Ακούμε τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο να μιλά κατά την διάρκεια της χειροτονίας του νέου επισκόπου Καστορίας Καλλινίκου. Βλέπε το βίντεο εδώ. (https://www.youtube.com/watch?v=sAf9z-cbi3M)
Από το 5' και 30'' ως το 9' και 45'', απευθυνόμενος στον επίσκοπο, του λέει, για να τ' ακούσουμε μάλλον όλοι μας, ''Δεν είναι όλα ρόδινα τα πράγματα. Υπάρχουν πολλά αγκάθια, υπάρχουν
πολλές δυσκολίες. Και οι αρχιερείς που διάβηκαν αυτόν τον δρόμο και τον
περνούν γνωρίζουν από αυτές τις δυσκολίες που προέρχονται από έξω αλλά
και δυστυχώς μέσα κι από την Εκκλησία. Τότε τι γίνεται; Πού θα
στραφείς; Ασφαλώς σε αυτόν που έδωσες τη ζωή σου. Και ύστερα, ανθρώπινα
σε αυτό που υποσχέθης. Στην ιερά σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και
επομένως δεν έχεις δικά σου βιώματα; Δεν έχεις δυνατότητα να
αμφισβητήσεις κάτι, δεν είναι δυνατόν να έχεις κάτι προσωπικό που
πιθανόν να έχεις ερωτηματικά από αυτά όλα που ακούς; Έχεις το δικαίωμα αυτό.
Αλλά πάνω από όλα είναι η υπακοή στην Εκκλησία και στη σύνοδο της,
διότι αυτή καθοδηγεί αυτό το σκάφος και σ' αυτήν θα πειθαρχείς''.
Προκαλούν θλίψη όσα λέει, τουλάχιστον ως εδώ, ο Αθηνών. Απ' την μία αναγνωρίζει το δικαίωμα στον επίσκοπο και σ' όσους από εμάς ακούμε την ομιλία του, να αμφισβητούμε, να έχουμε ερωτηματικά, αλλά απ' την άλλη του λέει πως πάνω απ' όλα είναι η υπακοή στην εκκλησία και στη σύνοδο των επισκόπων διότι όπως ισχυρίζεται αυτή η σύνοδος καθοδηγεί το σκάφος.
Κλασσικές δεσποτοκρατικές αντιλήψεις που εκθρονίζουν τον Χριστό από οδηγό του σκάφους που ονομάζεται εκκλησία και τον αντικαθιστούν όπως νομίζουν με την σύνοδο επισκόπων. Οι επίσκοποι που αποτελούν την σύνοδο κάθε τοπικής εκκλησίας, είτε αυτοκέφαλη εκκλησία είναι, είτε πατριαρχείο, θα πρέπει να ελέγχονται από τον λαό αν είναι ορθόδοξοι στο φρόνημα και σε όσα διδάσκουν.
Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων γράφει στις Κατηχήσεις του, στην 4η Κατήχηση φωτιζομένων στο 17ο κεφάλαιο, ''Αυτή τη σφραγίδα της πίστεως, που τώρα σου είπα περιληπτικά, να έχεις πάντοτε στο νού σου. Και αν ευλογήσει ο Θεός, θα τα αναλύσουμε όσο μπορούμε, όλα θα τα κατοχυρώσουμε με χωρία της αγίας Γραφής, αργότερα. Γιατί δεν πρέπει, πάνω στα Άγια και Θεία Μυστήρια της Πίστεως μας, ούτε την παραμικρή ιδέα να διδάσκουμε, χωρίς να την κατοχυρώνουμε με τις αλήθειες που μας έχουν φανερωθεί μέσα στην αγία Γραφή. Πρέπει να αποφεύγουμε με επιμέλεια κάθε πιθανολογία, ρητορισμό και εντυπωσιακό κατασκεύασμα, ώστε να μη παρασυρθούμε σε βλάσφημη κατάχρηση της διδασκαλίας. Ούτε εμένα τον ίδιο που σου τα λέω αυτά να πιστέψεις αβασάνιστα, αν δεν σου δοθεί απόδειξη για όσα σας διδάσκω από τις άγιες Γραφές. Γιατί η σωτηρία αυτή που προσφέρεται διά της πίστεως μας, δεν πηγάζει ούτε στηρίζεται σε νοητικά κατασκευάσματα και ρητορικά καινολογήματα, αλλά σε αποδείξεις παρμένες από την αγία Γραφή.'' (Βλέπε εκδόσεις ''ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ'', ιεράς μονής Τιμίου Προδρόμου, Καρέας 1999, σελ. 141)
