αγία Γραφή η πνευματική σχέση πιστού στο πρόσωπο του Κυρίου, με άπιστο στον Κύριο Χριστό μας.

Δεν έχουν άλλωστε πνευματική σχέση μεταξύ τους όσα κι αν κάνουν από κοινού, αφού ένας αλλόδοξος δεν πιστεύει τον Ιησού όπως ο ίδιος αποκαλύπτει τον εαυτό του στις Γραφές. Άρα έχει ιδίαν εικόνα για τον Ιησού Χριστό και όχι την μαρτυρία που δίνει ο ίδιος ο Ιησούς για τον εαυτό του.

Γράφει στους Χριστιανούς της Εφέσου ο απόστολος των εθνών Παύλος, 4: 5, ''Ένας Κύριος υπάρχει, μία πίστη, ένα βάπτισμα'', και παρακάτω 4: 15, ''έχοντας την αληθινή πίστη και την αγάπη, ας φτάσουμε σε όλα μας αυτόν που είναι η κεφαλή, δηλαδή τον Χριστό''.

Ένας Κύριος υπάρχει ο Τριαδικός Θεός, μία πίστη σ' αυτόν και ένα βάπτισμα σ' αυτόν. Η αληθινή πίστη σ' αυτόν συνοδεύεται και από αγάπη. Δεν συμπορευόμαστε με συνανθρώπους μας στην πλάνη τους, αλλά η αγάπη, μας υποχρεώνει τρόπον τινά, να διδάξουμε στον αδελφό μας την αληθινή πίστη που έχουμε ως αποκάλυψη από τις Γραφές, Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Αυτά είναι τα βιβλία που αποκαλύπτουν τον αληθινό Θεό. 

Όταν συμπορευόμαστε με την πλάνη του συνανθρώπου μας δεν τον αγαπάμε αληθινά αφού έτσι τον αφήνουμε πρακτικά στην λάθος γνώση που έχει διδαχθεί περί Θεού. Στην επιστολή του προς τον Τίτο, ο Παύλος γράφει, 3: 10-11, ''Τον άνθρωπο που ακολουθεί πλανερές διδασκαλίες, συμβούλευσε τον μία δύο φορές, κι αν δεν ακούσει άφησε τον, με την βεβαιότητα πως αυτός έχει πια διαστραφεί και αμαρτάνει, καταδικάζοντας έτσι ο ίδιος τον εαυτό του''. Όχι μόνο δεν επιτρέπει ο μέγας απόστολος συμπροσευχές και κοινή λατρεία μεταξύ Χριστιανού και πλανημένου αδελφού, αλλά γράφει περί νουθεσίας μέχρι δύο φορές και μετά αν επιμένει, τότε ο πιστός αφού έκανε το σωστό με αγάπη και ταπείνωση προς τον αδελφό του, τον αφήνει στις απόψεις του. Εδώ συναντούμε γι' άλλη μία φορά απουσία νουθεσίας και επί πλέον συμπόρευση των Χριστιανών επισκόπων με αλλόδοξους, οι οποίοι δεν θεωρούν τον Χριστό, Υιό Θεού, αλλά απλό προφήτη! Πλήρης απόκλιση λοιπόν από την Αγία Γραφή η οποία είναι θεόπνευστη.

Η αποτείχιση από την πνευματική κοινωνία μ' επισκόπους που μετέχουν σε τέτοιες αντιβιβλικές πρακτικές, είναι η πατερική οδός που προστατεύει απ' την αίρεση του οικουμενισμού, εκείνους που γνωρίζουν τι ΑΚΡΙΒΩΣ συμβαίνει και έχουν συνειδησιακό πρόβλημα. Αποτείχιση σημαίνει πως διακόπτει κάποιος την συμπροσευχή και την πνευματική κοινωνία με όσους συμμετέχουν στην οικουμενική κίνηση, η οποία έχει ανοίξει τα φτερά της όχι μόνο προς τους αιρετικούς χριστιανούς αλλά ακόμη και προς εκείνους που δεν θεωρούν καν τον Χριστό Θεάνθρωπο όπως οι μουσουλμάνοι συνάνθρωποι μας.

 

https://www.youtube.com/watch?v=de17ZT8rv6Q

Ο Άγιος Παΐσιος Ομιλεί για την Ταπείνωση - Ελληνικοί Υπότιτλοι

 

 https://www.youtube.com/watch?v=SZ5IIUlIK3Y

The Age of Aisha - Mohammed's Child Bride (Pedophilia in Islam)

 

https://www.youtube.com/watch?v=ElM597LzxB8

10 Reasons to Reject Islam.

 

https://www.youtube.com/watch?v=QTFDnhsi8JQ

Ο Ινδουισμός και η «θεραπεία της αγελάδας»

Ινδία: Αγελάδες καλούνται να φέρουν στον «ίσιο δρόμο» τους κρατουμένους! Η «θεραπεία της αγελάδας», όπως την αποκαλούν, εκτιμάται ότι θα κοστίσει συνολικά 1,5 εκατ. δολάρια.

Οι «μαγικές δυνάμεις» των αγελάδων θα μπορούσαν να ξαναβάλουν στον ίσιο δρόμο τους φυλακισμένους: ένα κρατίδιο της βόρειας Ινδίας σχεδιάζει να εγκαταστήσει στα σωφρονιστικά ιδρύματά του καταφύγια για αυτά τα ζώα που θεωρούνται ιερά από τους ινδουιστές.
 
Μια επιτροπή που συγκρότησε η κυβέρνηση του κρατιδίου Χαριάνα, που συνορεύει με το Νέο Δελχί και κυβερνάται από εθνικιστές ινδουιστές, ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να αγοράσει 600 αγελάδες που θα ενταχθούν στο πρόγραμμα. Η «θεραπεία της αγελάδας», όπως την αποκαλούν, εκτιμάται ότι θα κοστίσει συνολικά 1,5 εκατ. δολάρια.
 
Η Γκάου Σέβα Ααγιόνγκ (Επιτροπή Προστασίας των Αγελάδων) θεωρεί ότι η εγκατάσταση στάβλων για τις αγελάδες στις έξι φυλακές του κρατιδίου θα έχει θετική επίδραση στους κρατούμενους. «Οι αγελάδες έχουν μαγικές δυνάμεις για εκείνους που τις φροντίζουν», είπε ο Μπάνι Ραμ Μάνγκλα, πρόεδρος της Επιτροπής, κάνοντας λόγο για τα «αμέτρητα οφέλη» που θα έχει αυτό το πρόγραμμα.
 
Το γάλα των αγελάδων θα μπορούσε, για παράδειγμα, να «εξαγνίσει» τους φυλακισμένους. Η κοπριά και τα ούρα τους, που υποτίθεται ότι έχουν αναζωογονητικές ιδιότητες, θα μπορούσαν να πωλούνται στις τοπικές αγορές.
 
Από το 2014, όταν ανέλαβαν την εξουσία στην Ινδία οι εθνικιστές ινδουιστές, πολλά κρατίδια έχουν υιοθετήσει νόμους για την προστασία των ιερών αγελάδων. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι παραβάτες μπορεί να καταδικαστούν ακόμη και σε ισόβια κάθειρξη.
 
Τα τελευταία χρόνια η χώρα έχει συγκλονιστεί από αλλεπάλληλα λιντσαρίσματα μουσουλμάνων και νταλίτ (παρίες) από αυτόκλητους «προστάτες» των αγελάδων. Ο πρωθυπουργός της Ινδίας Ναρέντρα Μόντι έχει καταδικάσει αυτές τις δολοφονίες, ωστόσο ακτιβιστές για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θεωρούν ότι οι δράστες παραμένουν ατιμώρητοι.

Πηγή: aktines.blogspot.com

Από δασκάλα της Γιόγκα στους Γκουρού της Ινδίας.

Εμπειρίες από μία χριστιανή που έζησε τα μονοπάτια της γιόγκα...

 

δείτε στον σύνδεσμο...

https://www.youtube.com/watch?v=-HQa9Qi-Mc0&feature=youtu.be

Κλάους Κένεθ - Η Γιογκα δεν ειναι γυμναστικη.

 

https://www.youtube.com/watch?v=-veh0VLTuzE

Οι ισλαμιστές σκότωσαν 1.173 χριστιανούς σε έναν χρόνο.

Άρθρο του 12.01.2017

Δεν έχουν σταματημό οι λυσσώδεις διώξεις εναντίον των χριστιανών, καθώς εξαπλώνονται σε καθεστώτα και χώρες που μέχρι σήμερα δεν θεωρούνταν «υψηλού κινδύνου».

Ο θρησκευτικός φανατισμός κερδίζει έδαφος στη νότια και τη νοτιοανατολική Ασία -με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ινδία, όπου με την άνοδο στην εξουσία του εθνικιστικού κόμματος Bharatiya Janata απελευθερώθηκε ένα κύμα θρησκευτικών διώξεων εναντίον χριστιανών-, όπως και στην Υποσαχάρια Αφρική (όπου διαπιστώνεται ενισχυμένη ροή χρηματοδότησης σε ισλαμιστές πολιτικούς, σχολεία και άλλες δομές). Σε περιοχές όπου είναι κυρίαρχο το φανατικό Ισλάμ οι διώξεις των χριστιανών θεωρούνται δεδομένες, παρότι σε χώρες όπως το Ιράκ και η Συρία ο αριθμός των διωκόμενων παρουσιάζει φέτος μείωση, καθώς πλέον έχουν απομείνει ελάχιστοι χριστιανοί έπειτα από χρόνια σφαγών και καταδίωξης.

Δολοφονίες

Σύμφωνα με την οργάνωση Open Doors (Ανοιχτές Πόρτες), 1.173 χριστιανοί δολοφονήθηκαν, για λόγους που συνδέονται με το θρήσκευμά τους, από τον Νοέμβριο του 2015 έως τον Οκτώβριο του 2016, ενώ 215.000.000 παραμένουν θύματα σφοδρών, πολύ ισχυρών ή ακραίων διώξεων.

Η εδρεύουσα στο Έρμελο της Ολλανδίας μη κυβερνητική οργάνωση που έχει ως αποστολή της την υποστήριξη των διωκόμενων χριστιανών σε πάνω από 60 χώρες έδωσε στη δημοσιότητα την ετήσια έκθεσή της για τις 50 χώρες στις οποίες οι χριστιανοί υφίστανται τον μεγαλύτερο διωγμό.

Στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης παραμένει για 16η συνεχόμενη χρονιά η κομμουνιστική Βόρεια Κορέα και ακολουθούν οι Σομαλία -ανέβηκε τέσσερις θέσεις στην κορυφαία δεκάδα, εξαιτίας της μαζικής εξόντωσης των μουσουλμάνων που ασπάστηκαν τον χριστιανισμό το εν λόγω διάστημα-, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Σουδάν, Συρία, Ιράκ, Ιράν, Ερυθραία και Υεμένη. Η έκθεση εστιάζει επίσης σε περιστατικά φονικών επιθέσεων εναντίον χριστιανών στην Ευρώπη, όπως του καθολικού ιερέα Ζακ Χαμέλ που δολοφονήθηκε από δύο τζιχαντιστές μέσα σε μια εκκλησία στη δυτική Γαλλία, αλλά και του Ιρανού μετανάστη που δολοφονήθηκε από συμπατριώτες του μέσα σε καταυλισμό προσφύγων στη Γαλλία, διότι είχε ασπαστεί τον χριστιανισμό.

Πηγή: dimokratianews.gr

Αποτείχιση, διαιρέσεις, ενότητα, προτάσεις.

Η αλήθεια είναι δυστυχώς θλιβερή. Η κίνηση της αποτείχισης ενώ είναι θεάρεστη όταν υφίσταται ρεύμα αίρεσης εντός του σώματος του Χριστού, δηλ. της εκκλησίας του, πήρε μία τροπή αποθαρρυντική. Οι αποτειχισμένοι χωρίστηκαν μεταξύ τους για διάφορους λόγους. Κάποιοι θεωρούν πως η αποτείχιση πρέπει να συνοδεύεται από την υιοθέτηση του λεγομένου παλαιού ημερολογίου. Και το θεωρούν αυτό ως όρο ένωσης, ευτυχώς όχι όλοι, προκειμένου να έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με τους αποτειχισμένους που ακολουθούν το λεγόμενο νέο ημερολόγιο. 

Κάποιοι θεωρούν πως η αποτείχιση πρέπει να γίνεται με βάση την ερμηνεία του 15ου κανόνος της ΑΒ' συνόδου επί αγίου Φωτίου του Μέγα, ως υποχρεωτικού. Άλλοι με βάση την ερμηνεία του κανόνος ως δυνητικού.

Όταν υπάρχει μία τόσο βλάσφημη και σ' έκταση δυναμική αίρεση ως ο οικουμενισμός, που προσπαθεί ν' αλλάξει τα πάντα, είναι δυνατόν ν' ασχολούμαστε με ημερολόγια; Είναι δυνατόν να γίνει σοβαρή αντίσταση -πνευματική εννοείται- κατά του οικουμενισμού όταν αναλωνόμαστε σε ημερολογιομαχίες; Είναι δυνατόν ν' ασχολούμαστε με την υποχρεωτική ή δυνητική ερμηνεία του 15ου κανόνος και ν' αδυνατίζουμε τον αγώνα κατά του οικουμενισμού, χωριζόμενοι λόγω της διαφορετικής ερμηνείας που δίνει ο κάθ' ένας εξ ημών;

Υποστηρίζουν σθεναρώς οι ακολουθούντες το παλαιό, πως η αλλαγή του ημερολογίου ήταν η αρχή του οικουμενισμού. Στην πραγματικότητα ήταν χρονική επιστροφή στο ημερολόγιο της εποχής των αγίων της Α' οικουμενικής συνόδου, όχι αλλαγή ημερολογίου, ούτε υιοθέτηση του γρηγοριανού ημερολογίου.  Οι πατέρες βέβαια δεν δογμάτισαν κανένα ημερολόγιο στην Α' οικ/κή σύνοδο. Ιστορικώς αυτό είναι μύθος.

Με βάση το σκεπτικό τους όμως, άρα και για την οικουμενιστική στροφή που έκαναν τα πατριαρχεία Μόσχας, Σερβίας, Ιεροσολύμων ευθύνεται το παλαιό ημερολόγιο που ακολουθούν. Για την μνημόνευση του πατριάρχη Κων/πόλεως στο Άγιο Όρος ευθύνεται το παλαιό ημερολόγιο που επίσης ακολουθούν και εκεί. 

Είν' εύκολο λοιπόν να καταλάβει ο οποιοσδήποτε πως δεν ευθύνονται τα ημερολόγια, που είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα μέτρησης χρόνου, αλλά οι άνθρωποι που έχουν το αυτεξούσιο και ελεύθερα κάνουν τις επιλογές τους. Είναι αδιανόητο να πιστεύει κάποιος πως για την αιρετική στροφή στον οικουμενισμό φταίει ένα ημερολόγιο, το αποκαλούμενο νέο. Τότε γιατί τα πατριαρχεία που κράτησαν το παλαιό στράφηκαν κι αυτά στον οικουμενισμό; Ας δούμε τα πράγματα καθαρά όπως τα καταγράφει η Γραφή και όχι μέσα από τις δικές μας λογικές. 

Η Αγία Γραφή μας διδάσκει να μην ασχολούμαστε με ημέρες, εποχές, νουμηνίες, σάββατα, εορτές, ανθρώπινες διατάξεις και διδασκαλίες, αλλά ν' ασχολούμαστε με την κεφαλή του σώματος της εκκλησίας, την μόνη πραγματικότητα, τον Χριστό. Μελετήστε το κεφάλαιο 4 προς Γαλάτας και το κεφάλαιο 2 προς Κολοσσαείς.

Κάποιοι δυστυχώς προχωρούν πιο μακριά και υποστηρίζουν πως εκείνοι που ακολουθούν το νέο ακόμα κι αν είναι αποτειχισμένοι, είναι λίγο έστω, αλλά είναι οικουμενιστές γιατί το νέο είναι η αρχή του οικουμενισμού όπως νομίζουν. Δηλαδή κάποιος που δεν συμπροσεύχεται με οικουμενιστή στο φρόνημα αλλά διατηρεί το νέο ημερολόγιο για τις εορτές του χρόνου είναι κι αυτός οικουμενιστής, λιγότερο απ' τον οικουμενιστή στο φρόνημα, αλλά είναι, (το έχουμε ακούσει κι αυτό). Μπροστά σε τέτοια επιχειρήματα τί μπορεί κανείς ν' αντιτάξει; Πώς να γίνει συζήτηση με τέτοιες ιδεοληψίες που δεν έχουν καμία σχέση με την ενότητα που πρεσβεύει ο Χριστός και οι απόστολοι του;

Είναι δυνατόν όλοι να μιλάμε για ενότητα των αποτειχισμένων και ο καθένας μας να βάζει όρους για την ενότητα αυτή; Υπάρχουν ευτυχώς κάποιοι που δεν σκέπτονται έτσι και το αποδεικνύουν, παραμερίζοντας το ανούσιο θέμα του ημερολογίου ή το αν είναι υποχρεωτικός ή δυνητικός ο κανόνας. Εμείς ως συνάθροιση αποτειχισμένων αδιαφορούμε και για τα δύο αυτά δήθεν σοβαρά θέματα. Πολλοί όμως ενώ καλούν σ' ενότητα και μάλιστα μιλούν για την ενότητα που εύχεται ο Κύριος, θέτουν ως σοβαρό ζήτημα τις ημερομηνίες, τα ημερολόγια και τις ημέρες. 

Αυτή την ενότητα εύχεται ο Κύριος; Την ημερομηνιακή ή ημερολογιακή; Δηλαδή ο Κύριος εύχεται στην Γραφή την ενότητα να εορτάζουμε όλοι μαζί την ίδια μέρα την ανάσταση του; Την γέννηση του; 

Όχι βέβαια, διότι η πίστη και η ενότητα που εννοούνται στις Γραφές είναι η ενότητα στο πρόσωπο του Χριστού και η πίστη στο πρόσωπο του Χριστού. Αν η ενότητα βασιζόταν στο κοινό ημερολόγιο τότε γιατί οι παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών είναι περίπου 15; Άρα η ενότητα είναι στην απόκτηση του Αγίου Πνεύματος. Όταν ενεργήσει μέσα μας ο Παράκλητος, αναλόγως της καρδιακής κάθαρσης που έχουμε κάνει από τα πάθη, τότε βιώνουμε την εσωτερική αληθινή πνευματική ενότητα, όχι την εξωτερική και τυπική που δεν έχει κάποιο νόημα για τον μαθητή του ευαγγελίου της αγάπης.

 

Μια σπάνια εικόνα της Παναγίας Μητέρας του Κυρίου να Τον κανακεύει σαν μωρό και να γνέθει για να Του πλέξει ρουχαλάκια. Η εικόνα βρίσκεται στην πατριαρχική μονή του αγίου Γεωργίου Καΐρου.

πηγή: petraxili.blogspot.com

Ο Θεός είναι πνεύμα και θέλει οι προσκυνητές του να τον λατρεύουν πνευματικά και αληθινά. Η ψυχολογική εξάρτηση -από τυπικές διατάξεις, τελετουργικά, ανθρώπινες παραδόσεις και επινοήσεις, όπως τα ημερολόγια, οι πολύπλοκες τελετές και τα εξωτερικά σχήματα λατρείας όπως τα άμφια- δεν συνεπάγεται πως πάντα επιφέρει και την πνευματική λατρεία.

Αντιθέτως όσο μεγαλύτερη σημασία δίνει κάποιος στο πότε θα εορτάσει τον τάδε άγιο τόσο απομακρύνεται από το πώς θα εορτάσει τον άγιο. Όσο μεγαλύτερη σημασία δίνει κάποιος στους κανόνες και στην ερμηνεία τους, τόσο εμποδίζει τον εαυτό του να συναντηθεί με τον αδελφό του στον κοινό αγώνα κατά της νοθείας του ευαγγελίου. Διότι η σχολαστική ερμηνεία όλο και κάποιες διαφορές θα δημιουργεί με τις ερμηνείες των άλλων.

