Μία φωτογραφία χίλιες λέξεις!
Πηγή φωτογραφίας: vimaorthodoxias.gr
Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018
Άλλο η κρίση κι’ άλλο η κατάκριση!
Άγιος Βασίλειος ο Μέγας
Ο Απόστολος Παύλος μάς έδειξε καθαρά σε ποιές περιπτώσεις πρέπει να κρίνουμε και σε ποιές όχι.
Γιατί ως προς εκείνα μεν που ανήκουν στη διάκριση του καθενός και δεν διατάσσονται από τη Γραφή είπε: «Συ λοιπόν γιατί κατακρίνεις τον αδελφό σου;» (Ρωμ. 14, 10), και «Ας μην κατακρίνουμε πλέον ο ένας τον άλλον» (Ρωμ. 14, 13).
Ως προς εκείνα δε που δυσαρεστούν τον Θεό, καταδίκασε εκείνους που δεν κρίνουν και ο ίδιος διατύπωσε την κρίση του με τα εξής λόγια: «Εγώ πάντως, απών σωματικά, παρών όμως πνευματικά, έχω ήδη, με την εξουσία που δίνει ο Κύριός μας Ιησούς, καταδικάσει σαν να ήμουν παρών αυτόν που διέπραξε μια τέτοια ασχήμια. Αφού, λοιπόν, συναχτεί η εκκλησία, στην οποία θα μετέχω και εγώ πνευματικά, να παραδοθεί, με τη δύναμη του Κυρίου μας Ιησού, ο άνθρωπος αυτός στο σατανά για το σωματικό του αφανισμό, έτσι ώστε να σωθεί το πνεύμα του την ημέρα του Κυρίου Ιησού» (Α' Κορ. 5, 3-5).
Συνεπώς, αν κάτι ανήκει στη δική μας διάκριση ή είναι αμφίβολο, δεν πρέπει να κρίνουμε γι’ αυτό τον αδελφό, σύμφωνα με το λόγο του Αποστόλου Παύλου που αναφέρεται σ’ εκείνα που αγνοούμε: «Ώστε μη σπεύδετε να κάνετε κρίσεις πρόωρα, ωσότου έλθει ο Κύριος. Εκείνος θα ρίξει φως σε ό,τι είναι κρυμμένο στο σκοτάδι και θα φανερώσει τις προθέσεις των καρδιών» (Α' Κορ.4, 5).
Είναι δε απαραίτητη ανάγκη να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα του Θεού, για να μη δεχθεί μαζί με τον ένοχο κι’ εκείνος που σιωπά (και δεν διαμαρτύρεται) την οργή του Θεού, εκτός εάν, επειδή πράττει τα ίδια με τον κατηγορούμενο, δεν έχει παρρησία να κρίνει τον αδελφό του (τον πλησίον), ακούοντας τον Κύριο που λέει: «Βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου και τότε θα δεις καθαρά, ώστε να βγάλεις (με προσοχή και αγάπη) το αχυράκι από το μάτι του αδελφού σου» (Ματθ. 7, 5).
«Σε δύο περιπτώσεις κατά τη γνώμη μου, επιτρέπεται να πούμε κάτι κακό για κάποιον: Όταν υπάρχει ανάγκη να συσκεφτεί κανείς με άλλους πεπειραμένους πώς θα διορθωθεί εκείνος που αμάρτησε, κι’ όταν χρειαστεί να προφυλάξουμε εκείνους που από άγνοια μπορούν πολλές φορές να συναναστραφούν με κάποιον κακό, σαν να ήταν καλός. Γιατί ο Απόστολος Παύλος παράγγειλε να μη συναναστρέφεται κανείς με ανθρώπους τέτοιου είδους (Β' Θεσ. 3, 14), για να μη δεχθεί κάποτε αγχόνη στην ψυχή του.
Δηλαδή να κάνουμε αυτό που βρίσκουμε ακριβώς ό,τι έκανε ο ίδιος Απόστολος γράφοντας στον Τιμόθεο: «Αλέξανδρος ο χαλκουργός, μου προξένησε πολλά κακά. Απ’ αυτόν να φυλάγεσαι και συ, γιατί εναντιώθηκε πολύ στο κήρυγμά μου» (Β' Τιμ. 4, 14).
Εάν λοιπόν δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη, σαν την παραπάνω, εκείνος που κατακρίνει με σκοπό να συκοφαντήσει και να διασύρει, είναι επικριτής, ακόμη κι’ όταν είναι αληθινό αυτό που λέει».
(«Όροι κατ' επιτομήν, κατ’ ερώτησιν και απόκρισιν» Ε.Π.Ε τ. 9ος )
Πηγή: pemptousia.gr
Μαρίνα Κολοβοπούλου, Λέκτορας Ιστορίας Δογμάτων Πανεπιστημίου Αθηνών.
Μεγάλη ευθύνη έχουν οι Έλληνες που σήμερα δεν έχουν άμεση επαφή με το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Ευθύνη διότι όπως λέει η λέκτορας ορθώς, η συνάντηση ελληνικού πνεύματος και ευαγγελικής αλήθειας ήταν πολύ σημαντική.
Τα θεόπνευστα κείμενα της Καινής Διαθήκης γράφησαν στην ελληνική, αλλά τώρα στη χώρα την ποτισμένη από το αίμα αγίων Χριστιανών μαρτύρων και ευλογημένη από την παρουσία των αποστόλων που ήρθαν και μας κήρυξαν το ευαγγέλιο του ταπεινού Ιησού, δεν μελετάται το ευαγγέλιο.
Ελάχιστοι διαβάζουν σε καθημερινή συχνότητα το λόγο του Θεού. Γι' αυτό και τα σχίσματα, οι πλάνες, οι αιρέσεις, οι διχόνοιες, η απομάκρυνση από την ουσία και η προσκόλληση στον τύπο.
Όλα τα κακά πηγάζουν από την άγνοια των Γραφών γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018
Η αγία Ακυλίνα η Ζαγκλιβερινή.
Η Αγία Ακυλίνα γεννήθηκε το έτος 1745 μ.Χ. στο Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης. Το σπίτι της σώζεται μέχρι και σήμερα, όχι βέβαια σε καλή κατάσταση. Εδώ ζούσε μαζί με τους χριστιανούς γονείς της τον πατέρα της το Γιώργη και τη Μητέρα της που δυστυχώς δε διασώθηκε το όνομά της.
Μια μέρα ο πατέρας της Ακυλίνας μάλωσε με ένα Τούρκο και πάνω στο θυμό του μαχαίρωσε τον Τούρκο και τον άφησε νεκρό. Όλο το χωριό αναστατώθηκε και όλοι οι Χριστιανοί τρομαγμένοι έτρεχαν να κρυφτούν για να γλυτώσουν απ’ την μανία των Τούρκων για εκδίκηση. Ο Γιώργης καταδικάζεται σε θάνατο, οι Τούρκοι θα τον κρεμάσουν. Αν όμως θέλει να γλυτώσει τη ζωή του, υπάρχει λύση, αρκεί να τουρκέψει. Ο Γιώργης δειλιάζει μπρος στην κρεμάλα, προδίδει την πίστη του και υπόσχεται να τουρκέψει σιγά-σιγά και την οικογένειά του.
Οι Χριστιανοί σαν το άκουσαν φαρμακώθηκαν: «Ακούς εκεί, να βρεθεί Ζαγκλιβερινός να προδώσει τη Πίστη του!». Όλοι με ένα στόμα έλεγαν. Εκείνες όμως που φαρμακώθηκαν πιο πολύ, ήταν η Γυναίκα του και η Ακυλίνα. Ντυμένες και οι δυο στα μαύρα, κλείστηκαν μέσα και κλαίνε για τον πατέρα τους που έγινε προδότης της πίστεως και της πατρίδος. Άδικα η καλή του γυναίκα προσπαθεί να τον κάνει να συνέλθει, να Μετανοήσει, να Εξομολογηθεί. Αυτός τυφλωμένος από τα δώρα, ούτε θέλει ν’ ακούσει για το Όνομα του Χριστού.
Έτσι η μόνη παρηγοριά της Μάνας μένει τώρα η Ακυλίνα, και προσπαθεί να την αναθρέψει όσο πιο καλά γίνεται Χριστιανικά σα να διαισθάνονταν ότι θ’ ακολουθήσει το δρόμο του Μαρτυρίου.
Και δεν άργησε να ξεσπάσει η καταιγίδα. Το έτος 1764 μ.Χ. ο Γιώργης παίρνει διαταγή του πασά που ήταν διοικητής της Θεσσαλονίκης να πείσει την κόρη του να γίνει τουρκάλα, γιατί την είδε στη βρύση και θαμπώθηκε από την ομορφιά της ο γιος του και τη θέλει για γυναίκα του. Χάρηκε ο Γιώργης γι’ αυτή την μεγάλη τιμή, και τρέχει στο σπίτι του να της πει το μεγάλο νέο και τα μάτια του γυάλιζαν γι’ αυτά που του έταξε ο πασάς. Η Ακυλίνα πάγωσε. Μάνα και Κόρη τον βγάζουν έξω από το σπίτι και ούτε θέλουν να τον ακούσουν. Αλλά ο «τούρκος» δεν υποχωρεί εύκολα. Λυσσάει, στην αρχή με γλυκόλογα και υποσχέσεις, όταν όμως βλέπει την Ακυλίνα να μένει ασυγκίνητη σε όλα αυτά, αλλάζει τακτική και διατάζει βασανιστήρια. Η ατίμητη Μάνα την εμψυχώνει γενναία λέγοντάς της:
-Παιδί μου πρόσεχε, μην αρνηθείς το Χριστό. Αυτή η ζωή είναι πρόσκαιρη μπροστά στον Παράδεισο και στην Αιωνιότητα Της Μακαρίας Ζωής.
Τα μαρτύρια αρχίζουν. Την γυμνώνουν, την χτυπούν, την μαστιγώνουν με βέργες και συρματένια σχοινιά. Το σώμα της γίνεται όλο μια πληγή. Το αίμα της χύνεται ποτάμι και βάφει τη Μακεδονική γη του Ζαγκλιβερίου. Η Ακυλίνα έχει τα μάτια στον Ουρανό και προσπαθεί να επαναλάβει:
«Χριστιανή είμαι και Χριστιανή θα πεθάνω».
Τρεις μέρες την βασάνισαν. Την τρίτη μέρα το απόγευμα μέσα στους πόνους και στην αιμορραγία την φέρνουν στο σπίτι της. Η Μάνα της την σφίγγει στην αγκαλιά της μόλις τη βλέπει και το μόνο που νοιάζεται να ρωτήσει είναι:
«Παιδί μου μήπως δείλιασες και αρνήθηκες το Χριστό;»
Η Ακυλίνα προσπαθεί με δυσκολία να απαντήσει:
«Μητέρα έκανα όπως μου είπες. Το διαμάντι που μου εμπιστεύθηκες το φύλαξα καθαρό και αμόλυντο και τώρα πάω κοντά στο Χριστό και Θεό μου».
Ήταν 27 Σεπτεμβρίου 1764 όταν έφυγε η Αγία της ψυχή.
Από το Άγιο Λείψανό της ξεχύθηκε μια ανέκφραστη Ουράνια ευωδία και όλοι οι δρόμοι απ’ όπου το πέρασαν ευωδίαζαν για πολλές ήμερες.
Οι τούρκοι για να τη θεωρήσουν δική τους έστω και μετά θάνατο, διέταξαν να τη θάψουν στο τουρκικό νεκροταφείο, δίπλα στην πλατεία του χωριού.
Το ίδιο βράδυ ένα φως κατέβηκε πάνω στον τάφο της σαν άστρο και έμεινε για ώρες πολλές.
Τότε τρεις Ορθόδοξοι Ζωντανοί Χριστιανοί, Παλληκάρια του Χριστού έκαναν όρκο μυστικό και έκλεψαν το σώμα της Αγίας.
Η Μνήμη Της τιμάται στις 27 Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιον της Αγίας
Συνάναρχον Λόγον.
Ζαγκλιβέριον χαίρει εν τη αθλήσει σου, η σε βλαστήσασα κώμη ως άνθος εύοσμον, Ακυλίνα του Χριστού καλλιπάρθενε. συ γαρ ενήθλησας στερρώς, και εδέξω εκ Θεού το στέφος της αφθαρσίας, εκδυσωπούσα απαύστως, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.
Πηγή: vimaorthodoxias.gr
Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ. Αδύνατη η σωτηρία τών αλλοθρήσκων καί αιρετικών.
Ο Θεάνθρωπος, ο μόνος σωτήρας των ανθρώπων, Ιησούς Χριστός ο Κύριος.
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ
Αχρονολόγητη Επιστολή
ΑΝΑΦΟΡΑ ΕΙΣ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ
Αξιοδάκρυτον θέαμα αληθώς είναι οι Χριστιανοί οι οποίοι δεν κατανοούν την ουσίαν της χριστιανικής πίστεως. Ένα θέαμα πού μαρτυρείται σχεδόν παντού εις τάς ημέρας μας. Είναι σπάνιον να παρηγορήση κανείς τους οφθαλμούς του από Ένα αντίθετο φαινόμενο. Βλέποντας το πλήθος των λεγομένων «χριστιανών» σπανίως διακρίνει το βλέμμα σου κατ' όνομα και κατ' έργον αληθινόν χριστιανόν.
Παρουσιάζω τώρα την έρώτησί σας: «Διατί δεν δύνανται οι ειδωλολάτραι - αλλόθρησκοι και άπιστοι, Μουσουλμάνοι και οι λεγόμενοι αιρετικοί να σωθούν». Γράφετε ότι «ανάμεσα τους υπάρχουν πολλοί καλοί άνθρωποι. Εάν απεστέλαμεν εις την απώλεια τόσο καλούς ανθρώπους αυτό θα ήτο εναντίον εις το έλεος του Θεού... ναί πράγματι μιά τέτοια σκέψις είναι εναντία στην κοινήν αντίληψιν. Οι αιρετικοί εν τούτοις δεν είναι λιγότερο χριστιανοί. Λογίζοντας τον εαυτόν σας σεσωσμένο και τα μέλη μιας διαφορετικής πίστεως να είναι στην απώλεια είναι παραφροσύνη και άκρα υπεροψία». Θα προσπαθήσω να απαντήσω με ολίγα λόγια χωρίς να φθαρή η σαφήνεια της εξηγήσεως λόγω μακρυλογίας.
Χριστιανοί Μυθολογείτε γύρω από τήν σωτηρία αγνοούντες αυτήν και τον λόγο διά τον οποίον ο κόσμος έχει ανάγκην σωτηρίας και τελικά εσείς οι ίδιοι δεν γνωρίζετε τον Χριστόν ο οποίος είναι ο Μόνος διά του όποιου αποκτούμεν τήν σωτηρίαν. Ιδού λοιπόν ή αληθινή διδασκαλία επί του προκειμένου, η διδασκαλία της Αγίας και Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας. Η σωτηρία συνίσταται εις τήν επιστροφήν του ανθρώπου εις ένωσιν με τον Θεόν. Αυτή η ενωσις ήτο χαμένη από όλο το ανθρώπινον γένος διά μέσου της πρώτης πτώσεως των προπατόρων μας.
Έκτότε η κοινή «μοίρα» όλων των ανθρώπων είναι η απώλεια ευσεβών και ασεβών, δικαίων και αδίκων. Συνελήφθημεν εν ανομίαις και εγεννήθημεν εν αμαρτίαις συμφώνως με τον ψαλμωδόν και ο Πατριάρχης Ιακώβ όσον αφορά τον εαυτόν του και τον αγνό και σώφρονα υιόν του Ιωσήφ λέγει: «Καταβήσομαι προς τον Υιόν μου πενθών εις Άδου» (γεν λς' 33). Οί άνθρωποι μετά το πέρασμα τους επί της γης, κατέβαιναν εις τον Άδην όχι μόνον οί αμαρτωλοί αλλά ακόμη και οί δίκαιοι της περιόδου της Παλαιάς Διαθήκης.
Αυτή ήταν η δύναμις των καλών έργων της ανθρωπότήτος. Αυτή ήτο η αξία των αρετών της ξεπεσμένης μας φύσεως. Διά να επανέλθη η απωλεσθείσα ενωσις του ανθρώπου με τον Θεόν διά τήν σωτηρίαν του άνθρώπου ήτο αναγκαία η εξαγορά, η απολύτρωσις. Η λύτρωσις του ανθρωπίνου γένους δεν επετελέσθη από Άγγελον η Αρχάγγελον ή από κάποιο άλλο ανώτερο όν κτιστόν και επομένως περιωρισμένον. Η σωτηρία έπετελέσθη από τον ίδιο τον απεριόριστον Θεόν. Η τιμωρία του Άδου η μερίδα της ανθρωπότήτος κατηργήθηκε και αντικατεστάθη διά μέσου της του Χριστού καταδίκης. Η έλλειψις της ανθρωπίνης αξίας συνεπληρώθη με την δική του άπειρον αξίαν.
Ό,τι ήτο αδύνατον να κατορθώσει το ανθρώπινον γένος με όλα τα καλά έργα εν τούτοις όμως τόσο αδύναμα ώστε κατέβαινεν με αυτά εις τόν Αδην, κατωρθώθη δι ενός δυναμικού έργου. Διά της πίστεως εις τον Κύριον μας Ίησούν Χριστόν. Οί Ιουδαίοι ηρώτουν τον Κύριον, και ο Κύριος τους απαντούσε: «είπον ούν προς Αυτόν τι ποιώμεν ίνα έργαζώμεθα τα έργα του Θεού; απεκρίθη Ιησούς και είπεν αύτοίς, τούτο εστίν το έργον του Θεού, ίνα πιστεύσητε εις ον απέστειλε εκείνος. (Ίωάν. στ' 28-29). Ενα λοιπόν καλόν έργον είναι αναγκαίον διά την σωτηρίαν μας, ΠΙΣΤΙΣ.
