Ο Χριστιανός δεν επιτρέπεται να έχει αταίριαστους δεσμούς με συνανθρώπους μας, απίστους στον Χριστό. Δεν επιτρέπεται από την Αγία Γραφή η πνευματική σχέση πιστού στο πρόσωπο του Κυρίου, με άπιστο στον Κύριο Χριστό μας.
Δεν έχουν άλλωστε πνευματική σχέση μεταξύ τους όσα κι αν κάνουν από κοινού, αφού ένας αλλόδοξος δεν πιστεύει τον Ιησού όπως ο ίδιος αποκαλύπτει τον εαυτό του στις Γραφές. Άρα έχει ιδίαν εικόνα για τον Ιησού Χριστό και όχι την μαρτυρία που δίνει ο ίδιος ο Ιησούς για τον εαυτό του.
Γράφει στους Χριστιανούς της Εφέσου ο απόστολος των εθνών Παύλος, 4: 5, ''Ένας Κύριος υπάρχει, μία πίστη, ένα βάπτισμα'', και παρακάτω 4: 15, ''έχοντας την αληθινή πίστη και την αγάπη, ας φτάσουμε σε όλα μας αυτόν που είναι η κεφαλή, δηλαδή τον Χριστό''.
Ένας Κύριος υπάρχει ο Τριαδικός Θεός, μία πίστη σ' αυτόν και ένα βάπτισμα σ' αυτόν. Η αληθινή πίστη σ' αυτόν συνοδεύεται και από αγάπη. Δεν συμπορευόμαστε με συνανθρώπους μας στην πλάνη τους, αλλά η αγάπη, μας υποχρεώνει τρόπον τινά, να διδάξουμε στον αδελφό μας την αληθινή πίστη που έχουμε ως αποκάλυψη από τις Γραφές, Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Αυτά είναι τα βιβλία που αποκαλύπτουν τον αληθινό Θεό.
Όταν συμπορευόμαστε με την πλάνη του συνανθρώπου μας δεν τον αγαπάμε αληθινά αφού έτσι τον αφήνουμε πρακτικά στην λάθος γνώση που έχει διδαχθεί περί Θεού. Στην επιστολή του προς τον Τίτο, ο Παύλος γράφει, 3: 10-11, ''Τον άνθρωπο που ακολουθεί πλανερές διδασκαλίες, συμβούλευσε τον μία δύο φορές, κι αν δεν ακούσει άφησε τον, με την βεβαιότητα πως αυτός έχει πια διαστραφεί και αμαρτάνει, καταδικάζοντας έτσι ο ίδιος τον εαυτό του''. Όχι μόνο δεν επιτρέπει ο μέγας απόστολος συμπροσευχές και κοινή λατρεία μεταξύ Χριστιανού και πλανημένου αδελφού, αλλά γράφει περί νουθεσίας μέχρι δύο φορές και μετά αν επιμένει, τότε ο πιστός αφού έκανε το σωστό με αγάπη και ταπείνωση προς τον αδελφό του, τον αφήνει στις απόψεις του. Εδώ συναντούμε γι' άλλη μία φορά απουσία νουθεσίας και επί πλέον συμπόρευση των Χριστιανών επισκόπων με αλλόδοξους, οι οποίοι δεν θεωρούν τον Χριστό, Υιό Θεού, αλλά απλό προφήτη! Πλήρης απόκλιση λοιπόν από την Αγία Γραφή η οποία είναι θεόπνευστη.
Η αποτείχιση από την πνευματική κοινωνία μ' επισκόπους που μετέχουν σε τέτοιες αντιβιβλικές πρακτικές, είναι η πατερική οδός που προστατεύει απ' την αίρεση του οικουμενισμού, εκείνους που γνωρίζουν τι ΑΚΡΙΒΩΣ συμβαίνει και έχουν συνειδησιακό πρόβλημα. Αποτείχιση σημαίνει πως διακόπτει κάποιος την συμπροσευχή και την πνευματική κοινωνία με όσους συμμετέχουν στην οικουμενική κίνηση, η οποία έχει ανοίξει τα φτερά της όχι μόνο προς τους αιρετικούς χριστιανούς αλλά ακόμη και προς εκείνους που δεν θεωρούν καν τον Χριστό Θεάνθρωπο όπως οι μουσουλμάνοι συνάνθρωποι μας.
Δεν έχουν άλλωστε πνευματική σχέση μεταξύ τους όσα κι αν κάνουν από κοινού, αφού ένας αλλόδοξος δεν πιστεύει τον Ιησού όπως ο ίδιος αποκαλύπτει τον εαυτό του στις Γραφές. Άρα έχει ιδίαν εικόνα για τον Ιησού Χριστό και όχι την μαρτυρία που δίνει ο ίδιος ο Ιησούς για τον εαυτό του.
Γράφει στους Χριστιανούς της Εφέσου ο απόστολος των εθνών Παύλος, 4: 5, ''Ένας Κύριος υπάρχει, μία πίστη, ένα βάπτισμα'', και παρακάτω 4: 15, ''έχοντας την αληθινή πίστη και την αγάπη, ας φτάσουμε σε όλα μας αυτόν που είναι η κεφαλή, δηλαδή τον Χριστό''.
Ένας Κύριος υπάρχει ο Τριαδικός Θεός, μία πίστη σ' αυτόν και ένα βάπτισμα σ' αυτόν. Η αληθινή πίστη σ' αυτόν συνοδεύεται και από αγάπη. Δεν συμπορευόμαστε με συνανθρώπους μας στην πλάνη τους, αλλά η αγάπη, μας υποχρεώνει τρόπον τινά, να διδάξουμε στον αδελφό μας την αληθινή πίστη που έχουμε ως αποκάλυψη από τις Γραφές, Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Αυτά είναι τα βιβλία που αποκαλύπτουν τον αληθινό Θεό.
Όταν συμπορευόμαστε με την πλάνη του συνανθρώπου μας δεν τον αγαπάμε αληθινά αφού έτσι τον αφήνουμε πρακτικά στην λάθος γνώση που έχει διδαχθεί περί Θεού. Στην επιστολή του προς τον Τίτο, ο Παύλος γράφει, 3: 10-11, ''Τον άνθρωπο που ακολουθεί πλανερές διδασκαλίες, συμβούλευσε τον μία δύο φορές, κι αν δεν ακούσει άφησε τον, με την βεβαιότητα πως αυτός έχει πια διαστραφεί και αμαρτάνει, καταδικάζοντας έτσι ο ίδιος τον εαυτό του''. Όχι μόνο δεν επιτρέπει ο μέγας απόστολος συμπροσευχές και κοινή λατρεία μεταξύ Χριστιανού και πλανημένου αδελφού, αλλά γράφει περί νουθεσίας μέχρι δύο φορές και μετά αν επιμένει, τότε ο πιστός αφού έκανε το σωστό με αγάπη και ταπείνωση προς τον αδελφό του, τον αφήνει στις απόψεις του. Εδώ συναντούμε γι' άλλη μία φορά απουσία νουθεσίας και επί πλέον συμπόρευση των Χριστιανών επισκόπων με αλλόδοξους, οι οποίοι δεν θεωρούν τον Χριστό, Υιό Θεού, αλλά απλό προφήτη! Πλήρης απόκλιση λοιπόν από την Αγία Γραφή η οποία είναι θεόπνευστη.
Η αποτείχιση από την πνευματική κοινωνία μ' επισκόπους που μετέχουν σε τέτοιες αντιβιβλικές πρακτικές, είναι η πατερική οδός που προστατεύει απ' την αίρεση του οικουμενισμού, εκείνους που γνωρίζουν τι ΑΚΡΙΒΩΣ συμβαίνει και έχουν συνειδησιακό πρόβλημα. Αποτείχιση σημαίνει πως διακόπτει κάποιος την συμπροσευχή και την πνευματική κοινωνία με όσους συμμετέχουν στην οικουμενική κίνηση, η οποία έχει ανοίξει τα φτερά της όχι μόνο προς τους αιρετικούς χριστιανούς αλλά ακόμη και προς εκείνους που δεν θεωρούν καν τον Χριστό Θεάνθρωπο όπως οι μουσουλμάνοι συνάνθρωποι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου