Τρίτη 26 Μαρτίου 2019
Παρασκευή 22 Μαρτίου 2019
Ομιλία στον ευαγγελισμό της πανυπέραγνης Δέσποινάς μας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.
Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
1. O ψαλμωδός προφήτης, απαριθμώντας τα είδη της δημιουργίας και καθορώντας την αποτεθειμένη σ' αυτά σοφία του Θεού, γεμάτος θαυμασμό ολόκληρος, εκεί που έγραφε ανεφώνησε· «πόσο μεγαλοπρεπή είναι τα έργα σου, Κύριε, όλα τα έπλασες με σοφία!».
Σ' εμένα τώρα, που επιχειρώ να εξαγγείλω κατά δύναμι την σαρκική επιφάνεια του Λόγου που έκτισε τα πάντα, ποιος λόγος θα μου αρκέση για εξύμνησι; Εάν πραγματικά τα όντα είναι γεμάτα θαύμα και το ότι αυτά προήλθαν στην ύπαρξι από μη όντα είναι θείο και πολυύμνητο, πόσο θαυμασιώτερο και θειότερο είναι και πόσο αναγκαιότερο είναι να υμνήται από μας το να γίνη κάποιο από τα όντα θεός, και όχι απλώς θεός, αλλά ο όντως ων Θεός, και μάλιστα η φύσις μας που δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε ούτε τον χαρακτήρα κατά τον οποιίο έγινε να φυλάξη και γι' αυτό δικαίως απωθήθηκε στα κατώτατα μέρη της γης; Διότι τόσο μεγάλο και θείο, τόσο απόρρητο και ακατανόητο είναι το ότι η φύσις μας έγινε ομόθεος και ότι δι' αυτής μας εχαρίσθηκε η επάνοδος στο καλύτερο ώστε τούτο και στους αγίους αγγέλους και στους ανθρώπους, ακόμη και στους προφήτες, αν και αυτοί βλέπουν δια Πνεύματος, να μένη στην πραγματικότητα ανεπίγνωστο, μυστήριο που είναι κρυμμένο από τον αιώνα.
Και γιατί αναφέρω μόνο πριν πραγματοποιηθή; Διότι και όταν έγινε, πάλι μένει μυστήριο, όχι βέβαια ότι έγινε αλλά πώς έγινε· μυστήριο πιστευόμενο αλλά μη γινωσκόμενο, προσκυνούμενο, αλλά μη πολυπραγμονούμενο, προσκυνούμενο δε και πιστευόμενο διά μόνου του Πνεύματος· «διότι κανείς δεν μπορεί να ειπή Κύριον Ιησού, παρά στο άγιο Πνεύμα», και το Πνεύμα είναι αυτό διά του οποίου προσκυνούμε και διά του οποίου προσευχόμαστε, λέγει ο απόστολος.
2. Ότι δε το μυστήριο τούτο είναι ακατανόητο, όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και στους αγγέλους και τους αρχαγγέλους, αποδεικνύει σαφώς και το γεγονός που εορτάζεται από εμάς σήμερα. Ο αρχάγγελος ευαγγελίσθηκε στην Παρθένο τη σύλληψι· όταν δε αυτή αναζητούσε τον τρόπο κι είπε προς αυτόν, «πώς θα μου συμβή τούτο, αφού δεν γνωρίζω άνδρα;», μη μπορώντας να ερμηνεύση τον τρόπο κατά κανένα τρόπο ο αρχάγγελος, κατέφυγε και αυτός προς τον Θεό, λέγοντας «Πνεύμα άγιο θα έλθη σ' εσέ και δύναμις Υψίστου θα σε επισκιάση». Όπως δηλαδή, αν κανείς ερωτούσε τον Μωυσή, πώς κατασκευάζεται από γη άνθρωπος, πώς από χώμα προέρχονται οστά και νεύρα και σάρκα, πώς αισθητήρια από αναίσθητη ύλη, πώς πάλι άνθρωπος από την αδαμιαία πλευρά, πώς το οστούν διαπλώθηκε και διαιρέθηκε, ενώθηκε και συνδέθηκε, πώς από το οστούν προήλθαν σπλάγχνα και χυμοί διάφοροι και όλα τα άλλα; Όπως λοιπόν, αν κάποιος ερωτούσε αυτά τον Μωυσή, δεν θα έλεγε τίποτε περισσότερο πλην του ότι ο Θεός είναι που έλαβε χώμα από τη γη και έπλασε τον Αδάμ, και μια από τις πλευρές του Αδάμ και κατασκεύασε την Εύα, ώστε θα έλεγε μεν ποιος είναι ο κτίστης, αλλά τον τρόπο κατά τον οποίο έγιναν εκείνα δεν θα τον έλεγε· έτσι και ο Γαβριήλ, ότι τον άσπορο τόκο θα κατασκευάσουν το άγιο Πνεύμα και η δύναμις του Υψίστου, το είπε, το πώς όμως, δεν το είπε. Αν μάλιστα, όταν εμνημόνευσε προηγουμένως την Ελισάβετ, ότι συνέλαβε σε γηρατειά ενώ ήταν στείρα, δεν είχε να ειπή τίποτε παραπάνω πλην του ότι δεν είναι τίποτε αδύνατο για τον Θεό, πώς θα μπορούσε να ειπή τον τρόπο στην περίπτωσι αυτής που συνέλαβε κι εγέννησε παρθενικά;
3. Έχει όμως και κάτι περισσότερο το λεγόμενο από τον αρχάγγελο προς την Παρθένο, που ενέχει μεγαλύτερο μυστήριο· «θα έλθη», λέγει, «άγιο Πνεύμα σ' εσέ και δύναμις Υψίστου θα σ' επισκιάση». Γιατί; Διότι και το γεννώμενο δεν είναι προφήτης ούτε απλώς άνθρωπος, όπως ο Αδάμ, αλλά θα ονομασθή υιός του Υψίστου, σωτήρ και λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους και βασιλεύς αιώνιος. Όπως τους λίθους που εξέπεσαν από κορυφή όρους και κινούνται έως το τέλος της υπωρείας τους διαδέχονται πολλοί κρημνοί, έτσι κι εμάς, αφού εξεπέσαμε από τη θεία εντολή στον παράδεισο κατεβήκαμε έως τον άδη, πολλά δεινά μας ευρήκαν διαδοχικά. Διότι δεν είναι μόνο η γη που ανέπτυξε αγκάθια και τριβόλια αισθητά, κατά την κατάρα προς τον προπάτορα, αλλά εσπαρθήκαμε κι εμείς με τα πολυειδή αγκάθια των πονηρών παθών και τα φοβερά τριβόλια της αμαρτίας. Και δεν έλαβε το γένος μας εκείνη μόνο τη λύπη την οποία εκληροδότησε η προμήτωρ διά της προς αυτήν κατάρας, που την κατεδίκασε να γεννά με λύπη, αλλά και όλος ο βίος μας έγινε σχεδόν οδύνη και λύπη.
4. Ο Θεός όμως που μας έπλασε από ευσπλαγχνία επέβλεψε προς εμάς φιλανθρώπως και αφού έκλινε τους ουρανούς κατέβηκε και παίρνοντας από την αγία Παρθένο τη φύσι μας την ανακαίνισε και την επανέφερε, μάλλον δε την ανεβίβασε σε θείο και ουράνιο ύψος. Θέλοντας λοιπόν να πραγματοποιήση αυτό, μάλλον δε να φέρη σε πέρας την προαιώνια βουλή του σήμερα, στέλλει τον αρχάγγελο Γαβριήλ, όπως λέγει ο ευαγγελιστής Λουκάς, «στη Ναζαρέτ προς Παρθένο μνηστευμένη με άνδρα, του οποίου το όνομα ήταν Ιωσήφ, από το γένος και την πατριά του Δαβίδ, και το όνομα της Παρθένου ήταν Μαριάμ».
5. Στέλλει λοιπόν ο Θεός τον αρχάγγελο προς Παρθένο και την καθιστά μητέρα του με μόνη την προσφώνησι αν και μένει παρθένος, επειδή βέβαια, αν συλλαμβανόταν από σπέρμα, δεν θα ήταν νέος άνθρωπος ούτε θα ήταν άναμάρτητος και σωτήρ των αμαρτωλών διότι η κίνησις της σαρκός για γέννησι, αφού μένει ανυπότακτη προς τον νου που είναι ταγμένος να ηγεμονεύη των λειτουργιών μας, δεν ευρίσκεται εντελώς έξω από την αμαρτία. Γι' αυτό και ο Δαβίδ έλεγε, «με ανομίες συνελήφθηκα και με αμαρτίες μ' εκυοφόρησε η μητέρα μου». Εάν λοιπόν η σύλληψις του Θεού ήταν από σπέρμα, δεν θα ήταν νέος άνθρωπος ούτε αρχηγός της νέας και μη παλαιουμένης καθόλου ζωής. Αν ήταν της παλαιάς μερίδος και κληρονόμος εκείνου του πταίσματος, δεν θα μπορούσε να φέρη στον εαυτό του το πλήρωμα της άφθαρτης θεότητος και να κάμη την σάρκα του ανεξάντλητη αγιασμού, ώστε και των προπατόρων εκείνων ν' αποπλύνη τον μολυσμό με περίσσεια δυνάμεως και στους επιγόνους όλους να επαρκή γι' αγιασμό. Γι' αυτό δεν ήλθε άγγελος ούτε άνθρωπος, αλλ' ο ίδιος ο Κύριος ήλθε και μας έσωσε, που συνελήφθηκε και εσαρκώθηκε σε μήτρα Παρθένου κι έμεινε αναλλοιώτως Θεός.
6. Έπρεπε δε να έχη και μάρτυρα της άσπορης συλλήψεως την Παρθένο και συνεργό σε όσα επρόκειτο να τελεσθούν κατ' οικονομία. Ποια είναι αυτά; Η άνοδος στη Βηθλεέμ, όπου θα ετελείτο και ο εξαγγελλόμενος και δοξαζόμενος τοκετός· η προσέλευσις στο ιερό, όπου το βρέφος μαρτυρείται Κύριος ζωής και θανάτου από τον Συμεών και την Άννα· η φυγή στην Αίγυπτο εμπρός στον Ηρώδη και η επάνοδος από την Αίγυπτο κατά τις ιερές προφητείες και τα άλλα που δεν είναι εύκολο τώρα να απαριθμήσω. Γι' αυτά παρελήφθηκε ως μνηστήρ ο Ιωσήφ και εστάλθηκε ο άγγελος σε παρθένο μνηστευμένη με άνδρα ονομαζόμενο Ιωσήφ. Την δε φράσι «από τον οίκο και την πατριά του Δαβίδ» θα την εννοήσης και για τους δύο· διότι τόσο η Παρθένος όσο και ο Ιωσήφ ανέφεραν την γενεά τους στον Δαβίδ.
7. Και το όνομα, λέγει, της Παρθένου ήταν Μαριάμ, που ερμηνεύεται Κυρία. Τούτο δεικνύει και το αξίωμα της Παρθένου και το βέβαιο της παρθενίας, και το αλλοιώτικο και προσεκτικό και κατά κάποιον τρόπο παναμώμητο του βίου της· διότι, επειδή ήταν κυρίως παρθένος φερωνύμως, είχε την πλήρη κατοχή της αγνείας, όντας παρθένος και στο σώμα και στην ψυχή, και κατέχοντας τις ψυχικές δυνάμεις και όλες τις αισθήσεις του σώματος υπεράνω κάθε μολυσμού, και μάλιστα τόσο κυρίως και βεβαίως και εγκύρως και καθ' όλα ιερώς όλον τον χρόνο, όπως η κλεισμένη πύλη διατηρεί τους θησαυρούς και το σφραγισμένο βιβλίο διατηρεί τα γραπτά ανέγγικτα από τους οφθαλμούς· διότι περί αυτής έχει γραφή, τούτο είναι το σφραγισμένο βιβλίο και αυτή η πύλη θα είναι κλεισμένη, και κανείς δεν πρόκειται να περάση από αυτήν.
8. Αλλά και με άλλον τρόπο πάλι είναι Κυρία η Παναγία κατ' αξία, ως δεσπόζουσα των όλων, επειδή συνέλαβε σε παρθενία κι εγέννησε θείως τον κατά φύσι δεσπότη του παντός. Επίσης βέβαια είναι Κυρία όχι μόνο ως ελευθέρα από δουλεία και μέτοχος θείας κυριότητος, αλλά και ως πηγή και ρίζα της ελευθερίας του γένους, και μάλιστα μετά την απόρρητη και χαρμόσυνη γέννα. Διότι αυτή που συζεύχθηκε με άνδρα είναι μάλλον κυριευμένη παρά κυρία, και μάλιστα μετά την περίλυπη και οδυνηρή γέννα, κατά την αρά εκείνη προς την Εύα, «θα γεννήσης τέκνα με λύπη, θα εξαρτάσαι από τον άνδρα σου και αυτός θα σε αυθεντεύη»· για να ελευθερώση από αυτήν την αρά το ανθρώπινο γένος η παρθενομήτωρ, λαμβάνει την χαρά και την ευλογία δια του αγγέλου· διότι ο άγγελος, λέγει, αφού εισήλθε είπε προς την Παρθένο, «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος είναι μαζί σου, είσαι ευλογημένη ανάμεσα στις γυναίκες»· Ο αρχάγγελος δεν της προαγγέλλει το μέλλον λέγοντας, ο Κύριος είναι μαζί σου, αλλά εξαγγέλλει ό,τι έβλεπε τότε αοράτως να τελήται. Και αντιλαμβανόμενος ότι αυτή είναι τόπος θείων και ανθρωπίνων χαρισμάτων και στολισμένη με όλα τα χαρίσματα του θείου Πνεύματος, κυριολεκτικώς την αναγόρευσε κεχαριτωμένη, βλέποντας δε ότι ήδη έλαβε ένοικο αυτόν στον οποίο ευρίσκονται οι θησαυροί όλων τούτων και προορώντας την ανώδυνη κυοφορία και την γέννα που θα εγινόταν χωρίς ωδίνες, της απηύθυνε το «χαίρειν» κι εβεβαίωσε ότι είναι η μόνη ευλογημένη και ευλόγως δοξασμένη ανάμεσα στις γυναίκες· διότι κατά την υπερβολή της δόξας της θεομήτορος Παρθένου δεν υπάρχει άλλη δοξασμένη, κι αν εδοξάσθηκε.
9. Αλλά η Παρθένος, καθώς είδε κι εφοβήθηκε μήπως είναι κάποιος απατηλός άγγελος, που παραπλανά τις απερίσκεπτες κατά το παράδειγμα της Εύας, δεν έδέχθηκε ανεξετάστως τον χαιρετισμό· και μη γνωρίζοντας ακόμη καθαρώς τον σύνδεσμο προς τον Θεό που ευαγγελιζόταν αυτός, εταράχθηκε, λέγει, με τον λόγο του, επιμένοντας σταθερά στην παρθενία, «και διαλογιζόταν τι είδους ασπασμός είναι αυτός»· Γι' αυτό ο αρχάγγελος διαλύει αμέσως τον θεοφιλή φόβο της χαριτωμένης Παρθένου, λέγοντάς της· «μη φοβήσαι, Μαρία· διότι επέτυχες την χάρι του Θεού». Ποια χάρι; Αυτή που είναι δυνατή μόνο σ' αυτόν που δύναται τα αδύνατα και εφυλάχθηκε προ των αιώνων σε σένα μόνη. «Ιδού θα συλλάβης τέκνο». Ακούοντας δε σύλληψι, λέγει, μη σκεφθής καμμιά αφαίρεσι της παρθενίας, μη στενοχωρήσαι και μη ταράσσεσαι γι' αυτό· διότι τούτο το «ιδού θα συλλάβης», λεγόμενο τότε προς αυτήν που ήταν παρθένος, υπεδείκνυε πλέον τη σύλληψι ως συνοδοιπόρο με την παρθενία.
10. «Ιδού λοιπόν θα συλλάβης και θα γεννήσης υιόν»· δηλαδή παραμένοντας όπως είσαι σήμερα και διατηρώντας ανέπαφη την παρθενία σου, θα συλλάβης έμβρυο και θα γεννήσης τον υιόν του Υψίστου. Τούτο προβλέποντας και ο Ησαΐας πριν από πολλά χρόνια, έλεγε, «ιδού η Παρθένος θα κυοφορήση και θα γεννήση υιόν», και «προσήλθα προς την προφήτιδα. Πώς λοιπόν ο προφήτης προσήλθε προς την προφήτιδα; Όπως τώρα ο αρχάγγελος προς αυτήν διότι αυτό που είδε τώρα αυτός, τούτο προείδε και προείπε εκείνος. Ότι δε η Παρθένος ήταν προφήτις, που είχε προφητική χάρι, θα το δείξη στον θέλοντα η ωδή της που περιέχεται στο ευαγγέλιο.
11. Προσήλθε λοιπόν, λέγει, ο Ησαΐας προς την προφήτιδα, ασφαλώς με το προβλεπτικό πνεύμα και συνέλαβε τέκνο, πριν έλθη ο πόνος των ωδίνων, εξέφυγε και εγέννησε αρσενικό τέκνο· ο δε αρχάγγελος λέγει τώρα προς αυτήν, «θα γεννήσης υιόν και θα τον ονομάσης Ιησούν, που ερμηνεύεται Σωτήρ· θα είναι δε μέγας». Είπε λοιπόν πάλι ο Ησαΐας, «θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος». Ομοίως με αυτόν τώρα λέγει και ο αρχάγγελος, «αυτός θα είναι μέγας και θα ονομασθή υιός Υψίστου» (πώς δε δεν είπε, είναι μέγας και υιός Υψίστου, αλλά θα είναι και θα ονομασθη; Τούτο συμβαίνει διότι ωμιλούσε περί του ανθρωπίνου προσλήμματος του Χριστού), ενώ συγχρόνως δηλώνει ότι και θα γνωσθή σε όλους και από αυτούς θα κηρυχθή ότι είναι τέτοιας λογής, ώστε ύστερα να μπορή και ο Παύλος να λέγη, «ο Θεός εφανερώθηκε σε σάρκα, εκηρύχθηκε στα έθνη, επιστεύθηκε στον κόσμο». Αλλά λέγει επίσης, «θα του δώση ο Κύριος τον θρόνο του πατρός του Δαβίδ, και θα βασιλεύση στο γένος του Ιακώβ επί αιώνες και της βασιλείας του δεν θα υπάρξη τέλος»· αυτός δε, του οποίου η βασιλεία ως αιωνία δεν έχει τέλος, είναι ο ίδιος ο Θεός. Αλλ' αυτός έχει και πατέρα τον Δαβίδ, επομένως είναι ο ίδιος και άνθρωπος, ώστε αυτός που θα γεννηθή να είναι συγχρόνως Θεός και άνθρωπος, υιός ανθρώπου και υιός Θεού, που ως άνθρωπος λαμβάνει την αδιάδοχη βασιλεία από το Θεό Πατέρα, όπως είδε και προεξήγγειλε ο Δανιήλ· «παρατηρούσα», λέγει, «έως ότου ετοποθετήθηκαν θρόνοι κι εκάθησε ο Παλαιός των ημερών και ιδού κάποιος ως υιός ανθρώπου ερχόταν επάνω στις νεφέλες του ουρανού και έφθασε μέχρι των Παλαιού των ημερών, κι εδόθηκε σ' αυτόν η τιμή και η εξουσία· και η βασιλεία του είναι βασιλεία αιώνιος και δεν θα δοθή σε άλλον βασιλέα».
12. Θα καθήση δε στον θρόνο του Δαβίδ και θα βασιλεύση στο γένος του Ιακώβ· επειδή βέβαια ο μεν Ιακώβ είναι πατριάρχης όλων των θεοσεβών, ο δε Δαβίδ είναι ο πρώτος από όλους που εβασίλευσε θεοσεβώς μαζί και θεαρέστως σε τόπο του Χριστού, ο οποίος συνήνωσε σε μια αρχή ουράνια και αιώνια την πατριαρχία και την βασιλεία. Η δε χαριτωμένη Παρθένος, μόλις ήκουσε από τον αρχάγγελο τα τόσο εξαίσια και θεία λόγια, ότι ο Κύριος είναι μαζί σου, και ιδού θα συλλάβης και θα γεννήσης υιό, λέγει, «πώς θα μου συμβή τούτο; Διότι δεν έχω σχέσεις με άνδρα». Διότι αν και μου μεταφέρεις πολύ πνευματικό και ανώτερο σαρκικών παθών μήνυμα, από το άλλο μέρος μου αναφέρεις σύλληψι στην γαστέρα και κυοφορία και τοκετό, προσθέτεις δε για τη σύλληψι και το ιδού· πώς λοιπόν θα μου συμβή τούτο; Διότι, λέγει, δεν έχω σχέσεις με άνδρα.
13. Λέγει δε τούτο η Παρθένος, όχι από απιστία, αλλ' επειδή εζητούσε να μάθη κατά το δυνατό πώς έχει το πράγμα· γι' αυτό και ο αρχάγγελος λέγει προς αυτή, «Πνεύμα άγιο θα έλθη σ' εσένα και δύναμις του Υψίστου θα σ' επισκιάση· γι' αυτό και το άγιο που θα γεννηθή θα ονομασθή Υιός Θεού». Αγία βέβαια είσαι εσύ, λέγει, και χαριτωμένη, Παρθένε· Πνεύμα δε πάλι άγιο θα έλθη σ' εσένα, που θα ετοιμάση και καταρτίση την θεουργία μέσα σου με υψηλότερα προσθήκη αγιασμού· και θα σε επισκιάση δύναμις Υψίστου, η οποία συγχρόνως θα σε ενδυμαμώνη και δια της επισκιάσεως σ' εσένα και της συνάφειας με τον εαυτό της θα μορφώνη την ανθρωπότητα, ώστε το γεννώμενο να είναι άγιο, Υιός Θεού και δύναμις Υψίστου μορφωμένη κατά άνθρωπο. Διότι εξ άλλου ιδού και η Ελισάβετ η συγγενής σου, που επέρασε όλον τον βίο της στείρα, τώρα με την βούλησι του Θεού σε γηρατειά παραδόξως κυοφορεί, διότι κανένα πράγμα δεν είναι αδύνατο για τον Θεό.
14. Τι πράττει λοιπόν προς αυτά η χαριτωμένη Παρθένος, η θεία κατά την σύνεσι και απαράμιλλη; Πάλι τρέχει προς τον Θεό και απευθύνεται προς αυτόν με ευχή λέγοντας προς τον αρχάγγελο· αν, όπως λέγεις, έλθη σ' εμένα άγιο Πνεύμα, για να με καθαρίση περισσότερο και να με δυναμώση να δεχθώ το σωτήριο έμβρυο, αν μ' επισκιάση δύναμις του Υψίστου που θα μορφώση μέσα μου κατά τον άνθρωπο αυτόν που φέρει την μορφή του Θεού και θα δημιουργήση άσπορη λοχεία, αν το γεννώμενο θα είναι άγιο και Υιός Θεού και Θεός και βασιλεύς αιώνιος, βέβαια τίποτε δεν είναι αδύνατο για τον Θεό, «ιδού εγώ η δούλη του Κυρίου, ας γίνη σύμφωνα με το λόγο σου». Κι έφυγε από εκεί ο άγγελος, αφού άφησε στην γαστέρα της τον ποιητή του σύμπαντος συνημμένο με σώμα και αφού με την συνάφεια αυτή, που εξυπηρέτησε, προξένησε την σωτηρία του κόσμου. Έτσι και ο Ησαΐας προεικόνισε εναργώς με όσα αξιώθηκε ήδη μακαρίως να πάθη. Διότι αυτός δεν είδε τον Σεραφείμ να παίρνη αμέσως τον άνθρακα από το νοητό θυσιαστήριο του ουρανού· τούτον τον επήρε ο Σεραφείμ με την λαβίδα, με την οποία έγγισε και τα χείλη του, δίδοντας την κάθαρσι. Αυτή η εμπειρία της λαβίδας ήταν το ίδιο μ' εκείνο το μεγάλο θέαμα που είδε ο Μωυσής, μια βάτο που ήταν αναμμένη με πυρ και δεν κατακαιόταν.
15. Ποιος δεν γνωρίζει ότι εκείνη η βάτος και αυτή η λαβίδα ήσαν σαν η παρθενομήτωρ, που συνέλαβε μέσα της το θείο πυρ απυρπολήτως, αφού και. εδώ αρχάγγελος εμεσίτευε στην σύλληψι και συνήνωνε δι' αυτής τον αίροντα την αμαρτία του κόσμου με το ανθρώπινο γένος και με την απόρρητη συνάφεια μας εξάγνισε; Επομένως αυτή η παρθενομήτωρ είναι η μόνη μεθόριο κτιστής και άκτιστης φύσεως· όσοι βέβαια γνωρίζουν το Θεό θα αναγνωρίσουν και αυτήν ως χώρα του αχωρήτου και αυτήν θα υμνήσουν μετά τον Θεό όσοι υμνούν τον Θεό. Αυτή είναι και αιτία των πριν από αυτή και προστάτις των μετά από αυτή και πρόξενος των αιωνίων αγαθών. Αυτή είναι υπόθεσις των προφητών, αρχή των Αποστόλων, εδραίωμα των μαρτύρων, κρηπίδα των διδασκάλων. Αυτή είναι η δόξα των επί γης, η τερπνότης των ουρανίων, το εγκαλλώπισμα όλης της κτίσεως. Αυτή είναι η καταρχή, η πηγή και η ρίζα της αποθησαυρισμένης για μας ελπίδος στους ουρανούς.