Η πίστις είναι έργον. με την πίστιν και μόνον αυτήν μπορούμε να κατορθώσωμε την ένωσι με τον Θεόν διά μέσου των μυστηρίων της εκκλησίας, τα οποία μας έδωσε ο ίδιος ο Χριστός. Δεν υπάρχουν θεμέλια πού να στηρίζουν την πίστιν σας. Σφάλλετε όταν λέτε ότι θα σωθούν οι καλοί άνθρωποι ανάμεσα στους αλλόθρησκους και μουσουλμάνους, διότι αυτό σημαίνει ότι και αυτοί θα ενωθούν με τον αληθινόν Θεόν. Σπαταλάτε τον χρόνον σας συλλογιζόμενοι ότι μία ιδέα αντίθετη από την ιδικήν σας, είναι καινοτομία, ότι είναι κάποια εσφαλμένη διδασκαλία πού μόλις τώρα εισεχώρησε μέσα στην Εκκλησία.
Οχι: Μιά τέτοια διδασκαλία διατηρούσε πάντότε η αληθινή Εκκλησία και στην παλαιά και στην καινήν Διαθήκη. Η εκκλησία έδέχετο πάντότε ότι υπάρχει μόνον εν μέσον προς σωτηρίαν ο Λυτρωτής. Επίσης πάντότε έδέχετο ότι τα μεγαλύτερα έργα της ξεπεσμένης μας φύσεως στο τέλος καταβαίνουν εις τον Άδην και μόνον εκεί. Εάν οί δίκαιοι της αληθινής Εκκλησίας, οι φωτισμένοι διά των οποίων ενεργούσε το Άγιον Πνεύμα, οί προφηται και θαυματουργοί οί όποιοι επίστευαν στον ερχομό του Σωτήρος και πού απέθαναν πριν από την έλευσιν του, Εάν εκείνοι κατέβαιναν εις τον Άδην, τότε πώς εσείς τους θέλετε αυτούς τους αλλόθρησκους και μωαμεθανούς επειδή σας φαίνονται τόσο καλοί να λάβουν την σωτηρίαν, χωρίς ποτέ να γνωρίσουν η να πιστεύσουν στον Λυτρωτην; Πώς μπορεί κανείς να τους εγγυηθή σωτηρίαν η όποια αποκτάται μόνον και το επαναλαμβάνω –μόνον με έναν τρόπο- πίστιν εις τον Λυτρωτην;
Χριστιανοί! Γνωρίστε τον Χριστόν. Θυμηθείτε ότι δεν τον κατανοήσατε, ότι τον απορρίπτετε όταν πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξη σωτηρία χωρίς Αυτόν βασιζόμενοι στην χάρι κάποιου είδους καλών έργων. με το να δέχεσθε ότι μπορεί να ύπαρξη σωτηρία χωρίς πίστιν εις τον Χριστόν, τον απορρίπτετε και ίσως χωρίς να το θέλετε πίπτετε εις την θανάσιμην αμαρτίαν της βλασφημίας. «Λογιζόμεθα ούν... λέγει ο απόστολος Παύλος «πίστει δικαιούσθαι άνθρωπον χωρίς έργων νόμου... δικαιοσύνη δέ θεού διά πίστεως Ιησού Χριστού εις πάντας και επί πάντας τους πιστεύοντας, ου γάρ έστι διαστολη, πάντες γάρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούμενοι δωρεάν τη αυτόύ χάριτι διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού...» (Ρωμ. γ' 22-25).
Εσείς απαντάτε: ο απόστολος Ιάκωβος παραγγέλλει και υπαγορεύει ότι τα καλά έργα είναι αναγκαία και μας διδάσκει ότι η πίστις χωρίς έργα είναι νεκρη. Κοιτάξτε πιο προσεκτικά τι παραγγέλλει ο άγιος Ιάκωβος. θα δητε ότι παραγγέλλει - τα έργα της πίστεως - όπως άλλωστε και όλοι οί θείοι και εμπνευσμένοι συγγραφείς της Άγιας Γραφής και όχι τα έργα της ξεπεσμένης μας φύσεως, τα οποία είναι μισητά προς την πίστιν. Ό απόστολος παραθέτει την ενέργειαν του πατρι¬άρχου Αβραάμ, ένα έργο το οποίον απεκάλυπτε την πίστιν ενός δικαίου ανδρός. Αυτό το έργο συνίστατο από την Ουσία του μονογενούς του υιού εις τον Θεόν. Το να θυσιάση κανείς τον υιόν του δεν λογίζεται καλόν έργον εις την άνθρώπινην κρίσιν είναι όμως εν καλόν έργον μόνον επειδή εκπληρώνει την θέλησι του Θεού. Εξετάστε την καινή Διαθήκη και τάς αγίας Γραφάς γενικώς και θα ιδητε ότι αύται παραγγέλουν την εκπλήρωσιν των εντολών του Θεού, και ότι η εκπλήρωσις αυτών των εντολών ονομάζεται με μία λέξη -έργα-. Από την εκπλήρωσιν αυτών των εντολών η πίστις ζωοποιείται και γίνεται ενεργός. θα ανακαλύψετε επίσης μέσα στάς γραφάς ότι τα καλά έργα πού προέρχονται από την πεσμένη μας φύσιν, από συναισθήματα, από πάθη (το αίμα) από μία συγκεκινημένη καρδία, είναι απαγορευμένα, απερριμένα. Αυτά ακριβώς είναι το είδος των καλών έργων πού εσείς επιβραβεύετε ανάμεσα στους αλλόθρησκους και μουσουλμάνους. Χάριν αυτών των έργων, αν και πράττονται απ' αυτούς πού απορρίπτουν τον Χριστόν, εσείς είστε διατεθειμένοι να τους εγγυηθείτε την σωτηρίαν.
Αληθώς η προσέγγισίς σας είναι παράξενη στην κοινή αντίληψιν. Από που παίρνετε το δικαίωμα αυτό; Να υιοθετήσετε ένα τέτοιον νόμον;
Εάν είστε χριστιανοί, τότε πρέπει να έχετε χριστιανικήν αντίληψιν γύρω απ’' αυτό το θέμα και όχι μίαν αντίληψιν πού την ονειρευτήκατε από το τίποτε. Το εύαγγέλιον μας διδάσκει ότι εξ αιτίας της πτώσεως του Αδάμ ο νους μας (η λογική - η διάνοια) διεστράφη. Όσο και αν έπροικίσθη από την φύσιν ο πεσμενος μας νους, όσον και άν έφωτίσθη από την μάθησιν δεν παύει να παραμενη σε μιά πεσμένη κατάστασι εσφαλμένος. Πρέπει κανείς να τον απορρίψη και να παραδώση τον εαυτόν του είς την καθοδηγήσιν της πίστεως. Διαμέσου αυτής της καθοδηγήσεως και με άξιόλογον προσπάθειαν προς την ευσέβεια, στον κατάλληλο χρόνο ο Θεός εγγυάται είς τους πιστούς δούλους του αληθινό και πνευματικό νου. Μόνον αυτός ο αληθινός νους πρέπει να αναγνωρίζεται ώς υγιής. Αυτός ο νους ο γεννημένος από την πίστιν είναι - υπέρ νους - όπως το περιγράφει ο άγ. Απόστ. Παύλος στην επιστολήν του προς Εβραίους.
Το θεμέλιο της πνευματικής συνέσεως είναι ο Θεός, και η πίστις στηριγμένη σ' αυτήν την σταθεράν πέτραν δεν κλονίζεται ούτε πλανάται.
Εμείς οι χριστιανοί θεωρούμε αυτό πού εσείς ονομάζετε κοινήν αντίληψιν ότι είναι τόσο αρρωστημένη, τόσο σκοτεινή, τόσο παραπλανημένη πού δύναται να γιατρευτή μόνον άν αποκοπή με την μάχαιραν της πίστεως όλη η γνώσις η οποία την έχει οικοδομήσει αυτήν την κοινήν αντίληψιν και να πεταχθή μακρυά. Εάν κάποιος θεωρεί τον νού του υγιή, βασισμένος σε κάποιο αόριστο κάτι, το οποίον συνεχώς μεταβάλλεται τότε αυτό το να είναι «υγιής» ενδεχομένως να απορρίψη τον Χριστόν. Η πείρα εβεβαίωσε ότι ούτω έχει το πράγμα.
Τι ακριβώς σας λέγει «η κοινή αντίληψίς σας»; Μήπως σας λέγει ότι προσβάλλεται από την σκέψιν ότι οι καλοί άνθρωποι πού δεν πιστεύουν στον Χριστόν θα χαθούν; αυτό είναι όλο; επί πλέον σας λέγει ότι για τέτοιους ανθρώπους το να χαθούν θα πήγαινε εναντίον ενός τέτοιου πανάγαθου όντος σαν τον Θεό; Φυσικά θα είχατε μίαν αποκάλυψιν άνωθεν γύρω από το ζήτημα αυτό, δηλαδή ότι αφορά το τί είναι και τί δεν είναι εναντίον στο έλεος του Θεού. Όχι, στην πραγματικότητα όχι; Αλλ' όμως η κοινή αντίληψίς έτσι λέγει. Α!!! η κοινή αντίληψίς σας: με αφορμή την κοινή αντίληψί σας από που εμάθατε ότι με τον περιορισμένο ανθρώπινο νού θα μπορούσε κανείς να φθάση στην γνώσιν του τί είναι παραδεκτό και τί δεν είναι παραδεκτό στο έλεος του Θεού; Επιτρέψτε μας να εκφράσωμε τις σκέψεις μας.
Το ευαγγέλιον που είναι οι διδασκαλίες του Χριστού, οι άγιες Γραφές και το σύνολο της Όρθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, έχουν αποκαλύψει σε μας εκείνα πού θα μπορούσε κανείς να γνωρίζη, γύρω από το έλεος του Θεού. Αυτή η γνώσις υπερβαίνει τα όρια του νοός, είναι υπεράνω απ’' ότι ένας άνθρωπος μπορεί να σκεφθεί, απρόσιτος είς εμάς.
Ό ανθρώπινος νους περιπλανάται ασκόπως όταν προσπαθεί να ορίση ποια είναι τα όρια του Θεού όταν προσπαθεί να εξηγήση το άνεξηγήτον, να το ύποτάξη στους δικούς του λογισμούς... να υποτάξη ποίον; τον Θεόν. Μία τέτοια αγέρωχος υπεροψία είναι σατανιστική. Φαντασθείτε λοιπόν, να ονομάζετε τον εαυτόν σας χριστιανό, χωρίς ακόμη να γνωρίζετε τις διδασκαλίες του Χριστού.
Εάν δεν έχετε μάθει για την ακατανοησία του Θεού από την γεμάτη χάρι ουράνια διδασκαλία της Εκκλησίας, τότε πηγαίνετε εις το σχολείον και ακούστε τί μαθαίνουν τα παιδιά. Οι δάσκαλοι των μαθηματικών εξηγούν σ' αυτά την θεωρίαν του απείρου το οποίον επειδή είναι μία απροσδιόριστος αξία δεν υπόκειται στους κανόνας τους οποίους υπόκεινται οι πεπερασμένες αξίες. τα συμπεράσματα πού θα μπορούσε να σχηματίση κανείς όσον άφορα το άπειρον μπορεί να είναι καθ' ολοκληρίαν τα αντίθετα απ’' εκείνα όσον αφορά το πεπερασμένον. Από την άλλη πλευρά εσείς θέλετε να προσδιορίσετε τους νόμους πού ρυθμίζουν την δράσι του θείου ελέους. Εσείς λέτε λοιπόν: αυτό και αυτό είναι εύάρεστο στον Θεό και άλλα πράγματα ότι δεν είναι. Όλα αυτά ταιριάζουν η δεν ταιριάζουν με την κοινήν σας αντίληψιν, με την κατανόησί σας και την αισθαντικότητα σας.
Μήπως ακολουθεί απ' αυτό ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να κατανοή και να αισθάνεται όπως εσείς; Εσείς πραγματικώς αυτό απαιτείτε από τον Θεόν. Πόσον παράφρων και υπεροπτική άξίωσις! Μην κατηγορείτε την Εκκλησίαν για έλλειψιν κοινής αντιλήψεως και ταπεινώσεως- αυτά είναι τα δικά σας σφάλματα. Η άγια Εκκλησία το μόνο που κάνει είναι να υποτάσσεται χωρίς ερώτηση εις την διδασκαλία του Θεού σε ότι άφορα την ενεργητικότητα του Θεού την οποία Αυτός μας έχει αποκαλύψει. τα παιδιά της Εκκλησίας ακολουθούν αυτήν στο ζήτημα αυτό υπακούοντας. Είναι φωτισμένα από την πίστι και απορρίπτουν κάθε υπερφίαλο συλλογισμό ο όποιος εγείρεται εναντίον του Θεού. Εμείς πιστεύομεν ότι είναι δυνατόν να γνωρίζωμεν περί του Θεού, μόνον εκείνα τα όποια ο Θεός ηυδόκησε να μας αποκάλυψη. Εάν υπήρχε ένα άλλο μονοπάτι προς την γνώση του Θεού, το οποίον θά μπορούσαμε νά ακολουθήσομε σύμφωνα με την ιδικήν μας διανοητικήν δύναμιν τότε η θεία αποκάλυψις δεν θα είχε δοθή σε μας. Η αποκάλυψις εδόθη επειδή είναι αναγκαία. Η περιπλάνησις του ανθρωπίνου νοός και οι ρεμβασμοί του είναι μάταια και λανθασμενα.
Λέγετε ακόμη, ότι «οι αιρετικοί εντούτοις είναι Χριστιανοί». Από που το πήρατε αυτό; Θέλετε να πήτε ότι άνθρωποι πού ονομάζουν τους εαυτούς των χριστιανούς χωρίς να γνωρίζουν τίποτε περί Χριστού, Από την υπέρμετρον αγνωσίαν των θα απεφάσιζαν να ονομάζουν τους εαυτούς των χριστιανούς του ιδίου είδους σαν τους αιρετικούς, εκείνους τους αιρετικούς οι οποίοι είναι αποκεκομμένοι από την αγίαν ορθόδοξον πίστιν εξ' αιτίας της βλάσφημου αιρέσεώς των; Οι αληθινοί χριστιανοί πραγματικώς κρίνουν μ' αυτόν τον τρόπον; Ένα πλήθος από άγιους εξέλεξε των μαρτυρικών στεφάνων προτιμώντας τα χειρότερα και διαρκέστερα βασανιστήρια, φυλακίσεις και εξορίες, παρά να συμμετέχη με τους αιρετικούς στις βλάσφημες διδασκαλίες τους. Η ορθόδοξος Εκκλησία θεωρούσε πάντοτε ότι η αίρεσις είναι θανάσιμος αμαρτία, και τον άνθρωπον τον μολυσμένον με την τρομεράν αρρώστια της αιρέσεως ότι είναι πνευματικά νεκρός ξένος προς την θείαν χάριν και σωτηρίαν, σε κοινωνία με τον διάβολο και την ολέθρια συνοδεία του.
Αίρεσις είναι αμαρτία του νοός. Η Αίρεσις είναι πιο πολύ δαιμονική παρά η ανθρώπινη αμαρτία- είναι η κόρη του διαβόλου, η κληρονομιά του, η ασέβεια του, σχεδόν ειδωλολατρία.
Οι πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν την ειδωλολατρείαν ασέβεια και την αίρεσιν διαφθοράν. Στην ειδωλολατρεία ο διάβολος λαμβάνει την λατρείαν πού οφείλεται στον Θεό, από τυφλωμένους ανθρώπους, ενώ στις αιρέσεις συσσωματοποιεί την τυφλωμένη ανθρωπότητα, εις την κυριωτέρα αμαρτία του την βλασφημία.
Εάν κανείς διαβάσει τις πράξεις των συνόδων με προσοχή θα πεισθή ότι ο χαρακτήρ των αιρετικών είναι σατανιστικός. Διαβάζομεν διά την τρομακτικήν τους υπόκρισιν, για την άμετρον υπερηφάνειαν τους. Βλέπομεν την συμπεριφοράν τους να υποκινείται από συνεχή ψέμματα. Παρατηρούμεν ότι είναι αιχμάλωτοι εις τα μεγαλύτερα πάθη. Όποτε είναι δυνατόν εις αυτούς διαπράττουν τα χειρότερα εγκλήματα και τις πιο τρομακτικές θηριωδίες.
Το ασύγκριτον μίσος τους προς τα μέλη της ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ιδιαιτέρως παρατηρημένο. Η Αίρεσις συνοδεύεται από μίαν σκληρυνσιν της καρδίας, από μία φοβερά σκοτίζουσα βλάβη του νοός, από μία ισχυρογνώμονα επιθυμία της ψυχής να παραμείνη μολυσμένη από μία δυσκολία στην θεραπεία του προσώπου πού πάσχει από αυτήν την ασθένειαν.
Κάθε Αίρεσις είναι βλασφημία εναντίον του αγίου Πνεύματος.
Η Αίρεσις δεν βλασφημεί μόνον το δόγμα περί του άγιου Πνεύματος η την ενέργειαν του αλλά βλασφημεί το άγιον Πνεύμα εις την ολότητα του.
Η ουσία όλων των αιρέσεων είναι η βλασφημία. Ό άγιος Φλαβιανός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, πού εσφράγισε την ομολογία διά την αληθινήν πίστιν με το αίμα του, προσφέρει την Απόφασιν της τοπικής συνόδου της Κων/λεως εναντίον του αιρετικού Ευτυχούς, με τα ακόλουθα λόγια:
«Ό Ευτυχής ο πρώην ιερεύς και αρχιμανδρίτης έξ' όλων όσων έχει ήδη πράξει και από τις τωρινές καταθέσεις του έφανερώθη σαφώς ότι νοσεί την κακοδοξίαν του Απολλιναρίου και Βαλεντίνου και ακολουθεί τάς βλασφημίας των ανυποχωρήτως, ο όποιος επιπροσθέτως ουδέ την ιδικήν μας συμβουλήν εσεβάσθη και διδασκαλίαν και δεν κατεδέχθη να συμμορφωθή με τα ορθά δόγματα. Διά τούτο μετά δακρύων και στεναγμών διά την ολοκληρωτικήν απώλεια του ωρίσαμεν διά του Κυρίου του ύπ' αυτού βλασφημηθέντος να είναι στερημένος και ξένος Από κάθε ιερατικόν τάγμα και Από την κοινωνίαν μαζί μας, και Από την δια-κυβέρνησιν μοναστηρίου και ας γνωρίζουν όλοι εκείνοι οι όποιοι μετά απ’ αυτά θα τον συναντήσουν η θα του συνομιλήσουν ότι θα είναι υπεύθυνοι και αυτοί εις το επιτίμιον της ακοινωνησίας διότι δεν απεμακρύνθησαν από την συναναστροφήν του».
