Αυτοί οι πλανημένοι συνάνθρωποι μας, οι παπικοί ως αιρετικοί και εκτός εκκλησίας και ο μητροπολίτης Κώου και Νισύρου Ναθαναήλ ο οποίος με αυτά που λέει πως δεν χωρίζει τίποτα ορθοδόξους και παπικούς καθίσταται οικουμενιστής και όχι ορθόδοξος στο φρόνημα του, προχωρούν ομού, την ένωση των αιρετικών ομολογιών με την ορθόδοξη εκκλησία.
Οι πιστοί καλό και σωτήριο είναι να προσευχηθούν και να ετοιμαστούν με ταπείνωση, χωρίς φανατισμό και μίσος, να αποτειχισθούν απ' τον επίσκοπο Ναθαναήλ, αφού με την δήλωση του αυτή και την φράση του, πως οι παπικοί ιερείς ακολουθούν τα βήματα των πατέρων της εκκλησίας και πορεύονται, δηλώνει πως οι παπικοί είναι στον δρόμο των πατέρων της εκκλησίας ενώ οι πατέρες της εκκλησίας μας δεν ήταν αιρετικοί, αλλά και αναθεμάτισαν τις αιρέσεις του παπισμού και απέκοψαν απ' το σώμα του Χριστού, δηλ. την εκκλησία, τον επίσκοπο Ρώμης, τον πάπα.
Πριν από το σχίσμα του πάπα το 1054, ήδη οι ορθόδοξοι είχαν διακόψει το μνημόσυνο του λόγω της αιρέσεως του φιλιόκβε, από το 1009 περίπου. Διακοπή μνημοσύνου του επισκόπου σημαίνει ότι ο πιστός αποτειχίζεται απ' τον επίσκοπο που κηρύσσει αιρέσεις ή αίρεση. Ο πρεσβύτερος δεν μνημονεύει το όνομα του όταν τελεί την θεία λειτουργία, οι μοναχοί και οι λοιποί πιστοί δεν έχουν πνευματική κοινωνία με τον επίσκοπο ή με εκείνους τους πρεσβυτέρους που μνημονεύουν το όνομα του, αυτό ονομάζεται αποτείχιση.
Ακόμη η αναφορά του Κώου Ναθαναήλ, σε μία εκκλησία είναι, σαν να μας λέει ο επίσκοπος, ότι παπική και ορθόδοξη εκκλησία είναι μία, έτσι ακούγεται όπως το εκφράζει, και με το να λέει πως, ''ξέρουμε ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα γιατί μας ενώνει ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός'', τοποθετεί εντός της εκκλησίας του Χριστού και τους παπικούς οι οποίοι έχουν καταδικασθεί απ' τις τοπικές εκκλησίες, τα ορθόδοξα πατριαρχεία, ως αιρετικοί μετά το σχίσμα που προκάλεσαν το 1054. Και λέει ο επίσκοπος Ναθαναήλ πως ''πορευόμαστε εμείς με τις ευχές του παναγιωτάτου οικουμενικού πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου...''
Γνωστή η πορεία του επισκόπου Κων/πόλεως Βαρθολομαίου. Έχει κάνει δηλώσεις οι οποίες δεν έχουν μηδεμία σχέση με την διδασκαλία του Κυρίου Ιησού και των αγίων μας που ακολούθησαν κατά γράμμα και πνεύμα το ευαγγέλιο του. ''Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή'', μας είπε με απλότητα και σαφήνεια ο Κύριος, άλλα λένε όμως οι οικουμενιστές.