16. Αυτήν την ελπίδα είθε ν' αποκτήσωμε όλοι εμείς με τις δικές της προσβείες για μας, σε δόξα του προ αιώνων γεννηθέντος από τον Πατέρα και σαρκωθέντος κατά τους τελευταίους αιώνες από αυτήν Ιησού Χριστού του Κυρίου μας. Σ' αυτόν πρέπει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνησις, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Γένοιτο.
1. O ψαλμωδός προφήτης, απαριθμώντας τα είδη της δημιουργίας και καθορώντας την αποτεθειμένη σ' αυτά σοφία του Θεού, γεμάτος θαυμασμό ολόκληρος, εκεί που έγραφε ανεφώνησε· «πόσο μεγαλοπρεπή είναι τα έργα σου, Κύριε, όλα τα έπλασες με σοφία!».
Σ' εμένα τώρα, που επιχειρώ να εξαγγείλω κατά δύναμι την σαρκική επιφάνεια του Λόγου που έκτισε τα πάντα, ποιος λόγος θα μου αρκέση για εξύμνησι; Εάν πραγματικά τα όντα είναι γεμάτα θαύμα και το ότι αυτά προήλθαν στην ύπαρξι από μη όντα είναι θείο και πολυύμνητο, πόσο θαυμασιώτερο και θειότερο είναι και πόσο αναγκαιότερο είναι να υμνήται από μας το να γίνη κάποιο από τα όντα θεός, και όχι απλώς θεός, αλλά ο όντως ων Θεός, και μάλιστα η φύσις μας που δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε ούτε τον χαρακτήρα κατά τον οποιίο έγινε να φυλάξη και γι' αυτό δικαίως απωθήθηκε στα κατώτατα μέρη της γης; Διότι τόσο μεγάλο και θείο, τόσο απόρρητο και ακατανόητο είναι το ότι η φύσις μας έγινε ομόθεος και ότι δι' αυτής μας εχαρίσθηκε η επάνοδος στο καλύτερο ώστε τούτο και στους αγίους αγγέλους και στους ανθρώπους, ακόμη και στους προφήτες, αν και αυτοί βλέπουν δια Πνεύματος, να μένη στην πραγματικότητα ανεπίγνωστο, μυστήριο που είναι κρυμμένο από τον αιώνα.
Και γιατί αναφέρω μόνο πριν πραγματοποιηθή; Διότι και όταν έγινε, πάλι μένει μυστήριο, όχι βέβαια ότι έγινε αλλά πώς έγινε· μυστήριο πιστευόμενο αλλά μη γινωσκόμενο, προσκυνούμενο, αλλά μη πολυπραγμονούμενο, προσκυνούμενο δε και πιστευόμενο διά μόνου του Πνεύματος· «διότι κανείς δεν μπορεί να ειπή Κύριον Ιησού, παρά στο άγιο Πνεύμα», και το Πνεύμα είναι αυτό διά του οποίου προσκυνούμε και διά του οποίου προσευχόμαστε, λέγει ο απόστολος.
2. Ότι δε το μυστήριο τούτο είναι ακατανόητο, όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και στους αγγέλους και τους αρχαγγέλους, αποδεικνύει σαφώς και το γεγονός που εορτάζεται από εμάς σήμερα. Ο αρχάγγελος ευαγγελίσθηκε στην Παρθένο τη σύλληψι· όταν δε αυτή αναζητούσε τον τρόπο κι είπε προς αυτόν, «πώς θα μου συμβή τούτο, αφού δεν γνωρίζω άνδρα;», μη μπορώντας να ερμηνεύση τον τρόπο κατά κανένα τρόπο ο αρχάγγελος, κατέφυγε και αυτός προς τον Θεό, λέγοντας «Πνεύμα άγιο θα έλθη σ' εσέ και δύναμις Υψίστου θα σε επισκιάση». Όπως δηλαδή, αν κανείς ερωτούσε τον Μωυσή, πώς κατασκευάζεται από γη άνθρωπος, πώς από χώμα προέρχονται οστά και νεύρα και σάρκα, πώς αισθητήρια από αναίσθητη ύλη, πώς πάλι άνθρωπος από την αδαμιαία πλευρά, πώς το οστούν διαπλώθηκε και διαιρέθηκε, ενώθηκε και συνδέθηκε, πώς από το οστούν προήλθαν σπλάγχνα και χυμοί διάφοροι και όλα τα άλλα; Όπως λοιπόν, αν κάποιος ερωτούσε αυτά τον Μωυσή, δεν θα έλεγε τίποτε περισσότερο πλην του ότι ο Θεός είναι που έλαβε χώμα από τη γη και έπλασε τον Αδάμ, και μια από τις πλευρές του Αδάμ και κατασκεύασε την Εύα, ώστε θα έλεγε μεν ποιος είναι ο κτίστης, αλλά τον τρόπο κατά τον οποίο έγιναν εκείνα δεν θα τον έλεγε· έτσι και ο Γαβριήλ, ότι τον άσπορο τόκο θα κατασκευάσουν το άγιο Πνεύμα και η δύναμις του Υψίστου, το είπε, το πώς όμως, δεν το είπε. Αν μάλιστα, όταν εμνημόνευσε προηγουμένως την Ελισάβετ, ότι συνέλαβε σε γηρατειά ενώ ήταν στείρα, δεν είχε να ειπή τίποτε παραπάνω πλην του ότι δεν είναι τίποτε αδύνατο για τον Θεό, πώς θα μπορούσε να ειπή τον τρόπο στην περίπτωσι αυτής που συνέλαβε κι εγέννησε παρθενικά;
3. Έχει όμως και κάτι περισσότερο το λεγόμενο από τον αρχάγγελο προς την Παρθένο, που ενέχει μεγαλύτερο μυστήριο· «θα έλθη», λέγει, «άγιο Πνεύμα σ' εσέ και δύναμις Υψίστου θα σ' επισκιάση». Γιατί; Διότι και το γεννώμενο δεν είναι προφήτης ούτε απλώς άνθρωπος, όπως ο Αδάμ, αλλά θα ονομασθή υιός του Υψίστου, σωτήρ και λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους και βασιλεύς αιώνιος. Όπως τους λίθους που εξέπεσαν από κορυφή όρους και κινούνται έως το τέλος της υπωρείας τους διαδέχονται πολλοί κρημνοί, έτσι κι εμάς, αφού εξεπέσαμε από τη θεία εντολή στον παράδεισο κατεβήκαμε έως τον άδη, πολλά δεινά μας ευρήκαν διαδοχικά. Διότι δεν είναι μόνο η γη που ανέπτυξε αγκάθια και τριβόλια αισθητά, κατά την κατάρα προς τον προπάτορα, αλλά εσπαρθήκαμε κι εμείς με τα πολυειδή αγκάθια των πονηρών παθών και τα φοβερά τριβόλια της αμαρτίας. Και δεν έλαβε το γένος μας εκείνη μόνο τη λύπη την οποία εκληροδότησε η προμήτωρ διά της προς αυτήν κατάρας, που την κατεδίκασε να γεννά με λύπη, αλλά και όλος ο βίος μας έγινε σχεδόν οδύνη και λύπη.
4. Ο Θεός όμως που μας έπλασε από ευσπλαγχνία επέβλεψε προς εμάς φιλανθρώπως και αφού έκλινε τους ουρανούς κατέβηκε και παίρνοντας από την αγία Παρθένο τη φύσι μας την ανακαίνισε και την επανέφερε, μάλλον δε την ανεβίβασε σε θείο και ουράνιο ύψος. Θέλοντας λοιπόν να πραγματοποιήση αυτό, μάλλον δε να φέρη σε πέρας την προαιώνια βουλή του σήμερα, στέλλει τον αρχάγγελο Γαβριήλ, όπως λέγει ο ευαγγελιστής Λουκάς, «στη Ναζαρέτ προς Παρθένο μνηστευμένη με άνδρα, του οποίου το όνομα ήταν Ιωσήφ, από το γένος και την πατριά του Δαβίδ, και το όνομα της Παρθένου ήταν Μαριάμ».
5. Στέλλει λοιπόν ο Θεός τον αρχάγγελο προς Παρθένο και την καθιστά μητέρα του με μόνη την προσφώνησι αν και μένει παρθένος, επειδή βέβαια, αν συλλαμβανόταν από σπέρμα, δεν θα ήταν νέος άνθρωπος ούτε θα ήταν άναμάρτητος και σωτήρ των αμαρτωλών διότι η κίνησις της σαρκός για γέννησι, αφού μένει ανυπότακτη προς τον νου που είναι ταγμένος να ηγεμονεύη των λειτουργιών μας, δεν ευρίσκεται εντελώς έξω από την αμαρτία. Γι' αυτό και ο Δαβίδ έλεγε, «με ανομίες συνελήφθηκα και με αμαρτίες μ' εκυοφόρησε η μητέρα μου». Εάν λοιπόν η σύλληψις του Θεού ήταν από σπέρμα, δεν θα ήταν νέος άνθρωπος ούτε αρχηγός της νέας και μη παλαιουμένης καθόλου ζωής. Αν ήταν της παλαιάς μερίδος και κληρονόμος εκείνου του πταίσματος, δεν θα μπορούσε να φέρη στον εαυτό του το πλήρωμα της άφθαρτης θεότητος και να κάμη την σάρκα του ανεξάντλητη αγιασμού, ώστε και των προπατόρων εκείνων ν' αποπλύνη τον μολυσμό με περίσσεια δυνάμεως και στους επιγόνους όλους να επαρκή γι' αγιασμό. Γι' αυτό δεν ήλθε άγγελος ούτε άνθρωπος, αλλ' ο ίδιος ο Κύριος ήλθε και μας έσωσε, που συνελήφθηκε και εσαρκώθηκε σε μήτρα Παρθένου κι έμεινε αναλλοιώτως Θεός.
6. Έπρεπε δε να έχη και μάρτυρα της άσπορης συλλήψεως την Παρθένο και συνεργό σε όσα επρόκειτο να τελεσθούν κατ' οικονομία. Ποια είναι αυτά; Η άνοδος στη Βηθλεέμ, όπου θα ετελείτο και ο εξαγγελλόμενος και δοξαζόμενος τοκετός· η προσέλευσις στο ιερό, όπου το βρέφος μαρτυρείται Κύριος ζωής και θανάτου από τον Συμεών και την Άννα· η φυγή στην Αίγυπτο εμπρός στον Ηρώδη και η επάνοδος από την Αίγυπτο κατά τις ιερές προφητείες και τα άλλα που δεν είναι εύκολο τώρα να απαριθμήσω. Γι' αυτά παρελήφθηκε ως μνηστήρ ο Ιωσήφ και εστάλθηκε ο άγγελος σε παρθένο μνηστευμένη με άνδρα ονομαζόμενο Ιωσήφ. Την δε φράσι «από τον οίκο και την πατριά του Δαβίδ» θα την εννοήσης και για τους δύο· διότι τόσο η Παρθένος όσο και ο Ιωσήφ ανέφεραν την γενεά τους στον Δαβίδ.
7. Και το όνομα, λέγει, της Παρθένου ήταν Μαριάμ, που ερμηνεύεται Κυρία. Τούτο δεικνύει και το αξίωμα της Παρθένου και το βέβαιο της παρθενίας, και το αλλοιώτικο και προσεκτικό και κατά κάποιον τρόπο παναμώμητο του βίου της· διότι, επειδή ήταν κυρίως παρθένος φερωνύμως, είχε την πλήρη κατοχή της αγνείας, όντας παρθένος και στο σώμα και στην ψυχή, και κατέχοντας τις ψυχικές δυνάμεις και όλες τις αισθήσεις του σώματος υπεράνω κάθε μολυσμού, και μάλιστα τόσο κυρίως και βεβαίως και εγκύρως και καθ' όλα ιερώς όλον τον χρόνο, όπως η κλεισμένη πύλη διατηρεί τους θησαυρούς και το σφραγισμένο βιβλίο διατηρεί τα γραπτά ανέγγικτα από τους οφθαλμούς· διότι περί αυτής έχει γραφή, τούτο είναι το σφραγισμένο βιβλίο και αυτή η πύλη θα είναι κλεισμένη, και κανείς δεν πρόκειται να περάση από αυτήν.
8. Αλλά και με άλλον τρόπο πάλι είναι Κυρία η Παναγία κατ' αξία, ως δεσπόζουσα των όλων, επειδή συνέλαβε σε παρθενία κι εγέννησε θείως τον κατά φύσι δεσπότη του παντός. Επίσης βέβαια είναι Κυρία όχι μόνο ως ελευθέρα από δουλεία και μέτοχος θείας κυριότητος, αλλά και ως πηγή και ρίζα της ελευθερίας του γένους, και μάλιστα μετά την απόρρητη και χαρμόσυνη γέννα. Διότι αυτή που συζεύχθηκε με άνδρα είναι μάλλον κυριευμένη παρά κυρία, και μάλιστα μετά την περίλυπη και οδυνηρή γέννα, κατά την αρά εκείνη προς την Εύα, «θα γεννήσης τέκνα με λύπη, θα εξαρτάσαι από τον άνδρα σου και αυτός θα σε αυθεντεύη»· για να ελευθερώση από αυτήν την αρά το ανθρώπινο γένος η παρθενομήτωρ, λαμβάνει την χαρά και την ευλογία δια του αγγέλου· διότι ο άγγελος, λέγει, αφού εισήλθε είπε προς την Παρθένο, «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος είναι μαζί σου, είσαι ευλογημένη ανάμεσα στις γυναίκες»· Ο αρχάγγελος δεν της προαγγέλλει το μέλλον λέγοντας, ο Κύριος είναι μαζί σου, αλλά εξαγγέλλει ό,τι έβλεπε τότε αοράτως να τελήται. Και αντιλαμβανόμενος ότι αυτή είναι τόπος θείων και ανθρωπίνων χαρισμάτων και στολισμένη με όλα τα χαρίσματα του θείου Πνεύματος, κυριολεκτικώς την αναγόρευσε κεχαριτωμένη, βλέποντας δε ότι ήδη έλαβε ένοικο αυτόν στον οποίο ευρίσκονται οι θησαυροί όλων τούτων και προορώντας την ανώδυνη κυοφορία και την γέννα που θα εγινόταν χωρίς ωδίνες, της απηύθυνε το «χαίρειν» κι εβεβαίωσε ότι είναι η μόνη ευλογημένη και ευλόγως δοξασμένη ανάμεσα στις γυναίκες· διότι κατά την υπερβολή της δόξας της θεομήτορος Παρθένου δεν υπάρχει άλλη δοξασμένη, κι αν εδοξάσθηκε.
9. Αλλά η Παρθένος, καθώς είδε κι εφοβήθηκε μήπως είναι κάποιος απατηλός άγγελος, που παραπλανά τις απερίσκεπτες κατά το παράδειγμα της Εύας, δεν έδέχθηκε ανεξετάστως τον χαιρετισμό· και μη γνωρίζοντας ακόμη καθαρώς τον σύνδεσμο προς τον Θεό που ευαγγελιζόταν αυτός, εταράχθηκε, λέγει, με τον λόγο του, επιμένοντας σταθερά στην παρθενία, «και διαλογιζόταν τι είδους ασπασμός είναι αυτός»· Γι' αυτό ο αρχάγγελος διαλύει αμέσως τον θεοφιλή φόβο της χαριτωμένης Παρθένου, λέγοντάς της· «μη φοβήσαι, Μαρία· διότι επέτυχες την χάρι του Θεού». Ποια χάρι; Αυτή που είναι δυνατή μόνο σ' αυτόν που δύναται τα αδύνατα και εφυλάχθηκε προ των αιώνων σε σένα μόνη. «Ιδού θα συλλάβης τέκνο». Ακούοντας δε σύλληψι, λέγει, μη σκεφθής καμμιά αφαίρεσι της παρθενίας, μη στενοχωρήσαι και μη ταράσσεσαι γι' αυτό· διότι τούτο το «ιδού θα συλλάβης», λεγόμενο τότε προς αυτήν που ήταν παρθένος, υπεδείκνυε πλέον τη σύλληψι ως συνοδοιπόρο με την παρθενία.
10. «Ιδού λοιπόν θα συλλάβης και θα γεννήσης υιόν»· δηλαδή παραμένοντας όπως είσαι σήμερα και διατηρώντας ανέπαφη την παρθενία σου, θα συλλάβης έμβρυο και θα γεννήσης τον υιόν του Υψίστου. Τούτο προβλέποντας και ο Ησαΐας πριν από πολλά χρόνια, έλεγε, «ιδού η Παρθένος θα κυοφορήση και θα γεννήση υιόν», και «προσήλθα προς την προφήτιδα. Πώς λοιπόν ο προφήτης προσήλθε προς την προφήτιδα; Όπως τώρα ο αρχάγγελος προς αυτήν διότι αυτό που είδε τώρα αυτός, τούτο προείδε και προείπε εκείνος. Ότι δε η Παρθένος ήταν προφήτις, που είχε προφητική χάρι, θα το δείξη στον θέλοντα η ωδή της που περιέχεται στο ευαγγέλιο.
11. Προσήλθε λοιπόν, λέγει, ο Ησαΐας προς την προφήτιδα, ασφαλώς με το προβλεπτικό πνεύμα και συνέλαβε τέκνο, πριν έλθη ο πόνος των ωδίνων, εξέφυγε και εγέννησε αρσενικό τέκνο· ο δε αρχάγγελος λέγει τώρα προς αυτήν, «θα γεννήσης υιόν και θα τον ονομάσης Ιησούν, που ερμηνεύεται Σωτήρ· θα είναι δε μέγας». Είπε λοιπόν πάλι ο Ησαΐας, «θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος». Ομοίως με αυτόν τώρα λέγει και ο αρχάγγελος, «αυτός θα είναι μέγας και θα ονομασθή υιός Υψίστου» (πώς δε δεν είπε, είναι μέγας και υιός Υψίστου, αλλά θα είναι και θα ονομασθη; Τούτο συμβαίνει διότι ωμιλούσε περί του ανθρωπίνου προσλήμματος του Χριστού), ενώ συγχρόνως δηλώνει ότι και θα γνωσθή σε όλους και από αυτούς θα κηρυχθή ότι είναι τέτοιας λογής, ώστε ύστερα να μπορή και ο Παύλος να λέγη, «ο Θεός εφανερώθηκε σε σάρκα, εκηρύχθηκε στα έθνη, επιστεύθηκε στον κόσμο». Αλλά λέγει επίσης, «θα του δώση ο Κύριος τον θρόνο του πατρός του Δαβίδ, και θα βασιλεύση στο γένος του Ιακώβ επί αιώνες και της βασιλείας του δεν θα υπάρξη τέλος»· αυτός δε, του οποίου η βασιλεία ως αιωνία δεν έχει τέλος, είναι ο ίδιος ο Θεός. Αλλ' αυτός έχει και πατέρα τον Δαβίδ, επομένως είναι ο ίδιος και άνθρωπος, ώστε αυτός που θα γεννηθή να είναι συγχρόνως Θεός και άνθρωπος, υιός ανθρώπου και υιός Θεού, που ως άνθρωπος λαμβάνει την αδιάδοχη βασιλεία από το Θεό Πατέρα, όπως είδε και προεξήγγειλε ο Δανιήλ· «παρατηρούσα», λέγει, «έως ότου ετοποθετήθηκαν θρόνοι κι εκάθησε ο Παλαιός των ημερών και ιδού κάποιος ως υιός ανθρώπου ερχόταν επάνω στις νεφέλες του ουρανού και έφθασε μέχρι των Παλαιού των ημερών, κι εδόθηκε σ' αυτόν η τιμή και η εξουσία· και η βασιλεία του είναι βασιλεία αιώνιος και δεν θα δοθή σε άλλον βασιλέα».
12. Θα καθήση δε στον θρόνο του Δαβίδ και θα βασιλεύση στο γένος του Ιακώβ· επειδή βέβαια ο μεν Ιακώβ είναι πατριάρχης όλων των θεοσεβών, ο δε Δαβίδ είναι ο πρώτος από όλους που εβασίλευσε θεοσεβώς μαζί και θεαρέστως σε τόπο του Χριστού, ο οποίος συνήνωσε σε μια αρχή ουράνια και αιώνια την πατριαρχία και την βασιλεία. Η δε χαριτωμένη Παρθένος, μόλις ήκουσε από τον αρχάγγελο τα τόσο εξαίσια και θεία λόγια, ότι ο Κύριος είναι μαζί σου, και ιδού θα συλλάβης και θα γεννήσης υιό, λέγει, «πώς θα μου συμβή τούτο; Διότι δεν έχω σχέσεις με άνδρα». Διότι αν και μου μεταφέρεις πολύ πνευματικό και ανώτερο σαρκικών παθών μήνυμα, από το άλλο μέρος μου αναφέρεις σύλληψι στην γαστέρα και κυοφορία και τοκετό, προσθέτεις δε για τη σύλληψι και το ιδού· πώς λοιπόν θα μου συμβή τούτο; Διότι, λέγει, δεν έχω σχέσεις με άνδρα.
13. Λέγει δε τούτο η Παρθένος, όχι από απιστία, αλλ' επειδή εζητούσε να μάθη κατά το δυνατό πώς έχει το πράγμα· γι' αυτό και ο αρχάγγελος λέγει προς αυτή, «Πνεύμα άγιο θα έλθη σ' εσένα και δύναμις του Υψίστου θα σ' επισκιάση· γι' αυτό και το άγιο που θα γεννηθή θα ονομασθή Υιός Θεού». Αγία βέβαια είσαι εσύ, λέγει, και χαριτωμένη, Παρθένε· Πνεύμα δε πάλι άγιο θα έλθη σ' εσένα, που θα ετοιμάση και καταρτίση την θεουργία μέσα σου με υψηλότερα προσθήκη αγιασμού· και θα σε επισκιάση δύναμις Υψίστου, η οποία συγχρόνως θα σε ενδυμαμώνη και δια της επισκιάσεως σ' εσένα και της συνάφειας με τον εαυτό της θα μορφώνη την ανθρωπότητα, ώστε το γεννώμενο να είναι άγιο, Υιός Θεού και δύναμις Υψίστου μορφωμένη κατά άνθρωπο. Διότι εξ άλλου ιδού και η Ελισάβετ η συγγενής σου, που επέρασε όλον τον βίο της στείρα, τώρα με την βούλησι του Θεού σε γηρατειά παραδόξως κυοφορεί, διότι κανένα πράγμα δεν είναι αδύνατο για τον Θεό.
14. Τι πράττει λοιπόν προς αυτά η χαριτωμένη Παρθένος, η θεία κατά την σύνεσι και απαράμιλλη; Πάλι τρέχει προς τον Θεό και απευθύνεται προς αυτόν με ευχή λέγοντας προς τον αρχάγγελο· αν, όπως λέγεις, έλθη σ' εμένα άγιο Πνεύμα, για να με καθαρίση περισσότερο και να με δυναμώση να δεχθώ το σωτήριο έμβρυο, αν μ' επισκιάση δύναμις του Υψίστου που θα μορφώση μέσα μου κατά τον άνθρωπο αυτόν που φέρει την μορφή του Θεού και θα δημιουργήση άσπορη λοχεία, αν το γεννώμενο θα είναι άγιο και Υιός Θεού και Θεός και βασιλεύς αιώνιος, βέβαια τίποτε δεν είναι αδύνατο για τον Θεό, «ιδού εγώ η δούλη του Κυρίου, ας γίνη σύμφωνα με το λόγο σου». Κι έφυγε από εκεί ο άγγελος, αφού άφησε στην γαστέρα της τον ποιητή του σύμπαντος συνημμένο με σώμα και αφού με την συνάφεια αυτή, που εξυπηρέτησε, προξένησε την σωτηρία του κόσμου. Έτσι και ο Ησαΐας προεικόνισε εναργώς με όσα αξιώθηκε ήδη μακαρίως να πάθη. Διότι αυτός δεν είδε τον Σεραφείμ να παίρνη αμέσως τον άνθρακα από το νοητό θυσιαστήριο του ουρανού· τούτον τον επήρε ο Σεραφείμ με την λαβίδα, με την οποία έγγισε και τα χείλη του, δίδοντας την κάθαρσι. Αυτή η εμπειρία της λαβίδας ήταν το ίδιο μ' εκείνο το μεγάλο θέαμα που είδε ο Μωυσής, μια βάτο που ήταν αναμμένη με πυρ και δεν κατακαιόταν.
15. Ποιος δεν γνωρίζει ότι εκείνη η βάτος και αυτή η λαβίδα ήσαν σαν η παρθενομήτωρ, που συνέλαβε μέσα της το θείο πυρ απυρπολήτως, αφού και. εδώ αρχάγγελος εμεσίτευε στην σύλληψι και συνήνωνε δι' αυτής τον αίροντα την αμαρτία του κόσμου με το ανθρώπινο γένος και με την απόρρητη συνάφεια μας εξάγνισε; Επομένως αυτή η παρθενομήτωρ είναι η μόνη μεθόριο κτιστής και άκτιστης φύσεως· όσοι βέβαια γνωρίζουν το Θεό θα αναγνωρίσουν και αυτήν ως χώρα του αχωρήτου και αυτήν θα υμνήσουν μετά τον Θεό όσοι υμνούν τον Θεό. Αυτή είναι και αιτία των πριν από αυτή και προστάτις των μετά από αυτή και πρόξενος των αιωνίων αγαθών. Αυτή είναι υπόθεσις των προφητών, αρχή των Αποστόλων, εδραίωμα των μαρτύρων, κρηπίδα των διδασκάλων. Αυτή είναι η δόξα των επί γης, η τερπνότης των ουρανίων, το εγκαλλώπισμα όλης της κτίσεως. Αυτή είναι η καταρχή, η πηγή και η ρίζα της αποθησαυρισμένης για μας ελπίδος στους ουρανούς.
16. Αυτήν την ελπίδα είθε ν' αποκτήσωμε όλοι εμείς με τις δικές της προσβείες για μας, σε δόξα του προ αιώνων γεννηθέντος από τον Πατέρα και σαρκωθέντος κατά τους τελευταίους αιώνες από αυτήν Ιησού Χριστού του Κυρίου μας. Σ' αυτόν πρέπει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνησις, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Γένοιτο.
Πηγή: paterikakeimena.blogspot.com
Λόγος στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου!
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας του Ιατρού
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, τον οποίο εορτάζουμε σήμερα με χαρά και αγάπη αλλά και με δέος ενώπιον του μεγαλείου του γεγονότος αυτού, ονομάζεται «κεφάλαιον» (δηλαδή αρχή) της σωτηρίας μας. Εννέα μήνες μετά τον Ευαγγελισμό πραγματοποιήθηκε και το δεύτερο από τα σημαντικότερα γεγονότα, η κατά σάρκα Γέννηση του Κυρίου μας Ιησού Χρίστου. Κορυφή και ολοκλήρωση της σωτηρίας μας θα είναι η ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χρίστου μετά από ένα φρικτό θάνατο πάνω στο Σταυρό.
Όχι μόνο μια φορά αλλά πολλές φορές φανερώθηκαν στους αγίους άγγελοι. Έξι μήνες πριν τον Ευαγγελισμό της Παναγίας Παρθένου Μαρίας στάλθηκε ο αρχάγγελος Γαβριήλ στον ιερέα Ζαχαρία, ο οποίος υπηρετούσε στο ναό, για να του αναγγείλει, ότι απ' αυτόν θα γεννηθεί ο μεγαλύτερος μεταξύ των ανθρώπων, ο Πρόδρομος του Κυρίου ο Ιωάννης. Και σήμερα ο ίδιος φέρνει το χαρμόσυνο άγγελμα στην Υπεραγία και άχραντο Παρθένο Μαρία, η οποία ζούσε στο ταπεινό φτωχόσπιτο του ξυλουργού Ιωσήφ.
Ο διάλογος του με την Παναγία είναι τόσο άγιος και μεγαλειώδης που δεν τολμώ να τον περιγράψω με δικά μου λόγια αλλά πρέπει να τον επαναλάβω με Ευαγγελικά λόγια. Όταν μπήκε ο αρχάγγελος στο υπερώο, είπε:
«Χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου· ευλογημένη συ εν γυναιξίν. Η δε ιδούσα διεταράχθη επί τω λόγω αυτού, και διελογίζετο ποταπός είη ο ασπασμός ούτος, και είπεν ο άγγελος αύτη· μη φοβού, Μαριάμ- εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ. και ιδού σύλληψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το άνομα αυτού Ιησούν. ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται, και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον αυτού του πατρός αυτού, και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος. Είπε δε Μαριάμ προς τον άγγελον πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω; και αποκριθείς ο άγγελος είπεν αύτη· Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι· διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού... Είπε δε Μαριάμ· ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου. και απήλθεν απ' αυτής ο άγγελος» (Λκ. 1, 28-38).
Σας έχω πει πολλά τα προηγούμενα χρόνια γι' αυτόν το μοναδικό στην Ιστορία του κόσμου διάλογο. Αλλά τώρα θα σταθώ στα λόγια του Αρχαγγέλου: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού».
Κανείς ποτέ, από τη δημιουργία του κόσμου και μέχρι τη συντέλεια του, δεν γεννήθηκε και δεν θα γεννηθεί κατά τον τρόπο, κατά τον οποίο γεννήθηκε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Κανείς ποτέ δε γεννήθηκε χωρίς άνδρα. Κανείς δε γεννήθηκε και δε θα γεννηθεί με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος. Σε κανέναν ποτέ δεν κατοίκησε το Άγιο Πνεύμα με τέτοια ολοκληρωμένη πληρότητα, με την οποία εγκατοίκησε στην Παναγία Παρθένο Μαρία. Κανέναν δεν επισκίασε η δύναμη του Υψίστου και τα μητρικά σπλάγχνα καμμίας γυναίκας δεν αγίασε, με τέτοια πληρότητα και δύναμη, όπως τα σπλάγχνα της Υπεραγίας Παρθένου Μαρίας.
Κρατήστε βαθειά στην καρδιά σας, αυτό που σας λέω για την πλήρη ενότητα του Πνεύματος του Θεού και της ανθρώπινης ουσίας της Μαρίας. Η ψυχή και το πνεύμα του άνθρωπου έχουν την αρχή τους στο Πνεύμα του Θεού. To δεύτερο κεφάλαιο της Παλαιάς Διαθήκης λέει, ότι έπλασε ο Θεός τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, «χουν από της γης και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής» (Γέν. 2, 7). Με το Πνεύμα του Θεού μόνο το πνεύμα του άνθρωπου είναι δυνατόν να κοινωνεί, εφόσον από Εκείνον προέρχεται, όπως συμβαίνει και στην φύση, συγγενή δηλαδή μεταξύ τους πράγματα να έχουν πραγματική επικοινωνία.
Την δυνατότητα της αληθινής κοινωνίας με τον Θεό την διδαχθήκαμε από τον ίδιο τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, ο οποίος λέει: «Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ' αύτω ποιήσομεν» (Ιω. 14, 23).
Αλλά και ο απόστολος Παύλος με κάποια έκπληξη ρωτάει τους χριστιανούς της Κορίνθου: «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού έστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α' Κορ. 3, 16).
Από τους βίους των αγίων γνωρίζουμε για μιά πραγματική κοινωνία με τον Θεό, που είχαν στη ζωή τους οι άγιοι του Θεού. Γνωρίζουμε ότι αυτοί υπήρξαν κατοικοιτήρια του Πνεύματος του Θεού. Αλλά ακόμα και αυτή η βαθειά κοινωνία τους με το Θεό δεν μπορεί να συγκριθεί μ' εκείνη την ευλογημένη κατάσταση, η οποία υπερβαίνει ακόμα και την κατάσταση των αγγέλων και των αρχαγγέλων, στην όποια βρέθηκε η Υπεραγία Παρθένος Μαρία μετά την επέλευση του Αγίου Πνεύματος. Αυτό δεν μπόρεσε, η καλύτερα, δεν ήθελε να αντιληφθεί ο κακότυχος εκείνος αιρετικός Νεστόριος, ο οποίος ισχυριζόταν ότι η Υπεραγία Θεοτόκος γέννησε έναν κοινό άνθρωπο Ιησού Χριστό, με τον οποίο αργότερα ενώθηκε ο Θεός, γι' αυτό και την Υπεραγία Παρθένο Μαρία την ονόμαζε Χριστοτόκο και όχι Θεοτόκο. Αν, έστω και ελάχιστο, δίκαιο είχε ο Νεστόριος, τότε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός θα ήταν όχι ο Υιός του Θεού και Θεάνθρωπος αλλά ένας από τους πολλούς μεγάλους αγίους, οι οποίοι ονομάζονται αληθινοί ναοί και μονές του Πατρός και του Υιού για την απέραντη αγάπη τους στον Θεό και την τέλεια εφαρμογή στη ζωή τους των εντολών του Χριστού. Όπως βλέπετε ο Νεστόριος δικαίως αναθεματίστηκε από την Τρίτη Οικουμενική Σύνοδο.
Σ' αυτό το σημείο θα μπορούσα να τελειώσω τον εγκωμιαστικό μου λόγο προς τιμήν της μεγάλης αυτής εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Όμως δεν θέλω να προσπεράσω τα λόγια εκείνα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, τα όποια μπαίνουν σε κάθε καθαρή καρδιά: «Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου».
Όλοι εσείς, που είστε ομόψυχοι με μένα, πέστε μου, μπορεί να υπάρχει ανώτερη και καθαρότερη χαρά από αυτή, που δίνει η αίσθηση ότι μαζί μας είναι ο Κύριος! Ότι μας αγαπά, επειδή φυλάσσουμε τις εντολές Του και ότι θα έλθει μαζί με τον Άναρχο Πατέρα Του και θα κατοικήσει μαζί μας!
Της ανώτατης αυτής ευτυχίας και χαράς να μας αξιώσει ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός διά πρεσβειών της Υπεραγίας και Αχράντου Παρθένου Μαρίας! Αμήν.
Πηγή κειμένου: orthodoxfathers.com
Πηγή εικόνος: saint.gr
Τρίτη 19 Μαρτίου 2019
Συζητήσεις για μοναχισμό και θεολογικά ζητήματα.
Τις προηγούμενες μέρες, Παρασκευή και Σάββατο, πραγματοποίηθηκαν συζητήσεις με νέους αδελφούς. Οι αδελφοί ενδιαφέρονται για κατήχηση σε θέματα που αφορούν στην πνευματική και θεολογική κατάρτιση τους.
Με τον πρώτο αδελφό συζητήθηκαν οι τρόποι ασκήσεως των παλαιών μοναχών, αναχωρητών και ερημιτών. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σημερινός υποψήφιος μοναχός, σε αντιδιαστολή με τους παλαιούς οι οποίοι ήταν ήδη εξοικειωμένοι με την σκληρή και στερημένη ζωή πριν αποταχθούν τον κόσμο και την διαφορά που βιώνει ο σύγχρονος υποψήφιος μεταξύ της άνετης υλιστικής ζωής και του μοναχικού ασκητικού προγράμματος.
Με τον δεύτερο αδελφό συζητήθηκαν θέματα που έχουν σχέση με το τί είναι ορθοδοξία, ποιά είναι η έννοια του δόγματος και ποιά είναι η διαφορά μεταξύ ορθοδόξου χριστιανισμού και χριστιανικών αιρέσεων.
Οι συζητήσεις ήταν πολύωρες και άκρως ουσιαστικές.
Με τον πρώτο αδελφό συζητήθηκαν οι τρόποι ασκήσεως των παλαιών μοναχών, αναχωρητών και ερημιτών. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σημερινός υποψήφιος μοναχός, σε αντιδιαστολή με τους παλαιούς οι οποίοι ήταν ήδη εξοικειωμένοι με την σκληρή και στερημένη ζωή πριν αποταχθούν τον κόσμο και την διαφορά που βιώνει ο σύγχρονος υποψήφιος μεταξύ της άνετης υλιστικής ζωής και του μοναχικού ασκητικού προγράμματος.
Με τον δεύτερο αδελφό συζητήθηκαν θέματα που έχουν σχέση με το τί είναι ορθοδοξία, ποιά είναι η έννοια του δόγματος και ποιά είναι η διαφορά μεταξύ ορθοδόξου χριστιανισμού και χριστιανικών αιρέσεων.
Οι συζητήσεις ήταν πολύωρες και άκρως ουσιαστικές.
Σάββατο 16 Μαρτίου 2019
Συζήτηση περί γάμου και παρθενίας.
Χθες πραγματοποιήθηκε συζήτηση με θέμα την πρόοδο της πνευματικής πορείας του πιστού εντός και εκτός γάμου. Διαβάστηκαν ιστορίες από σύγχρονο αγιορειτικό γεροντικό και συζητήθηκε η κατάσταση των Χριστιανών που διαβιούν ως έγγαμοι.
Αναφέρθηκαν τα πνευματικά προβλήματα της σύγχρονης χριστιανικής έγγαμης ζωής και πως σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ εγγάμων που αυτοπροσδιορίζονται ως πιστοί και εκείνων που ζούν με χαλαρούς ή με καθόλου δεσμούς με την χριστιανική πίστη.
Αναφέρθηκαν τα πνευματικά προβλήματα της σύγχρονης χριστιανικής έγγαμης ζωής και πως σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ εγγάμων που αυτοπροσδιορίζονται ως πιστοί και εκείνων που ζούν με χαλαρούς ή με καθόλου δεσμούς με την χριστιανική πίστη.
Πέμπτη 14 Μαρτίου 2019
Διωγμοί Χριστιανών ανά τον κόσμο στον 21ο αιώνα.
Η Νέα Εποχή τών Χριστιανικών Μαρτυρίων
Μαρία Καρατσάλου-Γεωργούλα Πρόεδρος Π.Χ.Ο.Ο.Ι.
Πηγή: Περιοδικό "Ιεραποστολικός Ταχυδρόμος Νο 130, Απρίλιος ως Ιούνιος 2015, σελ. 5-9.
Τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία απέσπασαν την προσοχή του διεθνούς κοινού από το καθολικό πρόβλημα διώξεων κατά των χριστιανών, το οποίο επιδεινώνεται σταδιακά σε πολλές χώρες του κόσμου και ιδίως στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Οι εκπρόσωποι των Εκκλησιών δεν είναι η πρώτη φορά που μας μεταφέρουν ανησυχητικές ειδήσεις για τη συρρίκνωση του χριστιανικού πληθυσμού της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Ο χριστιανισμός παραμένει η πλέον διωκόμενη θρησκεία ανά τον κόσμο. Σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές μελέτες από το 2007, έχει διπλασιαστεί ο αριθμός των χωρών, όπου οι χριστιανοί υφίστανται διώξεις από 24 το 2007 έως 47 γύρω στο τέλος του 2012.
Σήμερα, ένας στους τέσσερις χριστιανούς παγκοσμίως υφίσταται διακρίσεις για θρησκευτικούς λόγους, οι άνθρωποι εκτοπίζονται από τις πατρογονικές εστίες τους, παραβιάζονται τα δικαιώματά τους, διαπράττονται απαγωγές, βιασμοί, βαρύτατη φορολογία, εμπρησμοί, σταυρικοί θάνατοι κ.λπ.
Είναι εντονότατο το πρόβλημα των διώξεων σε βάρος των θρησκευτικών μειονοτήτων σε πολλές περιοχές της υφηλίου. Ο φονταμενταλισμός και ο εξτρεμισμός με θρησκευτικό επικάλυμμα διαδίδεται από μια χώρα σε άλλη. Δεν πρόκειται για μεμονωμένα και τοπικού χαρακτήρα περιστατικά: Σε μερικές περιοχές του κόσμου οφθαλμοφανές είναι ότι πρόκειται πλέον για σταθερή τάση.
Η ραγδαία εξάπλωση της τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού οδήγησε σε μερικές χώρες στην πραγματική γενοκτονία των χριστιανών.
Οι εξτρεμιστές ως στόχο τους θέτουν μέσω τρομοκρατίας ή εξοντώσεως πλήρη εκτόπισμα των χριστιανών από τις εστίες τους. Πολλοί είναι οι χριστιανοί της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι από τον φόβο αυτής της εξελίξεως αναγκαστικά παίρνουν το δρόμο για την αλλοδαπή. Αρκετοί είναι όσοι θέλουν να μείνουν στις πατρίδες τους, πρόθυμοι να ακολουθήσουν το Χριστό έως τέλους και σε περίπτωση ανάγκης να προσφέρουν τη ζωή τους ως μάρτυρες.
Δεν είναι δυνατόν στον περιορισμένο χώρο του περιοδικού να παρατεθεί το πλήθος των περιστατικών διώξεων κατά των χριστιανών σε όλη την οικουμένη σήμερα.
Θα περιορισθούμε να αναφέρουμε χωρίς πολλές λεπτομέρειες τις χώρες του πλανήτη όπου είναι απηνείς οι διωγμοί κατά των χριστιανών και δειγματοληπτικά θα περιορισθούμε σε ορισμένα περιστατικά καθώς και τα αίτια που δημιούργησαν αυτή τη φοβερή κατάσταση. Όπως αποκαλύπτει πρόσφατα έκθεση της οργάνωσης Open Doors για το 2015, 50 χώρες ανήκουν στους χειρότερους διωκόμενους χριστιανούς παγκοσμίως.
Το 80% των διωκόμενων χριστιανών διώκεται από μουσουλμάνους. Οι 10 πρώτες χώρες του καταλόγου κατοικούνται, σε ποσοστό 90% και άνω, από μουσουλμάνους.
Η ιστορία διδάσκει πως ο ισλαμικός θρησκευτικός φανατισμός μετέτρεψε το ήμισυ του χριστιανικού κόσμου σε ισλαμικό, σε Αίγυπτο, Τουρκία, Συρία, βόρεια Αφρική. Όλες αυτές οι κάποτε χριστιανικές περιοχές αποκαλούνται σήμερα μουσουλμανικός κόσμος. Η μόνη επιλογή των χριστιανών, για να επιβιώσουν, είναι να εξισλαμισθούν.
Υπάρχουν μαρτυρίες μουσουλμάνων ιστορικών του μεσαίωνα που αναφέρουν τους διωγμούς των χριστιανών, το κάψιμο των εκκλησιών, τις σφαγές κατά των «απίστων» την αρπαγή και το βίαιο εξισλαμισμό γυναικών και παιδιών.
Σε Αίγυπτο και Συρία υπολογίζεται πως περί τις 30.000 εκκλησίες καταστράφηκαν τον 15ο αιώνα, ενώ οι χριστιανοί υποχρεώθηκαν, με τη βία, να εξισλαμισθούν. Διώξεις κατά των χριστιανών λαμβάνουν χώρα σε 40 μουσουλμανικά κράτη σήμερα, στα οποία διατηρείται η παράδοση των παλαιών διωγμών, η οποία γεννήθηκε πριν από 14 αιώνες και θέλει απλώς την εξόντωση των «απίστων».
Οι μουσουλμάνοι είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ (Σαουδική Αραβία), αλλά και εχθροί των ΗΠΑ (Ιράν). Οι μουσουλμάνοι προέρχονται από πλούσια κράτη (Κατάρ), ή από πτωχά κράτη (Σομαλία, Υεμένη). Οι μουσουλμάνοι προέρχονται από «Ισλαμικές δημοκρατίες» (Αφγανιστάν), αλλά και από «μετριοπαθή» κράτη (Μαλαισία, Ινδονησία), προέρχονται από κράτη που έσωσαν οι ΗΠΑ (Κουβέιτ), αλλά και από κράτη που θέλουν να εκδικηθούν τις ΗΠΑ.
Στην αρχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο χριστιανικός πληθυσμός της Μέσης Ανατολής έφθανε περίπου στο 20% του συνολικού. Σήμερα είναι περίπου 4%. Εκτιμάται ότι έχουν απομείνει περίπου 13 εκατομμύρια χριστιανοί στην περιοχή και ο αριθμός αυτός ενδέχεται να μειωθεί περαιτέρω λαμβάνοντας υπόψη τη συνεχιζόμενη αποσταθεροποίηση της Συρίας και της Αιγύπτου, δυο χωρών με ιστορικά μεγάλους χριστιανικούς πληθυσμούς.
Με τον σημερινό ρυθμό μείωσης μπορεί κάλλιστα να μην υπάρχει σημαντική χριστιανική παρουσία στη Μέση Ανατολή, σε μία ή σε δύο γενιές. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι ο χριστιανικός πληθυσμός της Συρίας έχει πέσει από το 30% το 1920 σε λιγότερο από 10% σήμερα.
Η άνοδος του διεθνούς τζιχαντισμού κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών έκανε την εκστρατεία κατά των χριστιανών πυρετώδη. Ομάδες τζιχαντιστών όπως η Αλ Κάιντα εμφάνισαν τις συγκρούσεις ως έναν ολομέτωπο πόλεμο μεταξύ του χριστιανισμού και του Ισλάμ. Τα παραδείγματα βίας κατά χριστιανών αυξήθηκαν κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια. Στην Αίγυπτο το πραξικόπημα κατά του προέδρου Μωχάμεντ Μόρσι ακολούθησε ένα κόμμα ισλαμικού πογκρόμ κατά των χριστιανών στη διάρκεια του οποίου 42 εκκλησίες δέχθηκαν επιθέσεις, 37 κάηκαν ή λεηλατήθηκαν, και ένας άγνωστος αριθμός χριστιανών δέχθηκε επίθεση ή σκοτώθηκε. Η σφαγή στο Maspero στην οποία ο αιγυπτιακός στρατός σκόπιμα ερέθισε τα αισθήματα εναντίον των κοπτών, άφησε 28 κόπτες νεκρούς.
Η Maalula στη Συρία έχει γίνει πόλη φάντασμα. Οι μαχητές της Αλ-Νούσρα τζιχαντιστικής ομάδας που συνδέεται με την Αλ Κάιντα έχουν βεβηλώσει εκκλησίες, βίασαν, σκότωσαν χριστιανούς σε μία από τις αρχαιότερες χριστιανικές πόλεις. Οι σταυρώσεις των χριστιανών είναι ένα συνηθισμένο μαρτύριο που υποβάλλονται οι χριστιανοί σύμφωνα και με τη μαρτυρία της αδελφής Raghidaal Khoury, πρώην διευθύντριας του σχολείου του «ελληνοκαθολικού πατριαρχείου» της Δαμασκού.
Λένε στους χριστιανούς: Λοιπόν, «Θέλετε να πεθάνετε σαν το δάσκαλό σας που τον πιστεύετε τόσο; Έχετε μια μόνο επιλογή: την chahada ή την σταύρωση. Υπήρξε χριστιανός που σταυρώθηκε μπροστά στον πατέρα του. Σταύρωσαν ακόμα 2 νέους στην Maalula που αρνήθηκαν τον εξισλαμισμό...» (aramictr/zenit.org).
Είναι πάρα πολλά τα περιστατικά. Στο έδαφος της Συρίας δραστηριοποιούνται ποικίλες συμμορίες, οι οποίες με τρόπο συστηματικό εξαφανίζουν τους χριστιανούς και εκπροσώπους άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων.
Μεγάλο προβληματισμό προκαλεί το μέλλον της «Κοιλάδας του χριστιανισμού» μιας περιοχής της Συρίας, όπου μετακόμισαν και εγκαταστάθηκαν οι χριστιανοί από το Χομς και άλλες κατειλημμένες από τους μαχητές πόλεις. Πρόσφατα, οι μαχητές έκαναν απόπειρες να τους επιτεθούν, αλλά προς το παρόν οι απόπειρες αυτές αποκρούστηκαν.
Στο Ιράκ ο αριθμός των χριστιανών μειώθηκε κατά δέκα φορές· παλαιότερα ανέρχονταν σε περίπου 1,5 εκ. ενώ τώρα έχουν μείνει λιγότεροι από 150 χιλιάδες.
Στο Πακιστάν ισχύει ο νόμος «περί βλασφημίας». Γίνονται τακτικά πογκρόμ στη χώρα κατά χριστιανικών συνοικιών και επιθέσεις κατά των χριστιανών. Είναι γνωστό το τρομοκρατικό χτύπημα στο Πεσαβάρ στις 22 Σεπτεμβρίου 2013 και την επομένη μέρα στο Λαχόρ με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες.
Μετά το 2011 λυπηρή κατάσταση διαμορφώθηκε στη Λιβύη. Οι εναπομείναντες χριστιανοί σε πλειοψηφία τους είναι κόπτες της Αιγύπτου, οι οποίοι τακτικά δέχονται θανάσιμες επιθέσεις.
Μεγάλος αριθμός χριστιανών έπεσε θύμα των εξτρεμιστών στη Νιγηρία. Ομάδα ακραίων «Boko Haram» καθώς και οι νομαδικές μουσουλμανικές φυλές επιτίθενται τακτικά στα χριστιανικά χωριά, σφαγιάζοντας όσους απαντούν στο δρόμο.
Ούτε μια βδομάδα δεν περνάει χωρίς να πληροφορούμαστε νέους φόνους εκατοντάδων χριστιανών στη χώρα αυτή. Μόνο το 2013 σκοτώθηκαν 1.200 χριστιανοί.