Αυτή η Απόφασης είναι εν παράδειγμα από την γενικήν άποψιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας όσον άφορα τους αιρετικούς. Η Απόφασις αυτή έγινε δεκτή απ’ όλην την Εκκλησίαν και εκυρώθη Από την οικουμενικήν σύνοδον της Χαλκηδόνος. Η Αίρεσις του Ευτυχούς συνίστατο στο ότι δεν ομολογούσε δύο φύσεις στον Χριστό μετά την ενσάρκωσί του όπως κάνει η Εκκλησία.
Παρεδέχετο μόνον μία φύσι την θεία. Εσείς λοιπόν λέτε: Μόνον αυτό;
Διαβάζομε την αντίδρασιν ενός συγκεκριμένου προσώπου της εξουσίας προς τον πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως σχετικώς με την Αρειανικήν αίρεσιν. Η αντίδρασίς του είναι διασκεδαστική διά την έλλειψιν γνώσεως και άξια οίκτου εις την ουσίαν της. Αυτό το πρόσωπο παραγγέλλει εις τον πατριάρχην να διατηρή ειρήνην και να μη δημιουργή συγχύσεις, πράγματα πού είναι τόσον ξένα προς το Πνεύμα της χριστιανοσύνης, καταπιανόμενος με δύο τρεις λέξεις. Γράφει ότι δεν ευρίσκει τίποτε το εσφαλμένον εις την διδασκαλίαν του Αρείου και ότι η διαφορά ευρίσκεται μόνον στην αλλαγή μιας φράσεως. Μόνον!!! Ο ιστορικός Φλέρρυ παρατηρεί ότι σ αυτές τις λεγόμενες αθώες και αβλαβείς φράσεις η θεότης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποκηρύττεται. Μόνον!!! Είναι μόνον η άρνησις της όλης χριστιανικής πίστεως.
Όλες οι παλαιές αιρέσεις κάτω από διάφορες βιτρίνες απέβλεπαν σε ένα μονάχα στόχο: Ηρνούντο την θεότητα του Λόγου (του Θεού) και διέστρεφον το δόγμα της ενσαρκώσεως Του. Οι νεώτερες αιρέσεις αποβλέπουν εις την αποκήρυξιν της ενεργείας του αγίου Πνεύματος. Με μεγάλες βλασφημίες αρνούνται την θείαν λειτουργίαν, όλα τα Μυστήρια, όλους αυτούς τους τύπους όπου η Ορθόδοξος Εκκλησία πάντότε ανεγνώριζε την ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος. Τα ονομάζουν σαν ένα καθαρά ανθρώπινον κατασκεύασμα, σαν αμαθών, σαν λάθη... τι αυθάδεια! Ίσως αυτός είναι ο μόνος λόγος διά τον οποίον εσείς δεν θεωρείτε την αίρεσιν σαν αμαρτία. Εκεί οι αιρετικοί απορρίπτουν τον Υιόν του Θεού, εδώ απορρίπτουν και βλασφημούν το Άγιον Πνεύμα... και αυτό είναι όλο;
Αυτοί οι οποίοι παραδέχονται βλάσφημες διδασκαλίες και βλασφημούν, δεν είναι κακοποιοί, δεν κλέπτουν και ακόμη κάνουν και καλά έργα (της πεσμένης μας φύσεως) είναι θαυμάσιοι άνθρωποι: Πώς θα μπορούσε ο Θεός σας να τους αρνηθή την σωτηρία;... η όλη βάσις στην έλλειψι της κατανοήσεως σας είναι μιά βαθεία αγνωσία της χριστιανοσύνης. Μη νομίσετε ότι μία τέτοια αγνωσία είναι ασήμαντος. Όχι: τα αποτελέσματα μπορούν να είναι καταστρεπτικά προπαντός τώρα πού τόσα φυλλάδια διανέμονται τριγύρω με χριστιανικό τίτλο και σατανικό περιεχόμενο. Ευρισκόμενος κανείς εις άγνοια της αληθινής χριστιανικής διδασκαλίας μπορεί να δεχθή μίαν εσφαλμένην και βλάσφημον σκέψιν ώς αληθινήν και δεχόμενος αυτήν να απωλεσθή διά πάντα. Οι βλάσφημοι δεν σώζονται. Αυτές οι αμφιβολίες πού εκφράζετε εις την επιστολήν σας Από τώρα σημαδεύουν εναντίον σας και κατά της σωτηρίας σας. Η ουσία της απορίας σας είναι χωρισμός από τον Χριστόν. Μην παίζετε με την σωτηρίαν σας, μην το ρισκάρετε. Διαφορετικά θα θρηνείτε εις την αιωνιότητα. Να μελετάτε την Καινήν Διαθήκην και τους ' Αγίους Πατέρας της Όρθοδόξου Εκκλησίας διά να κατανοήσετε σωστά τάς Γραφάς, διά να μάθετε να ζήτε όπως πρέπει, διά να σκέπτεσθε και να αισθάνεσθε όπως αρμόζει εις χριστιανόν. Πριν να έλθη η φοβερή ώρα κατά την οποίαν πρόκειται να παρουσιασθήτε διά κρίσιν, ενώπιον του Θεού, κερδίσατε την δικαίωσιν πού δίδεται δωρεάν εις όλους τους ανθρώπους από τον Θεό διά
μέσου της χριστιανοσύνης.
Πηγή: stwmenkalws.blogspot.com
Πηγή εικόνας Ιησού Χριστού: regainnetwork.org
Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2018
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ – Η Προσευχή του Ιησού.
Από το βιβλίο «Υιέ μου δος μοι σην καρδίαν»
Αρχίζοντας να μιλώ για την προσευχή του Ιησού, επικαλούμαι τη βοήθεια του πανάγαθου και παντοδύναμου Ιησού ενάντια στη ραθυμία μου και αναθυμούμαι τα λόγια του δίκαιου Συμεών για τον Κύριο: « Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. 2,34). Ακριβώς όπως ο Κύριος ήταν και είναι σημείον αληθείας, ένα σημείον αντιλεγόμενο, αντικείμενο αμφισβήτησης και ασυμφωνίας μεταξύ εκείνων πού Τον γνωρίζουν και εκείνων πού δεν Τον γνωρίζουν, έτσι και η προσευχή στο πανάγιο όνομα Του, πού είναι, με την πλήρη σημασία της λέξεως, μέγα και θαυμαστό σημείο, έχει καταστεί θέμα αμφισβήτησης και διχογνωμίας μεταξύ των όσων ασκούνται σ’ αυτήν και όσων δεν την εφαρμόζουν. Κάποιος από τους Πατέρες δίκαια παρατηρεί ότι αυτός ο τρόπος προσευχής απορρίπτεται μόνον από εκείνους πού δεν τον ξέρουν και τον απορρίπτουν αυτοί από προκατάληψη και σφαλερές αντιλήψεις πού σχημάτισαν γι’ αυτόν.
Αρχίζοντας να μιλώ για την προσευχή του Ιησού, επικαλούμαι τη βοήθεια του πανάγαθου και παντοδύναμου Ιησού ενάντια στη ραθυμία μου και αναθυμούμαι τα λόγια του δίκαιου Συμεών για τον Κύριο: « Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. 2,34). Ακριβώς όπως ο Κύριος ήταν και είναι σημείον αληθείας, ένα σημείον αντιλεγόμενο, αντικείμενο αμφισβήτησης και ασυμφωνίας μεταξύ εκείνων πού Τον γνωρίζουν και εκείνων πού δεν Τον γνωρίζουν, έτσι και η προσευχή στο πανάγιο όνομα Του, πού είναι, με την πλήρη σημασία της λέξεως, μέγα και θαυμαστό σημείο, έχει καταστεί θέμα αμφισβήτησης και διχογνωμίας μεταξύ των όσων ασκούνται σ’ αυτήν και όσων δεν την εφαρμόζουν. Κάποιος από τους Πατέρες δίκαια παρατηρεί ότι αυτός ο τρόπος προσευχής απορρίπτεται μόνον από εκείνους πού δεν τον ξέρουν και τον απορρίπτουν αυτοί από προκατάληψη και σφαλερές αντιλήψεις πού σχημάτισαν γι’ αυτόν.
Μη δίνοντας προσοχή στην κατακραυγή πού απορρέει από προκατάληψη και άγνοια, εμπιστευόμενοι στο έλεος και τη βοήθεια του Θεού, προσφέρουμε στους αγαπητούς πατέρες και αδελφούς την ταπεινή μας μελέτη για την προσευχή του Ιησού με βάση την Αγία Γραφή, την Εκκλησιαστική παράδοση και τα γραπτά κείμενα των Πατέρων, στα όποια εκτίθεται η διδασκαλία για την πανάγια και παντοδύναμη αύτη προσευχή. «Άλαλα γενηθήτω τα χείλη τα δόλια τα λαλούντα ανομίαν», ενάντια στο «δίκαιο» και μεγαλοπρεπές όνομα Του «εν υπερηφάνεια» μέσα στη βαθιά τους άγνοια και με περιφρόνηση για τα θαυμάσια του θεού.
Αναλογιζόμενοι το μεγαλείο του ονόματος του Ιησού και τη σώζουσα δύναμη της προσευχής πού γίνεται στο όνομα Του, αναφωνούμε με πνευματική ευφροσύνη και θαυμασμό: «Ως πολύ το πλήθος της χρηστότητας σου, Κύριε, ης έκρυψας τοις φοβουμένοις σε, εξειργάσω τοις ελπίζουσιν επί σε εναντίον των υιών των ανθρώπων» (Ψαλμ. 30, 19-20).Η προσευχή του Ιησού λέγεται μ’ αυτά τα λόγια: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του θεού, ελέησον με τον αμαρτωλόν». Αρχικά λεγόταν χωρίς την προσθήκη των λέξεων «τον αμαρτωλόν». Οι λέξεις αυτές προστέθηκαν στα άλλα λόγια της προσευχής μεταγενέστερα. Οι τελευταίες αυτές λέξεις, παρατηρεί ο άγιος Νείλος Σόρσκυ, πού υποδηλώνουν συνείδηση και ομολογία της πτώσης, είναι ταιριαστές για μας και ευάρεστες στο Θεό, πού μας έδωσε εντολή να προσευχόμαστε για να αναγνωρίζουμε και να εξομολογούμαστε την αμαρτωλότητά μας (Άγιος Νείλος Σόρσκυ, Κεφ. 2.) Οι Πατέρες επιτρέπουν στους αρχάριους, από σεβασμό προς την αδυναμία τους, να χωρίζουν την προσευχή σε δύο μέρη και να λέγουν κάποτε «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν» και κάποτε «Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Αυτό, όμως, είναι απλώς μια παραχώρηση η επιείκεια, και καθόλου μια εντολή η κανόνας πού απαιτεί ανελλιπή συμμόρφωση. Είναι πολύ καλύτερο να λέγεται αδιάλειπτα η ίδια προσευχή ολόκληρη, χωρίς ο νους να περισπάται ή να σκοτίζεται με αλλαγές ή με έγνοια για αλλαγές. Ακόμα κι εκείνος πού βρίσκει αναγκαία κάποια αλλαγή εξ αιτίας της αδυναμίας του, δεν πρέπει να επιτρέπει κάτι τέτοιο στον εαυτό του συχνά. Για παράδειγμα, το πρώτο μισό της προσευχής είναι δυνατό να λέγεται ως το άλλο μισό ύστερα από το γεύμα. Ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναίτης απαγορεύει τις συχνές αλλαγές, λέγοντας: «Ου ριζούνται τα φυτά συνεχώς μεταφυτευόμενα».
Αυτός ο τρόπος προσευχής, το να προσεύχεται δηλαδή κανείς λέγοντας την προσευχή του Ιησού, είναι θείος θεσμός, πού θεσπίστηκε όχι μέσω Αποστόλου ή Αγγέλου, αλλά από τον Υιόν του Θεού, πού είναι Θεός ο ίδιος. Μετά τον μυστικό δείπνο, ανάμεσα σ’ άλλες υψηλές, ύστατες εντολές και οδηγίες, ο Κύριος Ιησούς Χριστός θέσπισε την προσευχή στο όνομα Του. Έδωσε αυτό τον τρόπο προσευχής σαν μια νέα, εξαίρετη και ανεκτίμητη δωρεά. Οι Απόστολοι γνώριζαν ήδη μερικώς τη δύναμη του ονόματος του Ιησού, μ’ αυτό θεράπευσαν ανίατες αρρώστιες και υπέταξαν δαίμονες, και μ’ αυτό τους κατανίκησαν, τους έδεσαν και τους εξέβαλαν. Αυτό το πανίσχυρο και θαυμαστό όνομα ό Κύριος μας αφήνει εντολή να το χρησιμοποιούμε στην προσευχή. Υποσχέθηκε ότι τέτοια προσευχή θα είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική. «Ό,τι αν αιτήσητε τον πατέρα», είπε στους αγίους Αποστόλους, «εν τω ονόματι μου, τούτο ποιήσω, ίνα δοξασθή ο πατήρ εν τω υίω. Εάν τι αιτήσητε εν τω ονόματι μου, εγώ ποιήσω» (Ίωάν. 14,13). « Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι όσα αν αιτήσετε τον πατέρα εν τω ονόματι μου, δώσει υμίν. Έως άρτι ουκ ητήσατε ουδέν εν τω ονόματί μου αιτείτε και λήψεσθε, ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη» ( Ίωάν. 16,23-24).
Πόσο υπέροχη δωρεά! Είναι εγγύηση ατέλειωτων κι απέραντων ευλογιών! Δωρεά πού βγήκε από τα χείλη του άπειρου Θεού, ντυμένου την πεπερασμένη ανθρώπινη φύση και καλουμένου με το ανθρώπινο όνομα του Σωτήρα (Σωτήρας – στα εβραϊκά «Ιησούς» (Ματθ. 1,21). Το όνομα υπό την εξωτερική του μορφή είναι περιορισμένο, άλλα αντιπροσωπεύει κάτι το άπειρο, τον Θεό, από τον Οποίο αντλεί απέραντη, θεία αξία, τη δύναμη και τις ιδιότητες του Θεού. Ω, εσύ Χορηγέ ανεκτίμητης, αδιάφθορης δωρεάς! Πώς μπορούμε εμείς οι αμαρτωλοί θνητοί να δεχτούμε τη δωρεά; Ούτε τα χέρια μας, ούτε ο νους μας, μα ούτε η καρδιά μας μπορούν να τη λάβουν. Δίδαξε μας για να γνωρίσουμε, όσο μπορούμε, το μεγαλείο της δωρεάς, τη σημασία της και τους τρόπους να τη λαβαίνουμε και να τη χρησιμοποιούμε έτσι πού να μη την πλησιάζουμε με τρόπο αμαρτωλό, για να μη τιμωρηθούμε για αδιακρισία και θρασύτητα, άλλα έτσι πού, για να την καταλαβαίνουμε και να τη χρησιμοποιούμε ορθά, να λάβουμε από Σένα άλλες δωρεές πού Σύ μας υποσχέθηκες και Σύ μοναχά γνωρίζεις.
Στα Ευαγγέλια, στις Πράξεις και τις Επιστολές των Αποστόλων βλέπουμε την απέραντη πίστη των αγίων Αποστόλων στο όνομα του Κυρίου Ιησού, όπως και τον απέραντο σεβασμό τους γι’ αυτό. Στο όνομα του Κυρίου Ιησού έκαναν τα πιο εκπληκτικά θαύματα. Δεν υπάρχει περίπτωση, από την οποία να μπορούμε να μάθουμε πώς προσεύχονταν στο όνομα του Κυρίου. Όμως, σίγουρα, έτσι προσεύχονταν. Πώς μπορούσαν να πράξουν αλλιώς, όταν η προσευχή εκείνη τους δόθηκε από τον ίδιο τον Κύριο κι έτσι τους παρήγγειλε να προσεύχονται και όταν η εντολή γι’ αυτό επιβεβαιώθηκε με το να επαναληφθεί δυο φορές; Αν η Γραφή σιωπά πάνω σ’ αυτό το σημείο, είναι μόνο και μόνο γιατί η προσευχή αυτή ήταν σε κοινή χρήση και ήταν τόσο καλά γνωστή πού δε χρειαζόταν ειδική μνεία σ’ αυτή. Ακόμη και στα γραπτά κείμενα των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού, πού έχουν φτάσει μέχρι την εποχή μας, η προσευχή του Κυρίου δεν αποτελεί αντικείμενο ξεχωριστής πραγματείας, άλλα μνημονεύεται μοναχά σε συνάρτηση με άλλα θέματα.
Στο βίο του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, επισκόπου Αντιοχείας, πού στεφανώθηκε με το φωτοστέφανο του μαρτυρικού θανάτου στη Ρώμη, στα χρόνια του αυτοκράτορα Τραϊανού, διαβάζουμε αυτά τα λόγια: «Όταν τον έπαιρναν για να τον καταβροχθίσουν τα άγρια θηρία και εκείνος είχεν ασταμάτητα το όνομα του Ιησού στα χείλη του, οι ειδωλολάτρες τον ρώτησαν γιατί θυμόταν το όνομα εκείνο αδιάλειπτα. Ο Άγιος απάντησε ότι είχε το όνομα του Ιησού Χριστού γραμμένο μέσα στην καρδιά του κι ότι ομολογούσε με τα χείλη Εκείνον πού πάντα έφερε μέσα στην καρδιά του. Όταν τα άγρια θηρία είχαν καταβροχθίσει τον Άγιο, η καρδιά του, με το θέλημα του Θεού, διατηρήθηκε ανέπαφη ανάμεσα στα κόκαλα του. Οι άπιστοι τη βρήκαν και τότε θυμήθηκαν όσα είχε πει ο Άγιος. Έτσι, έκοψαν την καρδιά εκείνη στα δύο, θέλοντας να μάθουν αν ήταν αληθινό ο,τι τους είχε λεχθεί. Στο εσωτερικό των δυο κομματιών της καρδίας βρήκαν μιαν επιγραφή γραμμένη με χρυσά γράμματα: ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ. Έτσι ο άγιος Ιγνάτιος ήταν θεοφόρος και στο όνομα και στην πράξη, έχοντας πάντα και φέροντας μέσα στην καρδιά του το Θεό μας Χριστό, με το όνομά Του γραμμένο με το λογισμό του νου σαν με κάλαμο».
