Κυριακή 29 Μαΐου 2022
Αιρετικές και βλάσφημες θέσεις μητροπολίτου Ν. Ιωνίας Γαβριήλ.
Ο μητροπολίτης Ν. Ιωνίας Γαβριήλ έχει καθιερώσει διαδικτυακές εκπομπές με τον τίτλο «Τί είναι η Εκκλησία;» Σε αυτές συζητεί με νέους και απαντά σε ερωτήματα τους. Στην 115η εκπομπή της 16ης Δεκεμβρίου 2021 με τον τίτλο «Πίστη και ομοφυλοφιλία», λέει τα εξής: ''Εκ των πραγμάτων ο Θεός έχει δώσει σε μερικούς ανθρώπους να αισθάνονται την έλξη προς το ίδιο φύλο, δεν μπορώ να το ξέρω γιατί, δεν θα κατηγορήσω εγώ τον Θεό. Δεν είμαι άξιος καν να το σκεφτώ αυτό το πράγμα. Ο Θεός για να ξέρει, κάτι ξέρει περισσότερο από όλους εμάς τους ανθρώπους».''
Το να κηρύσσει μέλος της ορθοδόξου εκκλησίας και μάλιστα επίσκοπος τέτοιες απόψεις είναι βλασφημία και αίρεση. Δεν γράφει στην Αγία Γραφή κάτι τέτοιο ο λόγος του Θεού. Ο εν λόγω επίσκοπος δεν κηρύσσει μόνο βλασφημία και αίρεση αλλά με όσα υποστηρίζει γίνεται εχθρός του Χριστού και του ευαγγελίου του.
Ο Χριστός δέχεται όλους μας. Με έναν όρο όπως ο ίδιος τον φανερώνει στην Γραφή, να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας. Όποια σαρκική ένωση γίνεται εκτός γάμου μεταξύ ανδρός και γυναικός, είτε είναι κατά φύσιν είτε παρά φύσιν, συμφώνος με την διδασκαλία της Αγίας Γραφή είναι αμαρτία. Δηλαδή σκοτώνει την ψυχή αιωνίως, εφόσον δεν υπάρξει μετάνοια πρό του σωματικού θανάτου.
Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί, όσοι θέλουμε να είμαστε συνειδητοί, αγαπούμε τον συνάνθρωπο όποιος κι αν είναι αυτός, αλλά δεν συμφωνούμε με ό,τι κάνει, όταν αυτό είναι εναντίον του θελήματος του τριαδικού Θεού. Αυτό μας διδάσκει καθαρώς και απολύτως ο Κύριος μας Ιησούς. Στο ευαγγέλιο του Ιωάννου κεφ. 8 στ. 3-11, δέκτηκε την μοιχαλίδα, την προστάτευσε από τον λιθοβολισμό, αλλά της είπε ''πήγαινε, κι από εδώ και πέρα μην αμαρτάνεις πια''. Η αγάπη του Χριστού δεν είναι αποδοχή της αμαρτίας, αλλά αγάπη προς το πλάσμα του και νουθεσία για μετάνοια, για διακοπή της όποιας αμαρτίας. Έτσι σκεπτόμαστε κι εμείς οι αμαρτωλοί που γράφουμε τούτες τις γραμμές.
Αγαπούμε τον άνθρωπο, δεν συναινούμε στην αμαρτία και γι' αυτό θεωρούμε τους εαυτούς μας πιο αμαρτωλούς όλων και συν Θεώ παλεύουμε να νικήσουμε τα πάθη μας και μετανοούμε κάθε μέρα για όσα σκεπτόμαστε, λέμε ή κάνουμε όταν αυτά δεν είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού μας. Eίμαστε φορείς του ευαγγελίου του Χριστού μας και αυτό πρέπει να το κηρύσσουμε ανόθευτο από καινοφανείς διδασκαλίες ως οι ενωτέρω απόψεις του επισκόπου, στον οποίον ευχόμαστε καλή μετάνοια.
Μέχρι τότε μακρυά από τέτοιους επισκόπους διότι μπορεί κάποιος να πλανηθεί απ' τις αντιβιβλικές απόψεις τους. Όχι μακρυά λόγω μίσους αλλά από αγάπη μήπως κι έτσι διορθωθεί ο επίσκοπος ή όποιος άλλος κηρύσσει άλλο ευαγγέλιο απ' το ευαγγέλιο του Χριστού μας. Μην λησμονούμε πως το μίσος είναι θανάσιμη αμαρτία και οι ορθόδοξοι πιστοί πρέπει να είμαστε γεμάτοι με την εν Χριστώ αγάπη προς όλους αναιξεραίτως.
Ας δούμε τι διδάσκει ο Θεός μας, μέσα απ' τις Γραφές για το συγκεκριμένο πάθος και πόσο αντίθετα είναι όσα κηρύσσει ο επίσκοπος Γαβριήλ ώστε να ελέγχουμε όσους αναμασούν τις αιρετικές θέσεις του και όσους ανέχονται τέτοιες διδασκαλίες. Ο έλεγχος πρέπει να γίνεται με πραότητα και ειρήνη για να σπείρεται ο λόγος του Θεού και να καρποφορεί.
Στη Γένεση, κεφ. 2 στ. 18, λέει ο Θεός πως, ''Δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος. Θα του φτιάξω έναν σύντροφο όμοιον με αυτόν''. Δεν λέει ο Θεός ίδιον με αυτόν, αλλά όμοιον με αυτόν, γι' αυτό του έφτιαξε για σύντροφο γυναίκα κι όχι άνδρα. Στο στίχο 20 λέει ο Θεός ότι όταν ο Αδάμ έδωσε ονόματα σ' όλα τα ζωντανά πλάσματα, για τον άνθρωπο δεν βρέθηκε σύντροφος όμοιος του. Εδώ βλέπουμε ότι ο λόγος του Θεού ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα άλλα ζωντανά πλάσματα και ότι θεωρεί ο Θεός ως σύντροφο για τον Αδάμ κάτι όμοιο του, κάτι που του μοιάζει όχι κάτι ίδιο μ' αυτόν, δηλ. έναν δεύτερο Αδάμ, έναν άλλον άνδρα. Στους στίχους 21-24 λέει ο Θεός πως δημιούργησε την γυναίκα από την πλευρά του Αδάμ και την οδήγησε σ' αυτόν, και στο στίχο 24 λέει ο Θεός, ''Γι' αυτόν τον λόγο θα εγκαταλείπει ο άντρας τον πατέρα του και την μητέρα του και θα ενώνεται με την γυναίκα του, θα γίνονται ένα σώμα''. Ο Θεός μιλά καθαρά για ένωση σε ένα σώμα μόνο μεταξύ ανδρός και γυναικός, δεν γράφει ως ένωση ο Θεός κάτι άλλο εκτός αυτού στην Αγία Γραφή.
Παρακάτω στη Γένεση, κεφ. 13 στ. 13 λέει ο Θεός, ''Οι άνθρωποι όμως των Σοδόμων ήταν κακοί και πάρα πολύ αμαρτωλοί ενώπιον του Κυρίου''. Και στο κεφ. 18 στ. 20 λέει, ''Είπε ο Κύριος: Η κακή φήμη των Σοδόμων και των Γομόρρων διαδόθηκε πολύ και η αμαρτία τους είναι πολύ βαριά''. Ποιά είναι αυτή η αμαρτία στην οποία αναφέρεται ο Θεός; Μας γίνεται φανερό παρακάτω. Στο κεφ. 18 παρουσιάστηκε ο Θεός στον Αβραάμ, με μορφή τριών ανδρών στάθηκε απέναντι του και ο Αβραάμ τους φιλοξένησε, οι δύο εξ αυτών στο κεφ. 19 πηγαίνουν στα Σόδομα να συναντήσουν τον Λώτ και φιλοξενούνται απ' αυτόν, τους καλοσωρίζει σπίτι του αλλά πριν κοιμηθούν λένε οι στίχοι 4 και 5, ''Πριν όμως κοιμηθούν, οι άνδρες των Σοδόμων περικύκλωσαν από παντού το σπίτι. Ήταν εκεί όλος ο ανδρικός πληθυσμός της πόλης, νέοι και γέροι. Φώναζαν στον Λώτ και του έλεγαν, <<Πού είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ήρθαν σπίτι σου απόψε; Φερ' τους μας έξω, να συνευρεθούμε μαζί τους>>. Η επιθυμία των ανδρών των Σοδόμων να συνευρεθούν με τους άνδρες που πήγαν στο σπίτι του Λώτ ήταν η πολύ βαριά αμαρτία που λέει στο στίχο 20.