Στη Σομαλία ένα από το πλήθος των περιστατικών είναι ο πρόσφατος αποκεφαλισμός από τους ακραίους του «AshSabaab» στην πόλη Μπαράβα δυο χριστιανών μπροστά στα δικά τους παιδιά.
Στην Ερυθραία της Αφρικής οι χριστιανοί φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Meeter, αποκαλώντας τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους χριστιανούς». Υπολογίζονται σε 30.000 οι χριστιανοί που έχουν απαχθεί σε αυτή τη χώρα. Οι κρατούμενοι για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις είναι στοιβαγμένοι σε μεταλλικά κοντέινερ εμπορευματικών ειδών, διαστάσεων 4,0 m X 3,8 m. Η στενότητα χώρου και οι υψηλές θερμοκρασίες 115 βαθμούς Fahrenheit λόγω του μετάλλου βασανίζουν τους κρατουμένους φοβερά μέσα στους «γιγαντιαίους αυτούς φούρνους που βράζουν τ’ άτομα εν ζωή».
Στις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας οι χριστιανικές μειονότητες υφίστανται διώξεις και διάκριση από τους οπαδούς των ακραίων μορφών Ινδουισμού, Βουδισμού και Ισλάμ.
Ο πιο απηνής διώκτης κατά των χριστιανών είναι η Βόρεια Κορέα. Οι χριστιανοί αντιμετωπίζουν «τη μεγαλύτερη πίεση που μπορεί να φανταστεί κανείς». 50.000 με 70.000 χριστιανοί βρίσκονται έγκλειστοι σε μεταλλικά κοντέινερ διαστάσεων 4,0 x 3,8m που προορίζονται για εμπορεύματα, για εγκλήματα όπως η κατοχή μιας Βίβλου, ή το ότι πηγαίνουν εκκλησία. Το Νοέμβριο του 2013, αναφέρθηκε ότι 80 κρατούμενοι εκτελέστηκαν δημόσια οι περισσότεροι με την κατηγορία της κατοχής Βίβλου.
Στην Κίνα αυξάνονται δραματικά οι διωγμοί των χριστιανών. Από τις αρχές του 2014 οι κομμουνιστές αξιωματούχοι στη Zhejiang έχουν κατεβάσει με τη βία σταυρούς σε περισσότερες από 400 εκκλησίες, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις προκάλεσαν βίαιες συγκρούσεις με τα μέλη του εκκλησιάσματος.
Δεν είναι δυνατόν λόγω του περιορισμένου χώρου του περιοδικού να επεκταθούμε και στους διωγμούς που γίνονται κατά των χριστιανών σε όλες τις χώρες του πλανήτη, Ευρώπη, Αμερική.
Όπως δήλωσε στο Στρασβούργο ο Michel Varton, επικεφαλής του Open Doors Γαλλίας (μη ομολογιακής οργάνωσης που ασχολείται με το θέμα) τα διαλυμένα από τους εμφυλίους πολέμους κράτη ή οι επίμονες εσωτερικές εντάσεις είναι τα πιο επικίνδυνα για τους χριστιανούς. Γιατί οι πόλεμοι αυτοί έχουν στοιχεία γεωπολιτικά, κοινωνικά και θρησκευτικά. Είναι περίεργο αυτό που συμβαίνει. Π.χ. στη Συρία η Ορθόδοξη Ρωσία υποστηρίζει το δικτατορικό καθεστώς του Άσαντ, ο οποίος προστατεύει τους χριστιανούς, ενώ οι χριστιανικές χώρες της Αμερικής και της Ευρώπης υποστηρίζουν τους αντικαθεστωτικούς, οι οποίοι όμως αποβλέπουν στην εκδίωξη των χριστιανικών πληθυσμών από την περιοχή. Φαίνεται ότι η κρίση είναι πολυεπίπεδη. Τώρα με το Χαλιφάτο διαφοροποιήθηκαν οι συσχετισμοί.
Τα όσα γίνονται στην Συρία, στο Ιράκ και στα ανατολικά κράτη, δυστυχώς γίνονται με την συνδρομή, ανοχή, αλλά και συμμετοχή δυτικών χριστιανικών κρατών, επειδή πάνω απ’ όλα κυριαρχούν τα οικονομικά συμφέροντα.
Τα αίτια αυτού του προβλήματος το οποίο βασανίζει τη Μέση Ανατολή, αλλά και πολλές άλλες περιοχές του πλανήτη μας, έχουν απασχολήσει πολλούς. Σε μια ανάλυση που έγινε πρόσφατα από τις «νέες εποχές» της εφημερίδος «Το Βήμα» καταγράφονται αυτές οι απόψεις. Κυρίως τονίζονται τρία σημεία, τα οποία θα παραθέσουμε επιγραμματικά.
Πρώτον. Οι πόλεμοι είναι ενεργειακοί. Αυτό σημαίνει ότι χύνεται πολύ αίμα εκεί που υπάρχει ο μαύρος χρυσός.
Δεύτερον. Η μαζική μετανάστευση πυροδοτεί νέες σειρές γεγονότων στους τέσσερις μεγάλους κύκλους αίματος, ήτοι τον χώρο του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, την ζώνη του Ισλάμ από το Πακιστάν έως τη Λιβύη, την Υποσαχάρια Αφρική, και τις μάζες των απελπισμένων ανθρώπων που θαλασσοπνίγονται ή πεθαίνουν προσπαθώντας απεγνωσμένα να αποδράσουν από τις χώρες των πολέμων, της βίας, της κλιματικής αλλαγής και της στέρησης (Αντώνης Λιάκος).
Τρίτον. Αιτία των πολέμων είναι η απειλή του ανεξέλεγκτου θρησκευτικού φανατισμού που δεν είναι ανεξάρτητος από την πολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων που κυβερνούν τον κόσμο.
Γεννιέται το ερώτημα. Γιατί η Δύση απλά παρακολουθεί;
Όμως η Δύση δεν παρακολουθεί απλά. Το χειρότερο είναι ότι αποσιωπεί και λογοκρίνει τα ειδεχθή εγκλήματα κατά των χριστιανών στη «σύγχρονη» Συρία αλλά και σε όλη την Ανατολή. Οι διωγμοί αποσιωπούνται συστηματικά από τη Δύση προς εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Δεν μπορούμε να παραμείνουμε απαθείς σε τέτοια γεγονότα. Οι διώκτες των χριστιανών δεν κόβουν μόνο λαρύγγια, αλλά καταστρέφουν και τον παγκόσμιο πολιτισμό, θεωρώντας την καταστροφή του, ως μέρος του «θεάρεστου» έργου τους! Καταστρέφουν με μπουλντόζες, βαριοπούλες, τσεκούρια και αξίνες μνημεία που χρονολογούνται από την ασσυριακή εποχή (Νιμρούντ) αλλά και των ελληνιστικών χρόνων.
Η εικόνα που παρουσιάζουν οι χριστιανικές κοινότητες είναι εικόνα απόλυτής ερημιάς.
Κανείς δεν νοιάζεται για τους ανθρώπους αυτούς που κρατούν ζωντανό τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά και την Ορθόδοξη πίστη σε μια περιοχή που αποτελεί το λίκνο του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού από την εποχή της εμφάνισής του.
«Οι καιροί ου μενετοί». Όσο αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη τους, τόσο θα ανοίγει η όρεξη των φανατικών μουσουλμάνων, που θέλουν να δουν το νόμο της «σαρίας» να εφαρμόζεται και στην Ευρώπη, και ο ευρωπαϊκός χώρος μπορεί να γίνει θέατρο συγκρούσεων.
Πηγή: oodegr.com
Μαρία Καρατσάλου-Γεωργούλα Πρόεδρος Π.Χ.Ο.Ο.Ι.
Πηγή: Περιοδικό "Ιεραποστολικός Ταχυδρόμος Νο 130, Απρίλιος ως Ιούνιος 2015, σελ. 5-9.
Τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία απέσπασαν την προσοχή του διεθνούς κοινού από το καθολικό πρόβλημα διώξεων κατά των χριστιανών, το οποίο επιδεινώνεται σταδιακά σε πολλές χώρες του κόσμου και ιδίως στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Οι εκπρόσωποι των Εκκλησιών δεν είναι η πρώτη φορά που μας μεταφέρουν ανησυχητικές ειδήσεις για τη συρρίκνωση του χριστιανικού πληθυσμού της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Ο χριστιανισμός παραμένει η πλέον διωκόμενη θρησκεία ανά τον κόσμο. Σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές μελέτες από το 2007, έχει διπλασιαστεί ο αριθμός των χωρών, όπου οι χριστιανοί υφίστανται διώξεις από 24 το 2007 έως 47 γύρω στο τέλος του 2012.
Σήμερα, ένας στους τέσσερις χριστιανούς παγκοσμίως υφίσταται διακρίσεις για θρησκευτικούς λόγους, οι άνθρωποι εκτοπίζονται από τις πατρογονικές εστίες τους, παραβιάζονται τα δικαιώματά τους, διαπράττονται απαγωγές, βιασμοί, βαρύτατη φορολογία, εμπρησμοί, σταυρικοί θάνατοι κ.λπ.
Είναι εντονότατο το πρόβλημα των διώξεων σε βάρος των θρησκευτικών μειονοτήτων σε πολλές περιοχές της υφηλίου. Ο φονταμενταλισμός και ο εξτρεμισμός με θρησκευτικό επικάλυμμα διαδίδεται από μια χώρα σε άλλη. Δεν πρόκειται για μεμονωμένα και τοπικού χαρακτήρα περιστατικά: Σε μερικές περιοχές του κόσμου οφθαλμοφανές είναι ότι πρόκειται πλέον για σταθερή τάση.
Η ραγδαία εξάπλωση της τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού οδήγησε σε μερικές χώρες στην πραγματική γενοκτονία των χριστιανών.
Οι εξτρεμιστές ως στόχο τους θέτουν μέσω τρομοκρατίας ή εξοντώσεως πλήρη εκτόπισμα των χριστιανών από τις εστίες τους. Πολλοί είναι οι χριστιανοί της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι από τον φόβο αυτής της εξελίξεως αναγκαστικά παίρνουν το δρόμο για την αλλοδαπή. Αρκετοί είναι όσοι θέλουν να μείνουν στις πατρίδες τους, πρόθυμοι να ακολουθήσουν το Χριστό έως τέλους και σε περίπτωση ανάγκης να προσφέρουν τη ζωή τους ως μάρτυρες.
Δεν είναι δυνατόν στον περιορισμένο χώρο του περιοδικού να παρατεθεί το πλήθος των περιστατικών διώξεων κατά των χριστιανών σε όλη την οικουμένη σήμερα.
Θα περιορισθούμε να αναφέρουμε χωρίς πολλές λεπτομέρειες τις χώρες του πλανήτη όπου είναι απηνείς οι διωγμοί κατά των χριστιανών και δειγματοληπτικά θα περιορισθούμε σε ορισμένα περιστατικά καθώς και τα αίτια που δημιούργησαν αυτή τη φοβερή κατάσταση. Όπως αποκαλύπτει πρόσφατα έκθεση της οργάνωσης Open Doors για το 2015, 50 χώρες ανήκουν στους χειρότερους διωκόμενους χριστιανούς παγκοσμίως.
Το 80% των διωκόμενων χριστιανών διώκεται από μουσουλμάνους. Οι 10 πρώτες χώρες του καταλόγου κατοικούνται, σε ποσοστό 90% και άνω, από μουσουλμάνους.
Η ιστορία διδάσκει πως ο ισλαμικός θρησκευτικός φανατισμός μετέτρεψε το ήμισυ του χριστιανικού κόσμου σε ισλαμικό, σε Αίγυπτο, Τουρκία, Συρία, βόρεια Αφρική. Όλες αυτές οι κάποτε χριστιανικές περιοχές αποκαλούνται σήμερα μουσουλμανικός κόσμος. Η μόνη επιλογή των χριστιανών, για να επιβιώσουν, είναι να εξισλαμισθούν.
Υπάρχουν μαρτυρίες μουσουλμάνων ιστορικών του μεσαίωνα που αναφέρουν τους διωγμούς των χριστιανών, το κάψιμο των εκκλησιών, τις σφαγές κατά των «απίστων» την αρπαγή και το βίαιο εξισλαμισμό γυναικών και παιδιών.
Σε Αίγυπτο και Συρία υπολογίζεται πως περί τις 30.000 εκκλησίες καταστράφηκαν τον 15ο αιώνα, ενώ οι χριστιανοί υποχρεώθηκαν, με τη βία, να εξισλαμισθούν. Διώξεις κατά των χριστιανών λαμβάνουν χώρα σε 40 μουσουλμανικά κράτη σήμερα, στα οποία διατηρείται η παράδοση των παλαιών διωγμών, η οποία γεννήθηκε πριν από 14 αιώνες και θέλει απλώς την εξόντωση των «απίστων».
Οι μουσουλμάνοι είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ (Σαουδική Αραβία), αλλά και εχθροί των ΗΠΑ (Ιράν). Οι μουσουλμάνοι προέρχονται από πλούσια κράτη (Κατάρ), ή από πτωχά κράτη (Σομαλία, Υεμένη). Οι μουσουλμάνοι προέρχονται από «Ισλαμικές δημοκρατίες» (Αφγανιστάν), αλλά και από «μετριοπαθή» κράτη (Μαλαισία, Ινδονησία), προέρχονται από κράτη που έσωσαν οι ΗΠΑ (Κουβέιτ), αλλά και από κράτη που θέλουν να εκδικηθούν τις ΗΠΑ.
Στην αρχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο χριστιανικός πληθυσμός της Μέσης Ανατολής έφθανε περίπου στο 20% του συνολικού. Σήμερα είναι περίπου 4%. Εκτιμάται ότι έχουν απομείνει περίπου 13 εκατομμύρια χριστιανοί στην περιοχή και ο αριθμός αυτός ενδέχεται να μειωθεί περαιτέρω λαμβάνοντας υπόψη τη συνεχιζόμενη αποσταθεροποίηση της Συρίας και της Αιγύπτου, δυο χωρών με ιστορικά μεγάλους χριστιανικούς πληθυσμούς.
Με τον σημερινό ρυθμό μείωσης μπορεί κάλλιστα να μην υπάρχει σημαντική χριστιανική παρουσία στη Μέση Ανατολή, σε μία ή σε δύο γενιές. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι ο χριστιανικός πληθυσμός της Συρίας έχει πέσει από το 30% το 1920 σε λιγότερο από 10% σήμερα.
Η άνοδος του διεθνούς τζιχαντισμού κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών έκανε την εκστρατεία κατά των χριστιανών πυρετώδη. Ομάδες τζιχαντιστών όπως η Αλ Κάιντα εμφάνισαν τις συγκρούσεις ως έναν ολομέτωπο πόλεμο μεταξύ του χριστιανισμού και του Ισλάμ. Τα παραδείγματα βίας κατά χριστιανών αυξήθηκαν κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια. Στην Αίγυπτο το πραξικόπημα κατά του προέδρου Μωχάμεντ Μόρσι ακολούθησε ένα κόμμα ισλαμικού πογκρόμ κατά των χριστιανών στη διάρκεια του οποίου 42 εκκλησίες δέχθηκαν επιθέσεις, 37 κάηκαν ή λεηλατήθηκαν, και ένας άγνωστος αριθμός χριστιανών δέχθηκε επίθεση ή σκοτώθηκε. Η σφαγή στο Maspero στην οποία ο αιγυπτιακός στρατός σκόπιμα ερέθισε τα αισθήματα εναντίον των κοπτών, άφησε 28 κόπτες νεκρούς.
Η Maalula στη Συρία έχει γίνει πόλη φάντασμα. Οι μαχητές της Αλ-Νούσρα τζιχαντιστικής ομάδας που συνδέεται με την Αλ Κάιντα έχουν βεβηλώσει εκκλησίες, βίασαν, σκότωσαν χριστιανούς σε μία από τις αρχαιότερες χριστιανικές πόλεις. Οι σταυρώσεις των χριστιανών είναι ένα συνηθισμένο μαρτύριο που υποβάλλονται οι χριστιανοί σύμφωνα και με τη μαρτυρία της αδελφής Raghidaal Khoury, πρώην διευθύντριας του σχολείου του «ελληνοκαθολικού πατριαρχείου» της Δαμασκού.
Λένε στους χριστιανούς: Λοιπόν, «Θέλετε να πεθάνετε σαν το δάσκαλό σας που τον πιστεύετε τόσο; Έχετε μια μόνο επιλογή: την chahada ή την σταύρωση. Υπήρξε χριστιανός που σταυρώθηκε μπροστά στον πατέρα του. Σταύρωσαν ακόμα 2 νέους στην Maalula που αρνήθηκαν τον εξισλαμισμό...» (aramictr/zenit.org).
Είναι πάρα πολλά τα περιστατικά. Στο έδαφος της Συρίας δραστηριοποιούνται ποικίλες συμμορίες, οι οποίες με τρόπο συστηματικό εξαφανίζουν τους χριστιανούς και εκπροσώπους άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων.
Μεγάλο προβληματισμό προκαλεί το μέλλον της «Κοιλάδας του χριστιανισμού» μιας περιοχής της Συρίας, όπου μετακόμισαν και εγκαταστάθηκαν οι χριστιανοί από το Χομς και άλλες κατειλημμένες από τους μαχητές πόλεις. Πρόσφατα, οι μαχητές έκαναν απόπειρες να τους επιτεθούν, αλλά προς το παρόν οι απόπειρες αυτές αποκρούστηκαν.
Στο Ιράκ ο αριθμός των χριστιανών μειώθηκε κατά δέκα φορές· παλαιότερα ανέρχονταν σε περίπου 1,5 εκ. ενώ τώρα έχουν μείνει λιγότεροι από 150 χιλιάδες.
Στο Πακιστάν ισχύει ο νόμος «περί βλασφημίας». Γίνονται τακτικά πογκρόμ στη χώρα κατά χριστιανικών συνοικιών και επιθέσεις κατά των χριστιανών. Είναι γνωστό το τρομοκρατικό χτύπημα στο Πεσαβάρ στις 22 Σεπτεμβρίου 2013 και την επομένη μέρα στο Λαχόρ με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες.
Μετά το 2011 λυπηρή κατάσταση διαμορφώθηκε στη Λιβύη. Οι εναπομείναντες χριστιανοί σε πλειοψηφία τους είναι κόπτες της Αιγύπτου, οι οποίοι τακτικά δέχονται θανάσιμες επιθέσεις.
Μεγάλος αριθμός χριστιανών έπεσε θύμα των εξτρεμιστών στη Νιγηρία. Ομάδα ακραίων «Boko Haram» καθώς και οι νομαδικές μουσουλμανικές φυλές επιτίθενται τακτικά στα χριστιανικά χωριά, σφαγιάζοντας όσους απαντούν στο δρόμο.
Ούτε μια βδομάδα δεν περνάει χωρίς να πληροφορούμαστε νέους φόνους εκατοντάδων χριστιανών στη χώρα αυτή. Μόνο το 2013 σκοτώθηκαν 1.200 χριστιανοί.
Στη Σομαλία ένα από το πλήθος των περιστατικών είναι ο πρόσφατος αποκεφαλισμός από τους ακραίους του «AshSabaab» στην πόλη Μπαράβα δυο χριστιανών μπροστά στα δικά τους παιδιά.
Στην Ερυθραία της Αφρικής οι χριστιανοί φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Meeter, αποκαλώντας τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους χριστιανούς». Υπολογίζονται σε 30.000 οι χριστιανοί που έχουν απαχθεί σε αυτή τη χώρα. Οι κρατούμενοι για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις είναι στοιβαγμένοι σε μεταλλικά κοντέινερ εμπορευματικών ειδών, διαστάσεων 4,0 m X 3,8 m. Η στενότητα χώρου και οι υψηλές θερμοκρασίες 115 βαθμούς Fahrenheit λόγω του μετάλλου βασανίζουν τους κρατουμένους φοβερά μέσα στους «γιγαντιαίους αυτούς φούρνους που βράζουν τ’ άτομα εν ζωή».
Στις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας οι χριστιανικές μειονότητες υφίστανται διώξεις και διάκριση από τους οπαδούς των ακραίων μορφών Ινδουισμού, Βουδισμού και Ισλάμ.
Ο πιο απηνής διώκτης κατά των χριστιανών είναι η Βόρεια Κορέα. Οι χριστιανοί αντιμετωπίζουν «τη μεγαλύτερη πίεση που μπορεί να φανταστεί κανείς». 50.000 με 70.000 χριστιανοί βρίσκονται έγκλειστοι σε μεταλλικά κοντέινερ διαστάσεων 4,0 x 3,8m που προορίζονται για εμπορεύματα, για εγκλήματα όπως η κατοχή μιας Βίβλου, ή το ότι πηγαίνουν εκκλησία. Το Νοέμβριο του 2013, αναφέρθηκε ότι 80 κρατούμενοι εκτελέστηκαν δημόσια οι περισσότεροι με την κατηγορία της κατοχής Βίβλου.
Στην Κίνα αυξάνονται δραματικά οι διωγμοί των χριστιανών. Από τις αρχές του 2014 οι κομμουνιστές αξιωματούχοι στη Zhejiang έχουν κατεβάσει με τη βία σταυρούς σε περισσότερες από 400 εκκλησίες, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις προκάλεσαν βίαιες συγκρούσεις με τα μέλη του εκκλησιάσματος.
Δεν είναι δυνατόν λόγω του περιορισμένου χώρου του περιοδικού να επεκταθούμε και στους διωγμούς που γίνονται κατά των χριστιανών σε όλες τις χώρες του πλανήτη, Ευρώπη, Αμερική.
Όπως δήλωσε στο Στρασβούργο ο Michel Varton, επικεφαλής του Open Doors Γαλλίας (μη ομολογιακής οργάνωσης που ασχολείται με το θέμα) τα διαλυμένα από τους εμφυλίους πολέμους κράτη ή οι επίμονες εσωτερικές εντάσεις είναι τα πιο επικίνδυνα για τους χριστιανούς. Γιατί οι πόλεμοι αυτοί έχουν στοιχεία γεωπολιτικά, κοινωνικά και θρησκευτικά. Είναι περίεργο αυτό που συμβαίνει. Π.χ. στη Συρία η Ορθόδοξη Ρωσία υποστηρίζει το δικτατορικό καθεστώς του Άσαντ, ο οποίος προστατεύει τους χριστιανούς, ενώ οι χριστιανικές χώρες της Αμερικής και της Ευρώπης υποστηρίζουν τους αντικαθεστωτικούς, οι οποίοι όμως αποβλέπουν στην εκδίωξη των χριστιανικών πληθυσμών από την περιοχή. Φαίνεται ότι η κρίση είναι πολυεπίπεδη. Τώρα με το Χαλιφάτο διαφοροποιήθηκαν οι συσχετισμοί.
Τα όσα γίνονται στην Συρία, στο Ιράκ και στα ανατολικά κράτη, δυστυχώς γίνονται με την συνδρομή, ανοχή, αλλά και συμμετοχή δυτικών χριστιανικών κρατών, επειδή πάνω απ’ όλα κυριαρχούν τα οικονομικά συμφέροντα.
Τα αίτια αυτού του προβλήματος το οποίο βασανίζει τη Μέση Ανατολή, αλλά και πολλές άλλες περιοχές του πλανήτη μας, έχουν απασχολήσει πολλούς. Σε μια ανάλυση που έγινε πρόσφατα από τις «νέες εποχές» της εφημερίδος «Το Βήμα» καταγράφονται αυτές οι απόψεις. Κυρίως τονίζονται τρία σημεία, τα οποία θα παραθέσουμε επιγραμματικά.
Πρώτον. Οι πόλεμοι είναι ενεργειακοί. Αυτό σημαίνει ότι χύνεται πολύ αίμα εκεί που υπάρχει ο μαύρος χρυσός.
Δεύτερον. Η μαζική μετανάστευση πυροδοτεί νέες σειρές γεγονότων στους τέσσερις μεγάλους κύκλους αίματος, ήτοι τον χώρο του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, την ζώνη του Ισλάμ από το Πακιστάν έως τη Λιβύη, την Υποσαχάρια Αφρική, και τις μάζες των απελπισμένων ανθρώπων που θαλασσοπνίγονται ή πεθαίνουν προσπαθώντας απεγνωσμένα να αποδράσουν από τις χώρες των πολέμων, της βίας, της κλιματικής αλλαγής και της στέρησης (Αντώνης Λιάκος).
Τρίτον. Αιτία των πολέμων είναι η απειλή του ανεξέλεγκτου θρησκευτικού φανατισμού που δεν είναι ανεξάρτητος από την πολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων που κυβερνούν τον κόσμο.
Γεννιέται το ερώτημα. Γιατί η Δύση απλά παρακολουθεί;
Όμως η Δύση δεν παρακολουθεί απλά. Το χειρότερο είναι ότι αποσιωπεί και λογοκρίνει τα ειδεχθή εγκλήματα κατά των χριστιανών στη «σύγχρονη» Συρία αλλά και σε όλη την Ανατολή. Οι διωγμοί αποσιωπούνται συστηματικά από τη Δύση προς εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Δεν μπορούμε να παραμείνουμε απαθείς σε τέτοια γεγονότα. Οι διώκτες των χριστιανών δεν κόβουν μόνο λαρύγγια, αλλά καταστρέφουν και τον παγκόσμιο πολιτισμό, θεωρώντας την καταστροφή του, ως μέρος του «θεάρεστου» έργου τους! Καταστρέφουν με μπουλντόζες, βαριοπούλες, τσεκούρια και αξίνες μνημεία που χρονολογούνται από την ασσυριακή εποχή (Νιμρούντ) αλλά και των ελληνιστικών χρόνων.
Η εικόνα που παρουσιάζουν οι χριστιανικές κοινότητες είναι εικόνα απόλυτής ερημιάς.
Κανείς δεν νοιάζεται για τους ανθρώπους αυτούς που κρατούν ζωντανό τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά και την Ορθόδοξη πίστη σε μια περιοχή που αποτελεί το λίκνο του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού από την εποχή της εμφάνισής του.
«Οι καιροί ου μενετοί». Όσο αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη τους, τόσο θα ανοίγει η όρεξη των φανατικών μουσουλμάνων, που θέλουν να δουν το νόμο της «σαρίας» να εφαρμόζεται και στην Ευρώπη, και ο ευρωπαϊκός χώρος μπορεί να γίνει θέατρο συγκρούσεων.
Πηγή: oodegr.com
Η νέα γενοκτονία των Xριστιανών.
Πηγή φωτογραφίας: pronews.gr
Ενώ στη Μέση Ανατολή συντελείται «εθνοκάθαρση» από το Ισλάμ, στην Ελλάδα τα κόμματα συναινούν στην εγκατάσταση μουσουλμάνων.
Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Σύμφωνα με την αναφορά της αμερικανικής οργάνωσης Ανοικτές Θύρες, 4.136 χριστιανοί πολίτες δολοφονήθηκαν το προηγούμενο έτος σε 50 διαφορετικές χώρες λόγω των θρησκευτικών πεποιθήσεών τους, 2.625 συνελήφθησαν και κρατούνταν σε φυλακές χωρίς να τους απαγγελθούν κατηγορίες και 1.266 εκκλησίες καταστράφηκαν, γκρεμίστηκαν ή κάηκαν [1].
Στην κλίμακα των διωγμών πρωτοστατεί η Βόρειος Κορέα, ενώ η Ινδία και η Τουρκία καταλαμβάνουν τη 10η θέση και την 26η θέση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα βίαιης αποχριστιανοποίησης χωρών αποτελούν η Αιθιοπία και ο Λίβανος. Η πρώτη, από μία αμιγώς χριστιανική χώρα στο παρελθόν, σήμερα βρίσκεται στην 28η θέση της αντιχριστιανικής βίας λόγω της ραγδαίας αύξησης της επιρροής του Ισλάμ στη χώρα και της ενθάρρυνσης της μετανάστευσης από τη γειτονική Σομαλία. Στη δεύτερη, 1.000.000 χριστιανών κατοίκων εκδιώχτηκε από τους μουσουλμάνους, κυρίως μετά την εγκατάσταση των Παλαιστινίων προσφύγων στη χώρα. Ενώ πριν από έναν αιώνα οι χριστιανοί στη Μέση Ανατολή αποτελούσαν το 20% του πληθυσμού, σήμερα ο αριθμός τους μόλις υπερβαίνει το 3%. Τα 2.000.000 των χριστιανών που ζούσαν στο Ιράκ πριν από την εισβολή των Αμερικανών στη χώρα συρρικνώθηκαν σε 250.000, ενώ εκτιμάται ότι στα επόμενα χρόνια δεν θα υπάρχει ούτε ένας χριστιανός για δείγμα στο Ιράκ [2].
Αντίστοιχη είναι η κατάσταση στη Συρία και στο Ιράν, όπου ο αριθμός των χριστιανών λόγω των φόνων και των μαζικών διωγμών μειώθηκε από 22% και 0,9% σε 11% και 0,3 % αντίστοιχα. Επίσης στην Αίγυπτο και τη Λιβύη τα πραξικοπήματα της Αραβικής Ανοιξης οργανώθηκαν από τη Δύση με τη βοήθεια των Αδελφών Μουσουλμάνων, φανατικών διωκτών των Κοπτών.
Ομως, εκτός από τους μαζικούς φόνους, τους διωγμούς και τον εξανδραποδισμό των χριστιανών στη Μέση Ανατολή, η μουσουλμανική βία επικεντρώνεται και στην καταστροφή των πολιτιστικών μνημείων και των εκκλησιών, ώστε να επαλειφθεί τελείως η δισχιλιετής χριστιανική μνήμη στην περιοχή. Τον Σεπτέμβριο του 2014 οι ισλαμιστές ανατίναξαν την αρχαιότερη εκκλησία στο Τικρίτ, που χτίστηκε τον 7ο αιώνα. Μουσουλμάνοι παραστρατιωτικοί κατεδάφισαν την Πράσινη Εκκλησία των Ασσυρίων, κτίσμα επίσης του 7ου αιώνα, ενώ μαζικές καταστροφές σε εκατοντάδες χριστιανικά μνημεία έγιναν στις περιοχές του Κιρκούκ, της Νινευή και του Σαλαχουντίν. Στην Ερμπίλ ισοπέδωσαν το Μοναστήρι του Αγίου Ηλία, που χρονολογείται τον 5ο αιώνα. Στη Συρία μόνο το 2013 έγιναν 213 επιθέσεις σε εκκλησίες, ενώ άλλες 43 καταστράφηκαν.
Στο σύνολο των χριστιανικών ιδιωτικών περιουσιών εγκαταστάθηκαν βίαια μουσουλμάνοι, πρακτική που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου και στην Κύπρο. Έτσι, λοιπόν, η μαζική έξοδος των χριστιανών από τη Μέση Ανατολή οφείλεται στην κλιμακούμενη βία από τις ένοπλες παραστρατιωτικές οργανώσεις που εξοπλίζονται και υποστηρίζονται οικονομικά από τη Δύση (ACNUK, 2016).
Απέναντι στη συστηματική πολιτική της εθνοκάθαρσης των χριστιανικών πληθυσμών στη Μέση Ανατολή, τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα όχι μόνο σφυρίζουν αδιάφορα παρουσιάζοντας ομοιόμορφες πολιτικές θέσεις, αλλά επιπλέον συναινούν και στην κλιμακούμενη εγκατάσταση μουσουλμάνων εποίκων στη χώρα, υλοποιούμενη με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων και της χορήγησης επιδομάτων. Ετσι εμπεδώνεται ως κανονικότητα η πολιτική αντίφαση να χρηματοδοτούν οι Ελληνες με τους φόρους τους την εγκατάσταση ετερογενών πληθυσμιακών ομάδων, οι οποίες αργότερα θα επιδιώξουν να τους εκδιώξουν από τη χώρα.
Στην Ελλάδα η πολιτική ενθάρρυνση του μαζικού εποικισμού της χώρας από όλα τα κόμματα εξουσίας (οι μετανάστες θα λύσουν το δημογραφικό, ο σταυρός στη Μυτιλήνη διχάζει την κοινωνία), σε συνάρτηση με την καθολική αδιαφορία του πληθυσμού στον εξανδραποδισμό του, είναι το αποτέλεσμα της διαχρονικής και καθολικής αδυναμίας συγκρότησης εθνικής συνείδησης και του γεγονότος ότι η Αριστερά και η ιδεολογική κυριαρχία της ποτέ δεν αποτέλεσαν εναλλακτικές λύσεις, επειδή εξυπηρετούν το νεοφιλελεύθερο αφήγημα της καταστροφής των εθνών που πρεσβεύουν και τα αστικά κόμματα.
Ενώ η ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή έχει αντιδράσει στο φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης του Ισλάμ στην Ευρώπη σφραγίζοντας τα σύνορα βορείως της χώρας μας, στην Ελλάδα σύσσωμο το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα με χαρά αποδέχτηκε τη γερμανική και την ευρωπαϊκή απαίτηση της μετατροπής της χώρας μας σε απέραντο καταυλισμό μουσουλμάνων προσφύγων, με αντάλλαγμα έναν καλό μισθό-μεροκάματο, παραγνωρίζοντας το ότι ο αυξανόμενος αριθμός των μουσουλμάνων εποίκων στην Ελλάδα δεν μπορεί παρά νομοτελειακά να τους ωθήσει να επιχειρήσουν και στη χώρα μας στο μέλλον την επανάληψη των αιματηρών γεγονότων της Μέσης Ανατολής.
_______________________
[1]https://www.opendoorsusa.org/wpcontent/uploads/2019/01/
WWL2019_FullBooklet.pdf
[2]https://assets.publishing.service.gov.uk/media/59786a0040f0b65dcb00000a/042-Persecution-of-Christians-in-the-Middle-East.pdf
*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
dimokratianews, 12.03.2019
Πηγή: aktines.blogspot.com
Συνάθροιση: Ο διάβολος προσπαθεί να χτυπήσει μόνο την αλήθεια, μόνο αυτό που τον πολεμά αληθινά, κι αυτό είναι ο Χριστός. Επειδή δεν έχει καμία δύναμη να χτυπήσει τον νικητή του θανάτου και την πηγή της ζωής, δηλ. τον σωτήρα μας Ιησού, στρέφει τα όπλα του κατά εκείνων που φέρουν τ' όνομα του, των Χριστιανών.
Πολιτικές ιδεολογίες, θρησκείες ανθρώπων και τρόποι ζωής έχουν στρατευθεί στον παγκόσμιο διωγμό που διεξάγεται κατά του Χριστού και των Χριστιανών.
Οι πιστοί πρέπει να οπλιστούν με την αγάπη και την ταπείνωση. Αγάπη πρός τους διώκτες μας και ταπείνωση στη καρδιά μας. Ποτέ δεν ηττήθηκε ο λαός του Θεού. Αντιθέτως η ιστορία έδειξε ως τώρα πως όσο πολεμείται ο Χριστός και οι πιστοί του, τόσο εξαπλώνεται η αλήθεια του ευαγγελίου!
Ας προσευχηθούμε να μετανοήσουν οι διώκτες μας και να δεχτούν το φώς του Ιησού απ' την Ναζαρέτ! Αμήν!
Τρίτη 12 Μαρτίου 2019
Δευτέρα 11 Μαρτίου 2019
Διδάσκει χωρίς να μιλά.
Μοναχοί μιάς άλλης εποχής. Χωρίς σιδερωμένο ζωστικό, πιο πολύ μοιάζει με τσουβάλι, η φανέλα να φαίνεται από μέσα, χωρίς επίσημο εξώρασο. Τριμένο κομποσχοίνι απ' την αδιάκοπη προσευχή. Σηκωμένα μανίκια, μπαλώματα, χαρακωμένο απ' την δουλειά και την άσκηση πρόσωπο. Πετσί και κόκκαλο.
Απλότητα, φτώχεια όπως αρμόζει σ' έναν αληθινό μαθητή του Ιησού. Γνησιότητα στη στάση του σώματος. Διδάσκει χωρίς να μιλά ο γέροντας. Σήμερα όλοι μιλάμε κι έχουμε καταφέρει να μή λέμε τίποτα ή να μην γίνονται τα λόγια μας έμπνευση στους άλλους.
Μήπως γιατί μιλάμε, χωρίς να έχουμε πάθει, αλλά έχουμε πάθη;
Ο Θεός να μας λυπηθεί...
Πηγή φωτογραφίας: ekklisiaonline.gr
Συζήτηση με θέματα εκκλησιαστικής φύσεως.
Σήμερα πραγματοποιήθηκε συζήτηση μεταξύ αδελφού που ανήκει στον χώρο των παλαιοημερολογιτών της Ελλάδος και του πατρός Χ.
Η συζήτηση κινήθηκε σε ήπιους τόνους και ο πατέρας προσπάθησε να εξηγήσει με ιστορικά στοιχεία πως η εκκλησία δεν συνέδεσε ποτέ το ημερολόγιο με την σωτηρία των ορθοδόξων πιστών. Πως η εκκλησία -ως πνευματικό σώμα του Χριστού μ' εκείνον κεφαλή της- δεν φυλακίζεται σε τυπολατρείες, νομικισμούς και ημερολόγια.
Ο πατέρας παρέθεσε αποδείξεις από την εκκλησιαστική ιστορία, που καταδείκνυαν πως η εκκλησία δεν ακολουθούσε πάντα και παντού την ίδια ισημερία, με αποτέλεσμα να μην συνεορτάζουν κάποιες τοπικές εκκλησίες το πάσχα την ίδια ημέρα. Μιλάμε για τις εποχές μετά την πρώτη οικουμενική σύνοδο. Εποχές που κράτησαν ως και τέσσερις αιώνες! Όμως οι άγιοι των τότε εποχών δεν έγραψαν κι ούτε μας άφησαν παράδοση πως γι' αυτό το λόγο διέκοψαν κοινωνία ή θεωρούσαν τους μή συνεορτάζοντες το πάσχα την ίδια ημέρα, ως μέλη εκτός εκκλησίας με άκυρα μυστήρια. Εφόσον δεν το έκαναν αυτό οι άγιοι για τον εορτασμό του πάσχα πόσο μάλλον δεν δικαιολογείται να γίνει κάτι τέτοιο για τις ημέρες και τα ημερολόγια.
Άλλωστε μέσ' απ' τον αλάθητο οδηγό της σωτηρίας μας, τον λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, μας δίνεται το μήνυμα πως ο Θεός δεν προσέχει ημερομηνίες και δεν ξεχωρίζει ημέρες. Αυτά διαπιστώνουμε απ' τον τρόπο που απάντησε ο Κύριος σ' εκείνους που κατηγόρησαν τους μαθητές του πως έκοβαν στάχυα κι έτρωγαν τους σπόρους την ημέρα του Σαββάτου κι απ' όσα λέει ο απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς της Γαλατίας και των Κολοσσών. Εφόσον η Γραφή δίνει απάντηση και γι' αυτό το θέμα το πρόβλημα είναι ανύπαρκτο.
Η συζήτηση κράτησε λίγο παραπάνω από δυόμιση ώρες. Ο αδελφός άκουγε με υπομονή αλλά δεν έδειχνε την διάθεση ν' αφήσει τα παλαιοημερολογιτικά σχίσματα.
Ευχόμαστε ο Κύριος να μας ελεήσει, ανεξαρτήτως ημερολογίων, διότι ο Κύριος κοιτάζει τον άνθρωπο στην καρδιά, όχι στις ημερομηνίες. Αμήν!
Η συζήτηση κινήθηκε σε ήπιους τόνους και ο πατέρας προσπάθησε να εξηγήσει με ιστορικά στοιχεία πως η εκκλησία δεν συνέδεσε ποτέ το ημερολόγιο με την σωτηρία των ορθοδόξων πιστών. Πως η εκκλησία -ως πνευματικό σώμα του Χριστού μ' εκείνον κεφαλή της- δεν φυλακίζεται σε τυπολατρείες, νομικισμούς και ημερολόγια.
Ο πατέρας παρέθεσε αποδείξεις από την εκκλησιαστική ιστορία, που καταδείκνυαν πως η εκκλησία δεν ακολουθούσε πάντα και παντού την ίδια ισημερία, με αποτέλεσμα να μην συνεορτάζουν κάποιες τοπικές εκκλησίες το πάσχα την ίδια ημέρα. Μιλάμε για τις εποχές μετά την πρώτη οικουμενική σύνοδο. Εποχές που κράτησαν ως και τέσσερις αιώνες! Όμως οι άγιοι των τότε εποχών δεν έγραψαν κι ούτε μας άφησαν παράδοση πως γι' αυτό το λόγο διέκοψαν κοινωνία ή θεωρούσαν τους μή συνεορτάζοντες το πάσχα την ίδια ημέρα, ως μέλη εκτός εκκλησίας με άκυρα μυστήρια. Εφόσον δεν το έκαναν αυτό οι άγιοι για τον εορτασμό του πάσχα πόσο μάλλον δεν δικαιολογείται να γίνει κάτι τέτοιο για τις ημέρες και τα ημερολόγια.
Άλλωστε μέσ' απ' τον αλάθητο οδηγό της σωτηρίας μας, τον λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, μας δίνεται το μήνυμα πως ο Θεός δεν προσέχει ημερομηνίες και δεν ξεχωρίζει ημέρες. Αυτά διαπιστώνουμε απ' τον τρόπο που απάντησε ο Κύριος σ' εκείνους που κατηγόρησαν τους μαθητές του πως έκοβαν στάχυα κι έτρωγαν τους σπόρους την ημέρα του Σαββάτου κι απ' όσα λέει ο απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς της Γαλατίας και των Κολοσσών. Εφόσον η Γραφή δίνει απάντηση και γι' αυτό το θέμα το πρόβλημα είναι ανύπαρκτο.
Η συζήτηση κράτησε λίγο παραπάνω από δυόμιση ώρες. Ο αδελφός άκουγε με υπομονή αλλά δεν έδειχνε την διάθεση ν' αφήσει τα παλαιοημερολογιτικά σχίσματα.
Ευχόμαστε ο Κύριος να μας ελεήσει, ανεξαρτήτως ημερολογίων, διότι ο Κύριος κοιτάζει τον άνθρωπο στην καρδιά, όχι στις ημερομηνίες. Αμήν!
Συζητήσεις με θέματα πνευματικά και δογματικά.
Το περασμένο Σάββατο πραγματοποιήθηκαν ξεχωριστές συζητήσεις μεταξύ δύο νέων που αντιμετωπίζουν προβλήματα στην πνευματική τους αναζήτηση και τους πατρός Χ.
Ο πατέρας με τις λίγες γνώσεις του και την όση αγάπη έχει, προσπάθησε να βοηθήσει τους δύο νέους, οι οποίοι έδειξαν ζήλο για να βρούν τον βηματισμό και τον προσανατολισμό τους στην ευαγγελική οδό.
Οι συζητήσεις ήταν πολύωρες και ξεκίνησαν η μεν πρώτη το μεσημέρι και η δεύτερη το απόγευμα. Οι νέοι πιστοί διψούν για διδαχή ευαγγελίου. Οι νέοι πιστοί διψούν για Χριστό, αδελφική χριστιανική αγάπη, συμπόνοια και πνευματική αγκαλιά. Κι ο πατέρας Χ. διψά για σοβαρή και πνευματική επικοινωνία. Και οι δύο συγκεκριμένοι νέοι του την πρόσφεραν απλόχερα. Τους ευγνωμονεί ταπεινά και εύχεται να τους έδωσε έστω και μία στιγμή αδελφικής παρηγοριάς στην σημερινή άνυδρη από αγάπη εποχή μας.
Ο πατέρας Χ. έκλεισε τις συζητήσεις και με τους δύο αδελφούς, με την καρδιακή ελπίδα κι ευχή όλα να γίνουν για το καλό των αθανάτων ψυχών μας!
Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου και μόνο του Κυρίου, αμήν!
Ο πατέρας με τις λίγες γνώσεις του και την όση αγάπη έχει, προσπάθησε να βοηθήσει τους δύο νέους, οι οποίοι έδειξαν ζήλο για να βρούν τον βηματισμό και τον προσανατολισμό τους στην ευαγγελική οδό.
Οι συζητήσεις ήταν πολύωρες και ξεκίνησαν η μεν πρώτη το μεσημέρι και η δεύτερη το απόγευμα. Οι νέοι πιστοί διψούν για διδαχή ευαγγελίου. Οι νέοι πιστοί διψούν για Χριστό, αδελφική χριστιανική αγάπη, συμπόνοια και πνευματική αγκαλιά. Κι ο πατέρας Χ. διψά για σοβαρή και πνευματική επικοινωνία. Και οι δύο συγκεκριμένοι νέοι του την πρόσφεραν απλόχερα. Τους ευγνωμονεί ταπεινά και εύχεται να τους έδωσε έστω και μία στιγμή αδελφικής παρηγοριάς στην σημερινή άνυδρη από αγάπη εποχή μας.
Ο πατέρας Χ. έκλεισε τις συζητήσεις και με τους δύο αδελφούς, με την καρδιακή ελπίδα κι ευχή όλα να γίνουν για το καλό των αθανάτων ψυχών μας!
Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου και μόνο του Κυρίου, αμήν!
Τετάρτη 6 Μαρτίου 2019
Συζήτηση με νέο πιστό.
Τις ημέρες που πέρασαν πραγματοποιήθηκε πολύωρη συζήτηση μεταξύ του πατρός Χ. και νέου ορθοδόξου πιστού. Θίχτηκαν αρκετά θέματα.
Ο νέος αδελφός μας, έδειξε μοναδική ωριμότητα για την ηλικία του και εξέφρασε με τους προβληματισμούς του, μάλλον ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας που διψά για ζωντανή πίστη. Για πιστούς θερμούς και μεταδίδοντες αγάπη.
Ο ίδιος είναι σχετικά απομονωμένος, μελετά την Γραφή, προσεύχεται να βρεί φωτισμένο πνευματικό καθοδηγητή, παλεύει με τον κόσμο, την σάρκα και τον διάβολο. Διαβάζει πνευματικά βιβλία, βίους σύγχρονων γερόντων και Ρώσων αγίων.
Εξέφρασε την επιθυμία να συμμετέχει σε συναθροίσεις προσευχής και μελέτης των Γραφών. Συνομολόγησε στη συζήτηση με τον πατέρα Χ. πως τα προβλήματα που υφίστανται στον εκκλησιαστικό χώρο είναι πολλά.
Υπήρξε συμφωνία στο μέγα πρόβλημα πως έχουμε απομακρυνθεί απ' το πνεύμα των Αγίων Γραφών και της όντως παράδοσης των αρχαίων αδελφών και πατέρων Χριστιανών. Κλείσαμε την συζήτηση με πνεύμα αγάπης.
Αν θέλει ο Κύριος ας έρθουμε σ' επαφή ξανά για το καλό των ψυχών μας! Αμήν!
Ο νέος αδελφός μας, έδειξε μοναδική ωριμότητα για την ηλικία του και εξέφρασε με τους προβληματισμούς του, μάλλον ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας που διψά για ζωντανή πίστη. Για πιστούς θερμούς και μεταδίδοντες αγάπη.
Ο ίδιος είναι σχετικά απομονωμένος, μελετά την Γραφή, προσεύχεται να βρεί φωτισμένο πνευματικό καθοδηγητή, παλεύει με τον κόσμο, την σάρκα και τον διάβολο. Διαβάζει πνευματικά βιβλία, βίους σύγχρονων γερόντων και Ρώσων αγίων.
Εξέφρασε την επιθυμία να συμμετέχει σε συναθροίσεις προσευχής και μελέτης των Γραφών. Συνομολόγησε στη συζήτηση με τον πατέρα Χ. πως τα προβλήματα που υφίστανται στον εκκλησιαστικό χώρο είναι πολλά.
Υπήρξε συμφωνία στο μέγα πρόβλημα πως έχουμε απομακρυνθεί απ' το πνεύμα των Αγίων Γραφών και της όντως παράδοσης των αρχαίων αδελφών και πατέρων Χριστιανών. Κλείσαμε την συζήτηση με πνεύμα αγάπης.
Αν θέλει ο Κύριος ας έρθουμε σ' επαφή ξανά για το καλό των ψυχών μας! Αμήν!
Τρίτη 5 Μαρτίου 2019
Άγιος Νικόλαος Αχρίδος (Βελιμίροβιτς).
Ο Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς) γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1880 μ.Χ. στο χωριό Λέλιτς της κεντροδυτικής Σερβίας. Ήταν το πρώτο από τα εννέα τέκνα των ευσεβών αγροτών Δραγομίρου και Αικατερίνης. Ασθενικός στην σωματική του διαπλαση και κράση, επέδειξε από μικρός την ευφυΐα του, τη μεγάλη του αγάπη προς τον Θεό και την Εκκλησία και την κλίση προς τον μοναχικό βίο. Σπούδασε, παρά το γεγονός της μεγάλης πτωχείας της οικογένειάς του, στη θεολογική σχολή Βελιγραδίου, ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Θεολογίας στη Βέρνη της Ελβετίας (1908 μ.Χ.), διδάκτωρ στην Οξφόρδη της Αγγλίας (1909 μ.Χ.) και το Χάλλε της Γερμανίας (1911 μ.Χ.). Γνώριζε επτά γλώσσες, μεταξύ των οποίων και την ελληνική.