Ο άγιος Ιγνάτιος ήταν μαθητής του αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου και είχε το προνόμιο, οντάς παιδί, να δει τον Κύριο Ιησού Χριστό προσωπικά. Ήταν το ευλογημένο εκείνο παιδί, για το όποιο λέγεται στο Ευαγγέλιο ότι ο Κύριος το έβαλε στο μέσο των Αποστόλων, πού συζητούσαν για πρωτεία, το πήρε στην αγκαλιά του και είπε: «Αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών. Όστις ουν ταπεινώσει εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος εστίν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 18,3-4. Πρβλ. Μάρκ. 9,36 και Μηναίο, 20 Δεκεμβρίου).
Σίγουρα ο άγιος Ιγνάτιος διδάχτηκε την προσευχή του Ιησού από τον άγιο Ευαγγελιστή και την εφάρμοζε κατά την περίοδο εκείνη της ακμής του Χριστιανισμού, όπως όλοι οι άλλοι Χριστιανοί. Την εποχή εκείνη όλοι οι Χριστιανοί μάθαιναν την προσευχή του Ιησού, πρώτα για τη μεγάλη σημασία της ίδιας της προσευχής, όπως και για το ότι σπάνιζαν τότε και ήταν πανάκριβα τα χειρόγραφα ιερά βιβλία, γιατί λίγοι ήταν οι γραμματισμένοι (οι πιο πολλοί από τους Αποστόλους ήταν αγράμματοι και γιατί η προσευχή του Ιησού ήταν εύκολη, πρόσφερε ικανοποίηση και επενεργούσε με μια πολύ ειδική ενέργεια και δύναμη.
Στην εκκλησιαστική ιστορία διαβάζουμε το πιο κάτω επεισόδιο: Κάποιος στρατιώτης, γέννημα της Καρχηδόνας, πού ονομαζόταν Νεωκόρος, υπηρετούσε στη φρουρά της Ιερουσαλήμ στα χρόνια πού ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός υπέστη θεληματικά τα πάθη και θανατώθηκε για ν’ απολυτρώσει το ανθρώπινο γένος. Σαν είδε ο Νεωκόρος τα θαύματα πού τελέσθηκαν στο θάνατο και την ανάσταση του Κυρίου, πίστεψε σ’ Αυτόν και βαφτίστηκε από τους Αποστόλους. Όταν τέλειωσε τη θητεία του, ο Νεωκόρος πήγε πίσω στην Καρχηδόνα και μοιράστηκε το θησαυρό της πίστης με ολόκληρη την οικογένεια του. Ανάμεσα σ’ εκείνους πού δέχτηκαν το Χριστιανισμό ήταν και ο Καλλίστρατος, ο εγγονός του Νεωκόρου. Σαν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία ο Καλλίστρατος πήγε στο στρατό. Το στρατιωτικό απόσπασμα στο όποιο τοποθετήθηκε το αποτελούσαν ειδωλολάτρες. Παρακολούθησαν τον Καλλίστρατο και πρόσεξαν πώς αυτός δε λάτρευε τα είδωλα, αλλά αφιέρωνε πολλήν ώρα στην προσευχή τη νύκτα μέσα σε μοναξιά. Κάποτε κρυφάκουσαν, ενώ εκείνος προσευχόταν, και τον άκουσαν να επαναλαμβάνει αδιάκοπα το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό τον κατήγγειλαν στο διοικητή τους. Ο άγιος Καλλίστρατος, πού ομολογούσε το Χριστό οντάς μόνος στο σκοτάδι της νύχτας, Τον ομολόγησε δημοσίως στο φως της ημέρας και επισφράγισε την ομολογία του με το αίμα του» (Μηναίο, 27 Σεπτεμβρίου).
Διδαχή για την προσευχή του Ιησού εμφανίζεται στους εκκλησιαστικούς συγγραφείς του τέταρτου αιώνα, όπως είναι ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο αββάς Ησαΐας ο Ασκητής. Κάποιος συγγραφέας του πέμπτου αιώνα, ο άγιος Ησύχιος ο Ιεροσολύμων, παραπονιέται από τότε κιόλας ότι η άσκηση σ’ αυτή την προσευχή έχει πολύ παρακμάσει ανάμεσα στους μοναχούς. Με το πέρασμα του χρόνου η παρακμή αυτή όλο και μεγάλωνε. Γι’ αυτό και οι άγιοι Πατέρες προσπάθησαν με τα γραφτά τους να ενθαρρύνουν την άσκηση στην προσευχή αύτη. Ο τελευταίος συγγραφέας, πού έγραψε γι’ αυτή την προσευχή, ήταν ο μακάριος γέροντας ιερομόναχος Σεραφείμ του Σαρώφ (Ο Μπριαντσιανίνωφ έγραψε τα πιο πάνω μισόν αιώνα πριν την ανακήρυξη του αγίου Σεραφείμ σε Άγιο). Δεν έγραψε τις οδηγίες ο γέροντας ο ίδιος με το όνομα, του, αυτές καταγράφτηκαν από τα λόγια του από έναν από τους μοναχούς πού καθοδηγούσε είναι, όμως, γραμμένες με αξιοσημείωτα κατανυκτικό ύφος. Τώρα η άσκηση στην προσευχή του Ιησού έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί από τους μοναχούς και τις μοναχές. Ο άγιος Ησύχιος αποδίδει την αμέλεια αυτή στην ακηδία. Πρέπει να παραδεχτεί κανείς πώς η κρίση αυτή είναι δίκαιη.
Η αγαθοεργός δύναμη της προσευχής του Ιησού εμπεριέχεται στο ίδιο το θείο όνομα του Θεανθρώπου, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μολονότι στην Αγία Γραφή υπάρχει πλούσια μαρτυρία, πού αποδείχνει το μεγαλείο του ονόματος του Θεού, εν τούτοις η σπουδαιότητα του ονόματος αυτού εξηγήθηκε με ιδιαίτερη ακρίβεια από τον άγιο Απόστολο Πέτρο μπροστά στο εβραϊκό συνέδριο, όταν ερωτήθηκε «εν ποία δυνάμει ή εν ποίω ονόματι» είχε θεραπεύσει κάποιον άνθρωπο χωλό εκ γενετής. «Τότε Πέτρος, πλησθείς Πνεύματος Αγίου, είπε προς αυτούς, άρχοντες του λαού και πρεσβύτεροι του Ισραήλ, ει ημείς σήμερον ανακρινόμεθα επί ευεργεσία ανθρώπου ασθενούς, εν τίνι ούτος σέσωσται, γνωστόν έστω πάσιν υμίν και παντί τω λαώ Ισραήλ ότι εν τω ονόματι Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, ον υμείς εσταυρώσατε, ον ο Θεός ήγειρεν εκ νεκρών, εν τούτω ούτος παρέστηκεν ενώπιον υμών υγιής. Ούτος εστίν ο λίθος ο εξουθενηθείς υφ’ υμών των οικοδομούντων, ο γενόμενος εις κεφαλήν γωνίας. Και ουκ εστίν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα εστίν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πράξ. 4,8-12). Η μαρτυρία αυτή είναι του Αγίου Πνεύματος. Του Αποστόλου το στόμα, η γλώσσα και η φωνή ήταν απλώς του Πνεύματος τα όργανα.
Ένα άλλο σκεύος του Αγίου Πνεύματος, ο Απόστολος των εθνών, δίνει μια παρόμοια μαρτυρία. «Πάς γαρ», λέγει, «ος αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται» (Ρωμ. 10,13). «Χριστός Ιησούς… έταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Διό και ό Θεός αυτόν υπερύψωσε και εχαρίσατο αυτώ όνομα το υπέρ πάν όνομα, ίνα εν τω ονόματι Ιησού, πάν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθόνιων» (Φιλ. 2, 5-10).
Βλέποντας μακριά στο μέλλον, ο Δαυίδ, ένας πρόγονος του Ιησού κατά σάρκα, έψαλλε τη μεγαλωσύνη του ονόματος του Ιησού και ζωηρά περιέγραψε την επενέργεια και το αποτέλεσμα αυτού του ονόματος, τον αγώνα πού γίνεται με το όνομα αυτό σαν μέσο ενάντια στις πηγές της αμαρτίας, τη δύναμη του να σώζει εκείνους πού προσεύχονται με αυτό το όνομα από την αιχμαλωσία στα πάθη και τους δαίμονες και το θρίαμβο εκείνων πού κερδίζουν πνευματική νίκη με το όνομα του Ιησού. Ας ακούσουμε τί λέει ο θεόπνευστος Δαυίδ: «Κύριε ο Κύριος ημών, ως θαυμαστόν το όνομα σου εν πάση τη γη! Ότι επήρθη η μεγαλοπρέπεια σου υπεράνω των ουρανών. Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον ένεκα των έχθρων σου του καταλυσαι εχθρόν και εκδικητήν» (Ψαλμ. 8,2-3).
Ακριβώς! Η μεγαλοπρέπεια του ονόματος του Ιησού ξεπερνά την αντίληψη των λογικών πλασμάτων της γης και του ουρανού. Τη μεγαλοπρέπεια του τη συλλαμβάνει μ’ ένα τρόπο ακατανόητο η παιδιάστικη απλότητα και πίστη. Μ’ αυτό το ανιδιοτελές πνεύμα πρέπει να προσεγγίσουμε την προσευχή στο όνομα του Ιησού και μ’ αύτη να συνεχίσουμε. Η έμμονη μας και η προσοχή μας στην προσευχή πρέπει να μοιάζει με την αδιάκοπη προσπάθεια του παιδιού όταν αναζήτα τα στήθη της μάνας του. Τότε η προσευχή στο όνομα του Ιησού θα στεφθεί με πλήρη επιτυχία, οι αόρατοι εχθροί θα νικηθούν και «ο εχθρός και εκδικητής» τελικά θα συντριβεί. Ο «εχθρός» ονομάζεται «εκδικητής», γιατί προσπαθεί από εκείνους πού προσεύχονται (ιδιαίτερα απ’ όσους προσεύχονται κάπου-κάπου κι όχι αδιάλειπτα) να τους πάρει, ύστερα από την προσευχή, ό,τι απόχτησαν στη διάρκεια της προσευχής. Για να κερδηθεί μια αποφασιστική νίκη, είναι απαραίτητη η αδιάλειπτη προσευχή και η συνεχής εγρήγορση.
Πηγή: ostratiotistisagapis.blogspot.com
Πηγή εικόνας Ιησού Χριστού: fb Ιησούς Χριστός
Συμβουλές αγίου Ιγνατίου Μπριατσανίνωφ.
''Τα πεπτωκότα πνεύματα κινητοποίησαν κάποιους μοναχούς και τους έκαναν να αποκτήσουν διάφορα σπάνια και ακριβά πράγματα, μετά οδηγώντας το νου τους να προσκοληθεί σ' αυτά τους αποξένωσαν από τον Θεό. ... Άλλους τους δίδαξαν να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στη νηστεία τους και τις σωματικές ασκήσεις και μεγάλη σημασία στο ξερό ψωμί, στα μανιτάρια, στα λάχανα, στα μπιζέλια ή στα φασόλια, και με αυτόν τον τρόπο, οι λογικές και άγιες και πνευματικές ασκήσεις μετατράπηκαν σε παράλογο, σαρκικό και αμαρτωλό φιάσκο.
Η ασκητική προσπάθεια διεφθάρη και κατάντησε σαρκική, ψευδώνυμη γνώση, έπαρση και περιφρόνηση για τον πλησίον, η οποία εξουδετερώνει τις συνθήκες της προόδου στην αγιότητα και παρέχει συνθήκες καταστροφής και απώλειας.
Άλλους τους ενέπνευσαν να δώσουν υπερβολική σημασία στην υλική πλευρά των εκκλησιαστικών ακολουθιών, ενώ συσκότισαν την πνευματική πλευρά τους. Έτσι αποκρύπτοντας την ουσία του Χριστιανισμού από τους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους και αφήνοντας τους μόνο ένα παραμορφωμένο υλικό περικάλυμμα, τους δελέασαν να ξεφύγουν από την Εκκλησία πέφτοντας στην πιο ανόητη μορφή νεφελωδών αντιλήψεων, σε σχίσμα''.
Αγίου Ιγνατίου επισκόπου Καυκάσου, (Μπριατσανίνωφ), από το βιβλίο ''Συμβουλές για την πνευματική ζωή των μοναχών'', κεφάλαιο 43, ''Περί πεπτωκότων αγγέλων, σελ. 422-423, Εκδόσεις ΠΑΡΡΗΣΙΑ 2017.
Αν διαβάσει προσεκτικά ο πιστός τα παραπάνω λόγια του μεγάλου φωστήρα Ιγνατίου Μπριατσανίνωφ, του αγίου επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας, θα καταλάβει πως ο άγιος θίγει ένα διαχρονικό πρόβλημα στην εκκλησιαστική ιστορία. Την εμμονή στην εξωτερική και τυπική πλευρά των νηστειών, των προσευχών και εν γένει της πνευματικής εμπειρίας του Χριστιανού. Πόσοι πνευματικοί κόποι έχουν αναλωθεί σε ενασχολήσεις για το τυπικό νηστείας, το τυπικό των εκκλησιαστικών ακολουθιών στον ναό, το εορτολόγιο, τα ημερολόγια, τις πολύπλοκες τελετουργικές πράξεις, τα πολυτελή άμφια κάποιων εκ των κληρικών.
Καλά είναι όλα να γίνονται με τάξη και ειρήνη. Αν όμως λείπει η εσωτερική τάξη και ειρήνη στον Χριστιανό, τον οικοδομεί η τυπική συμμετοχή του σε μία γιορτή; Κι επειδή νήστεψε από τα φαγητά και κοινώνησε το αίμα και το σώμα του Κυρίου, είναι απαραίτητα και καθ' όλα Χριστιανός; Επειδή είδε και ακολούθησε την πομπή των λειτουργών με τ' άμφια τους, συνεπάγεται πως προσευχήθηκε με την καρδιά του; Μήπως όπως λέει ο άγιος, τ' ακάθαρτα πνεύματα μας έχουν κάνει ν' ασχολούμαστε με το τυπικό μέρος της λατρείας κι έχουμε χάσει την ουσία;
Λατρεύουμε ουσιαστικά, όταν λατρεύουμε εν πνεύματι και αληθεία, όχι ανάλογα με τις ημέρες, την ενδυμασία, τις τυπικές διατάξεις των τροπαρίων και ακολουθιών, τις πολύωρες ψαλμωδίες και τον σωστό ήχο. Αλλά όταν βιώνουμε την αμαρτωλότητα μας, όταν είμαστε σκεπτικοί την ώρα της προσευχής και ζητάμε γνωρίζοντας πως είμαστε ανάξιοι, το έλεος του Κυρίου.
Ο άγιος όταν έγραφε την παραπάνω λίαν σημαντική ομιλία, είχε στο μυαλό του μάλλον την παρακμή του καιρού του, όπου έβλεπε να νηστεύουν οι μοναχοί έχοντας μία εμμονή να δίνουν στη νηστεία την ιδιότητα του σκοπού και όχι του μέσου απόκτησης των αρετών. Όταν έτρωγαν τα λάχανα, τα μανιτάρια και τα μπιζέλια τους, αισθάνονταν πλήρεις και εν τάξει! Είχαν λησμονήσει την ουσία της στέρησης από κάποια φαγητά και είχαν ανάγει την στέρηση αυτή σε αυτοσκοπό. Είχαν παραβλέψει ότι η νηστεία είναι εργαλείο, όχι σκοπός.
Όταν κάποιος νηστεύει και δίνει το φαγητό που θα έτρωγε στους φτωχούς, τότε η νηστεία του αποκτά περιεχόμενο ελεημοσύνης. Όταν κάποιος νηστεύει για να σκληραγωγήσει το σώμα του που επαναστατεί, δίνει στη νηστεία του περιεχόμενο αγνότητος. Όταν κάποιος άλλος νηστεύει για να νιώσει πως είναι όταν πεινάει ο άστεγος, δίνει στην νηστεία του περιεχόμενο αγάπης στον συνάνθρωπο του. Όταν άλλος νηστεύει ώστε να μην κάθεται να σπαταλά τον χρόνο του σε πολύπλοκα φαγητά για ν' αφιερώσει τον χρόνο αυτό στην προσευχή, τότε δίνει στην νηστεία του περιεχόμενο κοινωνίας με τον Κύριο!
Όταν άλλος νηστεύει από κάποιες τροφές αλλά δεν νηστεύουν τα μάτια του και κοιτάζουν απρόσεκτα, τα ώτα του ακούν κατακρίσεις με χαρά και εσωτερική περιέργεια, τα χέρια του αγγίζουν με πλεονεξία ή ηδονή, το στόμα του λέει πολλά και μή δέοντα, τότε η νηστεία του είναι απλώς δίαιτα. Όταν άλλος νηστεύει επειδή έτσι του είπαν και το κάνει μηχανικά, απέχοντας από το κρέας γιατί είναι κακό, το λάδι είναι κακό, το τυρί είναι κακό, το τυπικό σήμερα λέει τρώμε ψάρι, σήμερα κάνουμε ξηροφαγία, τότε η νηστεία του είναι κενή. Κενή γιατί οι πνευματικοί πολλές φορές δεν διδάσκουν τί είναι νηστεία, αλλά απλώς ρωτούν αν έφαγε ο πιστός κάτι κι αν το έφαγε τότε δεν τον αφήνουν να πλησιάσει το Σώμα του Κυρίου. Μία διαδικασία νομική. Όχι ευαγγελική.