Όταν ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους αγίους πατέρες της εκκλησίας μας, ο Κύριλλος Ιεροσολύμων γράφει, ''Ούτε
εμένα τον ίδιο που σου τα λέω αυτά να πιστέψεις αβασάνιστα, αν δεν σου
δοθεί απόδειξη για όσα σας διδάσκω από τις άγιες Γραφές.'', εμείς γιατί να πιστέψουμε τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών ή όποιον άλλον επίσκοπο ισχυρίζεται πως η σύνοδος επισκόπων της όποιας τοπικής εκκλησίας, καθοδηγεί το σκάφος που λέγεται εκκλησία του Χριστού; Ο απόστολος Παύλος, ο θεόπνευστος συγγραφέας επιστολών της Αγίας Γραφής και μέγιστος θεολόγος της εκκλησίας, γράφει στην προς Εφεσίους επιστολή του, 5 κεφάλαιο, στίχοι 23-24, πως ο Χριστός είναι ο αρχηγός και σωτήρας του σώματος του, δηλαδή της εκκλησίας, και πως η εκκλησία, δηλαδή το σώμα των πιστών στον Χριστό, αυτό που ξέρουμε σήμερα όλοι με την ονομασία εκκλησία, υποτάσσεται στον Χριστό και μόνο σε αυτόν. Ούτε τον εαυτό του αναφέρει μαζί με τον Χριστό, ούτε τους υπολοίπους αποστόλους ως καθοδηγητές του σκάφους, δηλ. της εκκλησίας του Χριστού. Ένας είναι ο αρχηγός και σωτήρας του σώματος του Χριστού, ο ίδιος ο Χριστός, κανείς άλλος.
Με βάση όσα γράφει ο απόστολος των εθνών Παύλος και ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, οι επίσκοποι που αποτελούν την σύνοδο μίας τοπικής εκκλησίας, εν προκειμένω την αυτοκέφαλη εκκλησία της Ελλάδος, πρέπει να ξεχάσουν τον εαυτό τους ως δήθεν καθοδηγητές του σκάφους της εκκλησίας αφού η εκκλησία έχει αρχηγό και σωτήρα, τον Κύριο και Θεό μας, τον Χριστό. Ο Παύλος δεν τόλμησε πουθενά να γράψει πως αυτός καθοδηγεί την εκκλησία, ούτε κάποιος άλλος απόστολος το γράφει στην Αγία Γραφή. Η άποψη πως οι επίσκοποι είναι οι επικεφαλής της εκκλησίας είναι μία παπική αντίληψη που δεν έχει θέση στην ορθόδοξη εκκλησιολογία. Όλοι οι πιστοί του Χριστού αποτελούν ''τον λαό του Θεού, την οικογένεια του Θεού'' όπως γράφει ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς Εφεσίους, κεφ. 2, στ. 19.
(Διακρίσεις δεν υπάρχουν. Χαρίσματα υπάρχουν, που διανέμει το Άγιο Πνεύμα στον καθ' ένα αναλόγως των ανεξιχνίαστων βουλών του. Άλλοι είχαν το χάρισμα του αποστόλου, άλλοι του προφήτου, άλλοι του ποιμένος, άλλοι του δασκάλου, άλλοι της γλωσσολαλίας, άλλοι των ιαμάτων, άλλοι να διώκουν τα δαιμόνια απ' τους ανθρώπους. Οι κακώς λεγόμενοι λαϊκοί, βρίσκονται αιώνες τώρα στο περιθώριο της διοικήσεως της εκκλησίας του Χριστού, ενώ υπάρχουν πολλοί φωτισμένοι εξ αυτών που θα μπορούσαν να συνδράμουν καταλυτικώς στην αναζωπύρωση της πνευματικής ζωής του σώματος του Χριστού, και να προσφέρουν θετικότατο έργο στην διοίκηση των τοπικών εκκλησιών, με ενεργή συμμετοχή στις