Στο Λευϊτικόν, κεφ. 18 στ. 22, γράφει, ''Δεν πρέπει να πλαγιάσεις με άνδρα όπως πλαγιάζεις με γυναίκα είναι βδελυρό''. Στο κεφ. 20 στ. 13, γράφει , ''Αν κάποιος συνευρεθεί με άνδρα όπως συνευρίσκεται με γυναίκα, διαπράττουν και οι δύο πράξη βδελυρή''. Για τον Θεό λοιπόν, η συνεύρεση μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου είναι βδελυρή και βαριά αμαρτία. Πώς κηρύσσει ο επίσκοπος Ν. Ιωνίας πως ο Θεός δίνει σε κάποιους ανθρώπους την έλξη προς το ίδιο φύλο, αφού ο Θεός λέει καθαρά στην Γραφή την συνεύρεση αυτή, βαριά αμαρτία και βδελυρή;
Στο Δευτερονόμιον κεφ. 23 στ. 18-19, γράφει, ''Κανείς Ισραηλίτης, άνδρας ή γυναίκα δεν πρέπει να επιδοθεί στην ιερή πορνεία. Δεν θα φέρετε στο ναό του Κυρίου, του Θεού σας την αμοιβή πόρνης ή το χρήμα κίναιδου, για να εκπληρώσετε οποιοδήποτε τάμα, είναι και τα δύο βδελυρές πράξεις για τον Κύριο, τον Θεό σας''. Εδώ βδελυρή πράξη ονομάζει ο Θεός τόσο την ιερή πορνεία που ασκούσαν οι ειδωλολάτρες μεταξύ γυναικών πορνών και ανδρών προσκυνητών όσο και την ιερή πορνεία των ανδρών πόρνων με άνδρες προσκυνητές. Δεν υπάρχει λοιπόν κάποια διάκριση σαρκικής αμαρτίας μεταξύ ανδρός και γυναικός ή μεταξύ δύο ανδρών για την Γραφή. Οποιαδήποτε σαρκική ένωση εκτός γάμου μεταξύ ανδρός και γυναικός είναι αμαρτία. Όπως και οποιαδήποτε σαρκική πράξη εντός γάμου, εκτός της κατά φύσιν ενώσεως με σκοπό την τεκνογονία.
Και τα γράφει αυτά στο Δευτερονόμιον ώστε να μην κάνουν τα ίδια και οι Ισραηλίτες. Διότι πολλοί Ισραηλίτες επηρεασμένοι απ' τα θρησκευτικά έθιμα των γειτονικών λαών που ασκούσαν την ιερή πορνεία, δηλ. να συνευρίσκονται γυναίκες και άνδρες του ναού με προσκυνητές οι οποίοι τους έδιναν και αμοιβή για την συνεύρεση, έκαναν και εκείνοι το ίδιο.
Στο ευαγγέλιο του Ματθαίου κεφ. 19 στ. 1-12, ο Χριστός απαντώντας στους φαρισαίους για το αν επιτρέπεται να δίνει διαζύγιο ο άνδρας στη σύζυγο του, τους λέει πως ο Δημιουργός εξ αρχής έφτιαξε άνδρα και γυναίκα για να ενωθούν και να γίνουν ένας άνθρωπος. Συνεπώς λέει ο Κύριος, δεν είναι δύο άνθρωποι πια, αλλά ένας και ό,τι συνένωσε ο Θεός δεν πρέπει να το χωρίζει άνθρωπος. Δεν νοείται λοιπόν ένωση δύο ανθρώπων παρά μόνο μεταξύ ανδρός και γυναικός, και μόνο κατά φύσιν νοείται ένωση για τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Στην Α' προς Τιμόθεον επιστολή κεφ. 1 στ. 9-10, γράφει ο λόγος του Θεού, ότι ο νόμος δόθηκε για τους αμαρτωλούς, και αναφέρει κάποιες κατηγορίες αμαρτωλών, τους πατροκτόνους και μητροκτόνους, τους φονείς, τους πόρνους, τους αρσενοκοίτες, τους δουλέμπορους, τους ψεύτες, τους επίορκους και γενικώς αυτούς που κάνουν ο,τιδήποτε αντίθετο στη διδασκαλία την σωστή. Δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ γυναικών και ανδρών που έχουν προ γάμου σαρκικές σχέσεις μεταξύ τους και των αρσενοκοιτών, ώστε να πει κάποιος πως η Αγία Γραφή δήθεν είναι ομοφοβική. Αμαρτία είναι και η κλοπή, και η σαρκικές σχέσεις προ γάμου και η αρσενοκοιτία. Ο επίσκοπος όμως ενώ αποδείξαμε μέσα από την Γραφή, πως δεν δέχεται ο Θεός αυτές τις επιλογές των ανθρώπων, διδάσκει αντίθετα από την διδασκαλία την σωστή, αυτήν που μας παρέδωσε ο ίδιος ο τριαδικός Θεός μέσα στην Αγία Γραφή του.
Ο απόστολος των εθνών Παύλος γράφει στους Γαλάτες κεφ. 1 στ. 6-10, ''Απορώ πως τόσο γρήγορα απομακρύνεστε από το Θεό, που σας κάλεσε με τη χάρη του Χριστού, κι ακολουθείτε ένα άλλο ευαγγέλιο. Δεν υπάρχει όμως άλλο ευαγγέλιο. Υπάρχουν μόνο μερικοί που σας αναστατώνουν και θέλουν να διαστρεβλώσουν το ευαγγέλιο του Χριστού. Αλλά κι αν εμείς ή ακόμη κι ένας άγγελος από τον ουρανό σάς κηρύξει ένα ευαγγέλιο διαφορετικό από το ευαγγέλιο που σας κηρύξαμε, να είναι ανάθεμα. Σας το είπα κιόλας και το ξαναλέω, όποιος σας κηρύττει ως ευαγγέλιο άλλη διδασκαλία, διαφορετική απ' αυτήν που παραλάβατε, να είναι ανάθεμα. Τί νομίζετε; Των ανθρώπων την εύνοια επιδιώκω τώρα ή του Θεού; Ή μήπως ζητώ να αρέσω στους ανθρώπους; Όχι, γιατί αν πράγματι ζητούσα να αρέσω στους ανθρώπους, δεν θα ήμουν υπηρέτης του Χριστού''.
Είναι υπό ανάθεμα όποιος κηρύσσει ως διδασκαλία διαφορετικό ευαγγέλιο απ' την διδασκαλία του Χριστού. Όσα γράψαμε είναι καρδιακή αγάπη για όλους τους ανθρώπους που διδάσκουν αντίθετα απ' όσα διδάσκει η Γραφή, και όσους ζουν όχι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αν επιδιώκαμε κι εμείς να αρέσουμε στους ανθρώπους θα συμβιβαζόμασταν με το πνεύμα της εποχής, αλλά όπως ο απόστολος Παύλος θεωρεί εαυτόν υπηρέτη του Χριστού, και δεν επιδιώκει να αρέσει στους ανθρώπους, κι εμείς μιμούμενοι τον Παύλο κηρύσσουμε όσα γράφει ο λόγος του Θεού, ώστε να είμαστε υπηρέτες του Χριστού κι όχι αρεστοί σε ανθρώπους.
Ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει πως θα ασκήσει το αυτεξούσιο του, την ελευθερία του. Δεν τα γράψαμε γιατί ίσως κάποιοι σκεφτούν πως μισούμε συνανθρώπους μας, αντιθέτως αγαπούμε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως τί κάνουν. Αλλά η χριστιανική οντολογία διαχωρίζει το πρόσωπο απ' τις πράξεις του, μας διδάσκει ο Χριστός να αγαπούμε αλλήλους, αλλά όχι να συναινούμε σε ο,τι κάνουν. Ο Θεός θα μας κρίνει όλους στην τελική κρίση στην δευτέρα παρουσία του Χριστού μας. Όμως γεμάτοι από ευαγγελική αγάπη θέλουμε να προστατεύσουμε τους ορθοδόξους πιστούς από αιρετικά κηρύγματα και διδασκαλίες επισκόπων και γενικώς ρασοφόρων, καθώς στους αιώνες, εξ αυτών προέκυψαν οι πιο πολλές αιρέσεις. Επειδή οι πιστοί δυστυχώς δεν μελετούν την Γραφή ακούν ο,τι λέει ο όποιος επίσκοπος ή πρεσβύτερος και πολλοί ίσως υιοθετήσουν αυτές τις αιρετικές και βλάσφημες θέσεις του εν λόγω επισκόπου. Θέλουμε να είμαστε στην βασιλεία του Θεού όλοι, και γι' αυτό ενώ είμαστε οι πιο αμαρτωλοί όλων, γράψαμε για να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας να πολεμήσουν την αμαρτία όπως κάνουμε κι εμείς καθημερινώς για να μην λυπούμε τον Κύριο. Διότι ο Παύλος στην Α' Κορινθίους επιστολή του κεφ. 6 στ. 9-11 μας προειδοποιεί ποιοί δεν θα έχουμε θέση στη βασιλεία του Θεού εφόσον δεν μετανοήσουμε πρό του σωματικού θανάτου μας. Ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτρες, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίτες, ούτε πλεονέκτες, ούτε κλέπτες, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άρπαγες, βασιλεία Θεού δεν θα κληρονομήσουν.