Με τέτοιου είδους νηστεία ο πιστός αισθάνεται εν τάξει επειδή δεν έφαγε κρέας. Γιατί δεν έφαγε κρέας κανείς δεν του εξήγησε και ο ίδιος δυστυχώς δεν ερεύνησε, αλλά αισθάνεται καλά, ο πνευματικός του που είναι ίσως τυπικά πνευματικός και όχι ουσιαστικά τον αφήνει να κοινωνήσει και όλοι τους είναι χαρούμενοι! Πού οδηγεί τέτοια νομική και όχι βιβλική νηστεία; Στα πνευματικά αποτελέσματα που περιγράφει ο άγιος Ιγνάτιος, μία σαρκική άσκηση δηλ. όχι πνευματική, με ψεύτικο όνομα γνώσης, με έπαρση πως κάναμε το καθήκον μας κι όλα καλά, με περιφρόνηση για τον συνάνθρωπο ίσως γιατί εκείνος δεν νηστεύει ή γιατί εμείς είμαστε άξιοι που κοινωνούμε αφού δεν φάγαμε κρέας, γάλα, τυρί και λάδι. Αλλά όλο αυτό το άρρωστο σκεπτικό δεν οικοδομεί την αγιότητα μέσα μας, αλλά οδηγεί στην απώλεια της ψυχής μας. Ποιός είναι πράγματι άξιος να δεχτεί μέσα του το αίμα και το σώμα του Θεανθρώπου; Άξιος είναι εκείνος που αισθάνεται και γνωρίζει πως είναι ανάξιος που κοινωνάει.
Τ' ακάθαρτα πνεύματα, γράφει ο άγιος Ιγνάτιος, ένεπνευσαν άλλους να δώσουν υπερβολική σημασία στην υλική πλευρά των εκκλησιαστικών ακολουθιών και τους συσκότισαν την πνευματική. Σ' αυτό το σημείο ο άγιος αναφέρεται στους παλαιόπιστους οι οποίοι αντέδρασαν στην διόρθωση των βιβλίων των εκκλησιαστικών ακολουθιών λόγω λαθών που είχαν. Οι πλανεμένοι αυτοί αδελφοί μας, αποκόπηκαν από την εκκλησία του Χριστού διότι πίστεψαν στον λογισμό τους, πως δεν έπρεπε να διορθωθούν τα βιβλία των προσευχών και αυτό είναι κάτι φοβερό αν γίνει! Επίσης αντέδρασαν στην αλλαγή του τρόπου να κάνουν το σταυρό τους με τα τρία δάκτυλα κι όχι με τα δύο όπως το είχαν μάθει από τους παππούδες τους. Έτσι κατέληξαν να κάνουν σχίσμα στην ρωσική εκκλησία στα μέσα του 17ου αιώνα, ν' αποκοπούν και να ιδρύσουν δικές τους κοινότητες κρατώντας πάντα τα βιβλία τους και το σημείο του σταυρού, όπως τα παρέλαβαν από τους παλαιότερους εν ονόματι μίας κακώς εννοουμένης παράδοσης!
Η περίπτωση τους μας θυμίζει κάπως τους παλαιοημερολογίτες οι οποίοι επίσης αντέδρασαν στην διόρθωση του ημερολογίου, με αποτέλεσμα ν' αποκοπούν από την εκκλησία της Ελλάδος αρχικά, αργότερα απομονώθηκαν και δεν είχαν σχέσεις με καμία τοπική εκκλησία στην οικουμένη. Κι όπως οι παλαιόπιστοι χωρίστηκαν σε πολλές ομάδες μετά την αποκοπή τους από την εκκλησία έτσι κι οι παλαιοημερολογίτες στην Ελλάδα έχουν γίνει περίπου 15 ομάδες.
Μεγάλο κακό η άγνοια των Γραφών λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Αν οι παλαιόπιστοι, οι παλαιοημερολογίτες και όποιοι δίνουν σημασία στους τύπους και όχι στην ουσία του ευαγγελίου, είχαν γνώση της Γραφής, δεν θ' άκουγαν το λογισμό τους που τους ενέπνευσε την υπερβολική εμμονή στην υλική πλευρά της λατρείας, και δεν θ' άφηναν τους δαίμονες να τους παραμορφώσουν την αληθινή λατρεία και προσκύνηση, με το εξωτερικό υλικό κάλυμμα που αναφέρει ο άγιος Ιγνάτιος, οδηγώντας τους σε σχίσμα.
Το ίδιο περίπου συμβαίνει και στην νεοφανείσα αποτείχιση μετά την σύνοδο στο Κολυμβάρι της Κρήτης. Οι αποτειχισμένοι ξεκίνησαν πολύ ορθώς έναν αγώνα για την ορθόδοξη πίστη, όμως κάποιοι έδωσαν σημασία στις ημερομηνίες κι ενώ ο εχθρός είναι η αίρεση του οικουμενισμού που σχετικοποιεί και καταργεί την μοναδικότητα της σωτηρίας μέσ' απ' το ευαγγέλιο, αποπροσανατολίστηκαν και θεώρησαν πως η σωστή αποτείχιση πρέπει να συνοδεύεται και από το νομιζόμενο σωστό ημερολόγιο.
Άλλοι έδωσαν σημασία στους κανόνες και άρχισαν να ασχολούνται με την ερμηνεία τους, αν είναι δυνητικοί ή υποχρεωτικοί, μ' αποτέλεσμα να διχαστούν ξεχνώντας πως οι κανόνες είναι εργαλεία και όχι αυτοσκοπός. Οι άνθρωποι είναι υπεράνω κανόνων αναλόγως των γνώσεων τους και της συνείδησης τους. Όταν κάποιος δεν γνωρίζει ούτε να διαβάζει το ευαγγέλιο κι ας ξέρει γράμματα, δεν υπάρχει στην σφαίρα της γνώσης του το κανονικό δίκαιο! Του είναι κάτι απολύτως ξένο, άγνωστο. Ποιός μπορεί να πει σ' αυτόν τον πιστό πως ο τάδε κανόνας είναι υποχρεωτικός και αν δεν αποτειχιστεί θα κολαστεί;
Όταν κάποιος πιστός είναι ευαίσθητος στα θέματα της ευαγγελικής αλήθειας, γνωρίζει το παγκόσμιο κίνημα του θρησκευτικού οικουμενισμού όπως προωθείται από τους θρησκευτικούς ηγέτες, μελετά και προσεύχεται ν' ακολουθεί την αλήθεια, γι' αυτόν δεν υπάρχει δυνητικό και υποχρεωτικό των κανόνων. Ενεργεί με βάση την συνείδηση του που δεν ανέχεται σχετικοποίηση του ευαγγελίου, όπως ο Παύλος δεν ανέχτηκε το πείσμα κάποιων που ήθελαν μαζί με το βάπτισμα οι Χριστιανοί να τηρούν και την περιτομή!
Όταν οι κανόνες και οι τύποι είναι στην σωστή τους θέση, τότε οι Χριστιανοί έχουν το ουσιαστικό περιεχόμενο στην πίστη τους, το πνεύμα και την αλήθεια, όχι τον τύπο και το γράμμα του νόμου που σκοτώνει. Αλλά το Άγιο Πνεύμα που ζωοποιεί. Τότε τα σχίσματα, οι διαιρέσεις, οι ημερολατρείες, οι κανονολατρείες, τα πηδάλια, τα τελετουργικά, οι αλάθητοι πνευματικοί, παραμερίζονται και το ευαγγέλιο του Ιησού κυριαρχεί στις καρδιές των αληθινών προσκυνητών του Τριαδικού Θεού.
Η ελευθερία που μας έδωσε δωρεάν ο Ιησούς ''πληρώνοντας'' με το αίμα του την θεραπεία μας από τις αμαρτίες μας, δεν επιτρέπεται ν' απαξιώνεται με ιδέες ανθρώπινες, παραδόσεις εκκλησιαστικές που αλλάζουν συνεχώς μέσα στους αιώνες πορείας της εκκλησίας, προσωπικές αντιλήψεις για την αλήθεια και την παράδοση, διαιρέσεις, σχίσματα, αλληλοκατηγορίες και κοσμική ταραχή.
Ενότητα φέρνει μόνο ο Ιησούς, χωρίς τις δικές μας παραδόσεις. Ο ιστορικός Ιησούς της Βίβλου, απλός, φτωχός, ταπεινός, αγαπητικός, επιεικής προς πάντας τους αμαρτωλούς και λέγοντας το ουαί στους υποκριτές γραμματείς και φαρισαίους της εποχής του.
Όταν αποφασίσουμε ν' αφήσουμε τους τύπους και να λατρεύσουμε Αυτόν τον περιφρονημένο ξυλουργό της Ναζαρέτ, τότε οι ανόητες μορφές νεφελωδών αντιλήψεων και τα σχίσματα θα εκλείψουν, τότε η αγάπη του Χριστού θα κυριαρχήσει.
Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2018
Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018
ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ (π. Σταυρος Βάιος)
Λαμία 19/09/2018
Προς τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις που καταχωρούν κείμενα ενημερωτικά διά την ορθόδοξη πίστη, και τα τρέχοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει η αποτείχιση, καθώς και στους υπευθύνους αυτών.
Προς πάντας τους διεσπαρμένους αδελφούς παρακαλώ όπως ανεχθούν τον λόγον της παρακλήσεως ομοφρόνου αδελφού. Εάν ο λόγος μου είναι λυπηρός κατά σάρκα πιστεύω να είναι χαροποιός κατά το πνεύμα.
Γράφω τα παρακάτω όχι για να διδάξω, (δεν είμαι ειδικός, ούτε εξουσιοδότηση έχω από κάποιον), αλλά προς υπόμνησιν και προβληματισμό όλων των αποτειχισμένων (λαϊκών, θεολόγων και κληρικών) σχετικά με την πορεία της σημερινής αποτείχισεως.
Με φόβο Θεού συνέταξα το κάτωθι γράμμα πρώτον προς εαυτόν και ύστερον προς κάθε καλοπροαίρετον αδελφόν, αφού επιζητούμε όλοι μας την δίκαια μισθαποδοσία παρά του δικαίου κριτού Ιησού Χριστού.
Το παρακάτω συνταχθέν κείμενο που ακολουθεί δεν είναι φιλολογικά καταξιωμένο κείμενο, αλλά:
α] είναι γραμμένο με αγωνία για την ορθόδοξη πίστη, (όχι πως εγώ είμαι ο μόνος που ενδιαφέρεται για αυτή, γνωρίζω και θέλω να πιστέψω ότι είμαστε πολλοί, και μάλιστα εσείς ανώτεροι εμού) και
β] είναι γραμμένο με λύπη και στεναχώρια για την πορεία που έχει ακολουθήσει μέχρι τώρα αυτή η κίνηση της αποτείχισης.
Λόγω των ανωτέρω (α και β) κάνω και εγώ μια προσπάθεια με αγνές προθέσεις και εγώ ως κληρικός να παρασύρω το σέβας του καθενός (κληρικού και λαϊκού) για μία ενότητα που εύχεται και ο Κύριος μας. Αυτή την ενότητα να αυξάνουμε και όχι την διαίρεση που επιδιώκει ο πονηρός, όπως το γνωστό σε όλους μας «διαίρει και βασίλευε».
Εδώ και καιρό διαβάζοντας τα γραφόμενα στα διάφορα ιστολόγια και τα κείμενα μεταξύ αποτειχισμένων (κληρικών και λαϊκών), αναρωτιέμαι και με επιφύλαξη το καταθέτω, μήπως όταν παίρνουμε μολύβι και χαρτί για να γράψουμε ένα κείμενο ή μια απάντηση σε κάποιον αδελφό μας, ίσως ήταν πιο χριστιανικό, πιο ανθρώπινο, πιο φρόνιμο, πιο έξυπνο, πιο σοβαρό να γράφουμε για ένα πιο καλό αποτέλεσμα; Αναρωτιέμαι.
Πολλοί άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας, μόρφωσης, επιπέδου γνώσεων και πνευματικής καταστάσεως το κάθε γραπτό κείμενο που κυκλοφορεί, θα το διαβάσουν, θα το μελετήσουν, θα το αξιολογήσουν, θα το κρίνουν, ενδεχομένως δε να δεχθούν και επιδράσεις, οι οποίες θα τους επηρεάσουν.
Οι σημερινοί συνάνθρωποί μας και χριστιανοί, παρά τις όποιες αδυναμίες τους, έχουν την απλή και στοιχειώδη έστω φυσική διάκριση, (δεν είναι της παλιάς εποχής των παππούδων μας), λογική, νοημοσύνη, διδαχή, και μπορούν να αξιολογήσουν τα όποια γραφόμενα, τα οποία βεβαίως τους επηρεάζουν ανάλογα, με συνέπεια να συμφωνούν ή να διαφωνούν ή να αντιδρούν, και να τοποθετούνται και αυτοί ανάλογα όπως και εμείς ως κληρικοί έχουμε τοποθετηθεί ανάλογα, σχετικά με την αποτείχιση.
Όπως εμείς έχουμε από μόνοι μας το δικαίωμα να καθοδηγούμε την πίστη, με γνώμες και προτάσεις, έτσι και ο κάθε ένας από τους συνανθρώπους μας έχει και αυτός το δικαίωμα (ως μέλος της Εκκλησίας) να αποφαίνεται ανάλογα.
Σκεπτόμαστε πως θα αντιδράσουν και τελικά τι θέση θα πάρουν διαβάζοντας ένα κείμενο μας; Σκεπτόμαστε άραγε που θα οδηγήσει η γραφίδα του καθενός μας; Μήπως αυτά που γράφουμε ικανοποιούν μόνο την όποια φιλοδοξία μας και όχι τον κοινό αγώνα; Μήπως μας κατευθύνει η ψυχολογία μας και τα συναισθήματα μας; Μήπως αναλόγως του ψυχολογικού μας τύπου ο κάθε ένας γράφουμε; Μας αρκεί τα γραφόμενά μας να ικανοποιούν τον κύκλο των δικών μας ανθρώπων, ή τελικά το σύνολο; Μήπως δαπανούμε τις δυνατότητές μας μόνο και μόνο για να αφήσουμε κείμενα τέχνης και όχι πίστεως;
Η ορθοδοξία δεν θέλει το προσωπικό μας συναίσθημα, ανάλογα με το αν είμαστε χαλαροί, αυστηροί, χλιαροί, μέτριοι, κρύοι ή ζεστοί, αλλά να σωθούν όλα τα μέλη της. Γράφονται βέβαια και κείμενα που είναι άξια προσοχής, σεβασμού και μελέτης. Ας τα συγκρίνουν οι γράφοντες και αν τα γραφόμενα κάποιων άλλων είναι πιο πνευματικά ας μην ξαναγράψουν (μόνο και μόνο για να απαντήσουν ή από εγωισμό), διότι βλάπτουν με αυτόν τον τρόπο αντί να ωφελούν.
Δεν έχω κριτική ικανότητα και διάθεση, απλώς διαβάζοντας τα γραφόμενα όλων, και ως σκεπτόμενος άνθρωπος παρατηρώ και ανησυχώ ότι, μη θέλοντας, οδηγούμαστε από αδιέξοδο σε αδιέξοδο, ως πορευόμενοι, και ως ομόπιστοι, αδελφοί. Συμφωνώ και δέχομαι πως ο κάθε αδελφός που γράφει ένα κείμενο έχει την θεολογική κατάρτιση, την γνώση της εκκλησιαστικής ιστορίας, την ερμηνευτική ικανότητα. Έχει όμως σύμβουλο την πίστη, την αρετή και τα τέκνα αυτής, όπως την ταπείνωση, την σύνεση, την αλήθεια, την σωφροσύνη, την ειλικρίνεια, την φιλαδελφία, τον σεβασμό κλπ; Βεβαίως, θα πούμε όλοι μας, πράγμα που δέχομαι. Καλά είναι τα ταπεινά λόγια, μα καλλίτερα είναι τα ταπεινόφρονα έργα.
Πολύ εύκολα σήμερα ερευνά και ψάχνει ο αναγνώστης στο διαδίκτυο διότι πεινάει και διψάει πνευματικά, περιμένοντας να διαβάσει ένα κείμενο υπεύθυνο, σοβαρό και ενημερωτικό για το ζήτημα της αποτείχισης. Αντί όμως για υπεύθυνη και σοβαρή ενημέρωση, (βεβαίως υπάρχει και η σοβαρή γραφίδα) ο αναγνώστης λυπάται που γίνεται θεατής ενός αγώνα ατομικής προβολής, επιβίωσης και ικανοποίησης φιλοδοξιών και εγωισμού. Ο συγγραφέας έχοντας το αλάθητο προβαίνει σε επαίνους υπέρ των ημετέρων σκεπτικών, φρονημάτων και απόψεων και κατηγοριών και κατακρίσεων υπέρ των διαφορετικών σκεπτικών με τα δικά του. Βλέπουμε να γίνεται σκοπός ποιός θα πείσει τον άλλον ότι αυτός έχει δίκιο και ο άλλος άδικο και όχι η προβολή και η επικράτηση της αλήθειας και της ορθόδοξης γνώμης.