συνόδους των επισκόπων, μαζί με μοναχούς, πρεσβυτέρους και διακόνους. Όπως ακριβώς έγινε στην πρώτη αποστολική σύνοδο και περιγράφεται στις Πράξεις των αποστόλων κεφ. 15, στ. 22, ''Τότε αποφάσισαν οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι μαζί με όλη την εκκλησία να εκλέξουν από ανάμεσα τους μερικούς που να τους στείλουν στην Αντιόχεια μαζί με τον Παύλο και τον Βαρνάβα.'' Και στο στίχο 23, ''Και τους έδωσαν να μεταφέρουν την ακόλουθη επιστολή: <<Οι απόστολοι, οι πρεσβύτεροι και οι αδελφοί χαιρετούν τους αδελφούς που προέρχονται από τους εθνικούς στην Αντιόχεια, στη Συρία και την Κιλικία.>> Δεν αποφάσισαν μόνοι τους οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι, αλλά αποφάσισαν μαζί με όλη την εκκλησία δηλ. όλους τους αδελφούς. Η λέξη ''επίσκοποι'' δεν αναφέρεται διότι τότε και μέχρι τέλη του 2ου αιώνος, πρεσβύτεροι και επίσκοποι ήταν ένα και το αυτό, δεν υπήρχε διαχωρισμός επισκόπων και πρεσβυτέρων. Ο διαχωρισμός έγινε αργότερα για διοικητικούς λόγους. Απόδειξη ο λόγος του αποστόλου Παύλου στους πρεσβυτέρους της Εφέσου όταν έστειλε συνεργάτες του να τους καλέσουν στην Μίλητο όπου βρισκόταν για να τους μιλήσει. Βλέπε Πράξεις Αποστόλων κεφ. 20, στ. 17, όπου τους ονομάζει πρεσβυτέρους και παρακάτω στο λόγο του, στο στίχο 28, τους ονομάζει επισκόπους. Για όποιον δεν έχει διαβάσει ποτέ την Αγία Γραφή ίσως αυτά που γράφουμε να του φαίνονται παράδοξα, καινούργια και μπορεί αιρετικά, αλλά αυτά γράφει η Γραφή εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια τώρα. Ούτε νέα είναι, ούτε αιρετικά, απλώς πολλοί ορθόδοξοι δεν έμαθαν, δεν τους δίδαξαν, δεν κάθησαν μόνοι τους να μελετήσουν την Γραφή και τους πατέρες, αλλά έμαθαν δυστυχώς ν' ακούν και να εμπιστεύονται τον ρασοφόρο κήρυκα χωρίς να εξετάζουν αν αυτά που λέει είναι σύμφωνα με την Γραφή... Γι' αυτό έφτασε στο σημείο αυτό σχεδόν όλος ο λαός του Θεού, είτε ο ρασοφορών λαός, είτε ο μή ρασοφορών.)
Κλείνοντας της παρένθεση επανερχόμαστε στην ομιλία του Αθηνών Ιερωνύμου του Β'. Πρέπει ο λαός του τριαδικού Θεού -όσοι θέλουν να είναι ορθόδοξοι κατ' ουσίαν κι όχι τυπικώ τώ τρόπω- να μελετά τις Γραφές ώστε όπως διδάσκει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, να μην δέχεται το κήρυγμα κανενός αν δεν συμφωνεί αυτό, με τις αλήθειες των Γραφών και τις ορθόδοξες ερμηνείες των αγίων μας, που μας άφησαν ανεξάντλητο πλούτο ερμηνεύοντας τις θεόπνευστες Γραφές. Φτάσαμε ν' ακούμε αντιβιβλικά κηρύγματα και να μην αντιδρούμε πνευματικώς αλλά να τα ανεχόμαστε, να τα δεχόμαστε και να τα υιοθετούμε γιατί κάποιοι μας τρομοκρατούν πως αν δεν κάνουμε υπακοή στους επισκόπους είμαστε εκτός του σώματος του Χριστού, δηλ. εκτός εκκλησίας. Άλλο η σύνοδος επισκόπων της εκκλησίας, κι άλλο η εκκλησία του Χριστού. Οι επίσκοποι είναι διάκονοι, δηλ. επιτελούν διακονία, δεν είναι η εκκλησία...