Ευαγγελική αγάπη είναι να κηρύττεις το θέλημα του Θεού όπως μας το αποκαλύπτει ο Θεός μέσα στην Γραφή του, στο ευαγγέλιο του, δεν είναι αγάπη να συμβιβάζεσαι με το ρεύμα της κάθε εποχής, γιατί ο Χριστός δεν αλλάζει αναλόγως των εποχών, δεν αλλάζει ο Χριστός το ευαγγέλιο του. Λέει ο Θεός στην προς Εβραίους επιστολή του Παύλου, κεφ. 13 στ. 8-9, ''Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χθες, σήμερα και για πάντα. Μην παρασύρεστε από διάφορες ξένες διδασκαλίες'' (...)
Ως αληθεύοντες εν αγάπη μεταφέραμε την γνήσια διδασκαλία της Βίβλου γράφωντας εδάφια μέσα από αυτήν κι όχι δικά μας λόγια και ερμηνείες. Ευχόμεθα ο επίσκοπος να μετανοήσει και να ανακαλέσει όσα αιρετικά κήρυξε. Η σύνοδος των επισκόπων της αυτοκέφαλης εκκλησίας της Ελλάδος να βοηθήσει τον επίσκοπο να ξεφύγει απ' την πλάνη του και όχι να σιωπά απέναντι σε αιρετικά κηρύγματα. Οι πιστοί να απομακρυνθούν και να μην έχουν εκκλησιαστική σχέση μαζί του για να του δώσουν να καταλάβει την πλάνη του κι όσοι ακολουθούν ζωή αντίθετη στο θέλημα του Χριστού μας, να αλλάξουν με την μετάνοια τρόπο ζωής. Όποιος το ζητήσει με πίστη κι εμπιστοσύνη απ' τον Χριστό, ο Κύριος θα τον ακούσει και θα του αλλάξει την ζωή. Έχουμε πολλά παραδείγματα από συνεντεύξεις που έδωσαν πρώην ομοφυλόφιλοι και ιερόδουλες στο youtube, οι οποίοι μελετώντας την Αγία Γραφή και προσευχόμενοι στον Κύριο άλλαξαν ζωή. Πολλά παραδείγματα υπάρχουν αν κάνετε μία απλή αναζήτηση, μερικά, μικρότατο δείγμα από πάρα πολλές περιπτώσεις, δείτε εδώ εδώ εδώ εδώ
Ο ίδιος ο Χριστός το λέει στο ευαγγέλιο του Ματθαίου, κεφ. 7 στ. 7-8 και 11, ''Ζητάτε και θα σας δοθεί, ψάχνετε και θα βρείτε, χτυπάτε την πόρτα και θα σας ανοιχτεί. Γιατί όποιος ζητάει λαμβάνει κι όποιος ψάχνει βρίσκει κι όποιος χτυπά του ανοίγεται. (...) Αφού, λοιπόν, εσείς, παρ' όλο που είστε αμαρτωλοί, ξέρετε να δίνετε στα παιδιά σας καλά πράγματα, πολύ περισσότερο ο ουράνιος Πατέρας σας θα δώσει αγαθά σ' όσους του τα ζητούν''. Αμήν γένοιτο!
Πέμπτη 26 Μαΐου 2022
Διαμαρτυρία αντί υποδοχής του Πατριάρχου στο Άγιον Όρος.
Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 11.5/24.5.2022
τῶν Ἁγίων Κυρίλλου καί Μεθοδίου
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΝΤΙ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Ἐν ὄψει τῆς ἐπισκέψεως τοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου στὸ Ἅγιον Ὄρος πολλοὶ Κελλιῶτες Πατέρες ἐπιθυμοῦμε νὰ ἐκφράσουμε τὴν διαμαρτυρία καὶ τὴν λύπη μας γιὰ ὅσα διαρκῶς καὶ ἀκαταπαύστως μέχρι σήμερα λέγει καὶ πράττει εἰς βάρος τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς μόνης Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
Δὲν θὰ ἀναφερθοῦμε σὲ ὅσα αἱρετίζοντα ἔχει διατυπώσει πρὶν ἀπὸ τὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης (2016), ποὺ εἶναι πάμπολλα καὶ ἔχουν καταγγελθῆ ἀπὸ ἐπιφανεῖς κληρικοὺς καὶ θεολόγους. Θὰ ὑπενθυμίσουμε σύντομα τὰ τῆς ψευδοσυνόδου καὶ τὰ μετὰ ἀπὸ αὐτήν. Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ἀντορθόδοξη αὐτὴ σύναξη, ποὺ δὲν ἐκπροσωποῦσε οὔτε τοὺς μισοὺς Ὀρθοδόξους, καὶ ἀπὸ πλευρᾶς ἀριθμοῦ ἐπισκόπων καὶ ἀπὸ πλευρᾶς πληθυσμοῦ τῶν πιστῶν, διαμαρτυρηθήκαμε μὲ κείμενο ποὺ εἶχε τριακόσιες (300) ὑπογραφὲς Ἁγιορειτῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἕξι (6) Ἡγουμένων. Σύμφωνη ἦταν καὶ ἡ Ἱερὰ Κοινότης μὲ δικό της κείμενο κατὰ τῶν ἀποφάσεων τῆς «Συνόδου». Μετὰ τήν «Σύνοδο» πολλοὶ Πατέρες ὑποχώρησαν λόγῳ τῶν ἀπειλῶν καὶ πιέσεων τοῦ Φαναρίου, ἐνῶ ἄλλοι, καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὴν Ἑλλάδα καὶ σὲ ἄλλες Ὀρθόδοξες χῶρες, ὅπως καὶ πολλοὶ λαϊκοί, προχώρησαν στὸ ἱεροκανονκό τους δικαίωμα (31ος κανὼν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ 15ος κανών Πρωτοδευτέρας ἐπὶ Μ. Φωτίου) νὰ διακόψουν στὶς ἀκολουθίες τὴν μνημόνευση τῶν ἐπισκόπων ποὺ δέχθηκαν τὶς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου, ἡ ὁποία ἐκκλησιοποίησε τὶς αἱρέσεις, δέχθηκε δηλαδὴ νὰ ὀνομάζονται οἱ αἱρέσεις ἐκκλησίες. Καὶ μόνον γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἡ σύναξη τοῦ Κολυμπαρίου ἔπαυσε νὰ εἶναι ἀληθινὴ Σύνοδος καὶ θεωρεῖται ψευδοσύνοδος, οἰκουμενιστικὴ καὶ κακόδοξη.
Μετὰ ἀπὸ τὸ φοβερὸ αὐτὸ πλῆγμα στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, ποὺ κατεδάφισε τὴν Ὀρθόδοξη Δογματικὴ Παράδοση, καὶ ἀκύρωσε τοὺς ἐναντίον τῶν αἱρέσεων ἀγῶνες, τὶς διδασκαλίες καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἡ παπικῆς προελεύσεως πρωτειομανία καὶ ἀλαζονεία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου προκάλεσε τὸ δεύτερο μετὰ τὴν αἵρεση, ἀλλὰ χειρότερο καὶ μεγαλύτερο, πλῆγμα, ἐπεμβαίνοντας στὴν Οὐκρανία σὲ ξένη δικαιοδοσία, μὲ συνέπεια, ἀντὶ νὰ βοηθήσει στὴν διόρθωση τοῦ τοπικοῦ σχίσματος, τὸ διηύρυνε καὶ τὸ ἐπεξέτεινε στὸ σύνολο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Στὴν δικαιολογημένη ἀντίδραση τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, στὴν δικαιοδοσία τῆς ὁποίας εἰσέβαλε, ἐμπίπτοντας στὸ κανονικὸ παράπτωμα τῆς εἰσπήδησης στὸν χῶρο ἄλλης τοπικῆς αὐτοκέφαλης ἐκκλησίας, ἀπήντησε, καταργώντας τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ εὐταξία, ὅτι ὡς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἔχει δικαίωμα καὶ καθῆκον νὰ ἐπεμβαίνει παντοῦ, διαστρέφοντας τό «πρωτεῖο τιμῆς» σέ «πρωτεῖο ἐξουσίας», κατὰ τὸ αἱρετικὸ παπικὸ πρότυπο. Ἡ ἱερατικὴ καὶ ποιμαντικὴ ἀξιοπιστία τοῦ πατριάρχου ἐξανεμίσθηκε, πολὺ περισσότερο ὁ συντονιστικός του ρόλος στὶς σχέσεις τῶν τοπικῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, ὅταν ἐρωτηθεὶς γιὰ τὸ πῶς ἀντιμετωπίζει τὴν ἐκ μέρους τῆς Μόσχας διακοπὴ μνημόνευσης τοῦ ὀνόματός του στὶς ἀκολουθίες ἀπήντησε μὲ τὸ ἀπρόσμενο, ἀγοραῖο καὶ καθόλου ἀγαπητικὸ καὶ εἰρηνικό, ποὺ ἐξέπληξε τοὺς πάντες, «Σκασίλα μου, ἂν δὲν μὲ μνημονεύουν οἱ Ρῶσοι».
Τὸ ἀξιοσημείωτο καὶ προσβλητικὸ γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία καὶ θεϊκὴ αὐτοτέλεια τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ ὅτι καὶ στὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου καὶ στὸ ψευδοαυτοκέφαλο τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας ἀναμείχθηκε ἡ Ἀμερική, συνεργαζόμενη μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη. Τελικὰ διερωτᾶται κανεὶς ἂν ἔπαυσε ὁ Πατριάρχης νὰ ἐνεργεῖ ὡς ἐκκλησιαστικὸς ποιμένας ἢ ἔχει μεταβληθῆ σὲ συνεργάτη διπλωματικῶν καὶ πολιτικῶν διεργασιῶν τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου.
Προστέθηκε τώρα στὶς διαιρετικές, ἀντισυνοδικὲς ἐνέργειες τοῦ Φαναρίου, χωρὶς πανορθόδοξη συνεννόηση καὶ προετοιμασία, ἡ εὐχαριστιακὴ κοινωνία μὲ τοὺς σχισμαστικοὺς ψευδομακεδόνες τῶν Σκοπίων, μὲ εἰσβολὴ καὶ εἰσπήδηση πάλιν στὸ ἔδαφος τῆς αὐτοκέφαλης ἐκκλησίας τῆς Σερβίας.
Στενοχωρούμαστε πραγματικὰ γιὰ τά «ἐπιτεύγματα» καὶ «κατορθώματα», τοῦ ἐπισκόπου μας, τὸν ὁποῖον οἱ κοσμικοὶ ἄρχοντες κολακεύουν καὶ ἐγκωμιάζουν, διότι ἐξυπηρετεῖ τὰ σχέδια τους. Πρόσφατο «ἐπίτευγμα» ἡ ἐνυπόγραφη δήλωσή του μὲ ἐκπροσώπους αἱρετικῶν ψευδοεκκλησιῶν, περὶ τοῦ ὅτι θὰ ἐπιδιωχθῆ τὸ 2025, μὲ ἀφορμὴ τὴν συμπλήρωση 1700 ἐτῶν ἀπὸ τὴν Α' ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (325), νὰ ὁρισθεῖ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα, οὐσιαστικῶς μὲ καταστρατήγηση καὶ παράβαση τῶν ἀποφάσεων τῆς Νικαίας. Ἀφοῦ δὲν σέβεται τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, θὰ σεβαστεῖ τὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ τὶς εὐαισθησίες τῶν ἀσκουμένων καὶ διαμαρτυρομένων; Ἤδη ἔχει ἀποφασισθῆ ἡ ἐνίσχυση τῆς ἀστυνόμευσης καὶ παρακολούθησης τῶν Ἁγιορειτῶν, κατὰ τὴν συνάντηση τοῦ Πρωθυπουργοῦ μὲ τὸν Πατριάρχη, μετὰ τὴν ὁποία ξεκίνησε ἡ λειτουργία τῆς «Διεύθυνσης Ἀστυνόμευσης τοῦ Ἁγίου Ὄρους», ἕνας ἀπὸ τοὺς στόχους τῆς ὁποίας ἐκτιμοῦμε ὅτι θὰ εἶναι ἡ ἐκδίωξη τῶν διαμαρτυρομένων καὶ ἀνθισταμένων Μοναχῶν.
Ἐπειδή, λοιπόν, παρακολουθοῦμε μὲ μεγάλο προβληματισμὸ καὶ ὀδυνηρὴ ἀνησυχία τὰ εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας λεγόμενα καὶ πραττόμενα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἐμεῖς, ὡς Κελλιῶτες Μοναχοὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, θεωροῦμε ἀπαράδεκτη τὴν ἐπίσκεψή του στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας, στὴν Κιβωτὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως καὶ κάθε ἱεροπραξία μαζί του, καὶ παρακαλοῦμε τὴν Ἱερὰ Κοινότητα νὰ τοῦ διαβιβάσει τὴν ἀντίθεση αὐτὴ καὶ διαμαρτυρία μας καὶ νὰ πράξει καὶ ἐκείνη τὰ δέοντα. Προσευχόμαστε στὸν Κύριό μας, Ἰησοῦ Χριστό, καὶ στὴν Ἔφορο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, Ὑπεραγία Θεοτόκο, νὰ ἐπέμβουν σωτηρίως, ὥστε νὰ σταματήσει ἡ καταστροφικὴ ὑποστήριξη ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν σχισμάτων, γιὰ νὰ λάμψει καὶ πάλιν ἡ Ὀρθοδοξία, Ἀμήν.
Ἁγιορεῖτες Πατέρες
Πηγή: aktines.blogspot.com
Συνάθροιση: Ο αγών των συνειδητών πιστών, ορθοδόξων Χριστιανών, είναι πνευματικός. Δεν χρησιμοποιούμε όπλα κοσμικά, ούτε μισούμε ανθρώπους. Η Αγία Γραφή όμως μας καθοδηγεί σε μία ζωή αγιασμού και απομακρύνσεως από ό,τι μολύνει την χριστιανική συνείδηση μας. Απέχουμε απ' τα έργα της σαρκός, στα οποία ο απόστολος Παύλος συγκαταλέγει και τα σχίσματα. Ο επίσκοπος Κων/πόλεως Βαρθολομαίος είναι συμφώνως με τον αείμνηστο μακαριστό Νικόλαο Σωτηρόπουλο, παναιρετικός.
Οι ορθόδοξοι πιστοί, αν θέλουν να είναι απόντες από τα αιρετικά έργα και τις αιρετικές θεωρίες των επισκόπων, όταν και όποιοι εξ αυτών γίνονται φορείς αυτών, πρέπει να κρατούν τον λόγο του Θεού ζωντανό μέσα τους. Αυτό βασίζεται στην καθημερινή μελέτη των Γραφών με ταπείνωση και προσευχή πρίν απ' την μελέτη. Δυστυχώς οι Έλληνες δεν διαβάζουμε την Γραφή, πόσο μάλλον να την μελετάμε... Αυτό οδηγεί σ' έναν στείρο αντιαιρετικό αγώνα, αφού δεν υπάρχουν οι βιβλικές βάσεις για πνευματικό πόλεμο εναντίον των αιρέσεων, και μάλιστα του οικουμενισμού, με αποτέλεσμα να φανατίζονται κάποιοι ενιστάμενοι ορθόδοξοι, να μένουν σε παπικής προελεύσεως νοοτροπίες ακόμη κι αν έχουν καλή πρόθεση για ορθόδοξο αγώνα.
Παράδειγμα, οι πιστοί νομίζουν πως πρέπει να ακολουθούν τους επισκόπους και πρεσβυτέρους, όσο κι αν βλέπουν όλοι πως τα τελευταία 60 έτη ο οικουμενισμός καλπάζει, αλλά το ~95% των ρασοφόρων σιωπά. Πρέπει να κηρύττουμε την βιβλική αλήθεια για να μην εξαπλώνεται η αίρεση στο σώμα του Χριστού, την εκκλησία. Αυτό διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Σώμα του Χριστού, εκκλησία, είμαστε όλοι, είτε φορούμε το ράσο είτε όχι. Η παπική δυναστική νοοτροπία, που έχει περάσει αιώνες ήδη στην ορθοδοξία, πως οι πιστοί πρέπει να ακολουθούν τους ρασοφόρους, μας έχει οδηγήσει σήμερα να μην υπάρχει ουσιαστική αντίδραση σε όσα αντιβιβλικά κηρύττουν κάποιοι επίσκοποι και πρεσβύτεροι.
Εκτός από χαρτιά διαμαρτυρίας πρέπει οι πιστοί να καταλάβουν πως αν δεν εργαστούν μόνοι τους, σπίτι τους, με την Γραφή στα χέρια κάθε μέρα και το κομβοσχοίνι να γυρνά ασταμάτητα με την προσευχή στην καρδιά, ''Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με.'', δεν θα τους σώσει η αδιάκριτη υπακοή σε ρασοφόρους που όταν τίθεται το μείζων θέμα του οικουμενισμού, απαντούν, ''εσύ μην ασχολείσαι με αυτά, εμείς θα κάνουμε υπακοή στη σύνοδο των επισκόπων και εκείνοι έχουν την ευθύνη''. Δεν υπάρχουν τέτοιες αιρετικές ιδέες στην διδασκαλία των αγίων πατέρων μας. Αντιθέτως ακόμη κι ο απόστολος Παύλος γράφει πως και ο ίδιος να τους διδάξει άλλο ευαγγέλιο από το ευαγγέλιο του Χριστού να είναι ανάθεμα. Ακόμη και άγγελος εξ ουρανού να τους διδάξει άλλο ευαγγέλιο να είναι ανάθεμα. Κι εμείς θα κάνουμε υπακοή ή θα έχουμε πνευματικές σχέσεις με επισκόπους ή πρεσβυτέρους που διδάσκουν άλλο ευαγγέλιο απ' το ευαγγέλιο του Χριστού μας;
Πρέπει να ωριμάσουμε πνευματικώς και πολύ σύντομα, διότι έρχονται καιροί όπου η αίρεση θα έχει γίνει συνήθεια κι αυτό θα είναι το χείριστο. Μόνο η μελέτη της Γραφής και η προσευχή της καρδιάς, με ταπείνωση συνοδευόμενα, θα μας βοηθήσουν να διακρίνουμε τί πρέπει να κάνουμε ο κάθε ένας εξ ημών. Ωστόσο έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση, απ' τον Κύριο και από τους κανόνες οι οποίοι στηρίζονται στην Γραφή, να μην έχουμε καμία πνευματική σχέση με αιρετικούς ρασοφόρους, αλλά και με εκείνους που σκανδαλίζουν τους πιστούς με την οδό που ακολουθούν.
Ταπεινώς ας ανοίξουμε επιτέλους την Αγία Γραφή και ας την κάνουμε καθημερινή μας πνευματική τροφή. Ας καθορίσουμε ποιες ώρες της ημέρας θα μελετούμε την Γραφή και θα προσευχόμεθα καρδιακώς. Η τυπολατρική, μηχανική, δήθεν πνευματική ζωή, με τον καθιερωμένο εκκλησιασμό, την επιδερμική εκδήλωση λατρείας, δεν αρκούν για να σωθούμε. Αντιθέτως όσοι αισθάνονται σίγουροι μέσα από μία τέτοια δήθεν πνευματική ζωή ίσως υποστούν εκείνο που δεν προσδοκούν.
Αν δεν έχουμε καρδιακή ζωντανή σχέση με την Αλήθεια, δηλ. τον Χριστό, αν δεν καθαρίσουμε τον έσω άνθρωπο, αν δεν συγχωρούμε τον οποιονδήποτε για ο,τι αμαρτία έκανε εναντίον μας, είμαστε πολύ μακρυά απ' το ευαγγέλιο. Ανυποχώρητοι είμεθα σε θέματα πίστεως. Με πράο και ήρεμο τρόπο, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος, μιλούμε σε όποιον δεν γνωρίζει και ρωτάει να μάθει, σε όποιον είναι αντίθετος και υποστηρίζει την επισκοπολατρεία η γεροντολατρεία, μήπως και κάποια στιγμή καταλάβει ότι μόνο ο Χριστός σώζει, όχι οι ρασοφόροι κι ειδικώς εκείνοι οι οποίοι είναι εχθροί του Χριστού. Αμήν!
Πατήρ Χ.
Τετάρτη 18 Μαΐου 2022
Ο αγώνας των κομμουνιστών ενάντια στην αλληλεγγύη των κρατουμένων στις ρουμανικές φυλακές.
Ο άγιος μάρτυς του Χριστού, Κωνσταντίν Οπρισάν
Από το «Το Πνεύμα των Αγίων Πατέρων στις φυλακές της Ρουμανίας 1941-1989» του π. Γρηγόριου (Vlad) Benea (Θεσσαλονίκη 2013)
«Η Ασφάλεια σ' αυτό υπολόγιζε: στον εκφοβισμό, στο να μην ανθίσει καμία φιλία μεταξύ μας. Κι αν τυχόν αυτό συνέβαινε, φρόντιζε να τη διαλύσει γρήγορα». Πρεσβ. Νicolae Grebenea, «Αναμνήσεις στο Σκοτάδι» (Βουκουρέστι 2000).
Η αγάπη εκδηλώθηκε στις κομμουνιστικές φυλακές κατ’ αρχάς μέσω του φυσικού ανθρώπινου συναισθήματος της αλληλεγγύης. Ανεξάρτητα από το πολιτικό τους προσανατολισμό, από την θρησκεία τους, από την κοινωνική τους κατάσταση, από το διανοητικό επίπεδο, από την ηλικία, από το παρελθόν τους, οι κρατούμενοι ήταν στην πλειοψηφία τους συνδεδεμένοι με ένα κοινό ιδανικό: την αντίσταση στον κομμουνισμό ως μια κατακτητική, καταστροφική, ολοκληρωτική και αντιχριστιανική ιδεολογία. Αυτό το κοινό ιδανικό σε συνδυασμό με τον γεμάτο μίσος διωγμό από την πλευρά των βασανιστών και με τις άγριες ωμότητες που βίωναν συντέλεσε έτσι ώστε πολλές οι διαφορές μεταξύ των κρατουμένων να αμβλυνθούν σε μεγάλο βαθμό.
Ο άγιος μάρτυς του Χριστού Βαλέριος Γκαφένκου
Εξαιτίας της εξαιρετικής σημασίας της αγάπης και της κοινωνίας στην επιβίωση, oι κομμουνιστές προσπάθησαν με όλους τους δυνατούς τρόπους να απομονώσουν τους κρατουμένους - όχι μόνο σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά. Έτσι, μεταξύ των κρατουμένων και των δεσμοφυλάκων έλαβε χώρα ένας φοβερός πόλεμος για τη διατήρηση και την καταστροφή της αγάπης, αντίστοιχα. Κάθε μορφή αλληλεγγύης, κάθε μορφή ενθάρρυνσης, κάθε μορφή αμοιβαίας βοήθειας ή υποστήριξης θεωρούνταν από τους κομμουνιστές ως ανατρεπτική πράξη και τιμωρούνταν πολύ αυστηρά. Μπορεί κανείς να διαπιστώσει κι εδώ τον δαιμονικό χαρακτήρα του κομμουνιστικού ζυγού, που επεδίωκε να ξεριζώσει κάθε μορφή αγάπης και κοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων.
«Αυτός είναι όλος ο αγώνας των δαιμόνων», λέει ένας Γέροντας, «να μας χωρίσουν τον έναν από τον άλλον».
Ο διάσημος για τα βασανιστήρια που υπέβαλλε τους κρατουμένους στις ρουμανικές κομμουνιστικές φυλακές, Ευγένιος Τσουρκάνου. Ιδιαίτερο μίσος έδειξε, όπως όλοι σχεδόν οι κομμουνιστές, στους Χριστιανούς. Άγνωστος ο αριθμός εκείνων που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα αιματοβαμμένα χέρια του. Τελικώς οι ίδιοι οι κομμουνιστές ''σύντροφοι'' του, με εντολή ανωτέρων τους τον εκτέλεσαν με μία σφαίρα στο κεφάλι. Πολλοί κομμουνιστές βασανιστές εκτελέστηκαν απ' τους κομμουνιστές ανωτέρους τους για να δείξουν προς τις δυτικές χώρες οι κομμουνιστές ηγέτες πως δήθεν δεν γνώριζαν τί γινόταν στα κολαστήρια των κομμουνιστικών καθεστώτων τους. Τους κατηγόρησαν μάλιστα πως όσα έκαναν οι βασανιστές τα έκακαν για να αμαυρώσουν την εικόνα των κομμουνιστικών χωρών στην δύση.
Ο αγώνας των ασφαλιτών για να χωρίσουν και να σπείρουν τη διχόνοια μεταξύ των κρατουμένων ήταν πραγματικά εντυπωσιακός. Η σωματική απομόνωση και η αυστηρή απαγόρευση κάθε μορφής επικοινωνίας ήταν μόνο το πρώτο βήμα για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Πολύ πιο ύπουλες και καταστροφικές ήταν οι προσπάθειες ψυχικής απομόνωσης, με τη σπορά με κάθε τρόπο της δυσπιστίας, της καχυποψίας, του μίσους ή της εχθρότητας μεταξύ των κρατουμένων. Αυτά τα μέσα φαίνονται εμφανέστατα στη μελέτη των μυστικών αρχείων της Ασφάλειας, όπου ο κομμουνιστικός δαιμονισμός φαίνεται σε όλη τη φρίκη του.
Ο άγιος μάρτυς του Χριστού, ιερομόναχος Δανιήλ Alexandru Τεοντορέσκου
Μια μέθοδος διχασμού ήταν και η τοποθέτηση στο ίδιο κελί ανθρώπων με διαφορετικές θρησκευτικές, πολιτικές ή εθνικές συγγένειες, ούτως ώστε να διευκολύνουν την εμφάνιση διαμαχών ή συγκρούσεων, ιδιαιτέρως όταν οι άνθρωποι έμεναν μαζί για μεγάλο διάστημα. Από την άλλη, δεν άφηναν για πολύ καιρό τους κρατουμένους στην ίδια ομάδα στο κελί, για να μην μπορούν να κάνουν μακροχρόνιους και στενούς δεσμούς Ή, αντίθετα, τους άφηναν μαζί για πάρα πολύ καιρό, κλεισμένους, χωρίς διέξοδο, μέσα σε τέσσερις τοίχους, για να καταλήξουν να μην υποφέρει c ένας τον άλλον εξαιτίας της αναπόφευκτης νευρικής έντασης που εμφανίζεται σε τέτοιες συνθήκες. Το μεγαλύτερο ίσως κακό για την αγάπη και την κοινωνία μεταξύ των κρατουμένων ήταν η τοποθέτηση των πληροφοριοδοτών ανάμεσά τους. Για διάφορους λόγους (συνήθως μετά από τρομερές πιέσεις, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, εκβιασμούς κ.λπ.), αυτοί είχαν γίνει όργανα της Ασφάλειας, προδίδοντας τους συγκρατούμενούς τους ή διαδίδοντας καχυποψίες και παραπλανητικές πληροφορίες ανάλογα με τα συμφέροντα των κομμουνιστών. Επίσης, τους χρησιμοποιούσαν και για να δημιουργήσουν τεχνητές εντάσεις ή συγκρούσεις στο κελί. Τους μοίραζαν έτσι ώστε σχεδόν σε κάθε κελί να υπάρχει πληροφοριοδότης.
Η δυσπιστία που δημιουργούνταν από την παρουσία των πληροφοριοδοτών, ο φόβος, η αδιάκοπη καχυποψία που είχε σχεδόν κάθε κρατούμενος για τον συγκρατούμενό του, έκανε εξαιρετικά δύσκολη τη διατήρηση της αγάπης σ' αυτές τις συνθήκες. Παρόλα αυτά, οι κρατούμενοι είχαν συνήθως πολύ ευαίσθητες κεραίες και εντόπιζαν αρκετά εύκολα τους πληροφοριοδότες, αποφεύγοντάς τους. Μερικές φορές προσπαθούσαν ακόμη και να τους βοηθήσουν να γλυτώσουν από τα νύχια των ασφαλιτών.
Κι έτσι, αν και ο πόλεμος που έκαναν οι κομμουνιστές εναντίον της αγάπης ήταν αμείλικτος, τις περισσότερες φορές αυτή όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά αυξήθηκε κι ενισχύθηκε με το διωγμό. Έτσι συμβαίνει συνήθως: όσο μεγαλύτερος είναι ο διωγμός, όσο εντονότερος είναι ο πόνος, όσο περισσότεροι και αδυσώπητοι είναι οι εχθροί, τόσο ο άνθρωπος έχει την έμφυτη τάση να στέκεται αλληλέγγυα και να ενώνεται ακόμη περισσότερο με τον συμπάσχοντα. Τα δαιμονικά σχέδια των ανθρώπων της Ασφάλειας όχι μόνο δεν κατάφεραν να διχάσουν τους κρατουμένους, αλλά συχνά είχαν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Ο πόνος ένωσε τους φυλακισμένους μεταξύ τους δυνατότερα από κάθε τι άλλο. Τόσο μεγάλη ήταν η αγάπη και η κοινωνία μεταξύ τους, που οι περισσότεροι μαρτυρούν ότι την αδελφοσύνη της φυλακής δεν την συνάντησαν πουθενά άλλου. Μετά την έξοδο στην «ελευθερία», αυτή αναπόφευκτα χάθηκε η εξασθένησε, και πολλοί το ένοιωθαν αυτό ως μια μεγάλη πτώση.
Ο άγιος μάρτυς του Χριστού Κορνήλιος Νίτσα
«Αυτοί οι άνθρωποι θα βγουν στη μεγάλη αρένα της ζωής», γράφει ο πατήρ Λίβυο Μπρίνζας, «όπου σίγουρα θα αισθάνονται πολύ ξένοι και απομονωμένοι. Από την μεγάλη αλληλεγγύη της φυλακής θα βρεθούν μόνοι τους, σαν αετοί που πέφτουν από τις κορυφές σε μια εχθρική περιοχή. Και μερικές φορές δεν θα είναι σίγουροι αν δεν ήταν καλύτερο να μείνουν στη φυλακή, σ' εκείνον τον χώρο του πόνου, όπου όμως ζούσαν εκείνη την αδελφοσύνη που δεν συναντιέται πουθενά αλλού. [...] Που θα ξανασυναντήσουμε εμείς ανθρώπους έτοιμους να πεθάνουν για τη ζωή των άλλων;».
Πηγή: ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Πηγή φωτογραφιών: o-nekros.blogspot.com
Δευτέρα 16 Μαΐου 2022
«ΦΑΝΑΡΙ ΚΑΙ....ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ»
του κ. Δ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου
Ο αφελώς και ασεβώς αποκαλούμενος υπό αλιβάνιστων δημοσιογράφων, και όχι μόνον, "αρχηγός της Ορθοδοξίας", δηλαδή κάτι σαν Πάπας της Ανατολής, Πατριάρχης Κων/λεως κ. Βαρθολομαίος "έκοψε" έναν ακόμη εκκλησιαστικό Γόρδιο δεσμό. Αποκατέστησε πριν λίγες ημέρες (9.5.2022), δι' Αποφάσεώς του, στην "κανονικότητα" (και) τους Σχισματικούς των Σκοπίων (μετά από εκείνους της Ουκρανίας) αναγνωρίζοντάς τους ως "Αρχιεπισκοπή Αχρίδος", με δικαιοδοσία εντός των ορίων της "Βορείου Μακεδονίας", όπως σχετικώς αναφέρεται.
Και τώρα πλέον ρίχνει το "γάντι" στο Πατριαρχείο της Σερβίας για τα περαιτέρω. Εύλογα, λοιπόν, απορεί κανείς, για την τόλμη του Φαναρίου, το οποίο, στις πλέον κρίσιμες συγκυρίες από εκκλησιαστικής και πολιτικής απόψεως, δεν διστάζει με συνοπτικές τελικές διαδικασίες και άνευ συνεννοήσεως με όλους τους εμπλεκομένους (εν προκειμένω το Πατριαρχείο Σερβίας, στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκει η εν λόγω Επαρχία και το οποίο ουσιαστικώς φέρει "προ τετελεσμένων" ) να "επιλύει" χρονίζοντα προβλήματα. Επιτέλους, τόσο "αναποτελεσματικοί" είναι όλοι οι άλλοι, οι οποίοι μάλιστα διαθέτουν τα δικά τους μάλλον μεγαλύτερα επιτελεία, ή τόσο ικανό, ή τολμηρό, ή κάτι άλλο είναι το Φανάρι;
Αν προς στιγμήν λησμονήσει και παραθεωρήσει κανείς τους εκκλησιολογικούς ακροβατισμούς του Φαναρίου, όπως εκφράζονται από τους αίολους ισχυρισμούς του περί του Κωνσταντινουπόλεως ως δήθεν "πρώτου άνευ ίσων" (primus sine paribus), θα μπορούσε να εγκλωβιστεί στο ανωτέρω δίλημμα. Όμως, για όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, είναι πλέον ή σαφές ότι τίποτε στις Φαναριώτικες πρωτοβουλίες, καθώς και στον χρόνο που αυτές εκδηλώνονται δεν είναι τυχαίο. Προβληματίζει δε, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς, η συσχέτιση και σημασιολογική, τουλάχιστον, διασύνδεση των επιλογών και πρωτοβουλιών του Φαναρίου με τις ευρύτερες πολιτικές και δη γεωστρατηγικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολής και των Βαλκανίων. Όλοι άλλωστε γνωρίζουμε ότι, μετά την περίπτωση των Σχισματικών των Σκοπίων, μάλλον θα έχει σειρά η περίπτωση του Μαυροβουνίου, με ό, τι μπορεί αυτό να σημαίνει. Τελειώνοντας αυτή τη σύντομη αναφορά σε μία, ούτως ή άλλως, όπως κι αν την αποτιμήσει κανείς, σημαντική εξέλιξη, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε και παραθέσουμε τις έντονες επιφυλάξεις πολλών, οι οποίοι, από ειλικρινές ενδιαφέρον για την ενότητα των ορθοδόξων Εκκλησιών γίνονται μάρτυρες μιας αυξανόμενης "τόλμης" του Φαναρίου εν μέσω ταραχής διχασμών και όχι ειρήνης. Και ναί μεν, ο "τολμών" φαίνεται να γνωρίζει καλώς την τέχνη να καλύπτει τις όποιες βαθύτερες προθέσεις του, μιας και δεν υπάρχουν περιθώρια αφελούς αποδόσεώς της (τόλμης) σε φιλειρηνικές και αγαπητικές διαθέσεις αποκαταστάσεως της κανονικότητας και της ενότητος στον εκκλησιαστικό χώρο, όμως δυσκόλως αποκρούει και διασκεδάζει κανείς τους λογισμούς που θεωρούν την τελευταία κίνηση του Φαναρίου, κατά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ως συνέχεια της εκδικητικής στρατηγικής του έναντι του Πατριαρχείου Μόσχας για την αποχή αυτού από την διαβόητη "Σύνοδο της Κρήτης" και την εκ μέρους του αμφισβήτηση του διεκδικούμενου "πρωτείου" του (παπικού τύπου). Διότι, είναι προφανές ότι το εμμέσως πλην σαφώς "θιγόμενο" καί αιφνιδιαζόμενο εκ των τελευταίων εξελίξεων Πατριαρχείο Σερβίας είναι, "συμπτωματικώς", ένας βασικός συμπαραστάτης του Πατριαρχείου της Μόσχας και επιπλέον ανυποχώρητος αρνητής των τετελεσμένων του Φαναρίου εν Ουκρανία (δεν αναγνωρίζει το εκκλησιαστικό μόρφωμά του υπό τον κ. Επιφάνιο).
Άλλωστε, προβληματίζει και "προκαλεί" η φοβερή σύμπτωση των γεωγραφικών διαδρομών στις πρωτοβουλίες των δύο ηγετικών "οργανισμών", του Φαναρίου και του... ΝΑΤΟ (διάβαζε ΗΠΑ). Είτε, άλλοτε, προηγείται, είτε, άλλοτε, έπεται, ο ένας ή ο άλλος! Μη θεωρήσει, ωστόσο, κάποιος, εξ υπερβάλλοντος ζήλου, τολμηρή ή ασεβή την αναφορά μας στο Φανάρι ως....."οργανισμού". Μη συγχέουμε το Φανάρι με τον σεβαστό θεσμό του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος εν Ορθοδοξία Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Πηγή: aktines.blogspot.com
Συνάθροιση: Ως συνάθροιση ορθοδόξων, που παλεύουμε να επανέλθει η ορθοδοξία στην αρχαία χρυσή εποχή της, δεν μας δημιουργούν έκπληξη τα διαδραματιζόμενα στο σώμα του Χριστού, την εκκλησία. Βιώσαμε τόσες πίκρες που ναι μεν δεν αντέχουμε κι άλλες, αλλά και δεν μας φαίνεται και τίποτα πια απίθανο.
Από τα πρώτα ήδη χρόνια της ιδρύσεως της εκκλησίας, εμφανίσθησαν αιρετικοί που μάχονταν την βιβλική αλήθεια εντός και εκτός αυτής. Στο διάβα των αιώνων οι χριστιανοί απομακρυνόμενοι από την βιβλική διδασκαλία, άρχισαν να ασχολούνται με το πότε θα εορτάσουν το πάσχα, με τυπικά θέματα και όχι ουσίας, με άμφια. Οι επίσκοποι από παλαιοί στην χειροτονία πρεσβύτεροι και προεστώτες για λόγους ευταξίας, κατήντησαν εξουσιαστές και ξεχωριστός βαθμός κλήρου από τους πρεσβυτέρους. Ο απόστολος Παύλος ονομάζει τους επισκόπους, ταυτοχρόνως και πρεσβυτέρους, Πράξεις: κ. 20 στ. 17 έως 38.
Δυστυχώς αργότερα άλλαξαν τα δεδομένα και σήμερα φτάσαμε να ακούμε από ορθοδόξους το αδιανόητο ''δόγμα'', ''έ, αφού το λένε οι δεσπότες, η σύνοδος, εμείς θα κάνουμε υπακοή''. Το αλάθητο το διεκδικεί ο διάβολος και ο πάπας Ρώμης, εμείς οι του σώματος του Χριστού, ορθόδοξοι χριστιανοί, έχουμε ως αλάθητο και αδιαπραγμάτευτο οδηγό μας την Αγία Γραφή, τους δογματικούς όρους των οικουμενικών συνόδων και την διδασκαλία των αγίων πατέρων μας η οποία ερμηνεύει ορθοδόξως την Γραφή. Τις ανθρώπινες παραδόσεις οι οποίες οδήγησαν επισκόπους, πρεσβυτέρους, μοναχούς, λοιπούς του λαού του Θεού να άγονται από τις διεθνείς πολιτικές αλλαγές τις απορρίπτουμε και τις θεωρούμε επιζήμιες για την ψυχική μας σωτηρία.
Ποιο πατριαρχείο θα είναι πρώτο στην τάξη, ποιο δεύτερο κλπ. Αυτά για εμάς είναι αδιανόητα. Τουλάχιστον στην εποχή μας. Οι όροι οικουμενικό πατριαρχείο, οι τίτλοι παναγιώτατος, μακαριώτατος, οι ονομασίες πατριαρχείο, αρχιεπισκοπή και τα συναφή πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως δεν αγγίζουν κανέναν ειδικά νέο ή νέα, και επιβάλλεται να υπάρξει μια μεταρρύθμιση, μία ορθόδοξη φιλοκαλική αναγέννηση στο σώμα του Χριστού, το οποίο αποτελείται από τους ορθοδόξους χριστιανούς, είτε είναι ασθενή μέλη είτε υγειά. Τα προκλητικά πολυτελή άμφια, οι μίτρες, οι ράβδοι, οι θρόνοι, το όλο τελετουργικό -που μόνο να κάνεις εσωτερική νοερά άθληση δεν βοηθά- δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζεται. Ο λαός πιο πολύ -έως ολοκληρωτικά- κοιτάζει τί κάνει ο μητροπολίτης, και οι διάκονοι δορυφόροι του, παρά να είναι με το κεφάλι κάτω και να κλαίει τις αμαρτίες του προσευχόμενος καρδιακώς με την προσευχή των αγίων, ''Κύριε, Ιησού, Χριστέ, ελέησον με''. Πιο πολύ παρατηρεί τί άμφια φορούν οι πρεσβύτεροι, τί κάνουν οι ψάλτες, τί κάνουν οι γύρωθεν τους, παρά καρδιακή προσευχή.
Διδάσκαλοι περί της νοεράς καρδιακής ευχής δεν βρίσκονται εύκολα πια. Σπανίζουν. Ευδόκησε ο Κύριος και μας άφησαν άγιοι εργάτες της ευχής, γραπτά κείμενα τους στα οποία μας μεταφέρουν την εμπειρία τους στον αγώνα για εσωτερική κάθαρση της καρδιάς.