Όλοι πρέπει να συγκλίνουμε για να συναντηθούμε στο Ευαγγέλιο και στους Πατέρες. Ο αναγνώστης σχετικά με όσα διαβάζει διαπιστώνει ότι ο κάθε γέροντας έχει την δική του (την καλλίτερη δήθεν) και ιδιαίτερη αποτείχιση και δικαιωματικά διαφωνεί με την αποτείχιση των άλλων. Διαπιστώνει επίσης ότι ο κάθε γέροντας (πρεσβύτερος, διάκονος, μοναχός) είναι ΟΛΗ η αποτείχειση και οι άλλοι τίποτε. Διαπιστώνει επίσης ότι αντί να συγκλίνουμε οι ποιμένες όλο και απομακρυνόμαστε. Ανάλογα προωθούμε τις δικές μας γνώμες και απόψεις ως μοναδικές, που είναι διαφορετικές και πιο σοφές από των άλλων, χαρακτηρίζοντας ο ένας τον άλλον, με διάφορες άσχημες λέξεις. Ο καθένας μας γράφει από τον εαυτό του και για τον εαυτό του. Αυτή η τακτική μας δικαιολογεί; Και αφού όλοι γράφουμε από τον εαυτό μας και για τον εαυτό μας, μήπως κάπου στο βάθος, στην ουσία είμαστε ίδιοι, ενώ νομίζουμε ότι είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους;
Κατηγορούμε αδελφοί μου τους αποτειχισμένους του 1924 με τα γνωστά αποτελέσματα και σήμερα εμείς οι νεοαποτειχισμένοι μετά από τόσα χρόνια αντιγράφουμε και επαναλαμβάνουμε τα ίδια ακριβώς εκείνων λάθη. Επιτρέπεται; Μήπως δεν είναι ίδια η πίστης μας; Μήπως δεν διαβάζουμε το ίδιο Ευαγγέλιο; Μήπως δεν έχουμε όλοι την ίδια Παράδοση; Μήπως δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα; Μήπως δεν σπουδάσαμε στα ίδια σχολεία; Μήπως τελικά η Πίστη, η Γραφή, η Παράδοση, το Ευαγγέλιο είναι ίδια, ενώ εμείς δεν φθάσαμε ακόμα στο επίπεδο να γίνουμε ίδιοι; Στο χέρι μας είναι να ενωθούμε ή να παραμείνουμε τεμαχισμένοι. Εκ των ιδίων έργων λέγει η Γραφή ή αναβαθμιζόμεθα ή υποβαθμιζόμεθα αδελφοί μου.
Αυτό μέσα από μία καλοπροαίρετη αυτοκριτική δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί το σημείο στο οποίο έχει φθάσει η σημερινή αποτείχιση; Μήπως εμείς οι πνευματικοί μαζί με κάποιους θεολόγους τοποθετήσαμε τον εαυτό μας και το εγώ μας, πάνω από την Γραφή και την Παράδοση; Μήπως παραλάβαμε άλλη παρακαταθήκη ο ένας και άλλη ο άλλος; Μάλλον όχι. Μήπως επειδή η πίστης (θεωρητικά) είναι δική μας, άρα (σαν κληρονόμοι) την κάνουμε ότι θέλουμε; Είναι σαν να παίζουν κρυφτό η αλήθεια, το δίκαιο, το ορθόδοξο, η παράδοση, η ακρίβεια, η οικονομία. Έτσι όμως δεν υπάρχει ΠΙΣΤΙΣ, όταν δεν είναι ενωμένα όλα αυτά μαζί. Μήπως θα πρέπει να μην θεωρούμε ο καθένας μας την αποτείχιση αποκλειστικά δική του υπόθεση; Μήπως αντί να κατευθύνουμε τους πιστούς τους αποπροσανατολίζουμε; Μήπως με τα γραφόμενα σπέρνουμε την σύγχυση; Μήπως αντί για ομόνοια προκαλούμε διχόνοια; Μήπως αντί να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό, παρασυρθήκαμε σε έναν αδελφοκτόνο εμφύλιο (μεταξύ αποτειχισμένων) όπως η Πατρίδα μας από το 1945 και ύστερα; Μήπως παίζουμε το παιχνίδι των αιρετικών; Δεν βλέπουμε ότι όλοι οι οικουμενιστές είναι τόσο ενωμένοι (έστω και διά της βίας), τόσο αγαπημένοι (έστω και διά της ανάγκης), και τόσο χαρούμενοι (έστω και υποκριτικά); Eνώ εμείς οι αποτειχισμένοι είμαστε τόσο διχασμένοι και άλλο τόσο λυπημένοι.
Μήπως πάλι υιοθετούμε και εφαρμόζουμε μια αποτείχιση σύμφωνα με το δικό μας θέλημα και βόλεμα; Μήπως θα πρέπει να δεχθούμε ότι, αντί να βαδίσουμε στην σωστή και Πατερική α π ο τ ε ί χ ι σ η, βαδίζουμε σε μία κατάσταση που οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα μας αποκαλούν «αποτειχισμένους» αλλά «αποτυχημένους»; Ας το αντιληφθούμε όλοι αυτό, οι γράφοντες (διότι είναι σοβαρό) και έστω και την ενδεκάτη ώρα, (ας γρηγορήσουμε διά να λάβουμε όλο το μισθό). Διότι η ημέρα μάλλον πέρασε και εμείς μείναμε στην επιφάνεια των πραγμάτων χάνοντας την ουσία. Αυτό το περίμενε ή «άχρι καιρού», δεν θα έπρεπε να το φοβούμαστε μια και ο εαυτός μας έχει ημερομηνία βιολογικής λήξεως; Δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί; Ας ρίξουμε μια ματιά στις παραβολές του Κυρίου, (παραβολή αμπελώνος, εργατών κλπ) να δούμε μήπως είμαστε και εμείς μέσα στους κατακεκριμμένους; Μήπως πρέπει να αφυπνισθούμε ώστε να επαναπρογραμματισθούμε προς το καλλίτερο και να συστρατευθούμε ομόγνωμα και ομόφρονα και να καταστούμε υπέρμαχοι της πίστεως, της αλήθειας, της παραδόσεως, και της ιστορίας;
Εύκολα οι πάντες βρίσκουμε επιλεκτικά, χωρία και αποδείξεις στον χώρο της Γραφής και της Παράδοσης για να υποστηρίξουμε την άποψή μας και την θέση μας. Μεθόδους και τακτικές θεραπείας που εφάρμοσαν οι Πατέρες για τους ασθενείς και αδυνάτους, τις μετατρέπουμε σήμερα σε κανόνες. Όλοι είμαστε υπέρμαχοι του δικού μας σκεπτικού, του δικού μας θέλω, του δικού μας νομίζω, κλπ. Όλοι νομίζουμε ότι είμαστε φωτιστές των άλλων. Όλοι νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε όλα τα μυστικά, ενώ οι άλλοι όχι. Όλοι παραπονούμαστε ότι δεν μας ακούνε οι άλλοι. Όλοι νομίζουμε ότι κατέχουμε την σωστή ερμηνεία, ενώ όλοι οι άλλοι παρερμηνεύουν. Όλοι θέλουμε η ορθόδοξη πίστη να χωρέσει στα μέτρα μας, και όχι εμείς στα μέτρα της ορθοδοξίας. Όλοι νομίζουμε ότι έχουμε αποθέματα ορθοδοξίας για εξαγωγή. Όλοι νομίζουμε ότι η δική μας ερμηνεία είναι ατόφιο χρυσάφι, ενώ των άλλων σκύβαλα.
Μήπως ο αξιολογικός μηχανισμός μέσα μας έχει πρόβλημα; Μήπως πρέπει να χαιρόμαστε για τον καλλίτερο από εμάς; Να πιστέψουμε ότι υστερούμε φυσικής διακρίσεως; Μη γένοιτο. Πότε θα αποκτήσουμε την πνευματική διάκριση; Αντί να προσπαθήσουμε να χωρέσουμε όλοι ως ελλειπτικοί, μέσα στην ορθόδοξη πίστη, ο κάθε ένας έχει πάρει ένα κομμάτι, ή τμήμα από αυτήν και προσπαθεί να το μεταφέρει μέσα του, να το προσαρμόσει στη δική του νοητική και πνευματική χωρητικότητα.
Παρατηρεί κάποιος στα κείμενα, ότι εκτός από την Πατερική αναφορά ή ιστορική αναφορά, μια καθαρά κοσμική λεκτική ικανότητα και επιχειρηματολογία. Δαπανούν εύκολα μελάνι οι γράφοντες εναντίον αδελφών με την χρησιμοποίηση λέξεων χαμηλού πνευματικού επιπέδου όπως: συκοφάντης, δαιμονικός, διμονόπληκτος, εμπαθής, πλανεμένος, διασπάστης, κακόδοξος, ψευδολόγος, ατομιστής, ομαδάρχης, σχίστης, σατανοκίνητος, μηχανορράφος, ψευδάδελφος, ύπουλος, διαστροφέας, καπελωτής του αγώνα, υιός διαβόλου, λασπολόγος, βλαμμένος, δολοπλόκος, σπηλωτής, ιδιοτελής, κωλοτουμπιστής, και άλλες πιο βαριές κουβέντες που δεν αρμόζει να υπενθυμίσω. Οι εκφράσεις αυτές είναι πρέπον να εκστομίζονται και να γράφονται από χριστιανούς, μεταξύ αδελφών, γεννημένων από την ίδια μητέρα Εκκλησία; Αυτές οι συμπεριφορές αδελφοί δεν αρμόζουν σε σοβαρούς ανθρώπους και μάλιστα θεωρουμένους ως πνευματικούς ή κληρικούς ή λαϊκούς.
Στους λαϊκούς έστω με δυσκολία δικαιολογούνται, στους πνευματικούς δεν δικαιολογούντα καθόλου. Αργότερα μπορεί και να αναγνωρίσουμε το λάθος μας, αλλά σήμερα πιαστήκαμε στην παγίδα του θιγμένου εγωισμού μας και άντε να τα βγάλουμε πέρα. Απονέμουμε τίτλους ο ένας στον άλλον πολλούς, που δεν πρέπει.
Ας ξεχάσουμε πολλά, ας σβήσουμε πολλά (ή και όλα) από την μνήμη μας αδελφοί, ας συγχωρέσουμε και ας μας συγχωρέσουν οι αδελφοί μας. Υπάρχουν βέβαια και οι καλές λέξεις από όλες τις διαφωνούντες πλευρές. Εκεί ας δουλέψουμε αδελφοί. Ας μάθουμε από τα λάθη μας. Ας αξιολογήσουμε τον εαυτό μας περισσότερο και λιγότερο τους άλλους. Όλοι διαφωνούμε μεταξύ μας, ή για λόγους ακρίβειας ή για λόγους οικονομίας. Όλοι συμφωνούμε ότι η ακρίβεια είναι ο κανόνας, εκεί στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της πίστεως εις Χριστόν. Εάν ο κανόνας δεν είναι ο οδηγός που θα οδηγηθούν οι πιστοί; Ας δεχθούμε ότι η οικονομία είναι μέθοδος θεραπείας προς καιρόν διά τον ασθενή. Μετά την θεραπεία ακολουθεί η επανένταξη και ο ασθενής θα πρέπει να συνεχίσει με την ακρίβεια. Και τα δύο συνεργαζόμενα (ακρίβεια και οικονομία) με φυσική και πνευματική διάκριση θα πρέπει να ωφελούν τον πιστό. Η ακρίβεια δεν επιβάλλεται αλλά προτείνεται. Στον άνθρωπο απόκειται η τήρηση ή μη. Η οικονομία είναι για τους αδυνάτους. Οικονομία έκανε ο Θεός στους πρωτοπλάστους για να τους επαναφέρει στην πρώτη κατάσταση. Μέθοδο οικονομίας έχουμε στην ενσάρκωση του Χριστου.
Ας προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε ακρίβεια στον εαυτό μας, και οικονομία στους ασθενείς και αδυνάτους μέχρι να γίνουν υγιείς και δυνατοί. Και όχι να εφαρμόζουμε οικονομία στον εαυτό μας και να θέλουμε να εφαρμόσουν την ακρίβεια οι άλλοι.
Ερωτά κάποιος καλοπροαίρετα, μα καλά στον εμφύλιο πόλεμο των αποτειχισμένων δεν υπάρχουν ανακωχητές; Πώς να υπάρξουν; Αφού όλοι τους δίνουν εντολές. Αφού βλέπουμε ότι και οι μάχες και ο πόλεμος εναντίον του οικουμενισμού με τα δικά μας όπλα μάλλον έχει χαθεί, δεν επιβάλλεται σήμερα μία ανακωχή για ανασύνταξη; Και αύριο αντεπιτιθέμαστε πάλι.
Την αποτείχιση την αναγάγαμε σε επιστημονικό και ακαδημαϊκό ζήτημα, αφιερώνοντας αρκετό χρόνο, μολύβι και χαρτί για να αποδείξουμε, τι αδελφοί; Εκείνο που διαβάζουν οι αδελφοί μας είναι το πόρισμα του καθενός μας ως σαν να πρόκειται για παρατήρηση επιστημονική, με συνέχεια την νέα ανακοίνωση, και μετά την ανακοίνωση έρχεται άλλο πόρισμα άλλου αδελφού. Με τις προσωπικές επεμβάσεις όλοι μας βλέπουμε ότι ο χώρος της αποτείχισης αδειάζει. Βάλτωσε ο αγώνας, το όχημα δουλεύει αλλά σαν σε βούρκο δεν προχωρά. Και φτάσαμε να βλέπουμε την αποτείχιση από κοινωνικής πλευράς (απομόνωση – μοναξιά, χάσιμο φίλων και εορταστικών εκδηλώσεων), από οικονομικής πλευράς ( δεν θα έχω οικονομική στήριξη - θα χάσω πελάτες), από γεωγραφικής πλευράς (αυτός είναι από το Άγιον Όρος ενώ ο άλλος από εκεί). Εγώ σαν κληρικός βλέπω έτσι την αποτειχιση, εγώ σαν μοναχός βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν θεολόγος βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν απλός λαϊκός βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν ακαδημαϊκός βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν Αγιορείτης βλέπω αλλιώς την αποτείχιση και έχουμε 10 ειδών αποτειχίσεις.
Μία λέξη που απουσιάζει από όλους τους γράφοντες είναι η λέξη μετάνοια και συγγνώμη, λέξη που προφέρεται δύσκολα και θέλει παλληκαριά. Αυτό θα ήταν ευχής έργο να το βλέπαμε και στο λόγο και στη γραφή και στην πράξη. Ο καθένας μας θέλει οι άλλοι να μετανοήσουν, ενώ εμείς όχι, πιστεύουμε ότι έχουμε το αλάθητο. Και η συγνώμη γίνεται ακόμα πιο δύσκολη διότι ο καθένας μας έχει και τον επαινέτη δίπλα του. Γνωρίζουν οι πνευματικοί άνθρωποι πως ονομάζουν οι Πατέρες τον κάθε επαινετή;
Ξεχνούν οι πνευματικοί ότι και ο Πρόδρομος και ο Κύριος μας άρχισαν το κήρυγμα με την λέξη «μετανοείτε». Μήπως τελικά χάσαμε το νόημα των λέξεων άνθρωπος, χριστιανός, ορθόδοξος, πλησίον και πέσαμε σε έργα και λόγια υπερηφάνειας; Μήπως κάπου χαθήκαμε; Και αν πέσαμε ή και χαθήκαμε θα παραμείνουμε πεσμένοι και χαμένοι; Όχι. Ας ψάξουμε να βρούμε τι μας εμποδίζει να σηκωθούμε και να επιστρέψουμε αδελφοί. Μήπως πρέπει να επιστρέψουμε στην βάση από όπου ξεκινήσαμε; Μήπως είμαστε σε παρακμή και νομίζουμε ότι είμαστε σε ακμή; Μήπως προβάλλουμε σε αυτά που λέμε και κάνουμε τον εαυτό μας και όχι τον Θεό μας;
Ένας είναι ο καθηγητής, ο Χριστός, δεν υπάρχει δεύτερος. Όλοι είμαστε μαθητές. Ο κύριος δεν αγάπησε την κατακόρυφη διαβάθμιση, αλλά την οριζόντια. Ή προχώρησε και πιο πέρα, εκεί που δεν μπορούμε εμείς, αφού για χάρη μας έγινε άνθρωπος. Όταν αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου δεν τον τοποθετείς από κάτω σου, αλλά δίπλα σου. Αν αδελφοί μου σε ετούτη τη ζωή και στα γεράματα δεν έγινε ο πλησίον μας εαυτός μας, πότε θα γίνει; Στην άλλη;
Όπως βάδισε ο Κύριος, οι μαθητές του και οι Πατέρες, ας βαδίσουμε και εμείς αδελφοί. Αν τα λόγια μας και τα γραπτά μας και προ πάντων η συμπεριφορά μας δεν είναι τέτοια ώστε να παραδειγματίσουμε τον πλησίον μας (να αποτειχιστεί και αυτός), και η ζωή μας δεν είναι σύμφωνη με την διδαχή του Ευαγγελίου και των Πατέρων, αν και ασπρομάλληδες, μάλλον δεν οδηγούμε την πίστη σωστά, αλλά οδηγούμε τον εαυτό μας στην αποτυχία, με αποτέλεσμα να εκβληθούμε έξω της Εκκλησίας, και ας νομίζουμε ότι είμαστε μέσα της. Μήπως ξεχάσαμε ότι, φεύγοντας από την ζωή ετούτη θα αφήσουμε απογόνους βιολογικούς ή πνευματικούς; Το «…λόγον αποδώσοντες υπέρ των ψυχών αυτών…», δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί; Μήπως το ορθοδοξία και ορθοπραξία ο καθένας μας το κατανοεί, το ερμηνεύει και το πράττει κατά το θέλημά του; Πότε θα γίνει το θέλημα του Πατρός, κατά όπως ομολογούμε στην Κυριακή προσευχή, και θέλημα δικό μας; Όλοι ξέρουμε, βλέπουμε και παρακολουθούμε σαν θεατές τον αφανισμό της ορθοδοξίας.
Υπάρχει χρόνος (μετανοίας) και χώρος (μέσα στην εκκλησία) για τον καθένα μας αδελφοί. Κάνω παράκληση προς όλους μας αδελφοί να σκεφτούμε όλα αυτά που έχουν γίνει και λεχθεί μέχρι σήμερα και να αφήσουμε στην άκρη εγωισμούς, μίση και άλλα πάθη για το καλό της εκκλησίας του Χριστού και της σωτηρίας της ψυχής μας. Ο πονηρός βασιλεύει διαιρώντας, ενώ εμείς βασιλεύουμε (δύουμε), και μάλλον πλησιάζουμε στο σούρουπο αδελφοί. Ποτέ δεν είναι αργά, μακροθυμεί ο Κύριος, ας το εκμεταλλευθούμε αυτό έξυπνα. Ας διαθέσουμε τις δικές μας ψυχοσωματικές δυνάμεις, που μας χάρισε και χαρίζει ο Θεός, και τα υπόλοιπα θα τα συμπληρώσει ο ίδιος. Αλλά το πιστεύουμε αυτό; Ή όχι; Ας το αποδείξω πρώτα εγώ, να πει ο καθένας μας, και το αδιέξοδο θα γίνει λεωφόρος. ΑΜΗΝ.