Το 1901 στον καθεδρικό ιερό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κρεμλίνο, ο άγιος Βλαδίμηρος ο ιερομάρτυς (Μπογκογιαβλένσκυ) μητροπολίτης Μόσχας και Κολομνά, μαζί με άλλους επισκόπους του πατριαρχείου Μόσχας χειροτόνησε επίσκοπο της πόλης Δημητρώφ, βορείως της Μόσχας, τον άγιο Τρύφων τον ομολογητή (Τουρκεστάνωφ). Ο άγιος Βλαδίμηρος εκφώνησε λόγο και είπε στον νέο επίσκοπο, ''Υπάρχει πραγματικά κάτι σ' αυτήν την διακονία, την επισκοπική, που θα μπορούσε να συνταράξει ακόμη και την πιο γενναία ψυχή.'' Ο άγιος ιερομάρτυς Βλαδίμηρος μαρτύρησε απ' τους κομμουνιστές μπολσεβίκους την 25η Ιανουαρίου του 1918. (ΤΡΥΦΩΝ ΤΟΥΡΚΕΣΤΑΝΩΦ Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 1861-1934, εκδόσεις Πέτρου Μπότση, μετάφραση-επιμέλεια Πέτρου Μπότση, Αθήνα 2021, σελ. 30) Ονόμασε την διακονία του επισκόπου, διακονία επισκοπική, ούτε αξίωμα όπως λένε πολλοί σήμερα, ούτε βαθμό. Ένας άγιος επίσκοπος που έδωσε την ζωή του για να μην συνεργασθεί με τους άθεους εχθρούς του Χριστού δεν ήξερε τί είπε; Διακονία ο επίσκοπος λοιπόν, όχι εξουσία.
Εκκλησία είμαστε όλοι μαζί εμείς, όσοι έχουμε βαπτισθεί στο όνομα της Αγίας Τριάδος εντός της ορθοδόξου εκκλησίας, της μίας αγίας καθολικής και αποστολικής εκκλησίας του Κυρίου. Τον όρο ''καθολική εκκλησία'' κακώς τον χρησιμοποιούν κάποιοι για την παπική αίρεση, καθολική είναι η ορθόδοξη εκκλησία και όχι η ρωμαιοκαθολική ή παπική αίρεση που δεν είναι εκκλησία, όπως ορθοδοξότατα γράφει ο άγιος Ιουστίνος της Τσέλιε (Πόποβιτς).
Υπακοή κάνουμε οι ορθόδοξοι πιστοί μόνο σε όποιον είναι φορέας της βιβλικής αλήθειας, του κηρύγματος του Κυρίου όπως μας το παρέδωσαν οι απόστολοι και μαθητές του. Άλλωστε ο απόστολος Παύλος γράφει στην επιστολή του στον Τίτο, κεφ. 1, στ. 9, πως αξιόπιστο κήρυγμα είναι μόνο εκείνο που συμφωνεί με την διδαχή των αποστόλων όπως το παρέδωσαν στους πιστούς. Μήπως έγραψαν κάπου οι απόστολοι πως μαζί με τον Χριστό είναι και αυτοί καθοδηγητές του σκάφους της εκκλησίας απλώς επειδή ήταν απόστολοι του; Αντιθέτως ο Παύλος στην επιστολή του προς Γαλάτας στο κεφ. 1, στ. 8-9, γράφει, ''Αλλά κι αν εμείς ή ακόμη κι ένας άγγελος από τον ουρανό σας κηρύξει ένα ευαγγέλιο διαφορετικό από το ευαγγέλιο που σας κηρύξαμε, να είναι ανάθεμα. Σας το είπα κιόλας και το ξαναλέω, όποιος σας κηρύττει ως ευαγγέλιο άλλη διδασκαλία, διαφορετική απ' αυτήν που παραλάβατε, να είναι ανάθεμα.'' Όποιος κι αν είναι λέει ο Παύλος, ακόμη και άγγελος εξ ουρανού! Φοβερό αν το αναλογιστούμε. Αλλά πολλοί έμαθαν πως αφού το λέει ο δεσπότης κάτι ξέρει... Λάθος. Ο απόστολος Παύλος βάζει και τους αποστόλους στο ανάθεμα αν κηρύξουν διαφορετικό ευαγγέλιο. Το γράφει με απλό τρόπο για να γίνει κατανοητό απ' όλους, ''Αλλά κι αν εμείς ή ακόμη κι ένας άγγελος από τον ουρανό σας κηρύξει ένα ευαγγέλιο διαφορετικό από το ευαγγέλιο που σας κηρύξαμε, να είναι ανάθεμα.''
Το ''εμείς'' που γράφει αναφέρεται σε όλους όσους κηρύττουν άλλο ευαγγέλιο από το ευαγγέλιο του Χριστού, είτε απόστολοι είναι αυτοί, είτε πιστοί που έχουν άλλη διακονία αλλά κάνουν και αποστολικό έργο, όπως ο διάκονος Φίλιππος ο οποίος είχε την διακονία της διανομής τροφίμων, αλλά έκανε αποστολικό έργο και βάπτιζε, βάπτισε τον ευνούχο Αιθίοπα της Κανδάκης. Όπως ο μαθητής Ανανίας, ο οποίος δεν αναφέρεται ποια διακονία είχε, αναφέρεται απλώς ως μαθητής, αλλά βάπτισε τον απόστολο των εθνών Παύλο. (Περί του διακόνου Φιλίππου κεφ. 8, στ. 26-40, και του μαθητού Ανανία κεφ. 9, στ. 10-18, βλέπε στις Πράξεις Αποστόλων).
Συμφωνεί απολύτως ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων με τον απόστολο Παύλο. Και ο απόστολος και ο άγιος λένε σ' εκείνους που τους ακούν, πως δεν πρέπει να τους πιστεύουν αν δεν συμφωνούν όσα τους λένε με όσα γράφει η Αγία Γραφή. Η σύνοδος επισκόπων μίας γεωγραφικής τοπικής εκκλησίας, αυτοκέφαλης ή πατριαρχείου, διοικεί ανθρωπίνως το σκάφος της εκκλησίας του Χριστού και είναι αποδεκτή ως ορθόδοξη εφόσον όσα κηρύττει είναι σύμφωνα με όσα μας παραδώθηκαν, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος στην επιστολή του στον Τίτο, κεφ. 1, στ. 9. Αλλιώς δεν είμαστε υποχρεωμένοι να πειθαρχούμε σε τέτοιες συνόδους επισκόπων, όπως ισχυρίζεται ο Αθηνών Ιερώνυμος στον νέο επίσκοπο Καστορίας Καλλίνικο.
Συνεχίζοντας την ομιλία του λέει, ''Πιθανόν όμως η γνώμη σου να είναι ισχυρή, πιθανόν να είναι δυνατή. Σεβόμαστε την ελευθερία σου και την ελευθερία του καθ' ενός'', αμέσως μετά όμως θέτει όρους και αναιρεί κατ' ουσίαν αυτά που είπε με τους εξής λόγους του, ''Αλλά θα πρέπει νά 'ρθει και να πει, πατέρες μου εγώ αυτό είμαι και να αφήσει τα καθήκοντα του και να αποσυρθεί στο σπίτι του, στο μοναστήρι του, στο κελλί του και από 'κεί να έχει τις θέσεις τις δικές του.'' Δηλαδή σύμφωνα με την νέα εκκλησιολογία του αρχιεπισκόπου που μάλλον δεν είναι μόνο προσωπική του θέση αλλά και άλλων, σέβεται την ελευθερία κάποιου που διαφωνεί αλλά πρέπει ν' αφήσει τα καθήκοντα του, δηλ. να μην έχει βήμα να κηρύττει τις διαφωνίες του, τα ερωτηματικά του, τις αντιρρήσεις του, και να αποσυρθεί στο σπίτι του, στο μοναστήρι του ή στο κελλί του και από 'κεί να έχει τις θέσεις του. Είναι βολικό αυτό που κηρύττει ο αρχιεπίσκοπος, διότι όποιος είναι σε μοναστήρι ή κελλί ή σπίτι του, δεν έχει βήμα να κηρύττει τις αντιρρήσεις του.
Αυτό δεν είναι ουσιαστικός σεβασμός στην άσκηση της ελευθερίας του αδελφού πιστού όποια διακονία κι αν έχει, είτε του επισκόπου, είτε του πρεσβυτέρου είτε του διακόνου, είτε είναι αφοσιωμένος στην μετάνοια του ως μοναχός ή συνειδητός ορθόδοξος εν τώ κόσμω. Σέβεται κάποιος την ελευθερία του αδελφού του χριστιανού, όταν του λέει, ''να έχεις τις θέσεις σου αρκεί να κάτσεις στο σπίτι σου ή στο κελλί σου''; Όταν περιορίζεις έναν άνθρωπο σε έναν χώρο ήδη του έχεις στερήσει την ελευθερία του πνευματικώς και όχι μόνο, αν σκεφτούμε πως όταν κάποιος εκφράζεται ανοικτά εναντίον π.χ. του παναιρετικού οικουμενισμού μπορεί να τον διώξουν από το μοναστήρι ή το κελλί του. Σε τί είδους ελευθερία αναφέρεται ο Αθηνών Ιερώνυμος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου