Όσιος Αμφιλόχιος ο εν Πάτμω: Άνθρωποι της χάρης.

 

''Πρέπει να είμαστε άνθρωποι της χάρης, ώστε όποιος μας πλησιάζει να ξεκουράζεται''.

Όσιος Αμφιλόχιος ο εν Πάτμω. 

Ο όσιος γέροντας Αμφιλόχιος μέσα σε μία πρόταση συνοψίζει νηπτική παράδοση αιώνων. Χάρη Αγίου Πνεύματος πρέπει να έχει στη καρδιά του εκείνος που καλείται να στηρίξει αδελφούς κι αδελφές. Τα πνευματικά προβλήματα που προκύπτουν από το σαρκικό φρόνημα, το κοσμικό και τον διάβολο, χρειάζονται μελέτη των Γραφών, προσευχή καρδιακή κι έναν αδελφό με εμπειρία στην ευαγγελική οδό, για στήριξη στις λεπτομέρειες του αοράτου πολέμου που διεξάγει ο Χριστιανός καθημερινώς.

Τα εμπόδια που βάζει ο εχθρός του Θεού και των ανθρώπων, είναι ποικίλα και πολλά. Δεν έχουμε την εμπειρία των χιλιάδων ετών πού 'χουν οι δαίμονες. Αυτοί ούτε κοιμούνται, ούτε εργάζονται για να φροντίσουν οικογένεια, ούτε έχουν άλλη μέριμνα εκτός από μία. Πώς να μας πάρουν μαζί στην κόλαση τους. Κόλαση είναι ο τρόπος που ζουν οι δαίμονες, ζουν χωρίς ταπείνωση, γεμάτοι φθόνο για το πλάσμα του Θεού, τον άνθρωπο και συκοφαντούν τον Κύριο ότι τους αδίκησε, αρνούνται το έλεος του με απίστευτο πείσμα. Βρίσκονται σε μία μόνιμη ταραχή και θυμό γιατί δήθεν αδικήθηκαν.

Αυτό είναι η χειρίστη κόλαση, να ζει κάποιος μέσα στο εγώ του πως σε όλα έχει δίκιο, πως σε όλα φταίει ο Θεός, οι άλλοι, πάντα φταίει ο άλλος, ο απέναντι. Αυτό το βιώνουν οι δαίμονες επειδή έτσι το επέλεξαν. Διατείνονται ότι δεν φταίνε αυτοί αλλά ο Δημιουργός τους αδίκησε. Μας προτρέπουν να σκεπτόμαστε κι εμείς παρόμοια για τα καθημερινά μας ζητήματα αλλά και το ουσιαστικότερο, την σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας, για να μας έχουν μαζί τους στην κόλαση που έφτιαξαν για τον εαυτό τους.

Από τον πόλεμο των δαιμόνων και τις προσωπικές του αστοχίες, ο άνθρωπος είναι ταλαιπωρημένος, χτυπημένος, έχει ανάγκη από την χάρη του Παρακλήτου, την ειρήνη του Ιησού. Πού θα την βρεί; Στις Γραφές πάνω απ' όλα. Αλλά ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν, έχει ανάγκη από κοινωνία προσώπων, αδελφών, έχει ανάγκη από αγάπη. Αυτό αναζητούν όλοι μέσα στις κοσμικές διασκεδάσεις και μέριμνες. Την αγάπη. Νομίζουν ότι εκεί θα την βρούν.

Οι Χριστιανοί με διακονία ποιμένα αλλά και όλοι οι αδελφοί, είναι υποχρεωμένοι να βοηθούν τον οιονδήποτε πονεμένο συναντήσουν στο διάβα της ζωής τους, να του δείξουν την ίδια την αγάπη, τον Χριστό, να τον σηκώσουν όρθιο από τις πληγές του κόσμου, της σάρκας και του διαβόλου, να του δείξουν την σκλαβιά της αμαρτίας και να τον πάνε στην αγκαλιά του Ιησού που αναμένει με ανοικτά τα τρυπημένα του χέρια πάνω στο σταυρό. Εκεί πρέπει να οδηγεί ένας ποιμένας το χαμένο λογικό πρόβατο του Θεού. Εκεί πρέπει να έχει εμπειρία ήδη, όποιος θέλει να πάρει χάρη για την μεταδώσει στους πονεμένους συνανθρώπους του. Πρέπει να έχει πνευματική πείρα του Γολγοθά.

Η ευαγγελική οδός δεν είναι εγκεφαλική διαδικασία, νοησιαρχική. Είναι βίωμα καρδιάς ενώπιον του σταυρωμένου Θεού μας. Αν δεν σταυρώσουμε τις επιθυμίες μας, αν δεν ανέβουμε πάνω στον σταυρό να πεθάνουμε ως προς τον παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας δεν θα αναστηθούμε με τον Ιησού τον Γαλιλαίο. Τον μόνο αληθινό Κύριο και Σωτήρα. Αν το κάνουμε τότε θα ξεκουράζονται όσοι μας πλησιάζουν, γιατί θα ζουν κι αυτοί την εμπειρία του Πνεύματος που θα μας δώσει ο Χριστός αφού σταυρώσαμε τον αμαρτωλό εαυτό μας.