Κάτι ακόμα που θα βοηθούσε στην πνευματική συνάντηση μεταξύ αδελφών Χριστιανών είναι η ανάρτηση όλων των σχολίων όταν γίνεται ένας διάλογος σε όποιον ιστότοπο. Η ανάρτηση μερικών σχολίων κάποιου σχολιαστή και όχι όλων όσων γράφει, δεν βοηθά στην απρόσκοπτη διεξαγωγή του διαλόγου.

Όσοι επιθυμούν τον διάλογο και την ένωση, όποια εκκλησιαστική τοποθέτηση κι αν έχουν, ας ξεκινήσουν απ' το να αναρτούν ΟΛΑ τα σχόλια των αναγνωστών που τους γράφουν. Όποιος έχει με το μέρος του το δίκαιο δεν φοβάται να κάνει διάλογο, ούτε να δίνει φωνή σ' όλες τις γνώμες.

Τί θα μπορούσε να γίνει με τα υπάρχοντα δεδομένα;

Όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, καλό θα ήταν να γινόταν μία πανελλαδική σύναξη αποτειχισμένων. Εμείς θα επιθυμούσαμε να παρευρίσκονται και μή αποτειχισμένοι αλλά προβληματισμένοι αδελφοί, ώστε να μας προσφέρουν με την κριτική τους. 

Να διαρκέσει τουλάχιστον δύο μέρες. Να συνδράμουν τον οβολό τους οι έχοντες, ώστε να έρθουν και οι μή έχοντες την οικονομική δυνατότητα μετακίνησης, να προσφέρουν οι πιστοί φιλοξενία σε όσους δεν έχουν δυνατότητα ενοικίασης δωματίου. 

Να συναθροισθούμε με πνεύμα ταπείνωσης και επίγνωση πως δεν είμαστε τίποτα σπουδαίοι, κανένας μας, είτε είμαστε πτυχιούχοι πανεπιστημίου, είτε απόφοιτοι πρώτης δημοτικού. Ο Θεός μας βλέπει όλους το ίδιο. Είμαστε όλοι ίσοι. Άλλωστε το χρέος μας κάνουμε, παλεύοντας να μην έχουμε πνευματική κοινωνία μ' εκείνους που σχετικοποιούν την αλήθεια του Χριστού. 

Να γίνει διάλογος και όχι μακρόχρονοι μονόλογοι. Ν' ακουστούν ΟΛΕΣ οι θέσεις, με ΑΓΑΠΗ. Να μιλήσουν όλοι, από τον γεροντότερο μέχρι τον νεότερο, ανεξαρτήτως διακονίας στο σώμα του Χριστού. 

ΟΛΟΙ οι αδελφοί, και οι πρεσβύτεροι και οι μοναχοί. Τα νέα κορίτσια, όσα θα υπάρχουν, οι νέοι, όσοι θα υπάρχουν, η γιαγιούλα, ο θεωρούμενος άσχετος, ο θεωρούμενος μορφωμένος, ΟΛΟΙ. Με όριο χρόνου ώστε να μην κρατήσει η σύναξη ένα μήνα. Ολοι να έχουν δεκαπέντε λεπτά να πουν τις απόψεις τους, τις προσδοκίες τους από την αποτείχιση, την πίκρα τους από τα αρνητικά φαινόμενα. Όλα όμως με αγάπη. Και η σύναξη από μόνη της θα προχωρήσει, αρκεί να γίνει διάλογος, με αγάπη.

Τότε μπορεί να γίνει μία καλή αρχή. Αν επαναληφθεί αυτό πολλές φορές, ίσως να μπουν οι βάσεις για αντιαιρετικό αγώνα με κατά Θεόν ενότητα. Ενότητα κατά Θεόν σημαίνει ενότητα εν αγάπη και αληθεία. Όταν εν ονόματι των ιδεών μας περί παράδοσης της εκκλησίας, διακόπτουμε σχέσεις με αδελφούς ομοπίστους μας, τότε καταργούμε τον νόμο του ευαγγελίου, που είναι ο νόμος της αγάπης.

Εκείνοι που θέλουν πράγματι την ενότητα θα φανούν και εκείνοι που απλώς φαντάζονται την ενότητα όπως εκείνοι την επιθυμούν επίσης θα φανούν. Ο λαός θ' αποφασίσει ποιους θα στηρίξει, οι ρασοφόροι αδελφοί θα δουν πόσο ο λαός είναι έτοιμος για αγώνα και όχι μόνο ν' ακούει ομιλητές, γιατί και ο λαός, όλος, πρέπει να μπει μπροστάρης, όχι να περιμένει όλα να του τα λύνουν οι ρασοφόροι αδελφοί του. Υπάρχουν και στον λαό του Θεού πολλοί που δεν σκέπτονται έτσι, είναι αλήθεια. Για μας δεν υπάρχει διαχωρισμός του λαού σε κατώτερους κι ανώτερους, σε ρασοφόρους και λαϊκούς, χρησιμοποιούμε αυτές τις εκφράσεις γιατί έχουν επικρατήσει και έτσι να γίνουμε κατανοητοί.  

Έτσι μαζί, ένα σώμα, θα πορευτούμε, όποιοι και όσοι πορευτούμε, χωρίς αρχηγίες, αυθεντίες και αλάθητους γέροντες. Εμείς αυτό επιθυμούμε για το σώμα του Χριστού, που μόνη κεφαλή και ΑΡΧΗΓΟ έχει τον Ιησού τον Κύριο όλων μας.

Αυτά τα λίγα με πνεύμα αγάπης, ταπείνωσης και διάθεση διαλόγου με βάση της Αγία Γραφή και τους όρους των οικουμενικών συνόδων. Τίποτα εκτός αυτών. Το θέλημα του Κυρίου να γίνει κι όχι το δικό μας!

Πηγή φωτογραφίας: pravoslavie.ru

Έτσι βλέπω τον κόσμο Ε05: Επιστήμη και Θεολογία

Ο ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ - Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ.

 

https://www.youtube.com/watch?v=NFW5Myb_zf8

Βιώματα διπλα στον Άγιο Παΐσιο (Α.Ρακοβαλής/Μητρόπολη Λεμεσού 21/4/2016)

https://www.youtube.com/watch?v=E5j6nh4DuOU

Επιτρέπεται η Θεία Κοινωνία χωρίς νηστεία;

Μέσα στην Αγία Γραφή ακούγεται η πρόσκληση «υιέ μου δος μοι σην καρδίαν». Την καρδιά του ανθρώπου ζητά ο Θεός, για ναζει και να αναπνέει με το θέλημά Του.

Μέσα ακόμη όμως και στον χώρο των λεγομένων πιστών δεν κυριαρχεί, δυστυχώς, το θέλημα του Θεού, αλλά το ίδιον θέλημα. Εδώ τα πράγματα γίνονται τραγικά, διότι ενώ γνωρίζουν το λόγο του Θεού, όμως τον διαμορφώνουν σύμφωνα με τα μέτρα τους.

Πνευματικοί «γέροντες» κόβουν και ράβουν όπως βολεύει στην άνεση και την ευκολία των τέκνων τους, μόνο και μόνο για να μη τους χάσουν και να ονομάζονται οι ίδιοι καλοί και άγιοι και όχι για να καθοδηγούν αυτούς που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός προς την σωτηρία τους. Νομοθετούν δικές τους γνώμες και παραθέτουν παραδόσεις που έλαβαν χωρίς να ελέγξουν αν είναι η Παράδοση της Εκκλησίας, άσχετα αν είναι κάτι το παλαιικό. Κάθε παλαιικό δεν είναι και παράδοση του Ευαγγελίου. Το θέλημα του Θεού αντικαθίσταται με ένα «έτερον ευαγγέλιον» και γίνεται ένας σκοτεινός ανελεύθερος γεροντισμός με παραδόσεις ανίερες και εντάλματα ανθρώπων χάριν επιβολής εξουσίας πνευματικής και αιχμαλωσίας ψυχών.
 
Έτσι π.χ. για το θέμα της Θείας Κοινωνίας δεν επικρατεί το θέλημα του Θεού, αλλά η παράδοση των ανθρώπων. Φορτώνουν τους χριστιανούς με δυσβάστακτα βάρη και «παραδόσεις» και αυτό γίνεται έμμεσα η αιτία να απομακρύνονται από την Θεία Κοινωνία. Επιβάλλουν δηλαδή νηστείες του λαδιού και του αλάδωτου με έντονο τον καταναγκασμό και τον φόβο. Ορίζουν χρόνους και διαστήματα προσέλευσης στο Μυστήριο, αγνοώντας το λόγο του Χριστού και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας περί συνεχούς Θείας Κοινωνίας. Απαιτούν την νηστεία ως απαραίτητο γεγονός πριν από την μετοχή τους στο Μυστήριο, πράγμα που δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο αλλά από την άλλην μεριά… παραδεδομένο. Όλα εστιάζονται στο τι θα φάγουν και τι θα πιουν και πότε και μέχρι ποια ώρα, και αφήνουν την κύρια καλλιέργεια της πνευματικής προετοιμασίας που συγκεκριμενοποιείται στην πρόσκληση: «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Πολλοί χριστιανοί λοιπόν απέχουν της Θείας Κοινωνίας, διότι δεν νήστεψαν παρ’ όλον που ο πόθος τους είναι ασυγκράτητος και η μετάνοια ενεργή και ζώσα…αντιθέτως πολλοί θρησκευόμενοι έρχονται και κοινωνούν επειδή νήστεψαν με ένα άγριο κυνηγητό αποχής του φαγητού, ικανοποιημένοι με το έργο τους αυτό, διότι ζει μέσα τους φαρισαϊκά ένας εσωτερικός αυτοηδονισμός του δήθεν αγίου και αξίου.
 
Για να προσέλθουμε λοιπόν στο Μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, έχοντας βεβαίως πάρει και την ευλογία του πνευματικού μας πατέρα ο οποίος βλέποντας την μετάνοιά μας, αναγνωρίζοντας την διάθεσή μας να μεταμορφωθούμε σε καινούς ανθρώπους μας προτρέπει μετά φόβου πίστεως και αγάπης να προσέλθουμε στο Μέγα Μυστήριο.
 
Για να μην παρεξηγηθούμε λοιπόν, ο κάθε χριστιανός θα πρέπει να προετοιμάζεται ορθά για να λάβει τον ίδιο τον Κύριο μέσα του. Όμως όσον αναφορά την αποχή από τις τροφές (νηστεία), πουθενά η Εκκλησία δεν έχει βάλει κάποιον τέτοιον κανόνα, αλλά η Εκκλησία λέγει: ο Χριστιανός θα πρέπει να νηστεύει την Τετάρτη και την Παρασκευή, την Σαρακοστή Χριστουγέννων και Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο κ.τ.λ. Η Εκκλησία λοιπόν έχει συγκεκριμένες ημέρες μέσα στο έτος και προτρέπει τους πιστούς να νηστέψουν.
 
ΠΟΥΘΕΝΑ η Εκκλησία δεν έχει πει ότι είναι κανόνας να νηστέψεις για να κοινωνήσεις. Νηστεύεις όλες τις καθορισμένες νηστείες της Εκκλησίας μας; Εάν ναι τότε δεν θα έπρεπε να σε απασχολεί άλλο αυτό το θέμα. Όμως εάν ο πνευματικός σου πατέρας κρίνει ότι για την δική σου καλύτερη προετοιμασία καλό θα ήταν να νηστέψεις π.χ. μία ημέρα, θα το κάνεις για την υπακοή στον πνευματικό σου και όχι διότι είναι κανόνας της Εκκλησίας μας.
 
Εάν δεν ίσχυε το παραπάνω τότε είναι παράλογο η Εκκλησία να θεσπίσει συγκεκριμένες νηστίσιμες ημέρες του έτους, αλλά θα έλεγε να νηστεύουμε 1,2,3 ημέρες πριν κοινωνήσουμε. Επίσης τα μικρά παιδιάκια θα έπρεπε να νηστεύουν και αυτά, να κάνουν αλάδωτο!!! Νηστεία λοιπόν και Θεία Κοινωνία δεν συνδέονται άμεσα, ίσως έμμεσα υπό το πρίσμα του ασκητικού φρονήματος που θα πρέπει να έχουμε όλοι.
 
Το παράλογο είναι ότι πολλές φορές επιμένουμε τόσο πολύ στην προετοιμασία μας πριν την Θεία Μετάληψη και όταν πλέον κοινωνήσουμε χαλαρώνουμε. Δηλαδή από την μία μεριά όταν δεν έχουμε τον Χριστό μέσα μας, απέχουμε από τροφές, εγκρατευόμαστε κ.λ.π. (και καλά κάνουμε), όμως όταν έχουμε μέσα μας τον Χριστό όταν έχουμε κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας το ασκητικό αυτό φρόνημα εξαφανίζεται, λες και δεν χρειάζεται πλέον μιας και ο σκοπός επιτεύχθηκε, κοινωνήσαμε!
 
Όμως πως είναι δυνατόν ενώ δεν έχω τον Χριστό μέσα μου να ασκούμε και όταν τον πάρω μέσα μου πλέον να γίνομαι απρόσεκτος όσον αναφορά πνευματικά θέματα; Όταν δηλαδή, πριν κοινωνήσω μου «απαγορευόταν» να κάνω κάποια πράγματα, τώρα που κοινώνησα, τώρα που έγινα και εγώ χριστός να μην μου απαγορεύονται;
 
Άρα διαπιστώνουμε ότι το σκεπτικό πολλών αν όχι όλων των χριστιανών είναι λάθος. Δεν σημαίνει ότι αφού κοινώνησα μπορώ χωρίς καμία αναστολή να κάνω το οτιδήποτε, αντιθέτως αφού έχω κοινωνήσει θα πρέπει ακόμα περισσότερο να είμαι προσεκτικός, σε πνευματική εγρήγορση ώστε όντως η Θεία Κοινωνία να ενεργήσει μέσα μου και να με μεταμορφώσει, να με βοηθήσει να ξεπεράσω αδυναμίες και να γίνει όντως το εφόδιο αυτό το οποίο θα με οδηγήσει στην Αιώνια Ζωή.
 
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Μητρόπολη Βεροίας

Πηγή: pentapostagma.gr

Συνάθροιση: Καλό και βοηθητικό για τον χριστιανό που προσέρχεται στην θεία ευχαριστία είναι να κάνει δύο ή τρείς μέρες νηστεία πριν. Δεν υπάρχουν απόλυτες αποφάσεις περί αυτού, αλλά πολλοί άγιοι έχουν εκφρασθεί θετικά για την νηστεία πρό της θείας ευχαριστίας. 

Δεν θα πρέπει οι πιστοί να χρησιμοποιούμε την μή ύπαρξη αυστηρής και απόλυτης γνώμης της εκκλησίας για την πρό της θείας ευχαριστίας νηστεία, για να είμαστε χαλαροί και να προσερχόμαστε γεμάτοι και κορεσμένοι από φαγητά και ποτά, στο μέγα μυστήριο.

Η νηστεία έτσι ή αλλιώς καθορίζεται αναλόγως της δυνατότητας του πιστού, αναλόγως της σωματικής του κράσεως, σε σχέση με τα προβλήματα υγείας που ίσως έχει, οπότε θα υπολογιστεί καθοριστικά και η άποψη του ιατρού για το διαιτολόγιο του προσερχομένου στη θεία ευχαριστία, αναλόγως της εργασίας του, της ηλικίας του, των οικογενειακών προβλημάτων που ίσως αντιμετωπίζει και αναλόγως πλήθους παραγόντων που θα πρέπει οι πνευματικοί να εξετάζουν για όλες τις νηστείες του έτους, με αγάπη και ταπείνωση, όχι μ' εξουσιαστική διάθεση.

Φαινόμενα δογματοποίησης της νηστείας, απολυτοποίησης της μ' ένα δεδομένο τροπο, συνταγή για όλους δηλαδή, χωρίς τον συνυπολογισμό των ατομικών ιδιαιτεροτήτων του κάθε πιστού, είναι μία τυπολατρική, εξωτερική νηστεία που παραπέμπει σε εποχές πρό Χριστού.

Η νηστεία είναι μέσον και όχι αυτοσκοπός. Όποιος στέκεται στα μέσα και χάνει τον τελικό σκοπό, αποπροσανατολίζει και τον πιστό από την ορθή ερμηνεία της νηστείας. Η νηστεία είναι μέσον για να ζήσουμε το φτωχικό τραπέζι του άπορου αδελφού μας που άγνωστο που βρίσκεται, δεν τρώει όπως εμείς κάθε μέρα, πολλά και νόστιμα αδέσματα. Η νηστεία βοηθά στην ταπείνωση του σώματος και του πνεύματος όταν γίνεται με διάκριση. Όποιος νηστεύει για να δώσει τα τρόφιμα του σε φτωχούς βρίσκεται μέσα στο ορθό νόημα της νηστείας. Η νηστεία βοηθά στην συγκέντρωση του νού και της καρδιάς στην καρδιακή προσευχή. Αυτές είναι κάποιες σωστές διαστάσεις της νηστείας.

Η διδασκαλία της τυπικής αποχής από κάποια φαγητά και η εφεύρεση άλλων νηστίσιμων, κατασκευασμένων από υποκατάστατα, δεν οδηγεί στην βιβλική σημασία της νηστείας. Το να έχουμε περισσότερα τρόφιμα και πιο νόστιμα στο τραπέζι την μεγάλη σαρακοστή, απ' όσα έχουμε μία απλή μέρα δεν είναι και το ζητούμενο στη ζωή του πιστού...

Κλείνοντας να πούμε πως η νηστεία της κοιλίας είναι ευκολότερη απ' την νηστεία των ματιών, δηλ. να μην κοιτάμε όσα δεν πρέπει και να μην κοιτάμε με πλεονεξία και λαγνεία. Ευκολότερη από την νηστεία των ώτων, να μην μετέχουμε σε συζητήσεις και παρέες που ακούγονται όσα δεν πρέπει ν' ακούει ο πιστός, κατακρίσεις, γνώμες γι' ανούσια θέματα, πολιτικές ή εκκλησιαστικές έριδες και φιλαθλητικούς φανατισμούς. Ας κοιτάξουμε την νηστεία ολικά και όχι μόνο στο τραπέζι μας.

Three Quran Verses Every Woman Should Know.

 

https://www.youtube.com/watch?v=5NXtIUv5i2w

γοργοεπηκοος σπετσες ΠΑΝΥΓΗΡΙΣ Α ΜΕΡΟΣ 14-10-20111.flv

Η αποτείχιση ως πατερική οδός διαμαρτυρίας και αντιδράσεως στην αίρεση κάθ' εποχής, δεν έχει σχέση με παρατάξεις παλαιοημερολογιτών και ημερολόγια.

Η συμπόρευση της, περιστασιακή ή μόνιμη, με τα παραπάνω, δεν βοηθά στην ποθούμενη θεραπεία του σώματος του Χριστού, δηλαδή της εκκλησίας, από την αίρεση του οικουμενισμού. Ούτε στην ένωση των αποτειχισμένων σ' ενιαίο μέτωπο ενστάσεως και αντιδράσεως στην παναίρεση του καιρού μας.

Τα ημερολόγια δεν είναι μέσον σωτηρίας και δεν είναι στα θέματα που ενώνουν ή χωρίζουν, όσους είναι πιστοί μόνο στον μοναδικό σωτήρα, τον Ιησού Χριστό και είναι μαθητές του ευαγγελίου του.

 
 

 https://www.youtube.com/watch?v=h9e_V1rblV8&t=270s

Συνάθροιση με θέμα την βιβλική αγάπη και την άφεση των αμαρτιών.

Χθές Κυριακή ημέρα, πραγματοποιήθηκε συνάθροιση μελέτης Αγίας Γραφής. Ξεκινήσαμε το μεσημέρι με την ανάγνωση πατερικού κειμένου που αναφερόταν στο πώς γίνεται η σωστή μελέτη των Γραφών και πώς αποκτά ο πιστός την αληθινή γνώση τους. Κατόπιν προχωρήσαμε στην ανάγνωση εδαφίων σχετικά με την αγάπη και την άφεση αμαρτιών από τον Κύριο μέσω της σταυρικής του θυσίας.

Οι ερωτήσεις ιδίως από ανήλικο μέλος της βιβλικής συντροφιάς ήταν εύστοχες, δύσκολες και απρόσμενες. Ο κήρυκας του ευαγγελίου πατέρας Χ. απάντησε με καρδιακή χαρά στις αιφνίδιες πνευματικές απορίες. Η μελέτη συνεχίστηκε μέχρι τις 17:00 συνδυαζομένη με διάλογο. Ακολούθησε συζήτηση μέχρι το βράδυ, γύρω απ' την παρούσα εκκλησιαστική κατάσταση και την πνευματική μοναξιά που ζούν πολλοί πιστοί, λόγω της απομάκρυνσης αρκετών εκ των ποιμένων απ' τον λαό. Ευτυχώς υπάρχουν και άξιοι εργάτες του ευαγγελίου που κρατούν θερμοπύλες με το ποιμαντικό, θεολογικό, φιλανθρωπικό έργο τους. 

Αφού τραφήκαμε με την πνευματική αθάνατη βρώση του ευαγγελίου, γευθήκαμε και τα νόστιμα εδέσματα της οικοδέσποινας, η οποία είναι άριστη στην τέχνη της μαγειρικής. Με χαμόγελο κι ευχάριστα συναισθήματα αποχαιρετήσαμε ο ένας τον άλλον και αποχωρήσαμε. 

Αν είναι ευλογημένο από τον Κύριο ας καρποφορήσει το έργο αυτό για την σωτηρία των αθανάτων ψυχών μας. Αμήν!

Quran Biggest Error.

 

 https://www.youtube.com/watch?v=ZLZcTDPihQE

Who (Really) Wrote The Quran?

 

https://www.youtube.com/watch?v=YqDQcvV4VSA

Συμβουλευτικές υπομνήσεις προς τα μέλη της (ΜΚΟ) Ένωσης Άθεων Ελλάδος.

 

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής –Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ
 
Διαβάζοντας αυτές τις ημέρες, με ερευνητική ματιά, τις θέσεις της Ένωσης Άθεων σκέπτεται κανείς: Τι επιδιώκουν με αυτά που κάνουν; Ποιο είναι το όραμά τους για την Ελλάδα. Επιθυμούν άραγε, ηθική, πνευματική, κοινωνική, πολιτισμική ή θρησκευτική ανανέωση και πρόοδο της χώρας ή κάτι άλλο; Είναι φανερό ότι θέματα που έχουν διερευνηθεί και λυθεί από την Ιστορία και τον Πολιτισμό έρχεται να προβάλει η Ένωση Άθεων Ελλάδος.

Αν κοιτάξει κανείς την ταυτότητα αυτής της Ένωσης, από αυτά που οι ίδιοι δημοσιεύουν, θα διαπιστώσει ότι ιδρύθηκε το 2010 ως ΜΚΟ, δηλαδή χρηματοδοτούμενο Σωματείο και ότι στις μέχρι τώρα εκλογές της, για την ανάδειξη των στελεχών της διοίκησής της, ψήφισαν σε κάθε αρχαιρεσίες της, γύρω στα 15-20 άτομα.
 
Και όμως οι άθεοι, ως Σωματείο, παρεμβαίνουν στη ζωή της χώρας και ζητούν να καθορίζουν αυτοί τη θρησκευτική παιδεία όλων των ένθεων Ελλήνων. Υποστηρίζουν ως ά- θεοι την μη ύπαρξη Θεού, είναι κατά της λειτουργίας της Εκκλησίας και της μισθοδοσίας του Ιερού Κλήρου, υπέρ του κοσμικού κράτους, αλλά υπέρ της ανέγερσης ισλαμικών τεμενών, όπως εκείνο της Αθήνας, με έξοδα του κράτους.

Ταυτόχρονα, ενώ έχει ρυθμιστεί, κατά τρόπο σύμφωνο με το ελληνικό και το διεθνές δίκαιο, να απαλλάσσονται οι άθεοι μαθητές από το μάθημα των Θρησκευτικών, βρίσκουν νομικά σημεία για να παρεμβαίνουν στη διαμόρφωση της θρησκευτικής αγωγής στην Ελλάδα, είτε με πλειάδα εγγράφων προς το Υπουργείο Παιδείας είτε με δημοσιεύσεις στον τύπο είτε με προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του ανθρώπου (ΕΔΔΑ).

Αυτό που παρατηρεί κανείς είναι η ασυνέπεια με τα πιστεύω τους και οι επιλεκτικές τους δράσεις. Τις τελευταίες μέρες παρακολουθήσαμε όσα συνέβησαν στο ΣτΕ. Διαμαρτύρονται και προσφεύγουν στο ΣτΕ, επειδή θεωρούν ότι είναι παράνομη η δήλωση που ζητά το σχολείο να κάνουν οι άθεοι γονείς, προκειμένου να πάρουν απαλλαγή τα παιδιά τους από το Μάθημα των Θρησκευτικών και επικαλούνται την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων. Δεν είδαμε, όμως, να διαμαρτυρηθούν ποτέ, για παραβίαση των προσωπικών, όταν οι Έλληνες Μουσουλμάνοι μαθητές, νομίμως και δικαίως, καλούνται από το κράτος να δηλώνουν στο σχολείο ότι είναι Μουσουλμάνοι, προκειμένου να εισέλθουν με ευνοϊκούς όρους στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ της χώρας ή όταν στον ελληνικό στρατό κάποιοι Έλληνες στρατιώτες δηλώνουν ότι είναι Χιλιαστές για να μην πάρουν όπλο!

Και, επιπλέον, ενώ χρησιμοποιούν δημοκρατικούς νόμους για να διεκδικήσουν τα δικά τους δικαιώματα, δεν σέβονται τα δημοκρατικά δικαιώματα της πλειοψηφίας των ορθοδόξων, να πιστεύουν για παράδειγμα στα ιερά τους σύμβολα, γεγονός που έχει πλέον επιλυθεί σε ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ιταλία και η Γερμανία και απαίτησαν στις 21-09-2018 να κατέβουν οι χριστιανικές Εικόνες από τη δικαστική αίθουσα του ΣτΕ, επειδή εκείνοι θεωρούν ότι προσβάλλεται η προσωπικότητά τους, όταν βλέπουν τα χριστιανικά σύμβολα.
 
Είναι σαφές ότι η απαίτηση μιας τόσο ισχνής μειοψηφίας να ρυθμίζει εκείνη την πνευματική ζωή της πλειοψηφίας των Ελλήνων θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ενέργεια που σηματοδοτεί ασέβεια στις δημοκρατικές αξίες. Στις δημοκρατίες το ατομικό δικαίωμα είναι θεμιτό όταν δεν προσβάλλει και δεν αποκλείει τα δικαιώματα των άλλων. Το να επιλέγει μια μικρή ομάδα να είναι άθεη είναι δημοκρατικό της δικαίωμα. Αλλά το να επιμένει να αλλάξει τόσο τη λειτουργία και τον χαρακτήρα του κράτους όσο και τις αρχές και τα πρότυπα της παιδείας ολόκληρης της κοινωνίας θεωρούμε ότι είναι τουλάχιστον ασεβές έναντι των Ελλήνων και των δημοκρατικών αξιών τους.

Οι Έλληνες -και όχι μόνον- όπως φαίνεται μέσα από την Ιστορία, από τότε που έχουμε ενδείξεις πολιτισμικής ζωής, υπήρξαν πάντοτε ένθεοι (με εξαίρεση τους Επικούρειους που δήλωναν Άθεοι). Ο Πλούταρχος διατύπωσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το χαρακτηριστικό αυτό γνώρισμα: «Στις περιπλανήσεις σου μπορεί να συναντήσεις πόλεις ατείχιστες, χωρίς γραφή, χωρίς βασιλιάδες, χωρίς σπίτια, χωρίς ιδιοκτησίες, που δεν χρειάζονται νόμισμα, που δεν γνωρίζουν θέατρα και γυμναστήρια. Πόλη όμως χωρίς ιερά και θεούς, που δεν καταφεύγει σε προσευχές, όρκους, μαντείες, θυσίες για την απόκτηση των αγαθών ούτε για την αποτροπή των κακών, δεν υπήρξε ποτέ κανείς που να είδε, ούτε θα υπάρξει ποτέ. Τούτο λοιπόν το βάθρο και έρεισμα, που συνέχει κάθε κοινωνία και νομοθεσία, ανατρέπουν (οι Επικούρειοι) (Πλουτάρχου, Προς κωλώτην 1125Ε, εκδ. Κάκτος).

Σύμφωνα επίσης με τις χριστιανικές παραδόσεις ακόμη και ο άψυχος και φυσικός κόσμος αποδέχεται τον Θεό και διηγείται σε κάθε λογικό άνθρωπο για τον Δημιουργό του, όπως ομολογεί ο Δαβίδ: «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα» (Ψαλμ. ΙΗ’, 2).

Και η Σοφία του Σολομώντα, επίσης, τονίζει: «Εκ γαρ μεγέθους καλλονής κτισμάτων αναλόγως ο γενεσιουργός αυτών θεωρείται» (Σοφ. Σολ. ΙΓ’, 5). Αλλά και ο Απόστολος των Εθνών Παύλος μαρτυρεί: «Τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης, εις το είναι αυτούς αναπολογήτους» [Ρωμ. Α’, 20:
 
Πώς, λοιπόν, όταν και τα άψυχα όντα ομολογούν τον Πλάστη τους, τον Σωτήρα και ευεργέτη τους, υπάρχουν άνθρωποι, που όχι μόνον αρνούνται, αλλά και πολεμούν με μανία εναντίον της υπάρξεως του Θεού- Δημιουργού, δικαιολογώντας έτσι τον Προφήτη Δαβίδ που γράφει: «Είπεν άφρων εν καρδία αυτού· ουκ έστι Θεός» (Ψαλμ. ΙΓ’, 1).

Παρ’ όλα αυτά, όπως με εκκλησιαστικό ήθος αναφέρει και ο Θεοδώρητος στο έργο του «Ελληνικών θεραπευτική παθημάτων», που γράφτηκε λίγο πριν από το 423 μ. Χ., «αν και έχουν απομείνει πολὺ λίγοι άπιστοι, πρέπει και αυτοὶ να τύχουν της ποιμαντικής φροντίδας της Εκκλησίας, ώστε να διαλυθεί η θολούρα, η ομίχλη που τους περιβάλλει, για να δουν τη λαμπρότητα του θεϊκού φωτός»
Τα μέλη της Ένωσης Άθεων, φαίνεται να επιδιώκουν με τις ενέργειές τους να εγκαταλείψουν οι ορθοδόξως χριστιανικώς ένθεοι τις αιώνιες παραδόσεις τους και να γίνουν μαζί τους ένα κοσμικό και άθεο κράτος.

Πέρα από το γεγονός ότι αυτό θα σήμαινε για τους ορθόδοξους άρνηση της πίστεώς τους και απόρριψη των σωτηριωδών ευεργεσιών της θείας Αποκαλύψεως, οι ορθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ότι έχουν Πατρίδα και συνειδητοποιούν σε ποια εποχή ζουν και ποια είναι τα διεθνή δεδομένα, σε σχέση με τα θέματα που αντιμετωπίζει, εδώ και τώρα, αυτή η Πατρίδα. Σε αυτήν τη φάση, επομένως, είναι πολύ σημαντικά αυτά που τονίζει σε πρόσφατο άρθρο του, επί του συγκεκριμένου θέματος της προσφυγής των Άθεων στο ΣτΕ, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μάνης Χρυσόστομος:

«Στο βάθος της ελληνικής ψυχής κρύπτεται η ζύμη της Εκκλησίας και η επιδιωκόμενη αλλοίωση, μετατροπὴ του ελληνικού κράτους σε άθεο ή άθρησκο ή ουδέτερο ή état laïc ή άλλο τι, δεν τυγχάνει της ιδιοσυγκρασίας του Έλληνα… Είναι θλιβερό στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, με αρχέγονο ύψιστο πολιτισμό, να εμφανίζονται εκδηλώσεις και δηλώσεις κατακερματισμού αυτού του πολιτισμού. Δημιουργεί γενικότερα παραπικρασμό η συστηματική πολεμική κατά του μαθήματος των θρησκευτικών, η εναντίωση στην εκμάθηση της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας, η προσπάθεια παραμέλησης της εκφοράς της προσευχής στα σχολεία, η απαξίωση του εκκλησιασμού των μαθητών και η αλλοίωση των θρησκευτικών εορτών. Όσον αφορά στα ανθρώπινα ατομικά δικαιώματα, η Εκκλησία, πρώτη αυτή, τα υποστηρίζει, αφού, από το Ευαγγέλιο του Χριστού γεννήθηκαν και στον Χριστιανισμό ανεπτύχθησαν. Εν προκειμένω, αν καταστρατηγηθεί ο χριστιανισμός, τότε και τα ανθρώπινα δικαιώματα σαλεύονται και καταρρακώνονται. Ακόμη, λόγος περί ουδετεροθρησκείας δεν είναι πρόοδος. Είναι οπισθοδρόμηση στον 18ο αιώνα… Όταν ο Ηρόδοτος μιλούσε για το ομόαιμον, το ομόγλωσσον, το ομότροπον, μιλούσε για την αυτοσυνειδησία ενὸς λαού. Αν εμείς δεν κρατήσουμε αυτὰ και συνεχώς τα κτυπούμε ποικιλοτρόπως, τότε είμαστε κλέπτες του μέλλοντος των παιδιών μας και έχουμε μεγίστη ευθύνη γι᾿ αυτό».

Πηγή: vimaorthodoxias.gr

Ο βίος της Οσίας Μεθοδίας της Κιμώλου.

Φωτογραφία της οσίας Μεθοδίας της εν Κιμώλω. 

''Χάνων τον εαυτόν σου, λέγει ο Θεός, θα εύρης εμέ. Και ευρίσκων εμέ θα εύρης το Παν''. 

Οσία Μεθοδία της Κιμώλου


Γεννημένη από γονείς θεοσεβείς στις 10 Νοεμβρίου 1861 στην Κίμωλο, ήταν το τρίτο από τα οκτώ παιδιά της οικογένειάς της. Βαπτίσθηκε Ειρήνη και από πολύ νεαρή ηλικία ξεχώριζε για την ευσέβεια, τη σεμνότητα και την αγάπη της προς την Εκκλησία.

Μέσα στο ευσεβές περιβάλλον του νησιού της και σε μια οικογένεια προσηλωμένη στο Χριστό, μεγάλωνε και μαζί με τη νεότητα άνθιζε η πίστη της και ο ιερός ζήλος. Ποθούσε και περίμενε την κατάλληλη ώρα για να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο Θεό και την Εκκλησία.

Καθώς όμως ήταν σε «ηλικία γάμου» και οι γονείς της αποφάσισαν να την παντρέψουν, υποτάχτηκε από υπακοή στη θέλησή τους και παντρεύτηκε ένα Χιώτη ναυτικό. Λίγο καιρό μετά το γάμο ο σύζυγος της νεαρής κόρης ναυάγησε και πνίγηκε στις ακτές της Μικράς Ασίας και τότε η Ειρήνη ένοιωσε πως αυτή ήταν η ώρα της θείας κλήσεως γι’ αυτήν. Γίνεται μοναχή . Ο πνευματικός της όταν του εξομολογήθηκε την επιθυμία της, την ενθάρρυνε στην πραγματοποίηση του σκοπού της. Μετά από κατάλληλη προετοιμασία εκάρη μοναχή, από τον τότε αρχιεπίσκοπο Σύρου Μεθόδιο και έλαβε το όνομα Μεθοδία. Το γεγονός αυτό ήταν για τη Μεθοδία απέραντη χαρά αφού έτσι εκπληρώθηκε η πιο βαθειά επιθυμία της και από τότε πέρασε τη ζωή της ακολουθώντας με πίστη και αφοσίωση τους κανόνες του μοναχισμού κλεισμένη στο ερημικό κελί της, στο «Στιάδι», στο (ακατοίκητο) Μέσα Κάστρο της Κιμώλου, πλάι στον Ιερό Ναό της Γεννήσεως του Κυρίου, ο οποίος χρονολογείται από το 1592.

Το ερημικό αυτό κελί ήταν πραγματική «εγκλείστρα» μέσα στην οποία η Μεθοδία ασκήτεψε με βαθειά πίστη και ενθουσιώδη εγκαρτέρηση και παρά το γεγονός ότι δεν έζησε σε μοναστήρι εντούτοις με μεγάλη ακρίβεια και προσοχή τηρούσε τους μοναστικούς κανόνες. Η πίστη και οι προσευχές της, η άσκηση, η νηστεία, η αγρυπνία, η μελέτη, οι αγαθοεργίες της έκαναν το μικρό κελί τόπο αγιασμένο και ιερό που κυριολεκτικά και μεταφορικά ευωδίαζε.


 
Το εκκλησάκι στο οποίο ήταν το κελί της αγίας στο Μέσα Κάστρο.

Οι ασκητικοί αγώνες και τα θαύματα της.

Από τον τόπο του εγκλεισμού της σπάνια έβγαινε η οσία και μόνο για να παρακολουθήσει τη θεία λειτουργία και να λάβει τη Θεία Μετάληψη ή όταν ήταν μεγάλη ανάγκη για να συνδράμει κάποιον που είχε την ανάγκη της. Ο εγκλεισμός της ήταν πλήρης κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και τότε δεχόταν μόνο να ακούσει και να συμβουλέψει γυναίκες που το είχαν μεγάλη ανάγκη και με τις οποίες επικοινωνούσε από ένα μικρό παραθυράκι, το μοναδικό του κελιού της, χωρίς να ανοίγει την πόρτα της. Τον άλλο καιρό όμως το κελί της ήταν αληθινό ιερό διδασκαλείο όχι μόνο για τις Κιμωλιάτισσες αλλά και για γυναίκες που έρχονταν από άλλα νησιά έχοντας μάθει για την οσία με σκοπό να ωφεληθούν πνευματικά απ’ τη διδαχή της, να ανακουφιστούν από τα βάσανα της ζωής και να αντλήσουν απ’ την αστέρευτη πηγή της πίστης, κουράγιο και θέληση, αγάπη, εγκαρτέρηση και θάρρος. Είχε μαθήτριες αφοσιωμένες που μετέφεραν στην οικογένειά τους την «δρόσον και το ίαμα» που ανάβλυζε στον ευλογημένο χώρο και μπορεί κανείς χωρίς υπερβολή να πει ότι επηρέασε τη ζωή όλων των συμπατριωτών της.

Αυστηρότατη νηστεία, αγρύπνια, προσευχή, δάκρυα, μελέτη ταπεινότητα, φιλανθρωπία αξίωσαν τη Μεθοδία να αναδειχθεί σε «Χριστού θεράπαινα» που έλαβε τη χάρη να τελεί και θαύματα. Θαύματα που μαρτυρούν οι συμπολίτες της αλλά και θαύματα που συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν ακόμη και σήμερα σε όσους με καρδιά καθαρή και πίστη επικαλούνται τη βοήθειά της.

Η οσιακή της κοίμηση.

Σε ηλικία 47 ετών και μετά από ολιγοήμερη ασθένεια, η «Χριστοφόρα» οσία Μεθοδία παρέδωσε το πνεύμα στις 5 Οκτωβρίου 1908, ενώ γενική ήταν η πεποίθηση των συμπατριωτών της ότι ο Θεός την κατέταξε μεταξύ των Αγίων του.Κατά γενική ομολογία έως και την επόμενη ημέρα του θανάτου της το σώμα της ήταν ακόμη ζεστό και εύκαμπτο.

Στη συνείδησή τους ήταν αγία και αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι στις 15 Αυγούστου 1946 συνέταξαν και υπέγραψαν ομολογία με την οποία αναγνώριζαν την οσία «πολιούχο και κηδεμόνα της νήσου και μεγάλη αυτών ευεργέτιδα».