π. Σταυρος Βάιος
_________________
Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.
Πηγή: https://agiooros.org/viewtopic.php?f=93&t=14338&p=36886&sid=535f2d41cf935e868c5724348f2eab75#p36886
Συνάθροιση: Με πολλή χαρά διαβάσαμε την επιστολή του σεβαστού πρεσβυτέρου Σταύρου Βάιου. Μακάρι όλοι οι ενιστάμενοι και αντιτιθέμενοι στην παναίρεση του οικουμενισμού να κατανοήσουν πως ο εχθρός του ευαγγελίου του Ιησού είναι ο θρησκευτικός συγκρητισμός που προωθεί ο οικουμενισμός, και ν' αφήσουν στην άκρη -κατά το κοινώς λεγόμενον- τις δικές τους ιδέες περί του τί είναι θέμα σωτηρίας και τί δεν είναι.
Ενότητα για όποιον την εννοεί βιβλικά και πατερικά είναι η ενότητα σε θέματα που αφορούν στη σωτηρία μας. Οι άγιοι δεν ασχολήθηκαν με τους τύπους και την εξωτερική εκδήλωση της θρησκευτικής πίστης του ποιμνίου αλλά με την ουσία. Πώς θα γίνουμε αληθινοί μαθητές του ευαγγελίου. Το φαγητό, το ημερολόγιο, η μακριά γενειάδα, η αλουσία, τα εορτολόγια, τα άμφια και τα πολύπλοκα τελετουργικά δεν καθαρίζουν το έσω άνθρωπο. Ο εσωτερικός άνθρωπος, καθαρίζει όταν με αγάπη Χριστού προσπαθεί να συναντήσει τον συνάνθρωπο, τον αδελφό του. Όταν η καρδιά μας συν-χωρέσει τους πάντες, χωρίς διακρίσεις και όρους, τότε γίνεται Χριστιανή καρδιά. Χριστιανή ψυχή.
Αν ο οιοσδήποτε από μας βάζει δικούς του όρους και πλαίσια στην ενότητα των αδελφών και νομίζει πως αυτό είναι κατά Θεόν, κατά την ταπεινή μας άποψη σφάλλει. Όλα τα κακά ξεκινούν από την άγνοια των Γραφών, λέει και ξαναλέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ο ταπεινός επίσκοπος της Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος πλήρωσε με την ζωή του τ' ότι πολέμησε το πολιτικό και ιερατικό κατεστημένο της εποχής του.
Αν όλοι μας είχαμε καθημερινή πνευματική τροφή την Αγία Γραφή ΔΕΝ θα βάζαμε τους δικούς μας όρους στην ενότητα του αντιαιρετικού αγώνα αλλά θα είχαμε πυξίδα την Γραφή, μόνο. Δυστυχώς αντί της θεόπνευστης Γραφής πολλοί από μάς έχουμε ανάγει σε σοβαρά θέματα τις δικές μας αντιλήψεις για το τί είναι δόγμα σωτηρίας και έχουμε παραμερίσει την διδασκαλία του Χριστού.
Ας ευχηθούμε κάποτε ΌΛΟΙ μας να καταλάβουμε ότι η Αγία Γραφή είναι υπεράνω των ανθρωπίνων παραδόσεων. Εμείς ως Χριστιανοί δεχόμαστε όποιον αδελφό ορθόδοξο επιθυμεί να συμπορευθεί μαζί μας. Όποιος ομολογεί όσα γράφονται στην Γραφή και τους όρους των οικουμενικών συνόδων είναι δεκτός σε πνευματική κοινωνία. Δεν μας νοιάζει αν ακολουθεί το τάδε ημερολόγιο, αν νηστεύει τότε ή μετά ή πριν, αν είναι στον τάδε πνευματικό ή στον δείνα. Ένα ζητά από μάς ο Κύριος, να είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας και ανοικτοί στους άλλους, όπως ο απόστολος Παύλος ήταν ασκητικός με τον εαυτό του αλλά προσαρμοζόταν με τους άλλους για να τους φέρει κοντά στον μόνο Σωτήρα, τον Ιησού. Ο σκοπός του χριστιανού είναι να γνωρίσουν οι συνάνθρωποι του τον ταπεινό διδάσκαλο από την Ναζαρέτ. Αμήν!
Προς τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις που καταχωρούν κείμενα ενημερωτικά διά την ορθόδοξη πίστη, και τα τρέχοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει η αποτείχιση, καθώς και στους υπευθύνους αυτών.
Προς πάντας τους διεσπαρμένους αδελφούς παρακαλώ όπως ανεχθούν τον λόγον της παρακλήσεως ομοφρόνου αδελφού. Εάν ο λόγος μου είναι λυπηρός κατά σάρκα πιστεύω να είναι χαροποιός κατά το πνεύμα.
Γράφω τα παρακάτω όχι για να διδάξω, (δεν είμαι ειδικός, ούτε εξουσιοδότηση έχω από κάποιον), αλλά προς υπόμνησιν και προβληματισμό όλων των αποτειχισμένων (λαϊκών, θεολόγων και κληρικών) σχετικά με την πορεία της σημερινής αποτείχισεως.
Με φόβο Θεού συνέταξα το κάτωθι γράμμα πρώτον προς εαυτόν και ύστερον προς κάθε καλοπροαίρετον αδελφόν, αφού επιζητούμε όλοι μας την δίκαια μισθαποδοσία παρά του δικαίου κριτού Ιησού Χριστού.
Το παρακάτω συνταχθέν κείμενο που ακολουθεί δεν είναι φιλολογικά καταξιωμένο κείμενο, αλλά:
α] είναι γραμμένο με αγωνία για την ορθόδοξη πίστη, (όχι πως εγώ είμαι ο μόνος που ενδιαφέρεται για αυτή, γνωρίζω και θέλω να πιστέψω ότι είμαστε πολλοί, και μάλιστα εσείς ανώτεροι εμού) και
β] είναι γραμμένο με λύπη και στεναχώρια για την πορεία που έχει ακολουθήσει μέχρι τώρα αυτή η κίνηση της αποτείχισης.
Λόγω των ανωτέρω (α και β) κάνω και εγώ μια προσπάθεια με αγνές προθέσεις και εγώ ως κληρικός να παρασύρω το σέβας του καθενός (κληρικού και λαϊκού) για μία ενότητα που εύχεται και ο Κύριος μας. Αυτή την ενότητα να αυξάνουμε και όχι την διαίρεση που επιδιώκει ο πονηρός, όπως το γνωστό σε όλους μας «διαίρει και βασίλευε».
Εδώ και καιρό διαβάζοντας τα γραφόμενα στα διάφορα ιστολόγια και τα κείμενα μεταξύ αποτειχισμένων (κληρικών και λαϊκών), αναρωτιέμαι και με επιφύλαξη το καταθέτω, μήπως όταν παίρνουμε μολύβι και χαρτί για να γράψουμε ένα κείμενο ή μια απάντηση σε κάποιον αδελφό μας, ίσως ήταν πιο χριστιανικό, πιο ανθρώπινο, πιο φρόνιμο, πιο έξυπνο, πιο σοβαρό να γράφουμε για ένα πιο καλό αποτέλεσμα; Αναρωτιέμαι.
Πολλοί άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας, μόρφωσης, επιπέδου γνώσεων και πνευματικής καταστάσεως το κάθε γραπτό κείμενο που κυκλοφορεί, θα το διαβάσουν, θα το μελετήσουν, θα το αξιολογήσουν, θα το κρίνουν, ενδεχομένως δε να δεχθούν και επιδράσεις, οι οποίες θα τους επηρεάσουν.
Οι σημερινοί συνάνθρωποί μας και χριστιανοί, παρά τις όποιες αδυναμίες τους, έχουν την απλή και στοιχειώδη έστω φυσική διάκριση, (δεν είναι της παλιάς εποχής των παππούδων μας), λογική, νοημοσύνη, διδαχή, και μπορούν να αξιολογήσουν τα όποια γραφόμενα, τα οποία βεβαίως τους επηρεάζουν ανάλογα, με συνέπεια να συμφωνούν ή να διαφωνούν ή να αντιδρούν, και να τοποθετούνται και αυτοί ανάλογα όπως και εμείς ως κληρικοί έχουμε τοποθετηθεί ανάλογα, σχετικά με την αποτείχιση.
Όπως εμείς έχουμε από μόνοι μας το δικαίωμα να καθοδηγούμε την πίστη, με γνώμες και προτάσεις, έτσι και ο κάθε ένας από τους συνανθρώπους μας έχει και αυτός το δικαίωμα (ως μέλος της Εκκλησίας) να αποφαίνεται ανάλογα.
Σκεπτόμαστε πως θα αντιδράσουν και τελικά τι θέση θα πάρουν διαβάζοντας ένα κείμενο μας; Σκεπτόμαστε άραγε που θα οδηγήσει η γραφίδα του καθενός μας; Μήπως αυτά που γράφουμε ικανοποιούν μόνο την όποια φιλοδοξία μας και όχι τον κοινό αγώνα; Μήπως μας κατευθύνει η ψυχολογία μας και τα συναισθήματα μας; Μήπως αναλόγως του ψυχολογικού μας τύπου ο κάθε ένας γράφουμε; Μας αρκεί τα γραφόμενά μας να ικανοποιούν τον κύκλο των δικών μας ανθρώπων, ή τελικά το σύνολο; Μήπως δαπανούμε τις δυνατότητές μας μόνο και μόνο για να αφήσουμε κείμενα τέχνης και όχι πίστεως;
Η ορθοδοξία δεν θέλει το προσωπικό μας συναίσθημα, ανάλογα με το αν είμαστε χαλαροί, αυστηροί, χλιαροί, μέτριοι, κρύοι ή ζεστοί, αλλά να σωθούν όλα τα μέλη της. Γράφονται βέβαια και κείμενα που είναι άξια προσοχής, σεβασμού και μελέτης. Ας τα συγκρίνουν οι γράφοντες και αν τα γραφόμενα κάποιων άλλων είναι πιο πνευματικά ας μην ξαναγράψουν (μόνο και μόνο για να απαντήσουν ή από εγωισμό), διότι βλάπτουν με αυτόν τον τρόπο αντί να ωφελούν.
Δεν έχω κριτική ικανότητα και διάθεση, απλώς διαβάζοντας τα γραφόμενα όλων, και ως σκεπτόμενος άνθρωπος παρατηρώ και ανησυχώ ότι, μη θέλοντας, οδηγούμαστε από αδιέξοδο σε αδιέξοδο, ως πορευόμενοι, και ως ομόπιστοι, αδελφοί. Συμφωνώ και δέχομαι πως ο κάθε αδελφός που γράφει ένα κείμενο έχει την θεολογική κατάρτιση, την γνώση της εκκλησιαστικής ιστορίας, την ερμηνευτική ικανότητα. Έχει όμως σύμβουλο την πίστη, την αρετή και τα τέκνα αυτής, όπως την ταπείνωση, την σύνεση, την αλήθεια, την σωφροσύνη, την ειλικρίνεια, την φιλαδελφία, τον σεβασμό κλπ; Βεβαίως, θα πούμε όλοι μας, πράγμα που δέχομαι. Καλά είναι τα ταπεινά λόγια, μα καλλίτερα είναι τα ταπεινόφρονα έργα.
Πολύ εύκολα σήμερα ερευνά και ψάχνει ο αναγνώστης στο διαδίκτυο διότι πεινάει και διψάει πνευματικά, περιμένοντας να διαβάσει ένα κείμενο υπεύθυνο, σοβαρό και ενημερωτικό για το ζήτημα της αποτείχισης. Αντί όμως για υπεύθυνη και σοβαρή ενημέρωση, (βεβαίως υπάρχει και η σοβαρή γραφίδα) ο αναγνώστης λυπάται που γίνεται θεατής ενός αγώνα ατομικής προβολής, επιβίωσης και ικανοποίησης φιλοδοξιών και εγωισμού. Ο συγγραφέας έχοντας το αλάθητο προβαίνει σε επαίνους υπέρ των ημετέρων σκεπτικών, φρονημάτων και απόψεων και κατηγοριών και κατακρίσεων υπέρ των διαφορετικών σκεπτικών με τα δικά του. Βλέπουμε να γίνεται σκοπός ποιός θα πείσει τον άλλον ότι αυτός έχει δίκιο και ο άλλος άδικο και όχι η προβολή και η επικράτηση της αλήθειας και της ορθόδοξης γνώμης.
Όλοι πρέπει να συγκλίνουμε για να συναντηθούμε στο Ευαγγέλιο και στους Πατέρες. Ο αναγνώστης σχετικά με όσα διαβάζει διαπιστώνει ότι ο κάθε γέροντας έχει την δική του (την καλλίτερη δήθεν) και ιδιαίτερη αποτείχιση και δικαιωματικά διαφωνεί με την αποτείχιση των άλλων. Διαπιστώνει επίσης ότι ο κάθε γέροντας (πρεσβύτερος, διάκονος, μοναχός) είναι ΟΛΗ η αποτείχειση και οι άλλοι τίποτε. Διαπιστώνει επίσης ότι αντί να συγκλίνουμε οι ποιμένες όλο και απομακρυνόμαστε. Ανάλογα προωθούμε τις δικές μας γνώμες και απόψεις ως μοναδικές, που είναι διαφορετικές και πιο σοφές από των άλλων, χαρακτηρίζοντας ο ένας τον άλλον, με διάφορες άσχημες λέξεις. Ο καθένας μας γράφει από τον εαυτό του και για τον εαυτό του. Αυτή η τακτική μας δικαιολογεί; Και αφού όλοι γράφουμε από τον εαυτό μας και για τον εαυτό μας, μήπως κάπου στο βάθος, στην ουσία είμαστε ίδιοι, ενώ νομίζουμε ότι είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους;
Κατηγορούμε αδελφοί μου τους αποτειχισμένους του 1924 με τα γνωστά αποτελέσματα και σήμερα εμείς οι νεοαποτειχισμένοι μετά από τόσα χρόνια αντιγράφουμε και επαναλαμβάνουμε τα ίδια ακριβώς εκείνων λάθη. Επιτρέπεται; Μήπως δεν είναι ίδια η πίστης μας; Μήπως δεν διαβάζουμε το ίδιο Ευαγγέλιο; Μήπως δεν έχουμε όλοι την ίδια Παράδοση; Μήπως δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα; Μήπως δεν σπουδάσαμε στα ίδια σχολεία; Μήπως τελικά η Πίστη, η Γραφή, η Παράδοση, το Ευαγγέλιο είναι ίδια, ενώ εμείς δεν φθάσαμε ακόμα στο επίπεδο να γίνουμε ίδιοι; Στο χέρι μας είναι να ενωθούμε ή να παραμείνουμε τεμαχισμένοι. Εκ των ιδίων έργων λέγει η Γραφή ή αναβαθμιζόμεθα ή υποβαθμιζόμεθα αδελφοί μου.
Αυτό μέσα από μία καλοπροαίρετη αυτοκριτική δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί το σημείο στο οποίο έχει φθάσει η σημερινή αποτείχιση; Μήπως εμείς οι πνευματικοί μαζί με κάποιους θεολόγους τοποθετήσαμε τον εαυτό μας και το εγώ μας, πάνω από την Γραφή και την Παράδοση; Μήπως παραλάβαμε άλλη παρακαταθήκη ο ένας και άλλη ο άλλος; Μάλλον όχι. Μήπως επειδή η πίστης (θεωρητικά) είναι δική μας, άρα (σαν κληρονόμοι) την κάνουμε ότι θέλουμε; Είναι σαν να παίζουν κρυφτό η αλήθεια, το δίκαιο, το ορθόδοξο, η παράδοση, η ακρίβεια, η οικονομία. Έτσι όμως δεν υπάρχει ΠΙΣΤΙΣ, όταν δεν είναι ενωμένα όλα αυτά μαζί. Μήπως θα πρέπει να μην θεωρούμε ο καθένας μας την αποτείχιση αποκλειστικά δική του υπόθεση; Μήπως αντί να κατευθύνουμε τους πιστούς τους αποπροσανατολίζουμε; Μήπως με τα γραφόμενα σπέρνουμε την σύγχυση; Μήπως αντί για ομόνοια προκαλούμε διχόνοια; Μήπως αντί να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό, παρασυρθήκαμε σε έναν αδελφοκτόνο εμφύλιο (μεταξύ αποτειχισμένων) όπως η Πατρίδα μας από το 1945 και ύστερα; Μήπως παίζουμε το παιχνίδι των αιρετικών; Δεν βλέπουμε ότι όλοι οι οικουμενιστές είναι τόσο ενωμένοι (έστω και διά της βίας), τόσο αγαπημένοι (έστω και διά της ανάγκης), και τόσο χαρούμενοι (έστω και υποκριτικά); Eνώ εμείς οι αποτειχισμένοι είμαστε τόσο διχασμένοι και άλλο τόσο λυπημένοι.