Εξαιτίας όλων αυτών που διαδραματίζονται τα τελευταία 100 χρόνια, τόσα ακριβώς πέρασαν από τότε που ο πατριάρχης Κων/πόλεως Μελέτιος ο Δ', ο Μεταξάκης, αναγνώρισε τις χειροτονίες των αιρετικών Αγγλικανών το 1922, πρέπει οι πιστοί να γίνουν ζωντανοί ναοί του Αγίου Πνεύματος, με καθαρή αμόλυντη ζωή από την κοσμικότητα, την σαρκολατρεία και τις πλάνες που απλώνονται ως πνευματική γάγγραινα στο σώμα του Χριστού, την εκκλησία την οποία αποτελούμε όλοι μαζί, ίσοι ενώπιον Θεού, πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, μητροπολίτες, πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί και λοιποί πιστοί, βαπτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Όλοι πρέπει να αγιάσουμε εαυτούς και με ταπείνωση να αποτειχισθούμε από όποιον κηρύττει δημοσίως αιρέσεις.
Ο παπισμός είναι αίρεση κατεγνωσμένη και έχουμε χρέος να αντισταθούμε, να ελέγχουμε με αγάπη τους κηρύττοντες αίρεση όπως ο Κων/πόλεως Βαρθολομαίος, ο Αμερικής Ελπιδοφόρος, ο Νέας Ιωνίας Γαβριήλ, δείτε εδώ, ο Αθηνών Ιερώνυμος ο οποίος συλλειτουργεί με τον Κων/πόλεως Βαρθολομαίο και άλλοι οι οποίοι συμμετέχουν στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, δηλ. συμβούλιο αιρέσεων και βλασφημιών. Ο Σέρβος άγιος, Ιουστίνος της Τσέλιε, ο Πόποβιτς, καταδίκαζε το συμβούλιο αυτό ως παναιρετικό, τον οικουμενισμό δε, τον ονόμαζε ορθότατα παναίρεση, διότι συγκεντρώνει όλες τις αιρέσεις και βλασφημίες. Ο αείμνηστος ομολογητής θεολόγος, Νικόλαος Σωτηρόπουλος ορθώς ονόμασε τον επίσκοπο Κων/πόλεως Βαρθολομαίο ως παναιρετικό πατριάρχη.
Η αποτείχιση είναι η μόνη πατερική οδός για να διαμαρτυρηθούν οι ορθόδοξοι πιστοί έναντι της εξαπλώσεως της παναιρέσεως του οικουμενισμού. Αρκεί να γίνει ορθώς, άνευ φανατισμού, υπερηφανείας, φιλαρχίας και μίσους εναντίον των αιρετικών, διότι αυτά τα φαινόμενα δεν είναι τα χαρακτηριστικά ενός αληθινού μαθητού του ευαγγελίου του Χριστού, και είδαμε μέχρι τώρα πόσα δεινά επέφεραν στην ως τώρα αποτείχιση όπου διχάστηκε σε τόσα κομμάτια. Αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει ενιαίο ομολογιακό μέτωπο κατά του δαιμονικού οικουμενισμού εν Ελλάδι. Οι λόγοι είναι πολλοί και πολύπλοκοι. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως, δίδασκε ευαγγελικώς πως οι πιστοί δεν πρέπει να μισούμε τον αιρετικό αλλά να αποστρεφόμεθα την αίρεση, δεν πρέπει να μισούμε τον αμαρτωλό αλλά να αποστρεφόμεθα την αμαρτία. Δυστυχώς πολλοί, ίσως μισούν τον άνθρωπο αιρετικό, τον άνθρωπο αμαρτωλό. Αυτό κάθε άλλο είναι, παρά μαθητεία στο ευαγγέλιο του Χριστού, ο οποίος έκανε προσευχή επάνω στον σταυρό για τους σταυρωτές του.
Εμείς διακατεχόμεθα από εν Χριστώ ενωτικό πνεύμα ειρήνης και δεχόμεθα διάλογο με όλους, χωρίς τάσεις φιλαρχίας, εκδηλώσεως εκ μέρους μας του δήθεν αλαθήτου γέροντος, και επιζητήσεως πρωτείων. Πιστεύουμε σε όσα δίδαξε ο Κύριος περί ισότητος όλων των πιστών ενώπιον του, και απορρίπτουμε όποια συμπεριφορά οιουδήποτε θέλει να εμφανισθεί μέγας ομολογητής και αρχηγός των αποτειχισμένων, παντογνώστης γέροντας και φωτισμένος καθοδηγητής ψυχών. Ό,τι κάνουμε όλοι για την ορθόδοξη πίστη μας είναι χρέος μας ενώπιον του Κυρίου, όχι αιτία ή αφορμή για υπερηφάνεια και εγωϊστική συμπεριφορά απέναντι σε οποιονδήποτε διαφωνεί ή είναι μαζί μας στον κοινό αγώνα της αποτειχίσεως.
Δεν επιδιώκουμε να έχουμε οπαδούς και θαυμαστές, ούτε να εμπνέουμε το μίσος εναντίον των αιρετικών ώστε να φανατίζουμε ανθρώπους και να τους κάνουμε το κοπάδι μας. Ένας είναι ο ποιμένας, ο Χριστός, και οι πιστοί σε εκείνον πρέπει να μάθουν ότι ανήκουν. Ο Χριστός είναι ο αρχηγός και η κεφαλή της εκκλησίας, γράφει ο απόστολος Παύλος. Ο πάπας έκανε τον εαυτό του αρχηγό και κεφαλή της εκκλησίας του. Πόσοι ορθόδοξοι ρασοφόροι ακούσια έκαναν τον εαυτό τους αλάθητο γέροντα, αντιπρόσωπο του Χριστού, αρχηγό των συνανθρώπων τους;
Ας προσέχουμε πολύ την γεροντολατρεία, την προσωπολατρεία, η οποία έχει διαστρέψει την σχέση πιστού και Ιησού Χριστού. Μεσάζοντες δεν υπάρχουν γράφει στην 4η κατήχηση του ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων στο κεφάλαιο 17ο. Συγκεκριμένως γράφει πως εκείνοι που ακούν τις κατηχήσεις του πρέπει να ελέγχουν μέσα απ' την Αγία Γραφή αν είναι έτσι όπως τους τα λέει, γιατί οι ποιμένες και διδάσκαλοι δεν επιτρέπεται να διδάσκουν με δικές τους επινοήσεις αλλά μόνο με βάση την Γραφή.
Σήμερον σχεδόν όλοι έχουν υποταχθεί στο παπικό δόγμα, ''αφού το είπε ο δεσπότης έτσι είναι'', ''αφού το είπε ο πάτερ έτσι είναι''... Αν αυτά που λέει ο όποιος ρασοφόρος δεν εναρμονίζονται με όσα λέει η Γραφή και ερμηνεύουν οι άγιοι πατέρες, δεν πρέπει να τους ακολολουθούμε, ούτε να τους ακούμε.
Όχι αδελφοί μας, αυτό το παπικό δόγμα της επισκοποκεντρικής εκκλησίας το εισήγαγαν οι επίσκοποι στην ορθοδοξία μας για να πάρουν μαζί τους τον πιστό λαό στην ένωση που ετοιμάζουν εδώ και πάνω από εκατό χρόνια με όλους τους αιρετικούς. Η εκκλησία είναι Χριστοκεντρική, όχι με κέντρο τον εκάστοτε επίσκοπο, αλλά με κέντρο μόνο τον Χριστό. Η θεία λειτουργία δεν γίνεται στο όνομα του επισκόπου, αλλά στο όνομα του Χριστού, αφού ο κληρικός είναι διάκονος του μυστηρίου που μας παρέδωσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο Χριστός τελεσιουργεί το μυστήριο, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι οι κληρικοί δανείζουν απλώς τα χέρια τους.
Αν ο όποιος κληρικός, πρεσβύτερος ή επίσκοπος δεν ακολουθεί όλα όσα διδάσκει η ορθόδοξη εκκλησία στα θέματα πίστεως, έχουμε χρέος για να τον βοηθήσουμε, να αποτειχισθούμε απ' αυτόν ώστε να του δώσουμε ευκαιρία να μετανοήσει, διότι όσο οι πρεσβύτεροι, οι μοναχοί, ο λοιπός λαός, συμπορεύονται με εκείνους οι οποίοι προωθούν τον οικουμενισμό ή σιωπούν ενώ γνωρίζουν τί είναι οικουμενισμός, τότε θα κυριαρχήσει ο παναιρετικός οικουμενισμός και θα έρθει στιγμή, ήδη ήρθε, όπου οι ορθόδοξοι, είτε φορούν ράσο είτε όχι, δεν θα γνωρίζουν τί είναι ορθοδοξία και τί είναι αίρεση και πλάνη... Η σιωπή είναι ο καλύτερος σύμμαχος του διαβόλου. Αλλά και η υπερηφάνεια -επειδή είμαστε αποτειχισμένοι- είναι θανάσιμη αμαρτία και θα μας κολάσει. Δεν είμαστε υπερήφανοι λόγω αποτειχίσεως, είμαστε ταπεινοί διότι απλώς κάνουμε το χρέος μας. Ο Κύριος μας λέει στο κατά Λουκάν ευαγγέλιον, κ. 17 στ. 10, πως όταν κάνουμε όλα όσα μας διέταξε ο Θεός, να λέμε δούλοι ανάξιοι είμαστε, διότι κάναμε αυτό που είμασταν υποχρεωμένοι να κάνουμε, δηλαδή αυτό που χρωστούσαμε στον Θεό να κάνουμε, αυτό κάναμε. Άρα καμία έπαρση δεν πρέπει να διακατέχει τον οιοδήποτε επειδή έκανε το αυτονόητο, επειδή δεν πηγαίνει στον ναό που μνημονεύεται το όνομα του επισκόπου που κηρύσσει αίρεση.
Δυστυχώς όμως η προσωπολατρεία έχει εισχωρήσει και στον αντιοικουμενιστικό αγώνα. Γι' αυτό όλοι μας πρέπει να εργαστούμε πνευματικώς με προσευχή, νηστεία, μελέτη της Γραφής, των κειμένων των αγίων πατέρων και θα διαπιστώσουμε πως πολλοί, μα πάρα πολλοί ρασοφόροι, απέχουν μακράν της διδασκαλίας του Χριστού και των αγίων.
Γι' αυτό όσοι παρακολουθείτε το ιστολόγιο μας θα έχετε διαπιστώσει πως κάνουμε λίγες δημοσιεύσεις διότι δίνουμε βάση στην καθημερινή μας πνευματική πορεία, προσευχή, μελέτη Γραφών και αγίων πατέρων, στην συνάντηση και συνομιλία με αδελφούς και αδελφές που αγωνίζονται να μείνουν στην ορθοδοξία και την ορθοπραξία. Και όταν έχουμε χρόνο, τότε μόνο ασχολούμεθα με το διαδίκτυο, διότι έχουμε αντιληφθεί πως το κινητό τηλέφωνο και το διαδίκτυο είναι άλλη μία παγίδα ώστε να είμαστε αποκομμένοι μεταξύ μας, αυτό ακριβώς θέλουν.
Πολλοί νομίζουν πως η καθημερινή, πολλών ωρών, ενασχόληση με το διαδίκτυο είναι ομολογία πίστεως, είναι αγώνας, είναι κάτι ακίνδυνο. Λάθος μεγάλο. Αγωνιστής Χριστιανός δεν έχει τηλεόραση, έχει κινητό για να κάνει τις εργασίες του και να συνομιλεί με την οικογένεια του, να κανονίζει τις συναντήσεις του με αδελφούς εν Χριστώ, όχι να κάθεται ώρες επί ωρών παρακολουθώντας ό,τι βρεθεί εμπρός του. Το διαδίκτυο το χρησιμοποιεί εφόσον έχει εκτελέσει όλα τα καθήκοντα του έναντι της οικογενείας του, τα της εργασίας του, τις καθημερινές προσευχές του και την ψυχωφελή απαραίτητη μελέτη της Γραφής και των πατέρων, και μόνο τότε να ακούσει κάποια ομιλία των μακαριστών: αγίου γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου, του ομολογητού θεολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου, ο οποίος αφορίσθηκε απ' τον Κων/πόλεως Βαρθολομαίο διότι είπε την αλήθεια πως ο τότε αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός Χαρκιανάκης κηρύσσει βλασφήμιες. Όχι πως οι αναφερόμενοι ήταν αλάθητοι αλλά ήταν φάροι ορθοδοξίας και αγωνιστές εναντίον των οικουμενιστών και του τεκτονισμού, ασχέτως αν σε κάποια άλλα σημεία μπορεί να έσφαλαν μερικώς.
Τους συνιστούμε διότι δεν νόθευσαν τον αντιαιρετικό τους αγώνα κατά του οικουμενισμού, με ανούσια θέματα όπως το ημερολόγιο. Δεν ήταν διχαστικοί ως προς την συμπεριφορά τους, ούτε ως προς εκείνα τα οποία κήρυσσαν. Σήμερον παρακολουθούμε με λύπη, αντιοικουμενιστές να μιλούν εναντίον άλλων αντιοικουμενιστών με θέμα τον 15ο κανόνα της ΑΒ' τοπικής συνόδου επί αγίου Φωτίου του Μέγα. Άλλοι αποτειχισμένοι να συγχέουν την διόρθωση του ημερολογίου το έτος 1924 με τον οικουμενισμό. Να υποστηρίζουν πως δήθεν η διόρθωση του ημερολογίου, την οποίαν ονομάζουν λόγω αμαθείας, αλλαγή ημερολογίου, ήταν η αρχή του οικουμενισμού! Αν λοιπόν το νέο ημερολόγιο είναι η αρχή του οικουμενισμού τότε και το παλαιό ημερολόγιο είναι η αρχή του οικουμενισμού αφού και τα πατριαρχεία που δεν έκαναν διόρθωση του ημερολογίου και δεν υιοθέτησαν το νέο, εισήλθαν στον οικουμενισμό και μάλιστα με πολύ ζήλο. Ακόμα και εγκύκλιο είχε εκδόσει το ''παλαιοημερολογιτικό'' πατριαρχείο Μόσχας την δεκαετία του 1960 με την οποία αναγνώριζε τα μυστήρια των παπικών, λίγο μετά την ανακάλεσε.
Θλιβερό η αμάθεια για έναν πιστό, και μάλιστα πρεσβύτερο ή μοναχό. Αντί να διαμαρτυρηθούν οι ορθόδοξοι το 1922 για την μεγάλη πλάνη του πατριάρχου Μελετίου του Δ', του Μεταξάκη, να αναγνωρίσει τις χειροτονίες των αιρετικών Αγγλικανών, έκαναν σχίσμα λόγω διορθώσεως του ημερολογίου το 1924, το γνωστό σε όλους παλαιοημερολογιτικό σχίσμα το οποίο ομολογεί ακόμη κι ο ηγέτης των ΓΟΧ παλαιοημερολογιτών, πρ. μητροπολίτης Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης σε συνέντευξη το 1952. Και σήμερα κάποιοι αντί να θίγουν το ζήτημα της εγκυκλίου του 1902, τις οικουμενιστικές κινήσεις του Μελετίου του Δ', την αναγνώριση των χειροτονιών των Αγγλικανών, ασχολούνται με ημέρες και ημερολόγια. Αν σήμερα είναι 1η του μηνός ή 14η...
Άλλωστε για όποιον έχει μελετήσει τα ημερολόγια, βλέπετε το βιβλίο ''Η οδύσσεια των ημερολογίων'', των Δανέζη και Θεοδοσίου, αστροφυσικών, είναι γνωστό πως άλλο είναι το παπικό γρηγοριανό ημερολόγιο που έφτιαξε ο πάπας Γρηγόριος ο 13ος, άλλο το διορθωμένο ιουλιανό ημερολόγιο, το οποίο είναι χρονικώς εκεί που ήταν πριν 1700 έτη, και άλλο το παλιό ιουλιανό ημερολόγιο το οποίο είναι 13 ημέρες εκτός χρονικής πραγματικότητος. Αλλά επειδή ακριβώς κανείς συνειδητός ορθόδοξος δεν θεωρεί δόγμα το όποιο ημερολόγιο, δεν ασχολούμεθα με ημέρες και ημερολατρείες.