Ο Νικόλαος λάτρευε τον Θεό εξ όλης της καρδίας, ισχύος και διανοίας αυτού, και ο Θεός του έδωσε στόμα και σοφία ασυναγώνιστο και ακαταγώνιστο. Εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στη μονή Ρακόβιτσα, κοντά στο Βελιγράδι, τον Δεκέμβριο του έτους 1909 μ.Χ. Είχε αρρωστήσει βαριά από δυσεντερία και έταξε, εάν ο Κύριος τον θεραπεύσει, να Του αφιερωθεί διά βίου με όλη του την ύπαρξη, όπως και έγινε.
Κατά την περίοδο 1915 - 1919 μ.Χ. απεστάλη στην Αμερική και στην Αγγλία, για να συντρέξει και να ενισχύσει τον πολύπαθο Σερβικό λαό. Το έτος 1919 μ.Χ. εξελέγη Επίσκοπος Ζίτσης στην κεντρική Σερβία και το έτος 1920 μ.Χ. μεταφέρθηκε στην Αχρίδα, όπου ανέπτυξε ένα τεράστιο ιεραποστολικό, ποιμαντικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο.
Ο Επίσκοπος Νικόλαος, παρά την τεράστια μόρφωσή του και τα πολλά του χαρίσματα, διακρινόταν για την απλότητα του ήθους του, την καλοσύνη και την αγάπη του. Η αρετή, η οποία κατ' εξοχήν τον στόλιζε, ήταν η ταπείνωση. Η μελέτη των Πατέρων της Εκκλησίας και η συναναστροφή του με Αγιορείτες Πατέρες πλούτιζαν την πνευματικότητά του. Με τα συγγράμματά του και την πνευματική του καθοδήγηση ο λαός αναγεννιέται πνευματικά και ο μοναχισμός ανθίζει.
Το 1941 μ.Χ. οι αρχές κατοχής της χώρας του, οι Γερμανοί, τον συλλαμβάνουν, τον περιορίζουν και το 1944 μ.Χ. τον στέλνουν στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Νταχάου στη Γερμανία, όπου υπέστη πάνδεινα βασανιστήρια. Ο δούλος του Κυρίου βάσταζε τα στίγματα του μαρτυρίου στο σώμα του, που όλο είχε γίνει μια πληγή. Μάλιστα δέρμα στην πλάτη και στα πέλματα δεν υπήρχε.
Μετά την απελευθέρωσή του, το Μάιο του 1945 μ.Χ., δεν θέλησε πλέον να επιστρέψει στην πατρίδα του. Το τότε καθεστώς τον θεωρούσε ανεπιθύμητο πρόσωπο. Πήγε, λοιπόν, στην Αμερική και παρά την κλονισμένη υγεία του συνέχισε το φιλανθρωπικό κι ιεραποστολικό έργο του Χριστού. Δίδαξε στην ιερατική σχολή της μονής του Αγίου Σάββα στο Λίμπερτβιλ του Ιλλινόις και από το 1951 μ.Χ. εγκαταστάθηκε στη Ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια, όπου καθοδηγούσε τους μοναχούς και διηύθυνε το θεολογικό σεμινάριο της μονής. Οι δυσκολίες και τα προβλήματα δεν τον αποθάρρυναν ποτέ. Αισθανόταν έντονα την παρουσία της Θείας Πρόνοιας στο βίο του και αυτό του έδινε δύναμη, ανδρεία και χαρά.
Η προσευχή του ήταν αδιάλειπτη και έρεε ως ποταμός του παραδείσου. Πενθούσε αβίαστα και έχυνε δάκρυα μετάνοιας, παρακλήσεως, μεσιτείας και δοξολογίας. Προσευχόμενος το πρωί της Κυριακής του έτους 1956 μ.Χ. στο ταπεινό κελί του και προετοιμαζόμενος να λειτουργήσει, κοιμήθηκε με ειρήνη.
Το ιερό του σκήνωμα επέστρεψε στην Σερβία το 1991 μ.Χ.
Η μνήμη του εορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Μαρτίου.
Πηγή: saint.gr
Πηγή εικόνος αγίου: bp.blogspot.com
Άγιος Γεώργιος ο Νεομάρτυρας εκ Ραψάνης.
Ο Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος ανήκε σε ανώτερη κοινωνικά και οικονομικά οικογένεια της Ραψάνης. Ο πατέρας του ονομαζόταν Χατζηλάσκαρης και ήταν υιός του Αναστασίου Ψάλτου. Δεν είναι γνωστό όμως αν το Ψάλτου είναι επώνυμο ή ιδιότητα του Αναστασίου. Η μητέρα του Νεομάρτυρα είχε το όνομα Σμαράγδα και ήταν θυγατέρα του Θεόδωρου Σακελλαρίδου. Σε κωνικό πώμα παλαιάς - πριν το 1900 - αργυρής λειψανοθήκης, η οποία αντικατέστησε ακόμη παλαιότερη πρόχειρη και απλή κατασκευή, είναι χαραγμένα με κεφαλαία γράμματα ακριβώς τα εξής:
«Ο ΕΝΔΟΞΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΘΛΗΣΑΣ ΕΝ ΤΥΡΝΑΒΩ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1818 ΕΠΙ ΒΑΛΗ ΠΑΣΙΑ ΥΙΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΙΑ ΗΤΟΝ ΥΙΟΣ ΧΑΤΖΗ ΛΑΣΚΑΡΕΩΣ ΥΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΟΥ ΨΑΛΤΟΥ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ ΣΜΑΡΑΓΔΑΣ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΟΥ».
Δεν είναι γνωστό αν είχε ή πόσα αδέλφια είχε ο Νεομάρτυς. Όμως η παράδοση ομόφωνα παρουσιάζει τον Γεώργιο να συνδέεται συγγενικά με το λογιότατο κληρικό της Ραψάνης «παπά κυρ Χριστόδουλον» Καραζήση, που ήταν οικονόμος.
Ένα πωλητήριο έγγραφο του 1852 μ.Χ., το οποίο βρέθηκε μαζί με άλλα έγγραφα στην παλαιά βιβλιοθήκη που φυλασσόταν στην παλαιά και αρχοντική οικία Καραβασίλη, είναι αρκετά διαφωτιστικό. Σε αυτό παρουσιάζεται «ὁ ἐλάχιστος ἱερεὺς καὶ οἰκονόμος (Χριστόδουλος) υἱὸς Χατζηβασιλείου Καραζήση καὶ Κερασίνης θυγατρὸς παπὰ Ἀθανασίου Γεροπασχάλη» να πωλεί «πρὸς ἀνεψιὸν αὐτοῦ Βασίλειον Χαδούλη Γογούρα» κτήματα, τα οποία στο εξής «ὑπάρχουσιν… ἰδιοκτησίαι τοῦ ρηθέντος ἀνεψιοῦ αὐτοῦ Βασιλείου ἀναπόσπαστοι τὲ καὶ ἀναφαίρετοι παρὰ παντὸς ἑτέρου κληρονόμου αὐτοῦ καὶ τῆς μακαρίτιδος συζύγου αὐτοῦ Μαρίας Α. Χατζηλασκάρεως…».
Από αυτό συνεπάγεται το συμπέρασμα ότι ο Νεομάρτυς είχε τουλάχιστον μία αδελφή, τη Μαρία, τον δε παπά κυρ Χριστόδουλο Καραζήση, γαμπρό από την αδελφή του. Αξίζει να υπογραμμισθεί ότι την εξ αγχιστείας αυτή συγγένεια συμπλήρωσε η πνευματική, γιατί ο Χριστόδουλος υπήρξε διδάσκαλος του Γεωργίου. Μόνο δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποια υπήρξε πρώτη ή εάν η μία συγγένεια προκάλεσε την άλλη.
Ο Γεώργιος παρουσιάζεται από την παράδοση ως τρόφιμος και απόφοιτος της ανωτέρου επιπέδου Σχολής Ραψάνης, στην οποία χρημάτισε διδάσκαλος και ο κυρ Χριστόδουλος Καραζήσης. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, η ορεινή κωμόπολη της Ραψάνης άκμαζε οικονομικά τον 18ο μ.Χ. αιώνα, όπως και ο Τύρναβος και τα Αμπελάκια. Είχε βιομηχανία, έκανε εξαγωγή εξαίρετου κρασιού και αποτελούσε πόλο έλξεως για τα γύρω χωριά του κάτω Ολύμπου.
Ενώ λοιπόν υπήρχαν οι οικονομικές προϋποθέσεις, ο λογιότατος και ιδιαίτερα δραστήριος Επίσκοπος Πλαταμώνος και Λυκοστομίου Διονύσιος, ο οποίος θεμελίωσε και προστάτευσε και τη σπουδαία Σχολή στα Αμπελάκια, προέβη στην ίδρυση και της εν λόγω Σχολής στη Ραψάνη το έτος 1767 μ.Χ. Ονομαστό υπήρξε το πνευματικό αυτό Ίδρυμα. Στην ακμή του συγκρινόταν με τις Σχολές των Μηλέων, της Ζαγοράς, των Αμπελακίων, του Τυρνάβου κ.α. Σε αυτή μαθήτευσαν και ο Βασίλειος ο Ραψανιώτης, ένας από τους άριστους μαθητές στην Αθωνιάδα Ακαδημία (1753 - 1758 μ.Χ.) του Ευγενίου Βούλγαρη και ο Ιωνάς Σπερμιώτης, ένας από τους διακεκριμένους δασκάλους εκείνης της εποχής και περιζήτητος γι' αυτό στη Μακεδονία και στη Θεσσαλία και άλλοι. Κατά την Επανάσταση και λίγο πριν από αυτή, σταμάτησε να λειτουργεί η Σχολή και επαναλειτούργησε το 1830 μ.Χ.
Με το δεδομένο ότι ο Νεομάρτυς άθλησε το 1818 μ.Χ., θα πρέπει να συμπεράνουμε με ασφάλεια ότι αποφοίτησε από τη Σχολή το 1815 - 16 μ.Χ. Αφού αποφοίτησε ο Γεώργιος από τη Σχολή, ασκούσε στην γενέτειρά του το επάγγελμα του γραμματοδιδασκάλου με ζήλο ένθεο και νεανικό σφρίγος, εμπνέοντας τους νεαρούς μαθητές του και δημιουργώντας στις αδιαμόρφωτες ψυχές τους ζωηρά ιερά και εθνικά βιώματα.
Αναφέραμε πριν ότι η Ραψάνη αποτελούσε πόλο έλξεως για τα χωριά του κάτω Ολύμπου. Αυτό συνέβαινε για πολλές δεκαετίες μέχρι και τις αρχές του 20ου μ.Χ. αιώνα. Και βέβαια όχι μόνο για την υλική ευπορία και την εμπορική και βιομηχανική της κίνηση, αλλά και για την πνευματική της άνθηση και καλλιέργεια των γραμμάτων, όπως ελέχθη. Αποτελούσε αφορμή καυχήσεως για ένα γονέα να αποστέλλει για σπουδές τον υιό του στη Ραψάνη. Την εποχή εκείνη, για την οποία κάνουμε λόγο, τα παραποτάμια χωριά της περιοχής κατοικούνταν ως επί το πλείστον από Οθωμανούς, που συναλλάσσονταν, μέχρι και συνδέονταν ακόμη σε περιορισμένη βέβαια κλίμακα, με Έλληνες Χριστιανούς.
Ένας από τους Οθωμανούς, κάτοικος της κωμοπόλεως Δερελί (Γόννοι) και οικογενειάρχης, επιθυμώντας ο υιός του να τύχει αξιόλογης παιδείας, τον απέστειλε οικότροφο σε φίλο του που διέμενε στη Ραψάνη. Άρχισε έτσι το τουρκόπουλο να παρακολουθεί και να μαθαίνει τα στοιχειώδη γράμματα μαζί με τα ελληνόπουλα, στα πόδια του γραμματοδιδάσκαλου Γεωργίου.
Ο μικρός Αγαρηνός προσαρμόστηκε σύντομα στο κλίμα του σχολείου και συναγωνιζόταν τους συμμαθητές του, ενθαρρυνόμενος και από τον διδάσκαλό του, ίσως τυγχάνοντας από εκείνον και ιδιαίτερης φροντίδας.
Με το δεδομένο ότι αιώνες πριν η Ελληνική παιδεία με δυσκολία διαχωριζόταν από τη χριστιανική κατήχηση, ο μικρός αλλοεθνής, συγχρόνως προς την ελληνική εκπαίδευση, λίγο - λίγο αλλά σταθερά επηρεαζόταν από τη χριστιανική πίστη και ζωή. Σε αυτό ασφαλώς και αποφασιστικά συνέβαλε και η προσωπικότητα του δασκάλου του. Συνέβαλε όμως και η γοητεία των εκκλησιαστικών Ακολουθιών, τις οποίες ως αυτοπρόβλητος κατηχούμενος παρακολουθούσε.
Αλλά η σημειούμενη αλλαγή του μικρού Αγαρηνού, στα φρονήματα, τις πεποιθήσεις και τα ήθη, δεν ήταν δυνατόν να μείνει απαρατήρητη. Αρχικά στο οικογενειακό του περιβάλλον, κάθε φορά που μετέβαινε για διακοπές στο Δερελί, και στη συνέχεια στο συγγενικό και ευρύτερο κύκλο γινόταν αισθητή η μεταβολή, κάτι που δημιουργούσε ανησυχίες και ερέθιζε τους Οθωμανούς. Αλλά η πρόκληση έγινε μεγαλύτερη και η δυσφορία των Αγαρηνών αφόρητη, όταν με τον καιρό ο μικρός και αυθόρμητος προσήλυτος όχι μόνο εκφραζόταν με εκτίμηση για τα ιερά των Ρωμιών, αλλά και, αντιδιαστέλλοντας αυτά προς τα αντίστοιχα των ομοεθνών του, υποτιμούσε τα ιερά των Μωαμεθανών και τα περιφρονούσε.
Όπως ήταν επόμενο, όσοι εξοργίσθηκαν αναζήτησαν τον ένοχο της «προσβολής». Τον εντόπισαν στο σχολείο της Ραψάνης. Τον έσυραν δέσμιο για τα περαιτέρω στον Τύρναβο, όπου από το 1811 μ.Χ. είχε έδρα του ο διορισμένος Σατράπης της Θεσσαλίας, Βελή Πασάς, υιός του Αλή Πασά του Τεπελενλή, αφού η Υψηλή Πύλη τον μετέθεσε εκεί από την Πελοπόννησο.
Η κατηγορία εναντίων του κατηγορουμένου ήταν συγκεκριμένη, σαφής και, σύμφωνα με όσα ίσχυαν στους Οθωμανούς, βαρύτατη: απόπειρα εκχριστιανισμού μουσουλμανόπαιδος. Αυτό και μόνο, ανεξάρτητα του αποτελέσματος της προσπάθειας, συνεπαγόταν ανελέητη καταδίκη σε μαρτυρικό θάνατο.
Στον Τύρναβο είχε την έδρα του Στρατοδικείο. Δεν είναι, εν τούτοις, γνωστό αν τον Γεώργιο τον δίκασε στρατοδίκης, προσωπικά ο Βελή Πασάς, κάποιος άλλος μουλάς (δικαστής) ή δικαστήριο με πολυμελή σύνθεση, όπως και στην περίπτωση του Γεδεών, που μαρτύρησε το ίδιο έτος στον Τύρναβο.
Γνωστό είναι ότι η διαδικασία ήταν σύντομη και τελεσίδικη. Η απόφαση δεν ήταν η προβλεπόμενη και η συνηθισμένη σε παρόμοιες αφορμές: εκτέλεση διά βασανισμού. Συγκεκριμένα ο Νεομάρτυς Γεώργιος αποκεφαλίσθηκε, αφού προηγουμένως υπέστη πολλά και ποικίλα οδυνηρότατα μαρτύρια.
Τον έκλεισαν σε πυρακτωμένο λουτρό, γυμνό από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Τον τρύπησαν με σιδερένια νύχια. Του κάρφωσαν τα πόδια σε πέταλα. Τον διαπόμπευσαν σε όλο τον Τύρναβο. Τον κάρφωσαν σε τετράγωνο στύλο ίσο στο ύψος με τον Μάρτυρα και αφού τον περιτύλιξαν με σχοινιά βουτηγμένα στην πίσσα, στη νάφθα (ακάθαρτο πετρέλαιο) και σε άλλα ελαιώδη και οινοπνευματώδη υγρά, τον παρέδωσαν στη φωτιά. Όμως με τη Χάρη του Θεού, προς ενίσχυση του Αγίου, ο Μάρτυρας δεν έπαθε τίποτα.
Στις ιστορήσεις των εικόνων παρουσιάζονται συμπληρωματικά και άλλες σκηνές βασανισμών. Στραγγαλισμοί, εξαρθρώσεις, κτυπήματα με το σπαθί, μέχρι και τοποθέτηση πυρακτωμένου σιδερένιου στεφανιού πάνω στο γυμνό σώμα του Νεομάρτυρος.
Στις ιστορήσεις των εικόνων, επίσης, παρουσιάζεται ο αθλητής της πίστεως Γεώργιος, έχοντας το κεφάλι στους ώμους, να μεταφέρεται προς ενταφιασμό, παρουσία κάποιου ιερέα ονόματι Δημητρίου που θυμιάζει και ο οποίος είχε προσκληθεί και διαταχθεί ειδικά για το λόγο αυτό. Σύμφωνα με άλλη παράδοση ο Νεομάρτυς αποκεφαλίζεται προτού προλάβει να πεθάνει από τα μαρτύρια που ήδη είχαν γίνει. Σε αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι μεταξύ των ιερών λειψάνων του Αγίου δεν υπάρχει η αγία του κάρα, αφού εξαφανίσθηκε από τους Αγαρηνούς.
Το έτος της αθλήσεως του Νεομάρτυρα Γεωργίου είναι το 1818 μ.Χ. Τότε ο Άγιος βρισκόταν στο εικοστό, τουλάχιστον, έτος της ηλικίας του.
Από τα υπάρχοντα στοιχεία υποδηλώνεται ότι η αρχή του μαρτυρίου έγινε σε κάποιο διοικητικό κτίριο στον Τύρναβο. Ίσως, όπως και του Οσιομάρτυρα Γεδεών, «εἰς τὸ τοῦ Ἡγεμόνος Παλάτιον». Ακολούθως και «ἐπειδὴ τοὶς ἀνωτέρω βασάνοις οὐκ ἐνέδωκε (ὁ Γεώργιος), δι’ ἐπιταγῆς τοῦ Βαλῆ πασιᾶ, δι’ ὤλου τοῦ Τυρνάβου πομπευθεῖς καὶ τοῦ ποταμοῦ (Τιταρησίου) περαιωθεῖς…», οδηγήθηκε στη δεύτερη και σκληρότερη φάση των βασανιστηρίων του. Γι' αυτό και ήταν άλλοι δήμιοι εκεί, ο Αγά Σεβράνι και κάποιος Φράγκος.
Από τα παλαιότατα χρόνια μέχρι και σήμερα, από τη μεριά του Τιταρησίου (ή Σαλαμπριά αποκαλούμενου) ποταμού, υπήρχαν στρατώνες. Εκεί λοιπόν και κοντά στη μακρά γέφυρα, άθλησε και ενταφιάσθηκε ο Νεομάρτυς Γεώργιος. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το λόγο ότι και στις δύο ιστορήσεις στις άγιες εικόνες, στα πόδια του Αγίου εικονίζεται η εν λόγω γέφυρα.
Την πρώτη ήδη εκείνη νύχτα είδαν οι Τούρκοι σκοποί των στρατώνων «οὐρανομήκη» στήλη φωτός, που σημάδευε τον τάφο του Νεομάρτυρα. Την επόμενη ενημέρωσαν γι' αυτό τους προϊσταμένους τους. Εκείνοι και με τα ίδια τα μάτια τους διαπίστωσαν την φωτοφάνεια και κατά την δεύτερη νύχτα και ανέφεραν σχετικά την επόμενη στον Βελή πασά, τον οποίο και προκαλούσαν, εάν επιθυμούσε, να διαπιστώσει και προσωπικά το εξαίσιο φαινόμενο.
Εκείνος ο υπερφίαλος, αφού απαξίωσε να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο γεγονός, διέταξε να προσκληθούν το συντομότερο στη Ραψάνη οι συγγενείς του Νεομάρτυρα, να ξεθάψουν και να παραλάβουν το ιερό σκήνωμά του, πράγμα το οποίο και έγινε.
Μετά από λίγο καιρό, με πολλή ευλάβεια και κατάνυξη, τα άγια λείψανα μετακομίσθηκαν από το κοιμητήριο της Ραψάνης, το οποίο ήταν στο χώρο γύρω από το ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στην ευρύχωρη αρχοντική οικία Καραζήση που βρισκόταν κοντά.
Εκεί βρίσκονται μέχρι σήμερα θησαυρισμένα σε ειδικά γι' αυτό τον σκοπό αφιερωμένο δωμάτιο, το οποίο φωτίζεται από άσβεστο καντήλι με ιλαρό φως και είναι προσιτό σε κάθε ευλαβή προσκυνητή.
Πραγματικά, εφαρμόστηκαν πλήρως και οι λόγοι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, τους οποίους έγραψε στο Νέο Μαρτυρολόγιο και τους απηύθυνε προς τους Νεομάρτυρες: «Τὰ τίμια λείψανά σας θέλει δοξάσει (ὁ Θεός) ἐδῶ κάτω εἰς τὴν γῆν ἢ μὲ τὴν ἐπιφάνεια τοῦ Φωτός του ἢ καὶ μὲ ἄλλα σημεῖα καὶ θαύματα, καθὼς ἤθελε κρίνει ἡ θεία δικαιοσύνη Του, ἢ τὸ ὀλιγώτερον ὀλιγώτερον θέλει τὰ τιμήση μὲ τὴν παρὰ τῶν Χριστιανῶν προσκύνησιν καὶ εὐλάβειαν…»
Η μνήμη του εορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Μαρτίου.
Ἀπολυτίκιον
Ήχος α'.
Της Ραψάνης τόν γόνον καί θερμόν αντιλήπτορα, και νεοφανή στρατιώτην, του των όλων δεσπόζοντος, Γεώργιον τον Νέον αθλητήν, τιμήσωμεν εν ύμνοις οι πιστοί· πάσαν χάριν γαρ παρέχει παρά Θεώ, τοις προς αυτόν κραυγάζουσι· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.
Πηγή: saint.gr
«Ο ΕΝΔΟΞΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΘΛΗΣΑΣ ΕΝ ΤΥΡΝΑΒΩ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1818 ΕΠΙ ΒΑΛΗ ΠΑΣΙΑ ΥΙΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΙΑ ΗΤΟΝ ΥΙΟΣ ΧΑΤΖΗ ΛΑΣΚΑΡΕΩΣ ΥΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΟΥ ΨΑΛΤΟΥ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ ΣΜΑΡΑΓΔΑΣ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΟΥ».
Δεν είναι γνωστό αν είχε ή πόσα αδέλφια είχε ο Νεομάρτυς. Όμως η παράδοση ομόφωνα παρουσιάζει τον Γεώργιο να συνδέεται συγγενικά με το λογιότατο κληρικό της Ραψάνης «παπά κυρ Χριστόδουλον» Καραζήση, που ήταν οικονόμος.
Ένα πωλητήριο έγγραφο του 1852 μ.Χ., το οποίο βρέθηκε μαζί με άλλα έγγραφα στην παλαιά βιβλιοθήκη που φυλασσόταν στην παλαιά και αρχοντική οικία Καραβασίλη, είναι αρκετά διαφωτιστικό. Σε αυτό παρουσιάζεται «ὁ ἐλάχιστος ἱερεὺς καὶ οἰκονόμος (Χριστόδουλος) υἱὸς Χατζηβασιλείου Καραζήση καὶ Κερασίνης θυγατρὸς παπὰ Ἀθανασίου Γεροπασχάλη» να πωλεί «πρὸς ἀνεψιὸν αὐτοῦ Βασίλειον Χαδούλη Γογούρα» κτήματα, τα οποία στο εξής «ὑπάρχουσιν… ἰδιοκτησίαι τοῦ ρηθέντος ἀνεψιοῦ αὐτοῦ Βασιλείου ἀναπόσπαστοι τὲ καὶ ἀναφαίρετοι παρὰ παντὸς ἑτέρου κληρονόμου αὐτοῦ καὶ τῆς μακαρίτιδος συζύγου αὐτοῦ Μαρίας Α. Χατζηλασκάρεως…».
Από αυτό συνεπάγεται το συμπέρασμα ότι ο Νεομάρτυς είχε τουλάχιστον μία αδελφή, τη Μαρία, τον δε παπά κυρ Χριστόδουλο Καραζήση, γαμπρό από την αδελφή του. Αξίζει να υπογραμμισθεί ότι την εξ αγχιστείας αυτή συγγένεια συμπλήρωσε η πνευματική, γιατί ο Χριστόδουλος υπήρξε διδάσκαλος του Γεωργίου. Μόνο δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποια υπήρξε πρώτη ή εάν η μία συγγένεια προκάλεσε την άλλη.
Ο Γεώργιος παρουσιάζεται από την παράδοση ως τρόφιμος και απόφοιτος της ανωτέρου επιπέδου Σχολής Ραψάνης, στην οποία χρημάτισε διδάσκαλος και ο κυρ Χριστόδουλος Καραζήσης. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, η ορεινή κωμόπολη της Ραψάνης άκμαζε οικονομικά τον 18ο μ.Χ. αιώνα, όπως και ο Τύρναβος και τα Αμπελάκια. Είχε βιομηχανία, έκανε εξαγωγή εξαίρετου κρασιού και αποτελούσε πόλο έλξεως για τα γύρω χωριά του κάτω Ολύμπου.
Ενώ λοιπόν υπήρχαν οι οικονομικές προϋποθέσεις, ο λογιότατος και ιδιαίτερα δραστήριος Επίσκοπος Πλαταμώνος και Λυκοστομίου Διονύσιος, ο οποίος θεμελίωσε και προστάτευσε και τη σπουδαία Σχολή στα Αμπελάκια, προέβη στην ίδρυση και της εν λόγω Σχολής στη Ραψάνη το έτος 1767 μ.Χ. Ονομαστό υπήρξε το πνευματικό αυτό Ίδρυμα. Στην ακμή του συγκρινόταν με τις Σχολές των Μηλέων, της Ζαγοράς, των Αμπελακίων, του Τυρνάβου κ.α. Σε αυτή μαθήτευσαν και ο Βασίλειος ο Ραψανιώτης, ένας από τους άριστους μαθητές στην Αθωνιάδα Ακαδημία (1753 - 1758 μ.Χ.) του Ευγενίου Βούλγαρη και ο Ιωνάς Σπερμιώτης, ένας από τους διακεκριμένους δασκάλους εκείνης της εποχής και περιζήτητος γι' αυτό στη Μακεδονία και στη Θεσσαλία και άλλοι. Κατά την Επανάσταση και λίγο πριν από αυτή, σταμάτησε να λειτουργεί η Σχολή και επαναλειτούργησε το 1830 μ.Χ.
Με το δεδομένο ότι ο Νεομάρτυς άθλησε το 1818 μ.Χ., θα πρέπει να συμπεράνουμε με ασφάλεια ότι αποφοίτησε από τη Σχολή το 1815 - 16 μ.Χ. Αφού αποφοίτησε ο Γεώργιος από τη Σχολή, ασκούσε στην γενέτειρά του το επάγγελμα του γραμματοδιδασκάλου με ζήλο ένθεο και νεανικό σφρίγος, εμπνέοντας τους νεαρούς μαθητές του και δημιουργώντας στις αδιαμόρφωτες ψυχές τους ζωηρά ιερά και εθνικά βιώματα.
Αναφέραμε πριν ότι η Ραψάνη αποτελούσε πόλο έλξεως για τα χωριά του κάτω Ολύμπου. Αυτό συνέβαινε για πολλές δεκαετίες μέχρι και τις αρχές του 20ου μ.Χ. αιώνα. Και βέβαια όχι μόνο για την υλική ευπορία και την εμπορική και βιομηχανική της κίνηση, αλλά και για την πνευματική της άνθηση και καλλιέργεια των γραμμάτων, όπως ελέχθη. Αποτελούσε αφορμή καυχήσεως για ένα γονέα να αποστέλλει για σπουδές τον υιό του στη Ραψάνη. Την εποχή εκείνη, για την οποία κάνουμε λόγο, τα παραποτάμια χωριά της περιοχής κατοικούνταν ως επί το πλείστον από Οθωμανούς, που συναλλάσσονταν, μέχρι και συνδέονταν ακόμη σε περιορισμένη βέβαια κλίμακα, με Έλληνες Χριστιανούς.
Ένας από τους Οθωμανούς, κάτοικος της κωμοπόλεως Δερελί (Γόννοι) και οικογενειάρχης, επιθυμώντας ο υιός του να τύχει αξιόλογης παιδείας, τον απέστειλε οικότροφο σε φίλο του που διέμενε στη Ραψάνη. Άρχισε έτσι το τουρκόπουλο να παρακολουθεί και να μαθαίνει τα στοιχειώδη γράμματα μαζί με τα ελληνόπουλα, στα πόδια του γραμματοδιδάσκαλου Γεωργίου.
Ο μικρός Αγαρηνός προσαρμόστηκε σύντομα στο κλίμα του σχολείου και συναγωνιζόταν τους συμμαθητές του, ενθαρρυνόμενος και από τον διδάσκαλό του, ίσως τυγχάνοντας από εκείνον και ιδιαίτερης φροντίδας.
Με το δεδομένο ότι αιώνες πριν η Ελληνική παιδεία με δυσκολία διαχωριζόταν από τη χριστιανική κατήχηση, ο μικρός αλλοεθνής, συγχρόνως προς την ελληνική εκπαίδευση, λίγο - λίγο αλλά σταθερά επηρεαζόταν από τη χριστιανική πίστη και ζωή. Σε αυτό ασφαλώς και αποφασιστικά συνέβαλε και η προσωπικότητα του δασκάλου του. Συνέβαλε όμως και η γοητεία των εκκλησιαστικών Ακολουθιών, τις οποίες ως αυτοπρόβλητος κατηχούμενος παρακολουθούσε.
Αλλά η σημειούμενη αλλαγή του μικρού Αγαρηνού, στα φρονήματα, τις πεποιθήσεις και τα ήθη, δεν ήταν δυνατόν να μείνει απαρατήρητη. Αρχικά στο οικογενειακό του περιβάλλον, κάθε φορά που μετέβαινε για διακοπές στο Δερελί, και στη συνέχεια στο συγγενικό και ευρύτερο κύκλο γινόταν αισθητή η μεταβολή, κάτι που δημιουργούσε ανησυχίες και ερέθιζε τους Οθωμανούς. Αλλά η πρόκληση έγινε μεγαλύτερη και η δυσφορία των Αγαρηνών αφόρητη, όταν με τον καιρό ο μικρός και αυθόρμητος προσήλυτος όχι μόνο εκφραζόταν με εκτίμηση για τα ιερά των Ρωμιών, αλλά και, αντιδιαστέλλοντας αυτά προς τα αντίστοιχα των ομοεθνών του, υποτιμούσε τα ιερά των Μωαμεθανών και τα περιφρονούσε.
Όπως ήταν επόμενο, όσοι εξοργίσθηκαν αναζήτησαν τον ένοχο της «προσβολής». Τον εντόπισαν στο σχολείο της Ραψάνης. Τον έσυραν δέσμιο για τα περαιτέρω στον Τύρναβο, όπου από το 1811 μ.Χ. είχε έδρα του ο διορισμένος Σατράπης της Θεσσαλίας, Βελή Πασάς, υιός του Αλή Πασά του Τεπελενλή, αφού η Υψηλή Πύλη τον μετέθεσε εκεί από την Πελοπόννησο.
Η κατηγορία εναντίων του κατηγορουμένου ήταν συγκεκριμένη, σαφής και, σύμφωνα με όσα ίσχυαν στους Οθωμανούς, βαρύτατη: απόπειρα εκχριστιανισμού μουσουλμανόπαιδος. Αυτό και μόνο, ανεξάρτητα του αποτελέσματος της προσπάθειας, συνεπαγόταν ανελέητη καταδίκη σε μαρτυρικό θάνατο.
Στον Τύρναβο είχε την έδρα του Στρατοδικείο. Δεν είναι, εν τούτοις, γνωστό αν τον Γεώργιο τον δίκασε στρατοδίκης, προσωπικά ο Βελή Πασάς, κάποιος άλλος μουλάς (δικαστής) ή δικαστήριο με πολυμελή σύνθεση, όπως και στην περίπτωση του Γεδεών, που μαρτύρησε το ίδιο έτος στον Τύρναβο.
Γνωστό είναι ότι η διαδικασία ήταν σύντομη και τελεσίδικη. Η απόφαση δεν ήταν η προβλεπόμενη και η συνηθισμένη σε παρόμοιες αφορμές: εκτέλεση διά βασανισμού. Συγκεκριμένα ο Νεομάρτυς Γεώργιος αποκεφαλίσθηκε, αφού προηγουμένως υπέστη πολλά και ποικίλα οδυνηρότατα μαρτύρια.
Τον έκλεισαν σε πυρακτωμένο λουτρό, γυμνό από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Τον τρύπησαν με σιδερένια νύχια. Του κάρφωσαν τα πόδια σε πέταλα. Τον διαπόμπευσαν σε όλο τον Τύρναβο. Τον κάρφωσαν σε τετράγωνο στύλο ίσο στο ύψος με τον Μάρτυρα και αφού τον περιτύλιξαν με σχοινιά βουτηγμένα στην πίσσα, στη νάφθα (ακάθαρτο πετρέλαιο) και σε άλλα ελαιώδη και οινοπνευματώδη υγρά, τον παρέδωσαν στη φωτιά. Όμως με τη Χάρη του Θεού, προς ενίσχυση του Αγίου, ο Μάρτυρας δεν έπαθε τίποτα.
Στις ιστορήσεις των εικόνων παρουσιάζονται συμπληρωματικά και άλλες σκηνές βασανισμών. Στραγγαλισμοί, εξαρθρώσεις, κτυπήματα με το σπαθί, μέχρι και τοποθέτηση πυρακτωμένου σιδερένιου στεφανιού πάνω στο γυμνό σώμα του Νεομάρτυρος.
Στις ιστορήσεις των εικόνων, επίσης, παρουσιάζεται ο αθλητής της πίστεως Γεώργιος, έχοντας το κεφάλι στους ώμους, να μεταφέρεται προς ενταφιασμό, παρουσία κάποιου ιερέα ονόματι Δημητρίου που θυμιάζει και ο οποίος είχε προσκληθεί και διαταχθεί ειδικά για το λόγο αυτό. Σύμφωνα με άλλη παράδοση ο Νεομάρτυς αποκεφαλίζεται προτού προλάβει να πεθάνει από τα μαρτύρια που ήδη είχαν γίνει. Σε αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι μεταξύ των ιερών λειψάνων του Αγίου δεν υπάρχει η αγία του κάρα, αφού εξαφανίσθηκε από τους Αγαρηνούς.
Το έτος της αθλήσεως του Νεομάρτυρα Γεωργίου είναι το 1818 μ.Χ. Τότε ο Άγιος βρισκόταν στο εικοστό, τουλάχιστον, έτος της ηλικίας του.
Από τα υπάρχοντα στοιχεία υποδηλώνεται ότι η αρχή του μαρτυρίου έγινε σε κάποιο διοικητικό κτίριο στον Τύρναβο. Ίσως, όπως και του Οσιομάρτυρα Γεδεών, «εἰς τὸ τοῦ Ἡγεμόνος Παλάτιον». Ακολούθως και «ἐπειδὴ τοὶς ἀνωτέρω βασάνοις οὐκ ἐνέδωκε (ὁ Γεώργιος), δι’ ἐπιταγῆς τοῦ Βαλῆ πασιᾶ, δι’ ὤλου τοῦ Τυρνάβου πομπευθεῖς καὶ τοῦ ποταμοῦ (Τιταρησίου) περαιωθεῖς…», οδηγήθηκε στη δεύτερη και σκληρότερη φάση των βασανιστηρίων του. Γι' αυτό και ήταν άλλοι δήμιοι εκεί, ο Αγά Σεβράνι και κάποιος Φράγκος.
Από τα παλαιότατα χρόνια μέχρι και σήμερα, από τη μεριά του Τιταρησίου (ή Σαλαμπριά αποκαλούμενου) ποταμού, υπήρχαν στρατώνες. Εκεί λοιπόν και κοντά στη μακρά γέφυρα, άθλησε και ενταφιάσθηκε ο Νεομάρτυς Γεώργιος. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το λόγο ότι και στις δύο ιστορήσεις στις άγιες εικόνες, στα πόδια του Αγίου εικονίζεται η εν λόγω γέφυρα.
Την πρώτη ήδη εκείνη νύχτα είδαν οι Τούρκοι σκοποί των στρατώνων «οὐρανομήκη» στήλη φωτός, που σημάδευε τον τάφο του Νεομάρτυρα. Την επόμενη ενημέρωσαν γι' αυτό τους προϊσταμένους τους. Εκείνοι και με τα ίδια τα μάτια τους διαπίστωσαν την φωτοφάνεια και κατά την δεύτερη νύχτα και ανέφεραν σχετικά την επόμενη στον Βελή πασά, τον οποίο και προκαλούσαν, εάν επιθυμούσε, να διαπιστώσει και προσωπικά το εξαίσιο φαινόμενο.
Εκείνος ο υπερφίαλος, αφού απαξίωσε να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο γεγονός, διέταξε να προσκληθούν το συντομότερο στη Ραψάνη οι συγγενείς του Νεομάρτυρα, να ξεθάψουν και να παραλάβουν το ιερό σκήνωμά του, πράγμα το οποίο και έγινε.
Μετά από λίγο καιρό, με πολλή ευλάβεια και κατάνυξη, τα άγια λείψανα μετακομίσθηκαν από το κοιμητήριο της Ραψάνης, το οποίο ήταν στο χώρο γύρω από το ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στην ευρύχωρη αρχοντική οικία Καραζήση που βρισκόταν κοντά.
Εκεί βρίσκονται μέχρι σήμερα θησαυρισμένα σε ειδικά γι' αυτό τον σκοπό αφιερωμένο δωμάτιο, το οποίο φωτίζεται από άσβεστο καντήλι με ιλαρό φως και είναι προσιτό σε κάθε ευλαβή προσκυνητή.
Πραγματικά, εφαρμόστηκαν πλήρως και οι λόγοι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, τους οποίους έγραψε στο Νέο Μαρτυρολόγιο και τους απηύθυνε προς τους Νεομάρτυρες: «Τὰ τίμια λείψανά σας θέλει δοξάσει (ὁ Θεός) ἐδῶ κάτω εἰς τὴν γῆν ἢ μὲ τὴν ἐπιφάνεια τοῦ Φωτός του ἢ καὶ μὲ ἄλλα σημεῖα καὶ θαύματα, καθὼς ἤθελε κρίνει ἡ θεία δικαιοσύνη Του, ἢ τὸ ὀλιγώτερον ὀλιγώτερον θέλει τὰ τιμήση μὲ τὴν παρὰ τῶν Χριστιανῶν προσκύνησιν καὶ εὐλάβειαν…»
Η μνήμη του εορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Μαρτίου.
Ἀπολυτίκιον
Ήχος α'.
Της Ραψάνης τόν γόνον καί θερμόν αντιλήπτορα, και νεοφανή στρατιώτην, του των όλων δεσπόζοντος, Γεώργιον τον Νέον αθλητήν, τιμήσωμεν εν ύμνοις οι πιστοί· πάσαν χάριν γαρ παρέχει παρά Θεώ, τοις προς αυτόν κραυγάζουσι· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.
Πηγή: saint.gr
Άγιος Ιωάννης ο Νεομάρτυρας εκ Βουλγαρίας (1775 - 1784)
Σταυρόν τι τυποίς ω Iωάννη μάκαρ;
Ότι μαθητής ειμί φησι Kυρίου.
Σε ηλικία 18 ετών αναχώρησε από το Άγιον Όρος και ήλθε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ενδύθηκε τουρκικά ενδύματα και εισήλθε στο ναό της Αγίας Σοφίας, που είχε μετατραπεί σε τέμενος (τζαμί). Ενώπιον των Τούρκων έκανε τον σταυρό του και προσκύνησε στο ναό χριστιανοπρεπώς.
Οι Τούρκοι αμέσως τον συνέλαβαν και τον πίεσαν να αρνηθεί τον Χριστό. Ο Άγιος Ιωάννης με πνευματική ανδρεία ομολόγησε την πίστη του στην πατρώα ευσέβεια. Έτσι τον αποκεφάλισαν στην αυλή του ναού της του Θεού Σοφίας το έτος 1784 μ.Χ.
Η μνήμη του εορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Μαρτίου.
Πηγή: saint.gr
Κυριακή 3 Μαρτίου 2019
Κηρύγματα εκ του πονηρού.
Η καρδιακή προσευχή είναι ο πυρήνας της πνευματικής ζωής ενός Χριστιανού της ορθόδοξης πίστης. Όλα περιστρέφονται γύρω από την συνεχή κοινωνία μετά του Θεού. Ο πλούτος αυτός δεν υπάρχει σ' άλλες ομολογίες, οι οποίες επειδή έχουν απομακρυνθεί από την ορθή ερμηνευτική της Γραφής, δεν γνώρισαν την εσωτερική ζωή που αποκτά ο αληθινός μαθητής του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού.
Πηγή εικόνος: pinimg.com
Δυστυχώς όσο προχωρούν οι καιροί τόσο τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Οι πλάνες πληθαίνουν, κάποιοι κληρικοί παρασύρονται και ο λαός καθεύδει. Εξαιρέσεις υπάρχουν πάντα και παντού. Βεβαιώνουν τον κανόνα. Πολλοί ακροατές δεν έχουν γνώσεις ευαγγελίου, ορθοδόξων όρων και ορίων και κολακεύονται τα ώτα τους από ρασοφόρους που μιλούν με σύγχρονο λόγο μεν, αλλά και με πλάνες ιδέες δε.
Εμφανίζονται στο διαδίκτυο ομιλητές με τίτλους σπουδών και πολλούς ακροατές. Όταν κάποιος ακούσει μετά προσοχής όσα λένε, με λύπη διαπιστώνει πως ο διάβολος έχει βρει φερέφωνα του μέσ' απ' το ράσο. Παλαιό το φαινόμενο, σχεδόν όλες τις πλάνες και τις αιρέσεις, ιερείς και επίσκοποι τις γέννησαν, άλλοτε και μοναχοί, κι ο λαός ακολουθούσε τις ''αυθεντίες'' κάθε εποχής. Λίγοι πάντα οι πατερικώς λογικοί, οι μετριοπαθείς, οι μή προσκoλλημένοι σε πρόσωπα και κατεστημένα. Λίγοι οι μή ελπίζοντες σ' ανθρώπους κι ανθρώπινα σύνολα.
Ελάχιστα παραδείγματα εκ των πολλών πλανών που διαδίδονται ως δηλητήρια, αναμεμιγμένα με λόγο ευαγγελίου και λόγο πατερικό.
Άλλοι στρέφονται κατά της Αγίας Τριάδος, όχι δογματικώς, αλλά εικονολογικώς. Εικόνες της παράδοσης, που αιώνες τις προσκυνούσαν οι άγιοι, τώρα αμφισβητούνται από νεοφανείς -επιφανειακώς θεολογούντες- εικονολόγους, οι οποίοι δεν παρουσιάζουν και τις θέσεις αγίων που ακυρώνουν την πλάνη τους. Αντιθέτως κάνουν αβάσιμες ερμηνείες πάνω στην απεικόνιση της Αγίας Τριάδος χωρίς να δίδουν πηγή, δηλαδή ποιός άγιος ή ποιοί άγιοι πρωτοδιατύπωσαν τις ερμηνείες που μας μεταφέρουν, ως δήθεν ορθόδοξη θεολογία της εικόνος.
Η εικόνα της Αγίας Τριάδος που οι νεοεικονομάχοι θεωρούν παπική και διδάσκουσα το φιλιόκβε! Τόσους αιώνες οι άγιοι δεν είπαν λέξη για την εικόνα, τώρα θα διορθώσουν τους αγίους οι νέοι εικονολόγοι; Στα πρακτικά της 7ης οικουμενικής γίνεται αναφορά για πολλές εικόνες της Αγίας Τριάδος, όχι μόνο για μία όπως υποστηρίζουν οι νεοεικονομάχοι. Η αίρεση της εικονομαχίας έχει αναθεματιστεί από την παραπάνω σύνοδο.
Πηγή εικόνος: bp.blogspot.com
Οι σύγχρονοι νεοεικονομάχοι διατυπώνουν την παράξενη θέση πως δήθεν η εικόνα αυτή προωθεί την αίρεση του φιλιόκβε! Αλλά δεν μας λένε που βρήκαν αυτή την ερμηνεία, ποιός άγιος υποστήριξε κάτι παρόμοιο ή ίδιο, ποιά σύνοδος αποφάνθηκε εν Αγίω Πνεύματι και εξέφρασε εν συνόδω την ερμηνεία αυτή; Κάποιοι υποστηρίζουν πως δήθεν η εβδόμη οικουμενική σύνοδος καταδικάζει την εν λόγω απεικόνιση. Δεν μας έχουν παρουσιάσει, εμάς τουλάχιστον, που βρίσκεται αυτή η καταδίκη καταγεγραμμένη να την δούμε κι εμείς. Η εικονομαχική πλάνη εναντίον της εικονίσεως αυτής έχει εξαπλωθεί αρκετά από αδαείς θεολογούντες. Όπως πολλές αιρέσεις και αυτή είναι εισαγώμενη εκ του εξωτερικού.
Άλλος προσκαλεί τους Χριστιανούς να προσέλθουν στην θεία ευχαριστία χωρίς τις απαραίτητες πνευματικές βάσεις. Όσα διδάσκει η Γραφή και όσα τόσους αιώνες λένε οι άγιοι της εκκλησίας μας, παραγκωνίζονται εν ονόματι ενός νέου ουδέτερου χριστιανισμού, στην ουσία εγωϊστικού ιδεολογισμού, ώστε να νιώσουν όλοι καλά, κι ας μην είναι πνευματικώς καλά, βάσει της Γραφής και της διδαχής των αγίων. Είναι ευαγγελικό το κάλεσμα συμμετοχής στην θεία κοινωνία, χωρίς την κάθαρση σώματος και καρδίας από πάθη και μάλιστα βαριά όπως τα σαρκικά; Οι άγιοι διδάσκουν τ' αντίθετα από κάποιους διάσημους και δήθεν επίκαιρους ομιλητές, δυστυχώς και ρασοφόρους.
Τέτοιου είδους ιεροκήρυκες είν' αναμενόμενο να έχουν πλήθος οπαδών, να είναι αρεστοί, αφού ούτε για κόλαση μιλούν, ούτε για κρίση, ούτε για δυσάρεστα θέματα που δεν κολακεύουν τα ώτα. Με κηρύγματα ψυλογικής κατεύθυνσης, εγκεφαλικά και ρηχά, μετάνοια δεν έρχεται, δάκρυ για τις αμαρτίες μας δεν γεννιέται, στα γόνατα δεν πέφτουμε να κλάψουμε τις αμαρτίες μας και να ζητήσουμε θεραπεία από τον μόνο ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας, τον Ιησού Χριστό.
Ένα συναισθηματικό κύμα αναδύεται στην ακρόαση τέτοιων ανούσιων ομιλιών και η ζωή συνεχίζεται με τα πάθη μας σε άνθηση και λίγο Χριστό σε μιάν άκρη του εικονοστασίου.
Άλλοι πλανήθηκαν και πρόσθεσαν ως απαραίτητο όρο για τη σωτηρία και την εκκλησιαστική κοινωνία με άλλους, το ημερολόγιο! Μήπως ο Κύριος ήρθε να μας σώσει διδάσκοντας μας για ημερολόγια; Αντιθέτως με την συμπεριφορά του και το κήρυγμα του ανέδειξε την τυπολατρική εμμονή των ιουδαίων στο Σάββατο και είπε ''το σάββατο έγινε για τον άνθρωπο όχι ο άνθρωπος για το σάββατο''. Μία πρόταση που τα λέει όλα.
Άλλοι πίστευσαν σε προτεσταντικές πλάνες εισαγώμενες από τις ΗΠΑ και διαδίδουν πως πριν τον αντίχριστο έχει ξεκινήσει το χάραγμα. Ταυτίζουν το χάραγμα με τις πάσης φύσεως ηλεκτρονικές κάρτες που κυκλοφορούν δεκαετίες ήδη στο εξωτερικό και στη χώρα μας. Δεν έχουν μελετήσει ως φαίνεται την θεόπνευστη Αποκάλυψη του Ιωάννου το 11ο και το 13ο κεφάλαιο, και τον όσιο Εφραίμ τον Σύρο, το έργο του ''Λόγος στην παρουσία του Κυρίου, και για την συντέλεια του κόσμου και στην παρουσία του Αντιχρίστου'', 4ος τόμος, Ασκητικά, σελ. 118-119, ''Το περιβόλι Της Παναγιάς'', 1992. Εκεί είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει ένα χάραγμα κι όχι πολλά. Κι αυτό το χάραγμα θα είναι το όνομα του ανόμου ή ο αριθμός που θα εξάγεται απ' τ' όνομα του.