Μήπως πάλι υιοθετούμε και εφαρμόζουμε μια αποτείχιση σύμφωνα με το δικό μας θέλημα και βόλεμα; Μήπως θα πρέπει να δεχθούμε ότι, αντί να βαδίσουμε στην σωστή και Πατερική α π ο τ ε ί χ ι σ η, βαδίζουμε σε μία κατάσταση που οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα μας αποκαλούν «αποτειχισμένους» αλλά «αποτυχημένους»; Ας το αντιληφθούμε όλοι αυτό, οι γράφοντες (διότι είναι σοβαρό) και έστω και την ενδεκάτη ώρα, (ας γρηγορήσουμε διά να λάβουμε όλο το μισθό). Διότι η ημέρα μάλλον πέρασε και εμείς μείναμε στην επιφάνεια των πραγμάτων χάνοντας την ουσία. Αυτό το περίμενε ή «άχρι καιρού», δεν θα έπρεπε να το φοβούμαστε μια και ο εαυτός μας έχει ημερομηνία βιολογικής λήξεως; Δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί; Ας ρίξουμε μια ματιά στις παραβολές του Κυρίου, (παραβολή αμπελώνος, εργατών κλπ) να δούμε μήπως είμαστε και εμείς μέσα στους κατακεκριμμένους; Μήπως πρέπει να αφυπνισθούμε ώστε να επαναπρογραμματισθούμε προς το καλλίτερο και να συστρατευθούμε ομόγνωμα και ομόφρονα και να καταστούμε υπέρμαχοι της πίστεως, της αλήθειας, της παραδόσεως, και της ιστορίας;
Εύκολα οι πάντες βρίσκουμε επιλεκτικά, χωρία και αποδείξεις στον χώρο της Γραφής και της Παράδοσης για να υποστηρίξουμε την άποψή μας και την θέση μας. Μεθόδους και τακτικές θεραπείας που εφάρμοσαν οι Πατέρες για τους ασθενείς και αδυνάτους, τις μετατρέπουμε σήμερα σε κανόνες. Όλοι είμαστε υπέρμαχοι του δικού μας σκεπτικού, του δικού μας θέλω, του δικού μας νομίζω, κλπ. Όλοι νομίζουμε ότι είμαστε φωτιστές των άλλων. Όλοι νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε όλα τα μυστικά, ενώ οι άλλοι όχι. Όλοι παραπονούμαστε ότι δεν μας ακούνε οι άλλοι. Όλοι νομίζουμε ότι κατέχουμε την σωστή ερμηνεία, ενώ όλοι οι άλλοι παρερμηνεύουν. Όλοι θέλουμε η ορθόδοξη πίστη να χωρέσει στα μέτρα μας, και όχι εμείς στα μέτρα της ορθοδοξίας. Όλοι νομίζουμε ότι έχουμε αποθέματα ορθοδοξίας για εξαγωγή. Όλοι νομίζουμε ότι η δική μας ερμηνεία είναι ατόφιο χρυσάφι, ενώ των άλλων σκύβαλα.
Μήπως ο αξιολογικός μηχανισμός μέσα μας έχει πρόβλημα; Μήπως πρέπει να χαιρόμαστε για τον καλλίτερο από εμάς; Να πιστέψουμε ότι υστερούμε φυσικής διακρίσεως; Μη γένοιτο. Πότε θα αποκτήσουμε την πνευματική διάκριση; Αντί να προσπαθήσουμε να χωρέσουμε όλοι ως ελλειπτικοί, μέσα στην ορθόδοξη πίστη, ο κάθε ένας έχει πάρει ένα κομμάτι, ή τμήμα από αυτήν και προσπαθεί να το μεταφέρει μέσα του, να το προσαρμόσει στη δική του νοητική και πνευματική χωρητικότητα.
Παρατηρεί κάποιος στα κείμενα, ότι εκτός από την Πατερική αναφορά ή ιστορική αναφορά, μια καθαρά κοσμική λεκτική ικανότητα και επιχειρηματολογία. Δαπανούν εύκολα μελάνι οι γράφοντες εναντίον αδελφών με την χρησιμοποίηση λέξεων χαμηλού πνευματικού επιπέδου όπως: συκοφάντης, δαιμονικός, διμονόπληκτος, εμπαθής, πλανεμένος, διασπάστης, κακόδοξος, ψευδολόγος, ατομιστής, ομαδάρχης, σχίστης, σατανοκίνητος, μηχανορράφος, ψευδάδελφος, ύπουλος, διαστροφέας, καπελωτής του αγώνα, υιός διαβόλου, λασπολόγος, βλαμμένος, δολοπλόκος, σπηλωτής, ιδιοτελής, κωλοτουμπιστής, και άλλες πιο βαριές κουβέντες που δεν αρμόζει να υπενθυμίσω. Οι εκφράσεις αυτές είναι πρέπον να εκστομίζονται και να γράφονται από χριστιανούς, μεταξύ αδελφών, γεννημένων από την ίδια μητέρα Εκκλησία; Αυτές οι συμπεριφορές αδελφοί δεν αρμόζουν σε σοβαρούς ανθρώπους και μάλιστα θεωρουμένους ως πνευματικούς ή κληρικούς ή λαϊκούς.
Στους λαϊκούς έστω με δυσκολία δικαιολογούνται, στους πνευματικούς δεν δικαιολογούντα καθόλου. Αργότερα μπορεί και να αναγνωρίσουμε το λάθος μας, αλλά σήμερα πιαστήκαμε στην παγίδα του θιγμένου εγωισμού μας και άντε να τα βγάλουμε πέρα. Απονέμουμε τίτλους ο ένας στον άλλον πολλούς, που δεν πρέπει.
Ας ξεχάσουμε πολλά, ας σβήσουμε πολλά (ή και όλα) από την μνήμη μας αδελφοί, ας συγχωρέσουμε και ας μας συγχωρέσουν οι αδελφοί μας. Υπάρχουν βέβαια και οι καλές λέξεις από όλες τις διαφωνούντες πλευρές. Εκεί ας δουλέψουμε αδελφοί. Ας μάθουμε από τα λάθη μας. Ας αξιολογήσουμε τον εαυτό μας περισσότερο και λιγότερο τους άλλους. Όλοι διαφωνούμε μεταξύ μας, ή για λόγους ακρίβειας ή για λόγους οικονομίας. Όλοι συμφωνούμε ότι η ακρίβεια είναι ο κανόνας, εκεί στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της πίστεως εις Χριστόν. Εάν ο κανόνας δεν είναι ο οδηγός που θα οδηγηθούν οι πιστοί; Ας δεχθούμε ότι η οικονομία είναι μέθοδος θεραπείας προς καιρόν διά τον ασθενή. Μετά την θεραπεία ακολουθεί η επανένταξη και ο ασθενής θα πρέπει να συνεχίσει με την ακρίβεια. Και τα δύο συνεργαζόμενα (ακρίβεια και οικονομία) με φυσική και πνευματική διάκριση θα πρέπει να ωφελούν τον πιστό. Η ακρίβεια δεν επιβάλλεται αλλά προτείνεται. Στον άνθρωπο απόκειται η τήρηση ή μη. Η οικονομία είναι για τους αδυνάτους. Οικονομία έκανε ο Θεός στους πρωτοπλάστους για να τους επαναφέρει στην πρώτη κατάσταση. Μέθοδο οικονομίας έχουμε στην ενσάρκωση του Χριστου.
Ας προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε ακρίβεια στον εαυτό μας, και οικονομία στους ασθενείς και αδυνάτους μέχρι να γίνουν υγιείς και δυνατοί. Και όχι να εφαρμόζουμε οικονομία στον εαυτό μας και να θέλουμε να εφαρμόσουν την ακρίβεια οι άλλοι.
Ερωτά κάποιος καλοπροαίρετα, μα καλά στον εμφύλιο πόλεμο των αποτειχισμένων δεν υπάρχουν ανακωχητές; Πώς να υπάρξουν; Αφού όλοι τους δίνουν εντολές. Αφού βλέπουμε ότι και οι μάχες και ο πόλεμος εναντίον του οικουμενισμού με τα δικά μας όπλα μάλλον έχει χαθεί, δεν επιβάλλεται σήμερα μία ανακωχή για ανασύνταξη; Και αύριο αντεπιτιθέμαστε πάλι.
Την αποτείχιση την αναγάγαμε σε επιστημονικό και ακαδημαϊκό ζήτημα, αφιερώνοντας αρκετό χρόνο, μολύβι και χαρτί για να αποδείξουμε, τι αδελφοί; Εκείνο που διαβάζουν οι αδελφοί μας είναι το πόρισμα του καθενός μας ως σαν να πρόκειται για παρατήρηση επιστημονική, με συνέχεια την νέα ανακοίνωση, και μετά την ανακοίνωση έρχεται άλλο πόρισμα άλλου αδελφού. Με τις προσωπικές επεμβάσεις όλοι μας βλέπουμε ότι ο χώρος της αποτείχισης αδειάζει. Βάλτωσε ο αγώνας, το όχημα δουλεύει αλλά σαν σε βούρκο δεν προχωρά. Και φτάσαμε να βλέπουμε την αποτείχιση από κοινωνικής πλευράς (απομόνωση – μοναξιά, χάσιμο φίλων και εορταστικών εκδηλώσεων), από οικονομικής πλευράς ( δεν θα έχω οικονομική στήριξη - θα χάσω πελάτες), από γεωγραφικής πλευράς (αυτός είναι από το Άγιον Όρος ενώ ο άλλος από εκεί). Εγώ σαν κληρικός βλέπω έτσι την αποτειχιση, εγώ σαν μοναχός βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν θεολόγος βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν απλός λαϊκός βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν ακαδημαϊκός βλέπω αλλιώς την αποτείχιση, εγώ σαν Αγιορείτης βλέπω αλλιώς την αποτείχιση και έχουμε 10 ειδών αποτειχίσεις.
Μία λέξη που απουσιάζει από όλους τους γράφοντες είναι η λέξη μετάνοια και συγγνώμη, λέξη που προφέρεται δύσκολα και θέλει παλληκαριά. Αυτό θα ήταν ευχής έργο να το βλέπαμε και στο λόγο και στη γραφή και στην πράξη. Ο καθένας μας θέλει οι άλλοι να μετανοήσουν, ενώ εμείς όχι, πιστεύουμε ότι έχουμε το αλάθητο. Και η συγνώμη γίνεται ακόμα πιο δύσκολη διότι ο καθένας μας έχει και τον επαινέτη δίπλα του. Γνωρίζουν οι πνευματικοί άνθρωποι πως ονομάζουν οι Πατέρες τον κάθε επαινετή;
Ξεχνούν οι πνευματικοί ότι και ο Πρόδρομος και ο Κύριος μας άρχισαν το κήρυγμα με την λέξη «μετανοείτε». Μήπως τελικά χάσαμε το νόημα των λέξεων άνθρωπος, χριστιανός, ορθόδοξος, πλησίον και πέσαμε σε έργα και λόγια υπερηφάνειας; Μήπως κάπου χαθήκαμε; Και αν πέσαμε ή και χαθήκαμε θα παραμείνουμε πεσμένοι και χαμένοι; Όχι. Ας ψάξουμε να βρούμε τι μας εμποδίζει να σηκωθούμε και να επιστρέψουμε αδελφοί. Μήπως πρέπει να επιστρέψουμε στην βάση από όπου ξεκινήσαμε; Μήπως είμαστε σε παρακμή και νομίζουμε ότι είμαστε σε ακμή; Μήπως προβάλλουμε σε αυτά που λέμε και κάνουμε τον εαυτό μας και όχι τον Θεό μας;
Ένας είναι ο καθηγητής, ο Χριστός, δεν υπάρχει δεύτερος. Όλοι είμαστε μαθητές. Ο κύριος δεν αγάπησε την κατακόρυφη διαβάθμιση, αλλά την οριζόντια. Ή προχώρησε και πιο πέρα, εκεί που δεν μπορούμε εμείς, αφού για χάρη μας έγινε άνθρωπος. Όταν αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου δεν τον τοποθετείς από κάτω σου, αλλά δίπλα σου. Αν αδελφοί μου σε ετούτη τη ζωή και στα γεράματα δεν έγινε ο πλησίον μας εαυτός μας, πότε θα γίνει; Στην άλλη;
Όπως βάδισε ο Κύριος, οι μαθητές του και οι Πατέρες, ας βαδίσουμε και εμείς αδελφοί. Αν τα λόγια μας και τα γραπτά μας και προ πάντων η συμπεριφορά μας δεν είναι τέτοια ώστε να παραδειγματίσουμε τον πλησίον μας (να αποτειχιστεί και αυτός), και η ζωή μας δεν είναι σύμφωνη με την διδαχή του Ευαγγελίου και των Πατέρων, αν και ασπρομάλληδες, μάλλον δεν οδηγούμε την πίστη σωστά, αλλά οδηγούμε τον εαυτό μας στην αποτυχία, με αποτέλεσμα να εκβληθούμε έξω της Εκκλησίας, και ας νομίζουμε ότι είμαστε μέσα της. Μήπως ξεχάσαμε ότι, φεύγοντας από την ζωή ετούτη θα αφήσουμε απογόνους βιολογικούς ή πνευματικούς; Το «…λόγον αποδώσοντες υπέρ των ψυχών αυτών…», δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί; Μήπως το ορθοδοξία και ορθοπραξία ο καθένας μας το κατανοεί, το ερμηνεύει και το πράττει κατά το θέλημά του; Πότε θα γίνει το θέλημα του Πατρός, κατά όπως ομολογούμε στην Κυριακή προσευχή, και θέλημα δικό μας; Όλοι ξέρουμε, βλέπουμε και παρακολουθούμε σαν θεατές τον αφανισμό της ορθοδοξίας.
Υπάρχει χρόνος (μετανοίας) και χώρος (μέσα στην εκκλησία) για τον καθένα μας αδελφοί. Κάνω παράκληση προς όλους μας αδελφοί να σκεφτούμε όλα αυτά που έχουν γίνει και λεχθεί μέχρι σήμερα και να αφήσουμε στην άκρη εγωισμούς, μίση και άλλα πάθη για το καλό της εκκλησίας του Χριστού και της σωτηρίας της ψυχής μας. Ο πονηρός βασιλεύει διαιρώντας, ενώ εμείς βασιλεύουμε (δύουμε), και μάλλον πλησιάζουμε στο σούρουπο αδελφοί. Ποτέ δεν είναι αργά, μακροθυμεί ο Κύριος, ας το εκμεταλλευθούμε αυτό έξυπνα. Ας διαθέσουμε τις δικές μας ψυχοσωματικές δυνάμεις, που μας χάρισε και χαρίζει ο Θεός, και τα υπόλοιπα θα τα συμπληρώσει ο ίδιος. Αλλά το πιστεύουμε αυτό; Ή όχι; Ας το αποδείξω πρώτα εγώ, να πει ο καθένας μας, και το αδιέξοδο θα γίνει λεωφόρος. ΑΜΗΝ.
π. Σταυρος Βάιος
_________________
Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.
Πηγή: https://agiooros.org/viewtopic.php?f=93&t=14338&p=36886&sid=535f2d41cf935e868c5724348f2eab75#p36886
Συνάθροιση: Με πολλή χαρά διαβάσαμε την επιστολή του σεβαστού πρεσβυτέρου Σταύρου Βάιου. Μακάρι όλοι οι ενιστάμενοι και αντιτιθέμενοι στην παναίρεση του οικουμενισμού να κατανοήσουν πως ο εχθρός του ευαγγελίου του Ιησού είναι ο θρησκευτικός συγκρητισμός που προωθεί ο οικουμενισμός, και ν' αφήσουν στην άκρη -κατά το κοινώς λεγόμενον- τις δικές τους ιδέες περί του τί είναι θέμα σωτηρίας και τί δεν είναι.
Ενότητα για όποιον την εννοεί βιβλικά και πατερικά είναι η ενότητα σε θέματα που αφορούν στη σωτηρία μας. Οι άγιοι δεν ασχολήθηκαν με τους τύπους και την εξωτερική εκδήλωση της θρησκευτικής πίστης του ποιμνίου αλλά με την ουσία. Πώς θα γίνουμε αληθινοί μαθητές του ευαγγελίου. Το φαγητό, το ημερολόγιο, η μακριά γενειάδα, η αλουσία, τα εορτολόγια, τα άμφια και τα πολύπλοκα τελετουργικά δεν καθαρίζουν το έσω άνθρωπο. Ο εσωτερικός άνθρωπος, καθαρίζει όταν με αγάπη Χριστού προσπαθεί να συναντήσει τον συνάνθρωπο, τον αδελφό του. Όταν η καρδιά μας συν-χωρέσει τους πάντες, χωρίς διακρίσεις και όρους, τότε γίνεται Χριστιανή καρδιά. Χριστιανή ψυχή.
Αν ο οιοσδήποτε από μας βάζει δικούς του όρους και πλαίσια στην ενότητα των αδελφών και νομίζει πως αυτό είναι κατά Θεόν, κατά την ταπεινή μας άποψη σφάλλει. Όλα τα κακά ξεκινούν από την άγνοια των Γραφών, λέει και ξαναλέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ο ταπεινός επίσκοπος της Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος πλήρωσε με την ζωή του τ' ότι πολέμησε το πολιτικό και ιερατικό κατεστημένο της εποχής του.
Αν όλοι μας είχαμε καθημερινή πνευματική τροφή την Αγία Γραφή ΔΕΝ θα βάζαμε τους δικούς μας όρους στην ενότητα του αντιαιρετικού αγώνα αλλά θα είχαμε πυξίδα την Γραφή, μόνο. Δυστυχώς αντί της θεόπνευστης Γραφής πολλοί από μάς έχουμε ανάγει σε σοβαρά θέματα τις δικές μας αντιλήψεις για το τί είναι δόγμα σωτηρίας και έχουμε παραμερίσει την διδασκαλία του Χριστού.
Ας ευχηθούμε κάποτε ΌΛΟΙ μας να καταλάβουμε ότι η Αγία Γραφή είναι υπεράνω των ανθρωπίνων παραδόσεων. Εμείς ως Χριστιανοί δεχόμαστε όποιον αδελφό ορθόδοξο επιθυμεί να συμπορευθεί μαζί μας. Όποιος ομολογεί όσα γράφονται στην Γραφή και τους όρους των οικουμενικών συνόδων είναι δεκτός σε πνευματική κοινωνία. Δεν μας νοιάζει αν ακολουθεί το τάδε ημερολόγιο, αν νηστεύει τότε ή μετά ή πριν, αν είναι στον τάδε πνευματικό ή στον δείνα. Ένα ζητά από μάς ο Κύριος, να είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας και ανοικτοί στους άλλους, όπως ο απόστολος Παύλος ήταν ασκητικός με τον εαυτό του αλλά προσαρμοζόταν με τους άλλους για να τους φέρει κοντά στον μόνο Σωτήρα, τον Ιησού. Ο σκοπός του χριστιανού είναι να γνωρίσουν οι συνάνθρωποι του τον ταπεινό διδάσκαλο από την Ναζαρέτ. Αμήν!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)