Το 1962 στη θέση του ερειπωμένου κελιού της χτίστηκε μικρή εκκλησία που τιμάται στο όνομα της Παναγίας Ελεούσας και της οσίας Μεθοδίας. Σε κρύπτη του ναού μεταφέρθηκαν και αποτέθηκαν τα ιερά λείψανά της από το ναό του Αγίου Σπυρίδωνος όπου βρίσκονταν ως τότε και από κει στις 5 Οκτωβρίου 1991, ημέρα των εκδηλώσεων για την επίσημη ανακήρυξή της σε αγία, μεταφέρθηκαν και φυλάσσονται στον Ιερό Ναό Παναγίας Οδηγήτριας, ιερό και συγκινητικό προσκύνημα για κάθε πιστό χριστιανό.

Ακοίμητο καντήλι του Αιγαίου την είπαν, σέμνωμα και προστάτιδα της Κιμώλου, θεόληπτη και αρετών ενθέων σκεύος πολύτιμον, φωτοβόλον λυχνία και Κυκλάδων κλέος λαμπρόν. Ατέλειωτα είναι τα επίθετα με τα οποία στόλισε ο θαυμασμός των ευσεβών χριστιανών την ταπεινή νησιωτοπούλα που από νωρίς στη ζωή της ένοιωσε το κάλεσμα του Κυρίου και ανταποκρίθηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής της.

Η επίσημη αγιοκατάταξη της έγινε από το πατριαρχείο Κων/πόλεως στις 17 Ιουνίου 1991.
 
 

Στις 5 Οκτωβρίου 1991, ημέρα εκδηλώσεων για την επίσημη διακήρυξή της σε οσία, τα ιερά λείψανά της μεταφέρθηκαν και φυλάσσονται πλέον στην «Παναγιά», τον Μητροπολιτικό Ναό, ιερό και συγκινητικό προσκύνημα για κάθε πιστό χριστιανό.

Πηγή: antexoume.wordpress.com

Σκέψεις και προτάσεις προς αποτειχισμένους, π. Ευθυμίου Τρικαμηνά.

Παρέμβασις (σκέψεις καὶ προτάσεις) εἰς τὴν ἀπὸ 19/9/2018 ἐπιστολὴ τοῦ σεβαστοῦ καὶ ἀγωνιστοῦ ἱερέως π. Σταύρου Βάϊου.

Ἔλαβα καθυστερημένα λόγῳ ἀπουσίας μου εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸ κείμενο τῆς ἐπιστολῆς τοῦ σεβαστοῦ καὶ ἀγαπητοῦ ἱερέως π. Σταύρου Βάϊου, τὸ ὁποῖο βέβαια ἀπευθύνετο πρὸς ἅπαντας τοὺς ἀποτειχισμένους ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατέρες καὶ ἀδελφούς, καὶ τὸ ὁποῖο, ὡς ἦτο φυσικό, ἐμελέτησα προσεκτικά. Ὡς ἐκ τούτου δοθείσης τῆς εὐκαιρίας θέλω νὰ καταθέσω κάποιες σκέψεις καὶ προτάσεις, οἱ ὁποῖες δύνανται ἴσως νὰ βοηθήσουν εἰς τὴν ἐπίλυσι τῶν δημιουργηθέντων προβλημάτων.
Κατ’ ἀρχὰς δὲν ὑπάρχει ἀντίρρησις ὅτι τὸ κείμενο αὐτὸ εἶναι πολὺ καλὸ καὶ βοηθᾶ ὅλους μας εἰς τὴν συνειδητοποίησι κάποιων πνευματικῶν πραγμάτων ποὺ ἀφοροῦν τὴν μεταξύ μας σχέσι καὶ τὴν συμπεριφορά μας. Βοηθάει στὴν ἀναγνώρισι τῶν λαθῶν μας, τοῦ ἐγωϊσμοῦ μας κ.λπ. Εἰς αὐτὸ τὸ σημεῖο ὅλοι μας εἴμεθα ἔνοχοι, διότι ὅλοι εἴμεθα ὑπὸ τὴν ἐπίρροια τῶν παθῶν καὶ δι’ αὐτὸ δὲν παραμένομε εἰς τὸ νὰ ἐκθέσωμε τὶς ἀπόψεις μας μὲ σωστὸ τρόπο, ἀλλὰ παρεκτρεπόμεθα σὲ χαρακτηρισμούς, ὑποτιμήσεις τῶν ἄλλων κ.λπ., ὅπως πολὺ σωστὰ περιέγραψε ὁ π. Σταῦρος.

Ἡ παρέμβασις ἡ ἰδική μου ἔγκειται σὲ δύο σημεῖα.

1) Εἶναι ἀρκετὴ ἡ διόρθωσις αὐτῶν τῶν λαθῶν καὶ σφαλμάτων καὶ ἡ μετάνοια δι’ ὅλα αὐτά, μὲ τὴν ὁποία καταλήγει στὴν ἐπιστολή του ὁ π. Σταῦρος, διὰ νὰ ὑπάρξη ταύτησι καὶ συμπόρευσι τῶν Ἀποτειχισμένων ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

2) Μήπως πρέπει νὰ ὑποχωρήσωμε καὶ στὶς θέσεις μας καὶ νὰ μετανοήσωμε, τρόπον τινὰ δι’ αὐτές, ἐπειδὴ αὐτὲς εἶναι τὸ ἀγκάθι καὶ ἡ αἰτία ὅλων τῶν προβλημάτων καὶ ἀπὸ αὐτὲς ξεκινοῦν καὶ οἱ διαπληκτισμοί, οἱ κακοὶ τρόποι συμπεριφορᾶς, ἐκφράσεων κ.λπ. καὶ εἶναι ἡ ἀφετηρία ὅλων τῶν ἀντιπαραθέσεων.

Ἂν ὑπονοῆ ὁ π. Σταῦρος καὶ τὴν μετάνοια ὡς πρὸς τὶς θέσεις μας, τότε ἐγείρεται τὸ πρόβλημα, ποῖοι πρέπει νὰ μετανοήσουν, ὥστε νὰ ὑπάρξη σύγκλισις καὶ ταύτησις ἀπόψεων καὶ θέσεων.

Μήπως νὰ μετανοήσουν αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ὅτι τὸ Ἡμερολόγιο οὔτε θέμα Πίστεως εἶναι, οὔτε Παραδόσεως, οὔτε στὴν Ἁγία Γραφὴ ὑπάρχει κάτι τὸ ὁποῖο νὰ ἀναφέρεται εἰς αὐτό, οὔτε κάποιος ἱερὸς Κανόνας ἀναφέρει κάτι, ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς, οὔτε κάποιος Ἅγιος ἐδίδαξε κάτι παρόμοιο, οὔτε τέλος πάντων στὴν διαχρονικὴ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξε συμφωνία στὴν ἀποδοχὴ ἑνὸς ἡμερολογίου;
 
Μήπως πρέπει πάλι νὰ μετανοήσουν αὐτοὶ πού, ἀντιθέτως, θεωροῦν τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο θέμα Πίστεως, Παραδόσεως ἱερᾶς καὶ ἀμετακινήτου, βασικὸ θέμα προκειμένου νὰ ἔχουν μὲ κάποιον ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία, τὸ θεωροῦν θέμα σωτηρίας, τὸ ἔχουν ἱεροποιήσει (ἴσως καὶ εἰδωλοποιήσει), θεωροῦν ὅτι, ἂν δὲν ἀκολουθῆς τὸ Π. Η. ἀλλὰ τὸ Ν.Η., εἶσαι μέσα στὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔστω κι ἂν ἔχης ἀποτειχιστῆ ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καί, τέλος πάντων, πρέπει νὰ γίνη ἀγώνας προκειμένου νὰ ἐπανέλθουμε στὸ Π.Η.;
 
Μήπως, ἐπίσης, πρέπει νὰ μετανοήσουν αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι δηλώνουν καὶ πιστεύουν ὅτι τὰ μυστήρια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἄκυρα, καὶ αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ ἀποτειχίστηκαν, δέχονται ἀδιακρίτως τοὺς εὑρισκομένους εἰς τὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοὺς μεταδίδουν τὴν θεία Κοινωνία κ.λπ., καὶ δι’ αὐτὸ ἔχουν κάνει μία, κατὰ τὸ δὴ λεγόμενο, μεσοβέζικη Ἀποτείχιση, ἡ ὁποία βέβαια ἀρέσει στοὺς Ἀντιοικουμενιστές, ἴσως καὶ στοὺς Οἰκουμενιστές, καὶ δι’ αὐτὸ δὲν διώκονται, οὔτε καθαιροῦνται ἀπὸ αὐτούς κ.λπ.;

Μήπως τέλος πρέπει νὰ μετανοήσουν αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἐνεργοῦν μέσα στὴν Ἀποτείχισι ὡς ἀρχηγοὶ καὶ πρωτοστάτες, μὲ ἀξιώσεις οἱ ἄλλοι νὰ τοὺς ἀκολουθοῦν ἀδιαμαρτύρητα, νὰ ἀποφασίζουν μόνοι των διὰ τὸ δέον γενέσθαι σὲ κάθε περίπτωσι καὶ πρόβλημα, νὰ ἔρχωνται ὡς ἀρχηγοὶ σὲ ἐπικοινωνία μὲ Ἀποτειχισμένους καὶ Ἀντιοικουμενιστὲς ἄλλων χωρῶν (Ρωσίας, Ρουμανίας κ.λπ.), νὰ συνεργάζωνται καὶ νὰ συμφωνοῦν μαζί των ἐν ἀγνοίᾳ τῶν ὑπολοίπων καὶ χωρὶς κατ’ οὐσίαν συμφωνία καὶ ἐξουσιοδότησι ἀπὸ τὴν σύναξι τῶν Ἀποτειχισμένων καὶ τρόπον τινά, νὰ θεωροῦν ὅτι ἡ Ἀποτείχισι ἀρχίζει καὶ τελειώνει σὲ αὐτοὺς καὶ σὲ ὅσους συμφωνοῦν μαζί τους;
 
Ἡ παρέμβασίς μας λοιπόν εἰς τὴν ἐπιστολὴ τοῦ π. Σταύρου ἔγκειται εἰς τὸ ὅτι πρέπει, ἀφ’ ἑνὸς μὲν νὰ διευκρινισθῆ ἂν πρέπη νὰ μετανοήσωμε μόνο ὡς πρὸς τὴν συμπεριφορά μας, τὶς ἐκφράσεις μας, τὸν ἐγωϊσμό μας κ.λπ., ἢ πρέπει νὰ μετανοήσωμε καὶ ὡς πρὸς τὶς θέσεις μας, ἀφ’ ἑτέρου δὲ πρέπει νὰ δηλωθῆ ἡ ὁδὸς ἡ ὁποία πρέπει νὰ ἀκολουθηθῆ, ὥστε νὰ ἐπιτευχθῆ ἡ συμφωνία καὶ νὰ ἐπέλθη ἡ ὁμόνοια. Διότι ὅλα ὅσα ἀναφέρει στὴν ἐπιστολή του ὁ σεβαστὸς π. Σταῦρος εἶναι θεωρητικὰ καὶ προσωπικά, καὶ πρέπει νὰ διευκρινισθοῦν καὶ οἱ πρακτικὲς πλευρές, ὥστε αὐτὰ νὰ ὑλοποιηθοῦν.

Ἐμεῖς ἔχουμε προτείνει πάλι καὶ πολλάκις ὅτι ἡ λύσι τῶν προβλημάτων θὰ ὑπάρξη μόνο μὲ μιὰ σύναξι τῶν Ἀποτειχισμένων κληρικῶν καὶ μοναχῶν, εἰς τὴν ὁποία θὰ συζητηθοῦν ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα καὶ θὰ δοθοῦν λύσεις μὲ ἀποφάσεις κατὰ πλειοψηφία καὶ ὄχι κατὰ ἀρχηγία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ πνευματικὴ ὁδὸς ἡ ταπεινὴ καὶ κυρίως Πατερική. Δυστυχῶς ὅμως ἡ πνευματική, ταπεινὴ καὶ Πατερικὴ αὐτὴ ὁδὸς μέχρι σήμερα πολεμεῖται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ἀποτειχισμένους, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ εἶναι ἀρχηγοὶ καὶ οἱ ἄλλοι νὰ ὑπάρχουν γύρω των δίκην ἠλεκτρονίων πρὸς πυρῆνα.

Τὸ χειρότερο ὅλων νομίζω εἶναι ἡ ἀντικατάστασις αὐτῆς τῆς συνάξεως καὶ Συνόδου τῶν Ἀποτειχισμένων μὲ δυτικῆς προελεύσεως ἡμερίδες καὶ εἰσηγήσεις, εἰς τὶς ὁποῖες ἐκθέτουμε ἁπλῶς τὶς ἀπόψεις μας, μὲ διάθεσι μάλιστα ἀποδοχῆς των, σὰν νὰ προῆλθαν ἀπὸ τὴν ἐπιφοίτησι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, χωρὶς βέβαια νὰ δίδουμε λύσι σὲ κανένα πρόβλημα, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ τὰ περιπλέκωμε.

Τέλος ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ τοῦ π. Σταύρου πέραν τῆς πνευματικῆς ὠφελείας της, εἶναι χρήσιμη καὶ ἀναγκαία, διότι δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ συνειδητοποιηθοῦν βασικὰ θέματα καὶ προβλήματα τῆς Ἀποτειχίσεως καὶ νομίζω ὅτι πρέπει εἰς τὸ σημεῖο αὐτό, νὰ ἀκουστοῦν καὶ οἱ ἀπόψεις ὅλων τῶν πατέρων, ἐφ’ ὅσον πιστεύουν ὅτι ἀγαποῦν τὴν ἑνότητα καὶ τὴν μεταξύ μας ὁμόνοια.

Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς

Πηγή: paterikiparadosi.blogspot.com

Η επιστολή του π. Σταύρου Βάιου εδώ

π. Νικόλαος Λουδοβίκος - Έλλειμμα πνευματικής γνώσης.

 

 https://www.youtube.com/watch?v=DZGgUWshXpA

3 Οκτωβρίου: Εορτή του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου.

 

Τη μνήμη του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου τιμά σήμερα, 3 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Διονύσιος καταγόταν από την πόλη των Αθηνών. Έζησε και μαρτύρησε τα χρόνια που αυτοκράτορας ήταν ο Δομετιανός. Διακρίθηκε για τη φιλοσοφική του κατάρτιση κα τη βαθιά του καλλιέργεια.

Αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και μέλος της Βουλής του Αρείου Πάγου. Το κήρυγμα όμως του Αποστόλου Παύλου άγγιξε την παιδευμένη και ευαίσθητη ψυχή του και βαπτίσθηκε. Αργότερα διαδέχθηκε στην διαποίμανση των Αθηνών τον ευσεβή Ιερόθεο. Επιβραβεύθηκε από το Θεό για τη χριστιανική του δράση με το χάρισμα να επιτελεί θαύματα.

Περιόδευσε σε πολλά μέρη της Δύσης, όπου κήρυξε τον ευαγγελικό λόγο και ερμήνευσε τις ιερές γραφές. Όταν έφθασε στο Παρίσι συνελήφθη και αργότερα αποκεφαλίσθηκε. Μαζί του μαρτύρησαν και δύο μαθητές του, ο Ρουστικός και ο Ελευθέριος. Ο ηγεμόνας της περιοχής έδωσε εντολή να μη θάψει κανείς τα άγια λείψανα των μαρτύρων, όμως κάποιοι χριστιανοί τα φύλαξαν και όταν δεν υπήρχε πλέον φόβος τα ενταφίασαν με τιμές.

Ο Άγιος Διονύσιος (σύμφωνα με την παράδοση) υπήρξε συγγραφέας πλήθους θεολογικών συγγραμμάτων, από τα όποια παραθέτουμε σε μετάφραση ορισμένα λόγια του, σχετικά με την Αγιότητα, τη Βασιλεία και την Κυριότητα του Θεού: «Αγιότητα, λοιπόν, είναι κατά τη γνώμη μας η καθαρότητα η ασημάδευτη από οποιοδήποτε μίασμα, η πλήρης και ολότελα άσπιλη. Βασιλεία είναι η τακτοποίηση κάθε ορίου, κάθε τάξης, κανονισμού, κατάστασης.

Κυριότητα δεν είναι μόνο η υπεροχή πάνω στους χειρότερους, αλλά και η συνολική των καλών και αγαθών και πλήρης ολοκτησία, καθώς και η αληθινή και αμετάβλητη βεβαιότητα. Γι' αυτό και η κυριότητα ετυμολογείται από το «κύρος» και το «κύριο» και το «κυρίευαν». Θεότητα είναι η πρόνοια που θεάται τα πάντα και με τέλεια αγαθότητα «περιθέει» (περιέχει) και συνέχει τα πάντα, τα γεμίζει με τον εαυτό της και υπερέχει από όλα όσα απολαμβάνουν τα δώρα της πρόνοιας της» (Διονυσίου Αρεοπαγίτου, «Περί Θείων Ονομάτων». Εκδόσεις Π. Πουρναρά).

Περισσότερες και πιο συγκεκριμένες ιστορικές πληροφορίες για τη ζωή του Αγίου Διονυσίου δεν έχουμε πλην αυτών των λίγων που προαναφέραμε. Τα υπόλοιπα που αναφέρουν ορισμένοι Συναξαριστές ανήκουν στα πλαίσια της παραδόσεως και μόνο.

Ύστερα από την με αριθμ. 22/30 Σεπτεμβρίου 1999 μ.Χ. εγκύκλιο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, η μνήμη του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου συμπεριελήφθηκε να τιμάται επιπρόσθετα και στις 12 Οκτωβρίου όπου και ορίσθηκε να τιμάται η Σύναξη των εν Αθήναις Αγίων.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’.
 
Χρηστότητα εκδιδαχθείς, και νήφων εν πάσιν, αγαθήν συνείδησιν ιεροπρεπώς ενδυσάμενος, ήντλησας εκ του Σκεύους της εκλογής τα απόρρητα, και την πίστιν τηρήσας, τον ίσον δρόμον τετέλεκας, Ιερομάρτυς Διονύσιε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Πηγή: vimaorthodoxias.gr

Συνάθροιση: Τα έργα που αποδίδονται στον άγιο Διονύσιο, η έρευνα καταλήγει πως είναι αιώνες μεταγενέστερα και γραμμένα από κάποιον άγνωστο, σίγουρα μεγάλο θεολόγο. Η πατρότητα των έργων δεν έχει σημασία ως προς την διδασκαλία των έργων αυτών τα οποία έγιναν δεκτά με την πάροδο του χρόνου, αν και με επιφυλάξεις, από την εποχή που εμφανίστηκαν, δηλ. αρχές του 6ου αιώνος. Τα παρουσίασαν πρώτοι οι μονοφυσίτες οπαδοί του Σεβήρου σε συνοδική διάσκεψη του 532 στην Κων/πολη. Τα επικαλείται και ο ίδιος ο Σεβήρος Αντιοχείας από το 513 στη σύνοδο της Τύρου.

Το ιδιόρρυθμο ύφος δεν έχει την απλότητα των απολογητών των πρώτων αιώνων. Η γλώσσα είναι επιτηδευμένη και η ορολογία πλατωνίζουσα φιλοσοφική. Όμως οι μελετητές των έργων αναγνώρισαν την ορθή διδασκαλία τους περί της σχέσης Θεού και κτίσης καθώς και περί της θείας οικονομίας. Αποτέλεσαν έμπνευση για πολλούς ορθόδοξους πατέρες όπως τους Λεόντιο Βυζάντιο, Ιωάννη Σκυθοπολίτη, Μάξιμο Ομολογητή, Ιωάννη Δαμασκηνό, Θεόδωρο Στουδίτη, Συμεών νέο Θεολόγο, Γρηγόριο Παλαμά και άλλους.

Τα έργα ανήκουν στην μετά τον 4ο αιώνα εποχή, αφού απηχούν τις αντιλήψεις των πατέρων της Καππαδοκίας, του αγίου Αθανασίου του Μέγα, του Ευάγριου του Ποντικού και άλλων ασκητικών συγγραμμάτων. Καμία οικουμενική σύνοδος μετά τον 6ο αιώνα δεν πιστοποιεί την ορθοδοξία των κειμένων αλλά οι πατέρες από τον 7ο αιώνα τα θεωρούν ορθόδοξα. Αξίζει κάποιος να τα μελετήσει με σοβαρότητα.