Δεν υπάρχουν αλάθητοι ρασοφόροι σήμερα και ούτε υπήρχαν ποτέ. Όποιος αφήνει έρμαιο τον εαυτό του στα λόγια του κάθε ρασοφόρου διακυβεύει την σωτηρία της ψυχής του. Ο απόστολος Παύλος στην ομιλία του στους πρεσβυτέρους της Εφέσου τους λέει ότι μετά την αναχώρηση του, λύκοι άγριοι θα εισβάλλουν στο ποίμνιο και δεν θα το λυπηθούν, ακόμα κι από ανάμεσα τους θα βγούν πρόσωπα που θα διδάσκουν πλάνες για να παρασύρουν πιστούς με το μέρος τους και τους λέει να αγρυπνούν, όχι να κάνουν δουλική υπακοή σε όσα τους λέει, όποιος και να είναι. (Πράξεις: κ. 20, στ. 29-31)
Είδαμε από το 1924 ορθοδόξους να κάνουν το ημερολόγιο θέμα δογματικό. Να βλασφημούν τα μυστήρια της εκκλησίας ως δήθεν άκυρα λόγω διορθώσεως του ιουλιανού ημερολογίου. Να κάνουν σχίσματα και διάφορες παρατάξεις. Είδαμε τα τελευταία χρόνια ρασοφόρο να αρνείται την Παλαιά Διαθήκη ως κομμάτι της πίστης του, σε συνομιλία που είχε με έναν νέο σε ομιλία του η οποία ανέβηκε στο διαδίκτυο. Προσωπικώς άκουσα με τα ώτα μου και είδα με τα μάτια μου, ρασοφόρο να λέει δημοσίως στην τηλεόραση την βλάσφημη έκφραση, ότι απορεί σε τί Θεό πιστεύει. Κατέληξε να βγάλει το ράσο και να εγκαταλείψει την ιερωσύνη και το δημόσιο κήρυγμα. Έτσι σταμάτησε όμως και η βλάσφημη διδασκαλία του. Είδαμε επίσκοπο να μιλά εναντίον του ευαγελίου σε συνέντευξή του, είπε, «Πηγαίνω κάποιες φορὲς στὸ Δημοτικὸ Θέατρο ἢ σὲ κάποιες ἐκδηλώσεις. Μιλοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖ, ὁ Δήμαρχος θὰ πεῖ τὰ τῆς πόλεως, οἱ πολιτευτές μας τὰ τῆς Πολιτείας τὰ δικά τους κ.λπ. καὶ κάποια στιγμὴ ἢ στὴν ἀρχὴ ἢ στὸ τέλος λένε «παρακαλοῦμε καὶ ἡ Ἐκκλησία νὰ μᾶς πεῖ τὴ γνώμη της, ὁ Μητροπολίτης». Ἐκείνη τὴν ὥρα δὲν δείχνω τὸ θυμό μου ποὺ μὲ πιάνει, ἀλλὰ σᾶς τὸ λέω ὅτι τὸν ἔχω. Ἐκκλησία δὲν εἶμαι ἐγώ. Ἀλίμονο ἂν ἡ Ἐκκλησία εἶχε ἐμένα ὡς μαντρόσκυλο. Ἐγὼ θὰ πῶ αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Ἐκκλησία, δηλ. τὸ πλήρωμα τῶν πιστῶν. Θὰ ἀφουγκραστῶ τοὺς χριστιανοὺς τί λένε, ποιὸ θεωροῦν σωστό. Ἀκόμα καὶ ἂν αὐτὸ ποὺ οἱ χριστιανοὶ μας θεωροῦν σωστό, ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι ἀντίθετο μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ἐγὼ θὰ ὑπερασπιστῶ αὐτὸ ποὺ λένε οἱ χριστιανοί μας, γιατί οἱ Χριστιανοὶ μας ἔφτιαξαν τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν ἔφτιαξε τὸ Εὐαγγέλιο τὴν Ἐκκλησία».
Ο επίσκοπος Άνθιμος έχει δίκιο όταν λέει ότι δεν είναι αυτός η εκκλησία, όντως αυτό το παπικό δόγμα το οποίο πολλοί ορθόδοξοι το πιστεύουν χωρίς να γνωρίζουν την προέλευση του είναι μεγάλη πλάνη, δεν είναι οι ρασοφόροι η εκκλησία, όλοι μας, μαζί, ως ένα σώμα, το σώμα του Χριστού είμαστε η εκκλησία. Σε αυτό έχει δίκιο. Αλλά αμέσως πιο κάτω τα λόγια του είναι βλάσφημα και αιρετικά. Ουσιαστικώς αρνείται το ευαγγέλιο, αφού θα υπερασπιστεί λέει αυτό που του λένε οι χριστιανοί ακόμα κι αν είναι αντίθετο με το ευαγγέλιο. Γιατί δήθεν κατά τον επίσκοπο Άνθιμο, οι χριστιανοί έφτιαξαν το ευαγγέλιο. Δεν έγραψαν το ευαγγέλιο απλοί χριστιανοί της εποχής μας, με την τηλεόραση και το διαδίκτυο σε ημερήσια διάταξη να τους βομβαρδίζει με κάθε λογής αισχρότητα και δαιμονικά θεάματα. Το έγραψαν θεοφόροι άνδρες οι οποίοι έζησαν και διδάχθησαν απ' τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό. Το Άγιο Πνεύμα οδήγησε τους αποστόλους και τους μαθητές τους να γράψουν όσα έγραψαν. Χριστιανοί που θα υποστηρίξουν κάτι αντίθετο από όσα λέει το ευαγγέλιο δεν είναι Χριστιανοί, αλλά αιρετικοί, εχθροί του Χριστού και του ευαγγελίου που μας παρέδωσε. Αυτούς τους θεωρεί Χριστιανούς ο επίσκοπος Άνθιμος; Δείτε εδώ την βλάσφημη διδασκαλία του επισκόπου και εδώ.
Επίσκοπος Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος.
Ακούσαμε άλλον επίσκοπο να κηρύσσει άλλη αίρεση, πως δήθεν ο Θεός έχει δώσει την έλξη σε κάποιους ανθρώπους προς το ίδιο φύλο. Πουθενά στις Γραφές δεν εντοπίζουμε κάτι τέτοιο. Αντιθέτως η Γραφή μαζί με τις σαρκικές αμαρτίες μεταξύ ανδρών και γυναικών καταδικάζει και τις σαρκικές αμαρτίες μεταξύ ατόμων ιδίου φύλου, άρα πώς είναι δυνατόν να έδωσε ο Θεός την έλξη προς το ίδιο φύλο αφού ο λόγος του Θεού τις καταδικάζει; Όσο για την έλξη μεταξύ ατόμων αντιθέτου φύλου ο Θεός έθεσε τον θεσμό του γάμου δια την κατά φύσιν ένωση των συζύγων προς τεκνογονία, άλλου είδους σαρκικές επαφές μεταξύ συζύγων είναι και αυτές εκτός του θελήματος του Θεού, καταδικαστέες. Αν ο εν λόγω επίσκοπος έλεγε πως ο Θεός έχει δώσει σε κάποιους ανθρώπους την έλξη για την μοιχεία, ή την τοκογλυφία, ή τον τζόγο, θα γράφαμε τα ανάλογα που γράφει η Γραφή. Δεν ξεχωρίζουμε τις θανάσιμες αμαρτίες, δεν τις διακρίνουμε σε πιο θανάσιμες ή λίγο θανάσιμες. Οι θανάσιμες αμαρτίες οδηγούν στον κολασμό αν ο θανασίμως αμαρτάνων δεν μετανοήσει. Όλα είναι γραμμένα στην Γραφή, όποιος θέλει μπορεί να την μελετήσει και να δει ποιο είναι το θέλημα του Θεού για την σωτηρία της αθανάτου ψυχής του. Δείτε εδώ το αιρετικό και βλάσφημο κήρυγμα του επισκόπου Ν. Ιωνίας Γαβριήλ.
Επίσκοπος Ν. Ιωνίας Γαβριήλ
Αρχιεπίσκοποι και πατριάρχες είναι ενεργά μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και συμπροσεύχονται με αιρετικούς και απίστους στο ευαγγέλιο. Κάποιοι λένε ότι ωφείλουμε υπακοή στη σύνοδο, στους επισκόπους και άλλα παρόμοια αθεολόγητα. Όταν οι ρασοφόροι, είτε επίσκοποι, είτε μοναχοί, είτε πρεσβύτεροι, κηρύσσουν αιρέσεις και αναγνωρίζουν και άλλες ανθρώπινες θρησκείες ή αιρέσεις ως δρόμους που οδηγούν στον τριαδικό Θεό της Αγίας Γραφής, ή λένε βλάσφημα λόγια ως οι ανωτέρω επίσκοποι που αναφέρουμε δεν ωφείλουμε καμία υπακοή, αντιθέτως πρέπει με αγάπη ευαγγελική να τους ελέγχουμε για τις πλάνες τους μήπως διορθωθούν και εμείς να μην συμπροσευχόμεθα μαζί τους. Να εφιστούμε την προσοχή σε αδελφούς για τους αιρετικούς επισκόπους που υπάρχουν εντός του σώματος του Χριστού και μέχρι αρμόδιο συνοδικό όργανο να τους κρίνει κανονικώς εμείς αποτειχιζόμεθα από τους πρεσβυτέρους που μνημονεύουν το όνομα τους.
Η αληθινή αγάπη είναι η στηριζομένη στην διδασκαλία του Χριστού. Αγαπούμε όλους τους ανθρώπους όπως τους αγαπά και ο Κύριος Ιησούς. Όπως όμως ο Χριστός καταδικάζει την αμαρτία σε όποια μορφή της, κι εμείς ως μαθητές του Χριστού καταδικάζουμε ό,τι καταδικάζει ο Κύριος μας. Αλλιώς τον προδίδουμε. Αγκάλιασε ο Χριστός την μοιχαλίδα, αλλά της είπε πήγαινε και μην ξαναμαρτήσεις. Άλλωστε εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας χειρότερο αμαρτωλό όλων. Αγκαλιάζουμε όποιον έχει την πνευματική ανάγκη μας.
Πηγή φωτιογραφιών επισκόπων Ανθίμου και Γαβριήλ:
http://aktines.blogspot.com
iefimerida.gr