Ο απόστολος Παύλος έχει λύσει το θέμα σχεδόν πριν 2.000 χρόνια, στην επιστολή που έγραψε προς τους Χριστιανούς της περιοχής της Μ. Ασίας, ονόματι Γαλατία. Διαβάζουμε στην προς Γαλάτας επιστολή του, κεφ. 4, στίχοι 10-11, σελ. 853, ''Προσέχετε και αποδίδετε σωτηριώδη σημασία σε ημέρες και μήνες και εποχές και έτη. Φοβούμαι μήπως ματαίως κοπίασα για εσάς.'' Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, με απόδοσι-ερμηνεία στη δημοτική Νικολάου Ι. Σωτηροπούλου θεολόγου-φιλολόγου, ΑΘΗΝΑ 2021. Ο απόστολος Παύλος περιγράφει ακριβώς ό,τι κάνουν σήμερον οι παλαιοημερολογίτες οι οποίοι ανάγουν σε θέμα σωτηριώδες το ημερολόγιο και δυστυχώς πολλοί αποτειχισμένοι το θεωρούν σημαντικό θέμα και κηρύττουν πως πρέπει οι ορθόδοξοι να ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο. Ο Παύλος λέει κάτι τρομερό για όποιον μελετά την Γραφή και έχει εξοικειωθεί με τα νοήματα της. Λέει στους Γαλάτες πως φοβάται μήπως μάταια κοπίασε γι' αυτούς που έλαβαν το άγιο βάπτισμα και το Άγιο Πνεύμα, αλλά επιστρέφουν στην ενασχόληση με ημέρες και μήνες, (δηλ. πότε είναι πρωτομηνιά), εποχές και έτη. Τόσο περιττά τα θεωρεί ο άγιος απόστολος αυτά, που τα ονομάζει ''ανίσχυρα και πτωχά στοιχεία'' στίχος 9ος. Μαλώνει ο Παύλος τους Χριστιανούς Γαλάτες που ασχολούνται με τέτοια ανίσχυρα και ασθενικά πράγματα. Αλλά επειδή πάντοτε οι άνθρωποι δυστυχώς παρεσύροντο και έδιναν σημασία σε ανούσια θέματα, ο Παύλος αναφέρεται για το ίδιο θέμα και στην επιστολή του προς τους Κολοσσαείς, κεφ. 2, στιχοι 1-2, ''Κανείς λοιπόν να μην σας κυβερνά σε φαγητά ή σε ποτά ή σε ζητήματα εορτής ή πρωτομηνιάς ή Σαββάτου. Αυτά είναι σκιά των πραγμάτων που έμελλαν να έλθουν, ενώ η πραγματικότης βρίσκεται στο Χριστό.'' Βλέπε Η ΚΑΙΝΗ ΔΑΘΗΚΗ, Ν. Σωτηροπούλου, σελ. 907.
Πόσο ξεκάθαρα λύνει το ανούσιο θέμα των ημερών και της τυπολατρείας ο θεόπνευστος Παύλος. Αυτά είναι σκιά λέει ο Παύλος, και οι εορτές, κι οι πρωτομηνιές και η τήρηση ημερών όπως του Σαββάτου. Σκιά αυτά, αλλά πραγματικότητα μόνο ο Χριστός! Κι όμως ακόμη και τώρα υπάρχει αποτειχισμένος πρεσβύτερος ο οποίος θεωρεί τους αποτειχισμένους που δεν ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο, 9% οικουμενιστές, μόνο λόγω του ότι ακολουθούν το διορθωμένο ημερολόγιο, γνωστό σε όλους ''το νέο''. Που από άγνοια πολλοί νομίζουν ότι είναι το παπικό ημερολόγιο που έφτιαξε ο πάπας Γρηγόριος ο 13ος, λίγο μετά το 1575. Οικουμενιστές 9% κατ' αυτόν, οι αποτειχισμένοι που δεν ακολουθούν το παλαιό. Ενώ για τον απόστολο Παύλο αυτά τα ζητήματα είναι σκιά, ανίσχυρα και πτωχά στοιχεία.