Χωρίς λοιπόν το πρόσωπο που θα είναι ο άνομος δεν μπορεί να υπάρξει χάραγμα. Κι όλα αυτά αφού έρθουν οι δύο προφήτες και μάρτυρες του Θεού, Ηλίας και Ενώχ, οι οποίοι θα κηρύττουν μετάνοια σε όλα τα έθνη και αφού ο άνομος θα τους φονεύσει μετά από 1260 μέρες που θα κηρύττουν. Αυτά λένε η θεόπνευστη Αποκάλυψη και οι άγιοι που μίλησαν γι' αυτό το βιβλίο της Αγίας Γραφής. Αντί αυτών τον ορθοδόξων λόγων όμως, πολλοί πιστοί δυστυχώς και κληρικοί, κηρύττουν αυτά που έγραφαν την δεκαετία του 1980 οι αιρετικοί προτεστάντες. Μάλλον δεν το γνωρίζουν κι έχουν παρασυρθεί. Αν γνώριζαν πως οι αιρετικοί πρώτοι άρχισαν να διαδίδουν τέτοιες αντιβιβλικές διδασκαλίες αποκλείεται να τις υιοθετούσαν και να τις αναμετέδιδαν.
Άλλοι δογματοποίησαν την νηστεία και την μετέτρεψαν σε αυτοσκοπό από μέσον κάθαρσης. Δεν ασχολούνται με το εσωτερικό του πονεμένου πιστού αλλά μετέτρεψαν σε τύπους και εξωτερικά σχήματα ευσέβειας, απαραίτητα μέσα κάθαρσης όπως η νηστεία. Με την ποιμαντική τους διώχνουν μακρυά τους πιστούς που αναζητούν συμπόνοια, κατανόηση, αγάπη. Ασχολούνται μονίμως με την ανθρώπινη θρησκεία των τύπων, αν ο πιστός έχει μουστάκι, αν νήστεψε το λάδι τόσες ημέρες ή λιγότερες, αν έκανε τόσες μετάνοιες ή όχι, κι έχουν λησμονήσει το ουσιαστικό μήνυμα του Ιησού. Ίσως δεν το γνώρισαν και ποτέ λόγω ακατάλληλου πνευματικού οδηγητή.
Η αληθινή πληρότητα πηγάζει από τον σταυρό του Κυρίου. Εκεί ο Ιησούς έσωσε τον άνθρωπο από την μόνη πραγματική σκλαβιά, την σκλαβιά της αμαρτίας. Με το θείο αίμα του μας θεράπευσε απ' τις αμαρτίες μας.
Αλλά η πληρότητα, η ευτυχία της εν Χριστώ ζωής, δεν είναι μία συναισθηματική αυταπάτη χαράς και επιπολαιότητας. Είναι μία αρχή αγώνα χωρίς αγωνία, με συμπαραστάτη τον νικητή του θανάτου, τον ζωντανό Ιησού. Αγώνα για εκκοπή των παθών μας, του θελήματος μας, του εγώ μας, της πλάνης μας, της μέχρι χθές κενής ζωής μας.
Ο Χριστός, μας γεμίζει όταν φτιάξουμε χώρο εμείς για τους άλλους, εχθρούς και φίλους.
Πηγή εικόνος: bp.blogspot.com
Άλλοι είναι αδιάφοροι, ακούν τους πιστούς, απαντούν κάτι βολικό ή πρόχειρο, συνεχίζουν τις καθημερινές εφημερίες τους μέχρι να έρθει η ώρα της σύνταξης και έτσι πορεύονται.
Άλλοι νοιάζονται για το πόσο λαό θα μαζέψουν στην τάδε ετήσια τελετή που είναι γνωστή σ' όλη την πόλη, νοιάζονται οι ιερείς τους να είναι ενδεδυμένοι τις καλές τους στολές, κι αναλίσκουν τις μέρες τους για να έχουν μουσικές συνοδείες, συμμετοχή πλήθους πιστών, νέους με παραδοσιακές ενδυμασίες, μοναχικά τάγματα, λάβαρα και λοιπά κατά την γνώμη μας, ανούσια πράγματα.
Το ευαγγέλιο είναι σταυρικό, δεν είναι ένα κράμα κοσμικής ζωής και τυπικής συμμετοχής σε λιτανίες και προσκυνήματα, με ποιμένες που αναπαύουν τα πάθη και τις ιδέες μας και γι' αυτό είναι καλοί, φωτισμένοι, άγιοι.
Ανάπαυση στο πάθος προσφέρει και μία αγωνιώδης τυπολατρική ενασχόληση με την ακραία νηστεία και άσκηση σε σημείο που όσο ασχολούνται οι πολλοί με την ηδονή της γεύσης και την πλήρωση της κοιλίας, άλλο τόσο ασχολούνται εκείνοι με την ποσότητα του φαγητού μετρώντας γραμμάρια, με την σύνθεση των φαγητών, με την εύρεση βοτάνων ως πανάκεια και με την αποφυγή των ιατρών και της επιστήμης, κάτι που ο μέγας Ιωάννης ο Χρυσόστομος το χαρακτηρίζει πλάνη, καθότι ο άγιος εξηγεί πως όποιος καταφεύγει στους ιατρούς είναι σαν να καταφεύγει στον Θεό αφού και την ιατρική ο Θεός μας την έδωσε.
Άλλη πνευματική ασθένεια της εποχής μας, η παθητική και συναισθηματική παρουσία σε θρησκευτικούς κύκλους που δεν μας αλλάζουν την ζωή ώστε να μοιάζει με την ζωή του Χριστού. Κάτι τέτοιο είναι άχρηστο ακόμη και ολέθριο. Αυταπατώμεθα πως είμαστε πιστοί, ενώ είμαστε απλώς οπαδοί κάποιων προσώπων γιατί μας αγγίζει το κήρυγμα τους, λόγω ρητορικής, λόγω γνώσεων, λόγω του ότι δεν μας τρομάζει με τον θάνατο και την κρίση της ψυχής μας, κάτι που είτε μας αρέσει είτε όχι θα το περάσουμε όλοι.
Κι αυτό δεν πρέπει να τρομάζει έναν αληθινό Χριστιανό διότι ο Κύριος μας άνοιξε τον δρόμο προς την βασιλεία του Πατέρα, με το ίδιο του το αίμα, το οποίο έδωσε στον σταυρό για εμάς. Δεν υπάρχει λόγος να μην γίνονται αναφορές στην μέλλουσα κρίση και την κόλαση, αφού ο Κύριος Ιησούς, μας έχει ελευθερώσει από την σκλαβιά της αμαρτίας με το αίμα του και την άφεση των αμαρτιών που η σταυρική θυσία του μας πρόσφερε μιά για πάντα.
Αρκεί μόνο να δεχθούμε την σωτήρια οικονομία του Θεού για το ανθρώπινο γένος κι εμάς προσωπικά. Να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας, να εξομολογηθούμε και ν' ακολουθήσουμε τον Ιησού σηκώνοντας τον σταυρό μας πίσω από 'κείνον. Γνωρίζει ο παντογνώστης Θεός ποιόν σταυρό μπορούμε ν' αντέξουμε και αυτόν θα μας δώσει.
Αν δεν κάνουμε καθημερινή κατάδυση μέσα μας δεν θα δούμε το σκοτάδι των παθών μας. Δεν θα δούμε ποιοί είμαστε, να καθαρίσουμε τον εσωτερικό μας τόπο. Η νηπτική εργασία, η εσωτερική εργασία του πιστού ορθοδόξου έγκειται στην συνεχή προσευχή εκζήτησης ελέους.
Χωρίς το έλεος του Χριστού δεν μπορούμε να κάνουμε βήμα. Ο ίδιος μας το είπε, ''Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα''.
Μέσ' απ' την καρδιά μας ας λέμε, ''Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε με''. Σε κάθε μας αναπνοή!
Η σπάνια πια εμφάνιση σε κηρύγματα διασήμων ομιλητών, λέξεων κι εκφράσεων όπως: θανάσιμη αμαρτία, κόλαση, μετάνοια, δάκρυα μετανοίας, κάθαρση, ταπείνωση, αυτομεμψία, νήψη, καρδιακή προσευχή, μνήμη θανάτου, εσωτερική εργασία, μυστική ζωή, αιώνιο πύρ, μνήμη της κρίσεως και τόσων άλλων, είναι έργο του διαβόλου. Απόδειξη, πως αυτές τις λέξεις τις χρησιμοποιούσαν οι πατέρες των παλαιοτέρων εποχών, ιδιαίτερα οι νηπτικοί, που έργα τους υπάρχουν στην Φιλοκαλία. Υπάρχουν και λίγοι σύγχρονοι μας κήρυκες που δεν έχουν απομακρυνθεί από το πνεύμα της ορθόδοξης ερμηνευτικής, αλλά είναι οι σπάνιες φωτεινές εξαιρέσεις.
Αναρωτιούνται πολλοί γιατί βιώνουμε όσα βιώνουμε ως έθνος, ως χριστιανοί, ως πιστοί, ως εκκλησιαστικό σώμα. Αν σκύψει κανείς μ' ευαγγελικό πνεύμα στις ομιλίες ορθοδόξων σύχρονών μας ομιλητών και στο καθεστώς που υπάρχει στην σημερινή έκφραση της κατεστημένης ορθοδοξίας θα διαπιστώσει πως σε σύγκριση με τις ομιλίες των αρχαίων πατέρων που διασώθηκαν γραπτές και στην ορθοδοξία που βίωναν και μαρτυρούσαν οι αρχαίοι πατέρες, έχουμε μία απόσταση όχι ασήμαντη.
Πιο συγκεκριμένα, αν ασχοληθούμε με τις τοπικές εκκλησίες και την δομή τους θα δούμε ν' απέχουν κατά πολύ απ' το αποστολικό ιδεώδες του Παύλου, ο οποίος γράφει για τον εαυτό του και τους άλλους αποστόλους, πως είναι διάκονοι των πιστών με σκοπό να τους οδηγήσουν στον Κύριο. Είναι διάκονοι οι σημερινοί ποιμένες ή είναι εξουσιαστές; Η εξουσία τους είναι οικοδομητική για το σώμα του Χριστού, δηλ. την εκκλησία των πιστών, στις βάσεις μίας πατρικής αλλά θυσιαστικής σχέσης για τους πιστούς ή είναι άσκηση διοικητικών εξουσιών και καθηκόντων;
Μέσ' απ' την εξουσία αυτή όπως διαμορφώθηκε στο διάβα των αιώνων, οι ομιλίες, τα κηρύγματα, η ποιμαντική, μήπως απέκτησαν μία βαρύτητα μή αμφισβήτησης; Ο λαός του Θεού θέλει να γνωρίσει άμεσα τον σωτήρα του ή έχει εθιστεί στην ανεύθυνη θέση του υπάκουου ακόλουθου; Μήπως επιβάλεται επιτέλους η εκκλησία, δηλ. το σώμα των πιστών να ματώσει πνευματικώς για να ξαναβρεί τον ευαγγελικό δρόμο της σωτηρίας; Μήπως πρέπει να ερευνά ο κάθ' ένας μας, με δάκρυα και προσευχή, να βρει όντως πνευματικό πνευματοφόρο; Διότι αν ο πνευματικός δεν είναι πνευματικός άνθρωπος μήπως κάνει ζημιά στον μαθητή του;
Θα ρωτήσει κάποιος, ''είναι ο λαός έτοιμος για προσωπική έρευνα κι άμεση επαφή με τον Κύριο;'' Η απάντηση είναι πως δεν πρέπει ν' αναμένουμε ιδανικές συνθήκες για ν' αγωνιστούμε εν πνεύματι και αληθεία. Πρέπει σήμερα, τώρα να ξεκινήσει ο κάθε ορθόδοξος πιστός να μελετά την Γραφή, να προσεύχεται όσο μπορεί, όπου μπορεί, στο ταξί, στο άρμεγμα, στο λεωφορείο, στο μετρό, στο χωράφι, στο εργοστάσιο, στο μαγαζί, στο σπίτι, στο σαλόνι, στον περίπατο, στο γυμναστήριο. Πρέπει να μετατρέψουμε τα σπίτια μας σε ασκητήρια προσευχής, και νηστείας όπως μπορεί ο καθένας αναλόγως των προβλημάτων υγείας που ίσως έχει.
Πρέπει να γίνουμε ναοί του Αγίου Πνεύματος. Απομακρυνόμενοι από την κοσμική αντίληψη ζωής. Τηλεόραση με τις ώρες, κομπιούτερ μέχρι το ξημέρωμα, ξενύχτια με χορούς και σαρκικές απολαύσεις, πολυτέλεια βίου, καρναβάλια, ασωτείες και χριστιανική ζωή μέσα σε όλ' αυτά δεν συμβαδίζουν.
Τώρα πρέπει να κάνουμε μία δυναμική στροφή ζωής, επιστροφής στο ευαγγέλιο του Ιησού. Ζωή ευαγγελική ισούται με πνευματική εσωτερική εργασία, με καρδιακή απομάκρυνση απ' το διαβολικό πνεύμα που κυριαρχεί γύρω μας. Από τις διαφημίσεις και τον τρόπο σκέψης που μας επιβάλλουν όλα κι όλοι στο κοσμικό περιβάλλον που κινούμαστε, μέχρι ακόμη και στον τρόπο που στεκόμαστε όταν μόνοι μας ξεκουραζόμαστε στο σπίτι. Γίνε απόστολος του Χριστού ακόμη και με τον τρόπο που περπατάς. Όχι ευσεβιστικά, να το βιώνεις, να ζεις την συγκέντρωση μέσα σου. Εσύ είσαι εκεί κι ο Χριστός σου. Εκεί στην καρδιά σου.
Η κατεστημένη αντίληψη της κυριακάτικης παρουσίας στον ναό και της τυπικής προσευχής με άναμα του καντηλιού και του κεριού δεν αρκεί, για να μην πούμε πως δεν προσφέρει και τίποτα όταν γίνεται αδιάφορα. Έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που πήγαιναν κάθε απόγευμα στον εσπερινό, έψαλαν, διάβαζαν τους κανόνες και τις παρακλήσεις, αλλά ζούσαν όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι, με έριδες, θυμό, φασαρίες. Δεν τους ωφέλησε σε τίποτα η καθημερινή αυτή προσευχή, αντιθέτως νόμιζαν επιπλέον πως κάνουν κάτι σπουδαίο.
Η πνευματική αναγέννηση δεν έρχεται αν δεν κάνουμε υπακοή στην Γραφή και τους αγίους πατέρες. Όλη την Γραφή, όχι να θυμόμαστε όσα εδάφια ταιριάζουν στην δική μας κατασκευασμένη φαντασιακή ορθοδοξία. Όχι να τονίζουμε κάποια κεφάλαια των Γραφών κι άλλα να τα ξεχνάμε όπως κάνουν οι αιρετικοί.
Κι έρχεται ένα εύλογο ερώτημα. Πού εντοπίζεται η θέση του πνευματικού πατέρα, του καθοδηγητή; Εντοπίζεται όταν ο πατέρας είναι όντως πνευματοφόρος και όχι τυπικά ένας πνευματικός που έχει ευλογία από τον επίσκοπο του να εξομολογεί. Υπάρχουν μοναχοί, ακόμη και λαϊκοί, ικανοί να δώσουν ψυχοσωτήριες συμβουλές και πνευματικοί που σκοτώνουν ψυχικώς τα πνευματικά τους παιδιά με τις πλάνες διδαχές τους. Ο άγιος Ιγνάτιος επίσκοπος Καυκάσου, ο Μπρατσιανίνωφ, έγραφε πρό περίπου 170 ετών πως οι πνευματικοί σπάνιζαν. Σήμερα τί θα έλεγε; Σήμερα που βιώνουμε την εξωστρέφεια του παναιρετικού αναθεωρητικού οικουμενισμού απ' τη μία πλευρά και την εσωστρεφή ζηλωτική πολυδιάσπαση απ' την άλλη, τί θα έλεγε ένας άγιος πατέρας ή μια αγία μητέρα;
Πρέπει ν' αναζητήσουμε με δάκρυα έναν πνευματοφόρο οδηγό να μας στηρίξει στον αγώνα μας για κάθαρση, φώτιση, θέωση. Αν δεν βρίσκουμε κάποιον να εναρμονίζεται με την Γραφή και την παράδοση των οικουμενικών συνόδων τί κάνουμε; Απάντηση υπάρχει. Αν έχουμε διάθεση σοβαρή να σωθούμε, αν τρέμουμε στη σκέψη μήπως χάσουμε την αιωνιότητα με τον Κύριο, τότε αποκλείεται να μας αφήσει ο Θεάνθρωπος μόνους. Όταν του ζητήσουμε με δάκρυα να φέρει στο δρόμο μας έναν άνθρωπο Του, θα μας οδηγήσει σε κάποιον που μας ταιριάζει και μπορεί να βοηθήσει στην εν Χριστώ ζωή μας. Ακόμα κι ένας απλός γέροντας χωρίς υψηλές θεωρίες και εμπειρίες μπορεί αν του εξομολογούμαστε καθαρά και ταπεινά να μας βοηθήσει.
Όταν με ταπείνωση κι αυτομεμψία μελετάμε την Γραφή, τους πατέρες και προσευχόμαστε μ' επίγνωση της αναξιότητος και αμαρτωλότητος μας, χωρίς ίχνος έπαρσης πως είμαστε κάτι, τότε αποκλείεται να πλανηθούμε. Αν υπάρχει όμως έστω και μία μικρή σκιά υπερηφανείας όλα όσα κάνουμε κινδυνεύουν να μολυνθούν απ' το εγώ μας. Κινδυνεύουμε να ζούμε μία ζωή, στα μάτια μας πνευματική κι αληθινή, αλλά στα μάτια του Θεού η λατρεία μας να είναι μάταιη, κάλπικη, ρηχή, άδεια, γιατί είναι μολυσμένη από τις φαντασίες μας, τις πλάνες ιδέες μας, την ιδεοληψία μας, την τυπική εμμονή μας στην αμφίεση και το τελετουργικό.
Πολλοί νομίζουμε πως είμαστε πιστοί στις Γραφές και τις αποστολικές παραδόσεις. Όταν όμως έρθουμε πιο κοντά και μιλήσουμε μεταξύ μας, ανοικτούμε και μοιραστούμε τις απόψεις μας, βλέπουμε μία απόσταση από πολλά εδάφια της Γραφής. Ποιός ορθόδοξος όταν τον χαστουκίσουν, με ηρεμία παραδίδει και τ' άλλο του μάγουλο; Ποιός ορθόδοξος όταν δεί κλέφτες στο σπίτι του, με ηρεμία τους δίνει τα υπάρχοντα του; Έχουμε πίστη πως ο Κύριος θα μας φέρει πίσω αυτά που μας έκλεψαν και πιο πολλά ακόμη; Ποιός ρασοφόρος ομιλητής λέει ενώπιον των ακροατών του πως είναι χειρότερος τους; Οι άγιοι όχι μόνο έλεγαν, αλλά πίστευαν από καρδιάς πως είναι χειρότεροι αμαρτωλοί απ' όλους!
Έχουμε διαβάσει για ηγουμένους ιστορικών μονών πόση ταπείνωση έδειχναν στην κακή κάποιες φορές συμπεριφορά των μοναχών τους, πόσους διωγμούς κι αχαριστία ανέχτηκαν για την αγάπη του Χριστού, από ανθρώπους που ήταν δίπλα τους. Σήμερα, εμείς που μιλάμε, γράφουμε, διδάσκουμε όπως έτσι νομίζουμε, ανεχόμαστε έναν κακό λόγο, μία άβολη ερώτηση, μία ευθεία αμφισβήτηση της αυθεντίας μας; Μήπως μας ακούγονται ξένα και παράξενα αυτά;
Αυτό όμως είναι το σταυρικό ευαγγέλιο. Να ζήσουμε όπως έζησε ο Κύριος μας, διωγμένοι για την ευαγγελική δικαιοσύνη, την ευαγγελική αλήθεια, την αγάπη του Ιησού. Τελευταίοι, ξεχασμένοι, μόνοι όχι από ιδιότροπο χαρακτήρα, αλλά μόνοι γιατί δεν νοθεύουμε το ευαγγέλιο του Ιησού με δικές μας θεολογικές πλάνες, προσωπολατρείες, ανθρώπινες παραδόσεις περί τύπων και τυπικών και γιατί δεν επιθυμούμε να μονολογούμε ώρες επί ωρών και να μας ακούν παθητικά οι απέναντι μας.
Εμείς ξέρουμε και το λέμε ευθέως, είμαστε αμαρτωλοί και μάλιστα πολύ αμαρτωλοί. Ίσως δεν θα έπρεπε να γράφουμε περί της καταστάσεως που επικρατεί, αλλά θα έπρεπε να κλαίμε τις θανάσιμες αμαρτίες μας. Αντί ν' ασχολούμαστε με τις πλάνες που διαδίδονται ακόμη κι από χείλη ρασοφόρων, θα έπρεπε ν' ασχολούμαστε με το πως είμαστε έτοιμοι για την κόλαση. Ο Θεός να μας συγχωρήσει αν αυτό που κάνουμε δεν είναι το θέλημα του για εμάς. Σκεφτήκαμε όμως αφού υπάρχει τόσο διαδεδομένη πλάνη εντός της ορθοδοξίας μας, ας γράψουμε κάτι ώστε αν κάποιος είναι στα δίχτυα της και το διαβάσει να προβληματιστεί, να προσευχηθεί να του δείξει ο Κύριος ποιό είναι το ορθόδοξο και ποιό η πλάνη. Αν και σήμερα δύσκολα οι άνθρωποι ακούνε. Όπως έλεγε ο μέγας απόστολος Παύλος στους πρεσβυτέρους της Εφέσου, ''Ακόμα και από ανάμεσα σας θα βγουν πρόσωπα που θα διδάσκουν πλάνες για να παρασύρουν τους πιστούς με το μέρος τους'', Πράξεις 20: 30. (Μετάφραση Βιβλικής Εταιρείας, των 4 καθηγητών)
Άμεσα λοιπόν πρέπει ν' αρχίσουμε σοβαρή πνευματική κι αληθινή εργασία. Μελέτη των Γραφών κάθε μέρα κι όσο πιο πολύ γίνεται. Προσευχή με φρόνημα ταπεινό, είμαστε αμαρτωλοί και ο Θεός μας αγαπάει ενώ δεν το αξίζουμε. Συνεχώς με λόγια, πράξεις και σκέψεις τον προδίδουμε, αλλά εκείνος εκεί, μένει σταθερός και μας περιμένει και πάλι να μετανοήσουμε κι εμείς γυρνάμε στο ίδιον εξέρασμα κι εκείνος εκεί, μας περιμένει και πάλι και πάλι και πάλι. Να ζητάμε το έλεος του συνεχώς διότι χωρίς αυτό δεν θα σωθούμε. Η δική μας κρίση και δικαιοσύνη πολλές φορές στα μάτια του Θεού είναι ως ράκος αποκαθημένης όπως λέει ο μεγάλος προφήτης Ησαΐας. Καμία πίστη στους λογισμούς μας, να ζητάμε ταπεινά την φώτιση του Ιησού Χριστού σε κάθε τί.
Ν' αποφεύγουμε πλανημένους κήρυκες κι ας φορούν το τίμιο ράσο. Τα ράσα δεν είναι εγγύηση αλάθητης διδασκαλίας. Αντιθέτως, κάποιες φορές ο διάβολος βρίσκει ρασοφόρους δεκτικούς να γίνουν φερέφωνα του, εν αγνοία τους βέβαια. Μακρυά απ' όποιον δεν βαδίζει στα χνάρια των αποστόλων, απ' όποιον δεν ακολουθεί τις αποστολικές παραδόσεις αλλά άλλες ξένες, ανθρώπινες και εξωβιβλικές. Υπακοή σε πατέρες που είναι αληθινοί φορείς των Γραφών και της διδαχής των πατέρων. Αλλιώς κινδυνεύουμε να πλανηθούμε κι εμείς και να γίνουμε οπαδοί προσώπων και παραδόσεων που δεν έχουν σημασία για την σωτηρία μας και να ξεχάσουμε το αληθινό ευαγγέλιο της σωτηρίας.
Ο φανατισμός είναι ένα επιπλέον νόσημα πνευματικό που συναντάται σχεδόν παντού και ο αληθινός μαθητής του Χριστού πρέπει να τον θεωρεί εχθρό της σωτηρίας του. Ως συνάθροιση δεν θίγουμε πρόσωπα αλλά καταστάσεις που θεωρούμε πως είναι επιζήμιες για τον πιστό ορθόδοξο λαό. Πρώτα και πάνω απ' όλους εμείς είμαστε αμαρτωλοί. Ο Κύριος Ιησούς να μας συγχωρήσει αν δεν κάνουμε το θέλημα του.
Ας μας ελεήσει ο Κύριος να βαδίσουμε στο δρόμο των αποστόλων, των αγίων αββάδων και αμμάδων της φικολαλικής παραδόσεως, της γνησίας κι ευαγγελικής. Και να συναντήσουμε ποιμένες, αληθινούς διαδόχους των μαθητών του Κυρίου κατά το πνεύμα κι όχι κατά τον τύπο. Αμήν!
Συνάθροιση Καρδιακής Προσευχής
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)