Εμείς δεν ασχολούμεθα με ημερολόγια για να έλξουμε κοντά μας τους απογοητευμένους παλαιοημερολογίτες ή επειδή νομίζουν κάποιοι πως είναι θέμα σοβαρό να τους γίνουμε ευχάριστοι. Προτιμούμε να είμεθα λίγοι στη συνάθροιση μας αλλά να σχολούμεθα με την ουσία που είναι μόνο ο Χριστός παρά να συναθροιζόμεθα πολλοί με ό,τι ιδέες έχει ο καθείς για την παράδοση και τα ζητήματα πίστεως και να καταλήξουμε -για να είμεθα ευχάριστοι σε όλους- να λέμε στον καθ' ένα αυτό που θέλει να ακούσει.
Μετά την Α' οικουμενική σύνοδο όπου καθορίστηκε ο πασχάλιος κανών, ενώ η αντιπροσωπεία του πάπα Ρώμης Σιλβέστρου συμφώνησε με τους όρους εορτασμού του πάσχα, οι πάπες αργότερα εόρταζαν το πάσχα όποτε ήθελαν, σύμφωνα με τον πασχάλιο κανόνα του αγίου Ιππολύτου Ρώμης ή σύμφωνα με τον πασχάλιο κανόνα της Α' οικουμενικής. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Ρώμη να μην εορτάζει το πάσχα και άρα να μην νηστεύουν οι Χριστιανοί της δυτικής Ευρώπης, της νότιας και της Ελλάδος η οποία τότε υπαγόταν στην Ρώμη και όχι στην Κων/πολη, ταυτογχρόνως με τους υπολοίπους Χριστιανούς των άλλων τεσσάρων τοπικών εκκλησιών, δηλ. Κων/πόλεως, Ιεροσολύμων, Αντιοχείας και Αλεξανδρείας. Ποτέ κανείς άγιος ή σύνοδος δεν υποστήριξε πως αυτό αποτελεί σοβαρό θέμα ή ακόμη χειρότερα πως η Ρώμη έχει άκυρα μυστήρια όπως υποστηρίζουν οι παλαιοημερολογίτες για τις εκκλησίες οι οποίες διόρθωσαν απλώς το ημερολόγιο και δεν άλλαξαν τον πασχάλιο κανόνα όπως έκανε η Ρώμη. Όλοι οι άγιοι δυτικής και ανατολικής αυτοκρατορίας είχαν ενότητα εν Χριστώ διότι ήξεραν ότι δεν υπάρχει ενότητα σωτηριώδης παρά μόνο εν Χριστώ και όχι ενότητα σε εορτές και νηστείες. Μόνο οι ΓΟΧ παλαιοημερολογίτες διέκοψαν κάθε κοινωνία με όλους επειδή άλλαξε η ημερομηνία. Οι αρχαίοι Χριστιανοί δεν κατηγορούν πουθενά σε κάποιο γραπτό κείμενο τους πως η Ρώμη δημιουργεί δήθεν εορτολογικό σχίσμα γιατί νηστεύει και εορτάζει άλλη ημέρα το πάσχα από τις υπόλοιπες τοπικές εκκλησίες.
Από την μία πλευρά λοιπόν έχουμε τον οικουμενισμό που ισοπεδώνει το παν, και από την άλλη τους παλαιοημερολογίτες που μιλούν για άκυρα μυστήρια της εκκλησίας επειδή σήμερα εμείς έχουμε 14 του μηνός πχ, και εκείνοι 1 του μηνός. Απίστευτα πράγματα. Επιπλέον έχουμε και κάποιους αποτειχισμένους οι οποίοι δεν έχουν διάθεση κοινωνίαςμε άλλους ή ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο και το έχουν ανάγει σε σοβαρό δήθεν θέμα, άλλοι θεωρούν τους πάντες μολυσμένους και ότι αυτοί είναι η εκκλησία, άλλοι δεν αναγνωρίζουν την αποτείχιση άλλων αποτειχισμένων και πολλά άλλα θλιβερά.
Εμείς ως συνάθροιση λειτουργούμε ως κατακόμβη, προσέχουμε πολύ ποιους δεχόμεθα σε κοινωνία ώστε να μην βρεθούμε να χάνουμε τον χρόνο μας να εξηγούμε για την αίρεση του παλαιοημερολογιτισμού, να μην έχουμε διχόνοιες και προσωπολατρείες αφού ο ιδρυτής και εμπνευστής της συναθροίσεως μας, συνεχώς διδάσκει πως πρέπει να πηγαίνουμε στον Κύριο Ιησού Χριστό και όχι να νομίζουμε πως θα μας σώσουν οι ιερείς, ή οι διάφορες παρατάξεις, ή οι επίσκοποι, ή οι ''αλάθητοι'' γέροντες. Ο πατήρ Χ. είναι απλώς εκείνος ο οποίος θα μας δείξει πως να προσπέσουμε στον Χριστό τον μόνο αιώνιο αρχιερέα κατά την τάξη Μελχισεδέκ, τον μόνο σωτήρα των ψυχών μας.
Τις περισσότερες αιρέσεις τις επινόησαν οι ρασοφόροι, συνήθως επίσκοποι και ιερείς, κι όμως οι άνθρωποι δεν μελετούν εκκλησιαστική ιστορία και σχεδόν όλοι ξεχνούν. Έτσι σήμερα βλέπουμε μία απάθεια και σιωπή, μία εμπιστοσύνη από πολλούς που λένε πως, ''οι επίσκοποι ό,τι πουν, ό,τι πει η εκκλησία, υπακοή στην εκκλησία, στη σύνοδο''... Μα εκείνοι είναι που προωθούν τον οικουμενισμό, με συμπροσευχές και συμμετοχή σε λειτουργική προσευχή, δηλαδή όχι συλλείτουργο ακόμη, αλλά παρίστανται στην λειτουργία του πάπα και συμπροσεύχονται. Ομολογούν τους αιρετικούς πως είναι εκκλησίες, βλέπετε σύνοδο του Κολυμβαρίου στη Κρήτη, ενώ οι άγιοι όχι μόνο δεν ονομάζουν εκκλησίες τις αιρετικές ομολογίες αλλά ονομάζουν και άθεους όσους είναι αιρετικοί, διότι πιστεύουν με λάθος τρόπο στον Θεό της Γραφής.
Είναι δυνατόν να λένε πολλοί, υπακοή στην εκκλησία, ταυτίζοντας την σύνοδο επισκόπων με την εκκλησία; Οι επίσκοποι είναι διάκονοι του σώματος του Χριστού, στο οποίο είναι και εκείνοι και εμείς όλοι μαζί, ίσοι ενώπιον Θεού. Όταν κάποιοι είναι αιρετικοί, εφόσον κηρύττουν δημοσίως τις αιρέσεις τους, έχουμε υποχρέωση να διακόπτουμε την πνευματική κοινωνία μαζί τους για να μην εξαπλωθεί η αιρετική διδαχή ως γάγγραινα μέσα στο σώμα του Χριστού, την εκκλησία.
Εμείς με βάση την Γραφή και τις οικουμενικές συνόδους, την διδασκαλία των αγίων πατέρων και την διαχείριση των αιρετικών προσώπων εντός εκκλησίας, όπως εκείνοι μας την παρέδωσαν, προχωρούμε έξω από διχόνοιες και φανατισμούς, οπαδισμούς και ελπίδες σε ρασοφόρους ''σωτήρες''. Προσευχόμεθα για τους αιρετικούς συνανθρώπους μας να μετανοήσουν, για τους παλαιοημερολογίτες, για τους αποτειχισμένους να ενωθούμε εν Χριστώ.
Ακολουθούμε απολύτως τον σωτήρα μας Χριστό, τον μόνο άμωμο, άγιο, αιώνιο αρχιερέα κατά την τάξη Μελχισεδέκ, τον ενανθρωπήσαντα Θεό Λόγο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου