Σάββατο 12 Μαρτίου 2022
Ψηφιακή δικτατορία: O Βill Gates παρουσιάζει το ηλεκτρονικό τατουάζ – Τον «δολοφόνο» των smartphones και των ελευθεριών μας.
Ο Bill Gates μας παρουσιάζει τη νέα εποχή της ψηφιακής υποδούλωσης, την εποχή του σφραγίσματος κάθε ανθρώπου με ηλεκτρονικό τατουάζ...
Bill Gates: Τι και αν ολόκληρος ο πλανήτης βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, και κινδυνεύει να οδηγηθεί σε ένα άνευ προηγουμένου πυρηνικό ολοκαύτωμα που θα καταντήσει ολόκληρες πολιτείες σαν σκορπισμένες παράγκες; Τι και αν όλοι οι λαοί της Δύσης κρατούν την αναπνοή τους και κραυγάζουν για ειρήνη;
Τα αφεντικά της Νέας Τάξης, συνεχίζουν να δουλεύουν πυρετωδώς για την εγκαθίδρυση του τεχνοφασισμού, με την ίδια ακόρεστη λύσσα. Χτίζουν το ανίερο οικοδόμημα τους και χρησιμοποιούν προσωπεία «προόδου», «ειρήνης», «ευημερίας», «ανάπτυξης». Όχι μόνο δεν τους επηρέασε η πανδημία, ο πόλεμος και η ενεργειακή κρίση, άλλα χρησιμοποιούν όλες αυτές τις συμφορές ως άριστα κοινωνικοπολιτικά εργαλεία, για να φέρουν μια ώρα αρχύτερα τη «Μεγάλη Επανεκκίνηση» που θα φέρει το τέλος της ατομικής ανεξαρτησίας.
Την ώρα που η Δύση εμφανίζεται ως υπερασπιστής της… ελευθερίας, ο μεγάλος δυτικός «γκουρού» της παγκοσμιοποίησης Bill Gates, αφού… προείδε την πανδημία της Covid -19 και αφού «προφήτευσε» πως θα έρθει και δεύτερη πανδημία, τώρα μας ξεναγεί στο νέο δυστοπικό όραμα του. Και αυτό δεν είναι άλλο από τα ηλεκτρονικά τατουάζ, το μεγάλο «μαρκάρισμα» των οικόσιτων «ζώων» της Νέας εποχής.
Η πανδημία έστρωσε τον δρόμο για τον ψηφιακό φασισμό
Το νερό έχει ήδη μπει στο αυλάκι και κυλάει γοργά. Αφού η χρυσή ευκαιρία της πανδημίας ώθησε τις προσκυνημένες κυβερνήσεις να συμφιλιώσουν τους φοβισμένους λαούς με την ψηφιακή πιστοποίηση, το έδαφος έχει στρωθεί για την επόμενη και τελική φάση του ατομικού ελέγχου.
Υπό την απειλή ενός μόνιμου κινδύνου (πανδημία, πόλεμος, κλιματική κρίση κ.λπ.) ο κόσμος άρχισε να εξοικειώνεται με τον κοινωνικό και εργασιακό αποκλεισμό των «ανυπάκουων» και έγινε θλιβερή καθημερινότητα το να αντιμετωπίζονται ολόκληρες κοινωνικές ομάδες με απροκάλυπτο ρατσισμό, χωρίς κανένα έρεισμα λογικής.
Αποφάσεις και πολιτικές που παραπέμπουν σε αποτρόπαιες πρακτικές των ναζί, πλέον βρίσκονται κορνιζαρισμένες σε ΦΕΚ. Μόνο που δεν προέρχονται πια από ένστολους, άλλα από γραβατοφόρους με χαρτοφύλακες ανά χείρας. Ο ατιμωτικός κοινωνικός και εργασιακός αποκλεισμός αν δεν έχεις πάνω σου κρατικό κώδικα αναγνώρισης , έγινε ευρέως αποδεκτός και μάλιστα παρουσιάζεται ως απαραίτητος και ωφέλιμος.
Τα προσωπικά δεδομένα έγιναν δημόσιο θέαμα, αφού δόθηκε η δυνατότητα ακόμα και ένας καφετζής ή ένας εμποροϋπάλληλος να μπορεί να σε σκανάρει σα να είσαι προϊόν από το ράφι ενός παγκόσμιου σούπερ μάρκετ. Ουσιαστικά αυτό ακριβώς είναι που θέλουν να μας κάνουν.
Ηλεκτρονικά τατουάζ ή αλλιώς τα νέα… πορτοφόλια
Ας επανέλθουμε στα ηλεκτρονικά τατουάζ όμως. Ο – πάντα… πρόσχαρος – «φιλάνθρωπος» Bill Gates έγραψε σε πρόσφατη ανάρτηση στο Instagram, ότι πιστεύει πως ασχέτως του ότι η συγκεκριμένη τεχνολογία βρίσκεται ακόμη σε πρώιμο στάδιο, τα τατουάζ αυτά έχουν όλες τις προοπτικές να αντικαταστήσουν τα σημερινά smartphones. Η βιομετρική δερματοστιξία φιλοδοξεί να γίνει ο τέλειος «δολοφόνος» των smartphones.
Η εταιρεία που βρίσκεται πίσω από αυτήν την «επαναστατική» τεχνολογία που εξυμνεί ο Gates, ονομάζεται «Chaotic Moon Studios», και επί του παρόντος εστιάζει συγκεκριμένα στον ιατρικό τομέα (αναμενόμενο…).
Ο «Μέγας Διδάσκαλος» της ανθρωπότητας Gates, όπως μας λέει προσβλέπει σε ένα μέλλον όπου οι αισθητήρες, οι εντοπιστές και άλλα μικροεξαρτήματα που θα αφομοιωθούν στη τεχνολογία των ψηφιακών τατουάζ, θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την επικοινωνία, την αποστολή μηνυμάτων και την πραγματοποίηση τηλεφωνικών κλήσεων. Ένα ειδικό «μελάνι» θα είναι μέρος της συνδεσμολογίας των εξαρτημάτων του ηλεκτρονικού τατουάζ, το οποίο θα μπορεί να στείλει άλλα και να λάβει πληροφορίες.
Και ασφαλώς το ζήτημα δεν θα μείνει εκεί. Η «Chaotic Moon Studios» καίτοι ασχολείται με τον ιατρικό τομέα, μας προϊδεάζει από τώρα πως η τεχνολογία θα καταλήξει (και) στον τραπεζικό τομέα αφού o τεχνολόγος της εταιρείας δηλώνει με νόημα πως τα πορτοφόλια «είναι πολύ ευάλωτα» αντικείμενα, είτε αυτά περιέχουν μετρητά, είτε πιστωτικές κάρτες, είτε την πολιτική μας ταυτότητα. Τα ηλεκτρονικά τατουάζ φιλοδοξούν να χρησιμοποιηθούν ως μέσα ταυτοποίησης, ψηφιακών συναλλαγών, άλλα και συλλογής ιατρικών πληροφοριών σε ζωντανό χρόνο.
Μια τεχνολογία που έρχεται να κουμπώσει άψογα στην προσπάθεια μετατροπής όλων των εθνικών οικονομιών σε ψηφιακές οικονομίες, με (σταδιακή) πλήρη κατάργηση των μετρητών και πιθανή αντικατάσταση τους με ψηφιακά κρυπτονομίσματα που θα κρατήσουν ζωντανή την παγκόσμια ροή του μαύρου χρήματος, ώστε να συνεχίσει να επιβιώνει και το κάθε κράτος και το κάθε παρακράτος.
Ο ψηφιακός καπιταλισμός θα λειτουργεί εξ’ ολοκλήρου με την ελεγχόμενη ροή των credits και αυτές οι ριζικές αλλαγές στη λειτουργία των κρατών θα αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά της 4ης «Βιομηχανικής Επανάστασης» όπου τα πάντα θα αυτοματοποιηθούν, και το ελεεινότερο «αυτόματο» θα καταντήσει ο ίδιος ο σκλαβωμένος άνθρωπος.
Ο Άγιος Ιωάννης επιβεβαιώνεται μέχρι κεραίας
Τρανή απόδειξη της μωρίας και της σατανικής τύφλωσης των κοσμοκρατόρων αυτού του πλανήτη είναι πως ο Bill Gates παρουσιάζει ως σημαντική εξέλιξη και κατάκτηση της επιστήμης, κάτι που προφήτευσε ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος πριν 2.000 χρόνια. Είναι πραγματικά φοβερό πως το χάραγμα της Αποκάλυψης (ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων αυτό), πλασάρεται σαν καταπληκτική καινοτομία! Το να αντιμετωπίζεται ο άνθρωπος σαν σφραγισμένο σφαχτάρι μιας νεοεποχίτικης μηχανής του κιμά, προωθείται ως κορυφαία κοινωνική αναβάθμιση (update) των εθνών!
Θέματα για τα οποία προειδοποιούσαν εδώ και πολλές δεκάδες χρόνια οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και αντιμετωπίζονταν ως καθυστερημένοι και γραφικοί, βλέπουμε να εκστομίζονται σήμερα ως παγκόσμιες συμβουλές (ντιρεκτίβες δηλαδή) από χείλη μεγιστάνων που μπροστά τους στέκονται σε στάση προσοχής οι ηγέτες δεκάδων κρατών.
Και έχει μεγάλη σημασία να προσέξουμε πως όσο εξελίσσονται οι εσχατολογικοί καιροί που ζούμε, ο Ιωάννης αποδεικνύεται όλο και πιο ακριβής στις προφητείες του. Μπορεί για χρόνια τα νεοταξικά τσιράκια να μιλούσαν και να προωθούσαν (αόρατα) εμφυτεύσιμα μικροτσίπ που τοποθετούνται εντός του χεριού, όμως ο Bill Gates αρχίζει να προωθεί ηλεκτρονικά τατουάζ, δερματοστιξία, εμφανές σημάδι (όπως φαίνεται και στο παρακάτω βίντεο της «Chaotic Moon Studios»), δηλαδή ΟΡΑΤΟ χάραγμα ως σύμβολο υποταγής σε έναν παγκόσμιο δικτάτορα, ΑΚΡΙΒΩΣ όπως περιγράφεται στην Αποκάλυψη!
Είναι αδιαμφισβήτητο πλέον πως αυτή είναι η νέα εφιαλτική «κανονικότητα» που ευαγγελίζονται διάφοροι επίδοξοι «πλανητάρχες» που εργάζονται πυρετωδώς εκ Δυσμών ή αναδύονται εξ Ανατολών. Οι δικαιολογίες για άγνοια ή παρερμηνεία των σημείων των καιρών που φανερώνονται παγκοσμίως, τελειώνουν. Οι εφησυχασμοί μας αποχαιρετούν. Πλησιάζει η εποχή που ο κάθε πολίτης θα πρέπει αναγκαστικά να πάρει ξεκάθαρη θέση απέναντι στην επέλαση της Νέας Εποχής.
π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Κυριακή Α' Νηστειών - Μια ματιά στο Συνοδικό της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου
ΚΥΡΙΑΚΗ Α' ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:
«ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟ ΤΗΣ Ζ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ»
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 3-3-1996] (Β 331)
Σήμερα, αγαπητοί μου, πρώτη Κυριακή των Νηστειών, η Εκκλησία μας γιορτάζει την ορθοδοξότητά της. Κατόπιν πολλών κόπων και αγώνων. Γι΄αυτό και την Κυριακή αυτή, την ονόμασε Κυριακή της Ορθοδοξίας. Βέβαια όλαι αι Σύνοδοι συνέβαλαν εις την Ορθοδοξίαν. Όμως κατ’ εξοχήν προβάλλεται η 7η Οικουμενική Σύνοδος, που έλαβε χώρα στη Νίκαια της Μικράς Ασίας, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, το 787, μετά Χριστόν φυσικά, από 24 Σεπτεμβρίου έως 13 Οκτωβρίου.
Το Συναξάριον της ημέρας μάς πληροφορεί: «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ πρώτῃ τῶν Νηστειῶν, ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων καὶ σεπτῶν Εἰκόνων, γενομένης παρὰ τῶν ἀειμνήστων Αὐτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως, Μιχαὴλ καὶ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Θεοδώρας, ἐπὶ τῆς Πατριαρχείας τοῦ ἁγίου καὶ Ὁμολογητοῦ Μεθοδίου».
Όμως, εκτός του κυρίου θέματος, που ήταν η προσκύνησις ή μη, των αγίων εικόνων, γιατί αυτό ήταν το κύριο θέμα της 7ης Οικουμενικής Συνόδου και μάλιστα της εικόνος του Ιησού Χριστού, διότι εκεί ήταν το επίμαχο θέμα: «Δυνάμεθα να εικονίσουμε το πρόσωπο του Χριστού;» Απάντησις πολύ απλή. Εφόσον έγινε άνθρωπος… Ο Θεός δεν εικονίζεται. Είναι ανεικόνιστος. Αλλά εφόσον ο Υιός έγινε άνθρωπος, εικονίζεται. Εθεσπίσθησαν λοιπόν εκτός από το κύριο αυτό θέμα, και άλλοι κανόνες της Εκκλησίας μας, βεβαίως εξαιρετικής σημασίας. Και τούτο γιατί προσεβλήθησαν, κατά καιρούς, κάποιες ευαγγελικές θέσεις, από μία κακή ερμηνεία. Εξάλλου, η παρερμηνεία της Αγίας Γραφής είναι εκείνη η οποία εισάγει την αίρεσιν.
Βέβαια, τα ιερά κείμενα πρέπει να κατανοηθούν. Και κατανοούνται βεβαίως με την ερμηνείαν. Αν η ερμηνεία είναι στηριγμένη στον ορθολογισμό, τότε έχομε την αίρεση. Τι είναι αίρεσις; Η λογική ερμηνεία του δόγματος. Αυτό λέγεται αίρεσις. Ο ορισμός. Η ερμηνεία πρέπει να στηρίζεται εις την αποκάλυψιν. Και βέβαια με τον φωτισμό πάντοτε του Αγίου Πνεύματος.
Και αυτό έχει γίνει και γίνεται με το Συνοδικόν Σύστημα. Όλη η Εκκλησία θα συγκεντρωθεί με τους αντιπροσώπους της, που είναι οι Επίσκοποι, αλλά όπως και μεμονωμένα από Πατέρες -μπορεί να έχουμε και εκεί την αλήθειαν- που έμειναν πιστοί και στο γράμμα και στο πνεύμα της Γραφής. Όπως έχομε Κανόνες, φερειπείν, του Μεγάλου Αθανασίου, έχομε Κανόνες του Μεγάλου Βασιλείου. Αν θέλετε, για την ακρίβειαν είχαν κανονίσει κάποια θέματα της εποχής των. Φερειπείν ο Μεγάλος Βασίλειος τα «περί μοναχισμού»· που αυτά επεκυρώθησαν από Οικουμενικάς Συνόδους. Δεν έμειναν μόνο μία ατομική, προσωπική υπόθεση. Γι' αυτό η Εκκλησία δέχεται ως γνησίους ερμηνευτάς, τους αγίους Πατέρας και τα συμπεράσματα των Συνόδων, Οικουμενικών ή τοπικών, θεόπνευστα και ισόκυρα, ιδίου κύρους, ίσου κύρους με την Αγία Γραφήν. Διότι τι είναι εκείνα τα οποία ηρμήνευσαν; Η Αγία Γραφή. Μόνο που την πλαταίνουν, για να κατανοηθεί, αλλά και να δοθεί το σωστό στίγμα, που είναι το πνεύμα του γράμματος. Εξάλλου αν το θέλετε, αυτή είναι η λεγομένη Ιερά Παράδοσις. Δηλαδή η ορθή ερμηνεία της Αγίας Γραφής. Και είναι βεβαίως κυριότατα έγγραφη. Είναι γραμμένη η Παράδοση της Εκκλησίας.
Και αν θέλετε τώρα, επανερχόμενοι εις την 7η Οικουμενικήν Σύνοδο, σημειώνουμε ότι εκτός από τους Κανόνες που αφορούν στη σημασία της εικόνος, εθέσπισαν κι άλλους κανόνες, σπουδαίας αξίας και σημασίας, όπως θα δείτε στη συνέχεια, με την ευκαιρία της συγκροτήσεως αυτής της Συνόδου. Διότι κατά καιρούς, μην ξεχνάτε, διότι η Α' Οικουμενική Σύνοδος που έγινε εις την Κωνσταντινούπολη στη Νίκαια της Μικράς Ασίας, στην Κωνσταντινούπολη, έγινε το 325, αρχές 4ου αιώνος και η 7η Οικουμενική Σύνοδος έγινε το 787, τέλη 8ου αιώνος. Έχομε λοιπόν ένα μακρύ χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια του οποίου ανεφύησαν διάφορα θέματα, προβλήματα, προσβολές εκ μέρους των εχθρών της Εκκλησίας, με ερμηνείες κακότεχνες, κακοήθεις και δαιμονικές και έτσι η Εκκλησία καθ’ όλο αυτής το μήκος, όποτε συνεκροτείτο σε Σύνοδο, επελαμβάνετο κι αυτών των θεμάτων.
Έτσι, μπορούμε κάτι να αναφέρουμε, επιτρέψατε, για να ξεφύγουμε λίγο από το καθιερωμένο θέμα της εικόνος. Για να δούμε τι υπήρξε και τι άλλο υπήρξε η 7η Οικουμενική Σύνοδος. Θα σας διαβάσω ένα σημείον. Θα σας πω το κείμενον. Θα το εξηγήσουμε:
«Τοῖς τὴν ὕλην ἄναρχον καὶ τὰς ἰδέας ἢ συνάναρχον τῷ δημιουργῷ πάντων καὶ Θεῷ δογματίζουσι (εννοείται οι αιρετικοί δογματίζουσιν), καὶ ὅτι περ οὐρανὸς καὶ γῆ καὶ τὰ λοιπὰ τῶν κτισμάτων ἀΐδιά τε εἰσὶ καὶ ἄναρχα καὶ διαμένουσιν ἀναλλοίωτα, καὶ ἀντινομοθετοῦσι τῷ εἰπόντι· -έρχονται σε αντίθεση με Εκείνον που είπε:- «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» καὶ ἀπὸ γῆς κενοφωνοῦσι («κενοφωνώ»-το κε με έψιλον-που θα πει: βγάζω κούφιες, άδειες φωνές, δηλαδή λέγουν κενά λόγια. Η αίρεσις τι είναι; Ένας κενός -το κε με έψιλον πάντοτε- κούφιος λόγος, χωρίς δηλαδή την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, από γης, αυτό θα πει, χωρίς την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, αλλά υλιστικά, σαρκικά ομιλούντες) καὶ τὴν θείαν ἀρὰν ἐπὶ τὰς ἑαυτῶν ἄγουσι κεφαλάς, ἀνάθεμα -και επισωρεύουν στο κεφάλι τους την κατάρα. Ανάθεμα, έξω, μακριά-».
Αυτή η θέσις, αγαπητοί, είναι εξαιρετικά σπουδαία. Πρέπει να σας πω ότι εδώ έχομε μία θέσιν βασικά πλατωνικήν, γενικότερα δε φιλοσοφικήν. Είναι η άναρχος ύλη των φιλοσόφων. Μη νομίσετε δε ότι αυτά που θα πούμε και παρακάτω και τώρα ότι θα ήταν πράγματα τα οποία δεν θα μας ενδιέφεραν, θα είχαν απλώς μουσειακήν αξίαν, ιστορικήν αξίαν. Όχι. Πάρτε ένα σύγχρονο λεξικό, φερειπείν «Το μικρό φιλοσοφικό λεξικό» του Ρόζενταλ, είναι υλιστικόν, θα δείτε μέσα εκεί, πηγαίνετε στο λήμμα «ύλη» και θα δείτε τι γράφει. Τι; Αυτά τα οποία λέει εδώ η Σύνοδος. Εκείνο που έλεγαν και οι παλαιοί φιλόσοφοι. Ότι «η ύλη είναι άναρχος. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Χωρίς αρχή και χωρίς τέλος». Το προσέξατε;
Ή ακόμη ότι «η ύλη είναι συνάναρχος με τον Δημιουργόν. Άναρχος ο Δημιουργός, ο Θεός, άναρχος και η ύλη. Συνεπώς δύο ξεχωριστά πράγματα. Άλλο ο Δημιουργός -θα δείτε τώρα τι είναι αυτός ο Δημιουργός- και άλλο πράγμα είναι το σύμπαν, η ύλη, ή οι ιδέες». Εδώ που λέει «καί τάς ἰδέας» πρόκειται περί των ιδεών του Πλάτωνος. Ποιος δεν έχει ακούσει για τις ιδέες του Πλάτωνος; Τι ήσαν οι «ιδέες» του Πλάτωνος; Τρία σημεία. «Εδώ είναι ο Θεός. Προσέξτε, είναι επίκαιρα θέματα αυτά. Πάντοτε επίκαιρα. Εδώ είναι ο Θεός. Εδώ είναι η άναρχος ύλη, την οποία δεν εδημιούργησε ο Θεός, απλώς είναι συνάναρχος με τον Δημιουργόν και εδώ σε ένα τρίτο σημείο είναι οι ιδέες. Οι ιδέες είναι τα πρότυπα των όντων. Τα πρότυπα των όντων. Δηλαδή τι υπάρχει μέσα στη φύσιν; Το λουλουδάκι; Το κρινάκι; Έχει το πρότυπό του, την ιδέα του, στον ουρανό. Πού είναι οι ιδέες; Στον ουρανό! Ο άνθρωπος; Ο άνθρωπος έχει το πρότυπό του στον ουρανό! Ο σκύλος; Έχει το πρότυπό του στον ουρανό. Ο σκύλος; Έχει το πρότυπό του στον ουρανό». Αυτά τα πρότυπα, στη γλώσσα του Πλάτωνος λέγονται ιδέες.
Τι κάνει λοιπόν τώρα ο Θεός; «Ο Θεός αντιγράφει τις ιδέες και φτιάχνει τα όντα στη φύση. Εκ της υπαρχούσης ύλης! Αλλά τι κάνει τότε ο Θεός; Δεν είναι Δημιουργός εκ του μη όντος. Αλλά είναι… ούτε καν Δημιουργός. Αλλά είναι απλώς διακοσμητής...». Να το καταλάβετε. Πηγαίνω στην αγορά και αγοράζω ζωγραφικούς πίνακες, έπιπλα, μπιμπελό, ό,τι θέλετε. Τα φέρνω από την αγορά. Δεν τα έφτιαξα εγώ. Και στολίζω το σπίτι μου. Κατά τον Πλάτωνα, ο Θεός δεν είναι Δημιουργός. Είναι διακοσμητής.
Ακόμα, βλέπομε εδώ να αναφέρεται η αϊδιότης της ύλης. Αλλά και το αμετάβλητο της ύλης. Όλα αυτά, σας είπα, θεωρίες Πλατωνικές. Τι θα πει αϊδιότης; Είναι εκείνο που δεν έχει αρχή, ούτε τέλος. Τι θα πει αιώνιον; Αυτό που έχει αρχή, αλλά δεν έχει τέλος. Ο άνθρωπος είναι αιώνιος. Με την έννοια «ἔσχεν ἀρχήν», αλλά δεν θα έχει τέλος. Ο Θεός δεν είναι αιώνιος. Καταχρηστικώς, θα μου το πείτε αυτό, πάμπολλες φορές χρησιμοποιείται η λέξις αιώνιος, και στις ευχές της Εκκλησίας μας κτλ… Καταχρηστικώς χρησιμοποιείται η λέξις αιώνιος. Ο Θεός είναι αΐδιος. Χωρίς αρχήν και χωρίς τέλος.
Ο πλατωνισμός, πρέπει να σας πω, ότι ταλαιπώρησε την Εκκλησία. Θα έλεγα εκείνο που είπαν κάποτε στην αρχαιότητα: «Φίλος ὁ Πλάτων, φιλτάτη ἡ ἀλήθεια». Όσοι πήγαμε λίγο στο σχολειό και κάναμε κάποια έργα του Πλάτωνος, μας έμεινε συμπαθέστατος και θαυμάσιος ο Πλάτων. Έτερον εκάτερον. Είναι προ Χριστού. Είναι προ Χριστού. Κι εκείνα που είπε, πάλι καλά. Διότι δεν είχε το φως του Ευαγγελίου. Τώρα ο Χριστιανός δεν χρειάζεται παρά μόνον τη γλώσσα, αν το θέλετε, τη γλώσσα. Εξάλλου, υπάρχει ένα σημείο… που να σας τα πω όλα, το λέει στην 7η Οικουμενική Σύνοδο: Μπορούμε μόνο τη γλώσσα να χρησιμοποιούμε,τα σχήματα, όχι όμως το περιεχόμενον της φιλοσοφίας. Φίλος λοιπόν ο Πλάτων· φιλτάτη η αλήθεια. Και ποια είναι η φιλτάτη αλήθεια; Το Ευαγγέλιον. Έτσι, ταλαιπώρησε την Εκκλησία ο Πλατωνισμός, πώς; Γιατί πολλοί Χριστιανοί ασχολήθηκαν με τον Πλάτωνα και εισήγαγαν ιδέες μέσα εις το δόγμα της πίστεως. Αυτούς όλους τους κατεδίκασε ή καλύτερα, η Εκκλησία, μάλιστα ιδιαιτέρως η 7η Οικουμενική Σύνοδος, για να είμαι ακριβέστερος, επανέλαβε την καταδίκην, κατεδίκασε τις πλατωνικές θεωρίες εις το πρόσωπον του αγαπητού Ωριγένους. Τι κρίμα! Θαυμάσιος ο Ωριγένης. Παρεσύρθη.
Η απάντησις αν η ύλη, ο κόσμος είναι άνευ αρχής, απαντούμε: Από τον πρώτο στίχο της Αγίας Γραφής: «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν». Έτσι αρχίζει η Αγία Γραφή. Εκείνο το «ἐν ἀρχῇ» είναι το θεμέλιον του χρόνου· που ύλη και χρόνος τίθενται μαζί. Δεν δύναται να εννοηθεί ο χώρος, που συνίσταται από την ύλη, δεν δύναται να εννοηθεί ο χώρος χωρίς τον χρόνον. Οι μεταβολές της ύλης, αν το θέλετε, και σε στατικές καταστάσεις, μήπως ένα άτομο της ύλης δεν είναι σε φαινομενικώς, στατικήν κατάστασιν; Κάθε άλλο παρά στατικήν κατάστασιν είναι ένα άτομο της ύλης. Είναι σε κατάσταση δυναμικοτάτη. Δυναμικοτάτη… Τι πεδία υπάρχουν εκεί ανάμεσα στον πυρήνα και στο ηλεκτρόνιο, τι… ο Θεός ξέρει. Κι εκείνα τα οποία βρίσκομε και ανακαλύπτομε στα εργαστήριά μας.
Λοιπόν, αγαπητοί, χώρος και χρόνος θεμελιώθηκαν μαζί. Άρα λοιπόν η Δημιουργία είναι ένχρονος. Δεν είναι άναρχος. Ιδού η αλήθεια. «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν.». Τι ρήμα βάζει; «Ἐποίησεν». Ο Θεός είναι άκτιστος. Ο κόσμος είναι κτιστός. Αυτόματα λοιπόν είναι κάτω από τον Θεό η Δημιουργία. Ο Θεός άκτιστος, η Δημιουργία κτιστή. Αυτή είναι η απάντηση της Εκκλησίας.
Άλλο σημείο: «Τοῖς λέγουσιν ὅτι ἐν τῇ τελευταίᾳ καὶ κοινῇ ἀναστάσει - και είναι μάλιστα αυτή η θέσις όμορφη, που είχαμε σήμερα και ένα μνημόσυνο και δίνει μία απάντηση, προσέξατέ το-· Τοῖς λέγουσιν -για ΄κείνους που λένε- ὅτι ἐν τῇ τελευταίᾳ καὶ κοινῇ ἀναστάσει -όταν θα αναστηθούμε όλοι, η κοινή ανάστασις, όλοι θα αναστηθούμε, από τον Αδάμ και την Εύα, μέχρι τον τελευταίο που θα έχει πεθάνει, εκείνοι που θα ζουν, απλώς θα αλλαχθούν, δεν θα περάσουν από τον θάνατον- μεθ’ ἑτέρων σωμάτων οἱ ἄνθρωποι ἀναστήσονται καὶ κριθήσονται, καὶ οὐχὶ μεθ’ ὧν κατὰ τὸν παρόντα βίον ἐπολιτεύσαντο, ἅτε τούτων φθειρομένων καὶ ἀπολλυμένων». Τι λένε; «Λέγουσιν». Τι λένε; Ότι «με άλλα σώματα», λέει, «θα αναστηθούν. Γιατί αυτά είναι φθειρόμενα καὶ ἀπολλύμενα. Θα αναστηθούν λοιπόν με κάποια άλλα σώματα». Κι εδώ λέει: «Ἀνάθεμα». Θα το δούμε λίγο πιο κάτω το «ανάθεμα». Θα το αναλύσουμε και αυτό λιγάκι. Ότι δηλαδή δεν είναι δεκτό αυτό το οποίο λέγουν οι αιρετικοί.
Δεν θα πάρουμε άλλα σώματα. Θα είναι τα ίδια σώματα· τα οποία θα ανακαινισθούν. Αλλά τα ίδια. Λέει ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή… τι να επιστρατεύσω; Ολόκληρη η Αγία Γραφή είναι γεμάτη. Ιδίως η Καινή Διαθήκη. Και η Παλαιά Διαθήκη. Και η Παλαιά. «Δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο (διότι πρέπει το θνητόν. Ποιο; Αυτό. Τούτο. Το δείχνει. Τούτο. Τούτο. Τούτο. Όχι κάποιο άλλο σώμα) ἐνδύσεσθαι ἀφθαρσίαν, καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσεται ἀθανασίαν». Αυτό το σώμα θα ντυθεί- ακούτε το ρήμα- ἐνδύσεσθαι, θα ντυθεί, λέει, και την αφθαρσίαν και την αθανασίαν. Αυτό το ίδιο.
Ακόμη λέει ο Απόστολος Παύλος στην Β' προς Κορινθίους επιστολή του -το πρώτο που σας είπα είναι στην Α΄προς Κορινθίους. Ολόκληρο κεφάλαιο, το 15ο κεφάλαιο αναφέρεται στα θέματα αυτά από τον Απόστολο Παύλο. «Τοὺς γὰρ πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ -όλοι θα σταθούμε στο βήμα του Χριστού, αφού αναστηθούμε- ἵνα κομίσηται ἕκαστος –για να πάρει ο καθένας- τὰ διὰ τοῦ σώματος πρὸς ἃ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακόν». Για να πάρει την απολαβή του. Με το σώμα του. Αυτό που έζησε. Και με το οποίον πραγμάτωσε, είτε το αγαθόν, είτε το κακόν. Λέει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων: «Στάθηκες αγνός; Θα πάρεις την αμοιβή σου. Στάθηκες πόρνος; Θα πάρεις την καταδίκη σου». Γι΄αυτό λέει στην Α΄ προς Κορινθίους ότι: «Πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν», λέει ο απόστολος Παύλος, «ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει». Και συνεπώς, λέγει, ὁ δὲ Κύριος –ο Θεός Πατήρ, δηλαδή- ἤγειρε τον Υἰόν καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ». «Καὶ ἡμᾶς»: ώστε θα μείνει η ουλή ανεξάλειπτος πάσης αμαρτίας επί του σώματος και δη της ανηθικότητος. Η ουλή αυτή μόνον έναν τρόπο έχει να εξαφανιστεί. Με τη μετάνοια και την εξομολόγηση. Πέρασες στην άλλη ζωή; Τελείωσε. Θα αναστηθεί το σώμα σου με τις ουλές της αμαρτίας. Και συνεπώς θα κριθείς ακατάλληλος για την βασιλείαν του Θεού.
Αγαπητοί μου είναι κάτι καταπληκτικό πράγμα. Εδώ λοιπόν τι θέλει να μας πει; Θέλει να μας πει ότι τα πράγματα έτσι έχουν. Δεν θα είναι κάποιο άλλο σώμα, αλλά θα είναι ένα, θα είναι το ίδιο που θα γίνει καινούριο, άφθαρτο και αθάνατον. Μάλιστα αγανακτεί ο απόστολος Παύλος με τους Κορινθίους που πίστευαν… να, κάτι τέτοια αιρετικά και λέγει, τους γράφει: «Ἀγνωσίαν γὰρ Θεοῦ τινες ἔχουσι· πρὸς ἐντροπὴν ὑμῖν λέγω». Μερικοί έχουν αγνωσίαν Θεού. Αγνοούν τη δύναμη του Θεού. Τι σας είπα προηγουμένως; Τι θα πει αίρεσις; Η λογική ερμηνεία του δόγματος. Εδώ με τη λογική τους λένε: «Πώς είναι δυνατόν, αυτό το σώμα που έγινε χώμα να αναστηθεί;». Είδατε; Κι αμέσως εισάγουν την θεωρίαν: «Δεν είναι δυνατόν. Κάποιο άλλο σώμα θα είναι». Αμέσως μπαίνει η αίρεσις. Και τι λέει ο Απόστολος Παύλος; «Μερικοί», λέει, «από σας, έχουν αγνωσίαν Θεού. Αγνωσίαν σε τι; Δεν ξέρουν ποιος είναι ο Θεός, ούτε τη δύναμή Του. Και το λέγω για ντροπή σας», γράφει ο Παύλος στο 15ο κεφάλαιο Α΄ Κορινθίους.
Και κάτι ακόμα. Δυστυχώς πέρασε η ώρα. Τι άλλο να πει κανείς; «Τοῖς δεχομένοις ὅτι τε προΰπαρξίς ἐστι τῶν ψυχῶν, καὶ οὐκ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος τὰ πάντα ἐγένετο, καὶ παρήχθησαν, ὅτι τέλος ἐστὶ τῆς κολάσεως ἡ ἀποκατάστασις αὖθις τῆς κτίσεως, καὶ τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Ἀνάθεμα!». Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι προϋπάρχουν οι ψυχές… - και αυτό πλατωνική θεωρία. «Αφού είπαμε ότι ο Θεός δεν είναι Δημιουργός. Κάπου οι ψυχές προϋπάρχουν, άναρχες και αυτές και αΐδιες. Παίρνει λοιπόν ο Θεός μία ψυχή, από κάποια… αποθήκη Του- ας μου επιτραπεί η έκφρασις- και την βάζει μέσα σε ένα σώμα… Παίρνει άλλη και την βάζει μέσα σε ένα άλλο σώμα…». Αυτό λέγεται προΰπαρξις των ψυχών. Είναι, αν θέλετε να το επεκτείνουμε, όπως και οι Ανατολικές θρησκείες, με μετεμψυχώσεις και δεν ξέρω τι και όλα αυτά τα παραμύθια, πραγματικά παραμύθια. «Και ότι δεν είναι εκ του μη όντος· ότι «καὶ οὐκ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος τὰ πάντα ἐγένετο, καὶ παρήχθησαν»· «ὅτι τέλος ἐστὶ τῆς κολάσεως…- δυστυχώς τρέχει ο χρόνος- ότι υπάρχει τέλος στη κόλαση. Η κόλαση τελειώνει». Και ο Ωριγένης το έλεγε αυτό. Πάλι λογική: «Είναι δυνατόν ο Θεός, ο αγαθός Θεός να βασανίζει - δεν βασανίζει ο Θεός, μόνοι τους διαλέγουν την κόλαση οι άνθρωποι - εις τους αιώνας των αιώνων; Χωρίς ποτέ λήξη; Είναι δυνατόν ποτέ;».
Και μιλούν ακόμα για αποκατάσταση των πάντων. Θα πει «έχομε καινούρια πράγματα, καινούριους κόσμους και θα είναι οι κόσμοι αυτοί, όπως και οι προηγούμενοι». Πλατωνικές θέσεις, ξαναλέγω. Τα πάντα έγιναν εκ του μη όντος, δηλαδή εκ του μηδενός. Η κόλασις είναι αιώνιος. Διότι βρίσκομαι εκεί εις το 25ο κεφάλαιο στον Ματθαίο, που λέγει: «Αυτοί θά ἀπέλθουν εἰς ζωήν αἰώνιον, οἱ δέ ἁμαρτωλοί εἰς κόλασιν αἰώνιον». Εάν λοιπόν, στο ίδιο χωρίο, από τον αυτόν συγγραφέα χρησιμοποιείται η λέξις «αιώνιος» τότε, εάν η λέξις «αιώνιος» για την κόλασιν είχε σχετικόν χαρακτήρα, τότε θα πρέπει σχετικόν χαρακτήρα να έχει και η λέξις «αιώνιος» ως προς την βασιλείαν του Θεού. Αυτά είναι η αναίρεσις αυτών των αιρέσεων. Ανάθεμα λοιπόν και αυτοί.
Αγαπητοί μου, η γνώσις των θέσεων, όσα αι επτά Οικουμενικαί Σύνοδοι, όπως και αι τοπικαί Σύνοδοι αποφαίνονται, παρέχουν σε μας την ορθόδοξη διδασκαλία. Γι’ αυτό οφείλομε να γνωρίζομε όλες αυτές τις θέσεις. Γιατί; Σήμερα οι ανατολικές θρησκείες έχουν εισβάλλει στην Ευρώπη -και στην Ελλάδα φυσικά- και στην Αμερική. Δηλαδή εις την Δύσιν. Και βλέπετε, ορθόδοξοι Χριστιανοί μας να παρασύρονται σε τέτοια καμώματα. Αιρετικά πέρα για πέρα. Και φιλοσοφικών διαστάσεων. Να γιατί πρέπει να ξέρουμε όλα αυτά. Να γιατί σας είπα προηγουμένως ότι είναι όλα αυτά επικαιρότατα. Όσοι έχετε, αν όχι το Πηδάλιον, που έχει μέσα ό,τι έχει από τας Συνόδους, τοπικάς και Οικουμενικάς, τουλάχιστον το Τριώδιον αν έχετε στο σπίτι σας, ανοίξτε, παρακαλώ, στην Κυριακή των Α΄ Νηστειών, εκεί στο Παράρτημα, ένα Παράρτημα έχει στη σημερινή Κυριακή με τίτλο: «Συνοδικόν της Αγίας και Οικουμενικής Ζ΄(7ης) Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας» και εκεί θα πάρετε μία μικρή γεύση. Κι εγώ από εκεί τα πήρα διά το πρόχειρον του πράγματος.
Πρέπει ακόμα να αντιληφθούμε ότι στην αίρεση δεν υπάρχει ούτε το σωστόν ήθος, ούτε η σωστή πίστις, ούτε η σωστή λατρεία του Θεού και συνεπώς δεν υπάρχει η σωτηρία. Δεν υπάρχει η σωτηρία. Η αίρεσις είναι βλασφημία κατά του Θεού. Πώς θα με σώσει λοιπόν ο Θεός; Εάν κινούμαι στην αίρεση, στον χώρο της αιρέσεως; Γι΄αυτό και ο χαρακτηρισμός «ἀνάθεμα»· που θέλει να τονίσει ότι κάθε αιρετικός ή κάθε αίρεση είναι έξω από την Εκκλησία. Όπως και ο όρος «ἀφοριζέσθω». Κοινότατος όρος αυτό. Τι θα πει «ἀφοριζέσθω»; Ἀπό και ὀρίζω. Βγάζω από τα όρια. Αφορίζω. Και συνεπώς δεν ανήκει αυτός ή αυτή η θεωρία ή αυτή η θέσις ή αυτή η ερμηνεία δεν ανήκει στον χώρο της Εκκλησίας. Είναι έξω από τον χώρο της Εκκλησίας. Πίστευε ό,τι θέλεις, άνθρωπε. Αλλά δεν δύνασαι να λες ότι ανήκεις μέσα στην Εκκλησία. Είναι εκείνο που λέει ο απόστολος Παύλος: «Εἴ τις οὐ φιλεῖ τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν - όποιος δεν αγαπά τον Κύριον Ιησούν Χριστόν- ἤτω ἀνάθεμα». Χώρια. Χώρια. Ανάθεμα λοιπόν σημαίνει κάτι που είναι ή οφείλει να είναι χωριστά ως κατηραμένον. Αυτό το «κατηραμένον» θα το βρείτε εις το βιβλίο το Λευιτικόν, στην Παλαιά Διαθήκη 7,26.
Αγαπητοί. Ορθοδοξία σημαίνει γνησιότης ερμηνείας των θείων γραφών. Πρέπει όμως να συνοδεύεται και με την ορθοπραξία. Ορθώς να πράττωμε. Όχι μόνον ορθώς να πιστεύωμε. Αυτά τα δύο μας παρέχουν τη σωτηρία. Όσοι όμως εργάστηκαν είτε εις τας Συνόδους, είτε μες τους αιώνες για την Ορθοδοξία μας, όπως και κατ’ επανάληψιν σημειώνεται μέσα εις το Συνοδικόν, αιωνία η μνήμη.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο, μεταφορά της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας σε ηλεκτρονικό κείμενο και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ: Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_667.mp3
Πηγή: aktines.blogspot.com
Πηγή φωτογραφίας: romfea.gr
Συνάθροιση: Οι οικουμενικές και τοπικές σύνοδοι ήταν έκφραση του γνησίου φρονήματος των ορθώς φρονούντων χριστιανών πιστών. Υπήρξαν και οικουμενικές και τοπικές σύνοδοι οι οποίες ήταν αιρετικές και ληστρικές. Δεν τις απεδέχθη ο λαός, και λαός είναι όλοι ενώπιον του Θεού. Και οι ρασοφόροι και οι μή ρασοφόροι. Αντιπρόσωποι της εκκλησίας δεν είναι μόνο οι επίσκοποι, αλλά κάθε μέλος που δύναται να θεολογεί, δηλ. να έχει φτάσει σε πνευματικό επίπεδο φωτισμού ώστε να μην πλανάται. Η αποστολική σύνοδος ήταν σύνοδος όχι μόνο των αποστόλων αλλά και των πρεσβυτέρων που εκείνη την εποχή ήταν το ίδιο και το αυτό με τους επισκόπους και μαζί τους όλος ο λοιπός λαός. Η 6η οικουμενική σύνοδος ήταν ένα πολύ καλό παράδειγμα συνόδου όπου συμμετείχαν και μοναχοί και μή ρασοφόροι πιστοί, οι λεγόμενοι λαϊκοί. Στη σύνοδο στη Φερράρα και κατόπιν που συνεχίσθη στη Φλωρεντία (1439) οι επίσκοποι πήραν μαζί τους και τον φιλόσοφο Γεώργιο Πλήθων τον λεγόμενο και Γεμιστό, ο οποίος δεν ήταν ρασοφόρος, αλλά τον ήθελαν διότι ήταν ανθενωτικός αν και ήταν μάλλον πλατωνικός.
Πρέπει να κατανοήσει ο πιστός όποια διακονία και αν έχει εντός του σώματος του Χριστού, που ονομάζεται και εκκλησία, πως δεν είναι αυθεντία. Συνήθως, δυστυχώς, οι πιστοί νομίζουν ότι οι επίσκοποι ή οι πρεσβύτεροι επειδή φορούν ένα ωμοφόριο ή ένα επιτραχήλιο, κάτι παραπάνω γνωρίζουν και τους ωφείλουν υπακοή άνευ όρων... Καμία υπακοή δεν ωφείλουμε σε κανέναν, αν αυτός δεν κηρύττει όσα διδάσκει η Γραφή και οι άγιοι πατέρες, είτε στις διδαχές τους, είτε στους δογματικούς όρους των οικουμενικών συνόδων και όσων κανόνων τοπικών συνόδων ή κανόνων αγίων επικυρώθησαν εξ αυτών.
Πάντοτε, για όσους έχουν διαβάσει εκκλησιαστική ιστορία, οι αιρέσεις εκηρύχθησαν από ρασοφόρους. Συνήθως επισκόπους και πρεσβυτέρους. Σπανιότερα από διακόνους και μοναχούς και σε κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις απ' τους κακώς αποκαλουμένους λαϊκούς. Λαϊκός είναι και ο επίσκοπος αλλά έχει την διακονία του επισκόπου, ασχέτως αν με το πέρασμα των αιώνων η διακονία εξετράπη και κατήντησε άσκηση εξουσίας. Έτσι οι ακατήχητοι πιστοί συνήθισαν να υπακούουν σε όποιον επίσκοπο ή πρεσβύτερο εξομολογούντο ή άκουαν το κήρυγμα του. Λέγεται πως ο μεγάλος θεολόγος π. Ιωάννης Ρωμανίδης είχε πεί πως αν οι πιστοί υπάκουαν σ' όσα τους έλεγαν οι επίσκοποι, η εκκλησία θα είχε διαλυθεί.
Σήμερα που οι αιρέσεις έχουν εισχωρήσει παντού, σε πανεπιστήμια, κηρύγματα, ομιλίες ρασοφόρων, στην εξομολόγηση, στις συνόδους επισκόπων, στη νοοτροπία των πρεσβυτέρων ότι είναι κατώτεροι των επισκόπων, στην ανεύθυνη και ''βολική'' στάση πολλών πιστών οι οποίοι εκουσίως ή ακουσίως κρύβονται πίσω από την σκοτεινή ιδέα ''οι επίσκοποι ό,τι πουν, αυτοί έχουν την ευθύνη, αυτοί θα λογοδοτήσουν, εγώ κάνω υπακοή'', πρέπει να μελετούμε με άκρα ταπείνωση την Γραφή, να προσευχόμεθα εκ βάθους καρδίας, ώστε να μας οδηγήσει ο τριαδικός Θεός Σαβαώθ, σε κάποιον ορθόδοξο αδελφό, φωτισμένο απ' το Άγιο Πνεύμα, να μας στηρίξει πνευματικώς όταν το έχουμε ανάγκη.
Αδελφό εννοώ τον οποιονδήποτε μιλά με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος. Αν είναι επίσκοπος ή κάποια ηλικιωμένη που κάθεται σε μίαν άκρη στο ναό και κλαίει τις αμαρτίες της δεν έχει καμία σημασία. Πολλές τέτοιες γιαγιάδες στήριξαν νέους που ήθελαν να βαπτιστούν και να κατηχηθούν στην ορθόδοξη πίστη, στην πρώην κομμουνιστική σοβιετική ένωση, όταν οι επίσκοποι, ευτυχώς όχι όλοι, έκαναν υπακοή στο κομμουνιστικό άθεο κόμμα της Ε.Σ.Σ.Δ. (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών). Εκείνες οι γιαγιάδες που τους αξίζουν πολλά μνημεία να στηθούν για την προσφορά τους στην ορθοδοξία, κατηχούσαν, μιλούσαν, πήγαιναν στον ναό, αν έβρισκαν κάποιον ανοικτό, και αυτές άφησαν την ορθόδοξη κληρονομιά στους νεότερους που διψούσαν για Χριστό σε μία κομμουνιστική άθεη δικτατορία η οποία απαγόρευε ακόμη και τον σταυρό του να κάνει κάποιος όταν περνούσε έξω από ναό.
(Να πούμε όμως για να είμαστε αντικειμενικοί πως υπήρξαν πολλοί επίσκοποι, πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί, μοναχές και λοιποί αδελφοί, εκατομμύρια στον αριθμό που μαρτύρησαν φρικτά απ' τους οπαδούς του Λένιν και του Στάλιν, πριν την ίδρυση της Ε.Σ.Σ.Δ. Πάρα πολλοί ενεργούσαν κρυφίως, οι λεγόμενοι κατακομβίτες, οι οποίοι εδιώχθησαν ανηλεώς πριν και μετά την εγκύκλιο του επισκόπου Σεργίου, ο οποίος συμβιβάστηκε με το κομμουνιστικό μπολσεβικικό κόμμα το 1927. Σταδιακώς όμως αφού μαρτύρησαν μέχρι τον θάνατο του Στάλιν το 1953, εκατομμύρια ορθόδοξοι, παγιώθηκε μία κατάσταση συμβιβασμού των επισκόπων, πολλοί εκ των οποίων λέγεται ότι ήταν και πράκτορες του κόμματος. Άλλωστε για να χειροτονηθεί κάποιος επίσκοπος, έπρεπε να δώσει έγκριση στο πατριαρχείο Μόσχας, το κόμμα... Μετά τον θάνατο του Στάλιν οι διωγμοί συνεχίσθησαν με πιο πονηρό τρόπο, εγκλεισμοί στο ψυχιατρείο και καταστροφή του σώματος και της πνευματικής διαύγειας με φάρμακα. Μυστικές εκτελέσεις, καθαιρέσεις όσων επισκόπων ή πρεσβυτέρων διεμαρτύροντο, συνεχείς μεταθέσεις σε απόμακρες περιοχές της αχανούς Ρωσίας κλπ. Υπήρξαν κι εκείνοι οι οποίοι αυτοεξορίσθησαν, η γνωστή σύνοδος των Ρώσσων της διασποράς η οποία ανέδειξε πολλούς αγίους άφθορους, είχε αντιοικουμενιστικό φρόνημα από την περίοδο που εξελέγη μητροπολίτης της συνόδου ο άγιος Φιλάρετος ο Ομολογητής, βάπτισαν χιλιάδες αιρετικούς και απίστους στο ευαγγέλιο του Κυρίου και εν γένει επιτέλεσαν σοβαρή ιεραποστολή όπου πήγαν. Ακόμη και σήμερα όπου είναι ενωμένη η σύνοδος των Ρώσων της διασποράς με το πατριαρχείο Μόσχας απ' το 2007, κάνει μεγάλο ιεραποστολικό έργο και βαπτίζει πλήθος κατηχουμένων.)
Σημαντικό παράδειγμα συγχρόνου φωτισμένης και αγίας μορφής, είναι η οσία Ταρσώ η δια Χριστόν σαλή, η οποία δεχόταν επισκέψεις απ' όλες τις τάξεις των πιστών, πρεσβυτέρους, εγγάμους, αγάμους, νέες οι οποίες ήθελαν καθοδήγηση στην κλήση τους προς την μοναχική πολιτεία. Ακόμη και αγιορείτες γέροντες την επισκέπτοντο για να μιλήσουν μαζί της. Η οσία δεν ήταν καν ρασοφόρα μοναχή, ήταν μία πιστή που φορούσε πάντοτε ένα κομματιασμένο ράσο απ' την πολυκαιρία. Αυτή η οσία γυναίκα όμως ήταν φωτισμένη, δοχείο της χάριτος και στήριξε πολλές ψυχές στον δρόμο του ευαγγελίου του Χριστού μας. Έκανε πνευματικό έργο που πάρα πολλοί επίσκοποι και πρεσβύτεροι ούτε καν έχουν φανταστεί.
Το βιβλίο του κεκοιμημένου καθηγητού του πανεπιστημίου Αθηνών, Παναγιώτου Τρεμπέλα, ''ΟΙ ΛΑΪΚΟΙ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, Το βασίλειον ιεράτευμα'', ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΕΝΟΡΙΑΣ" ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ 39 ΑΘΗΝΑΙ 1957, αναδεικνύει την θέση των αποκαλουμένων λαϊκών εντός του σώματος του Χριστού, την εκκλησία, και πώς δυστυχώς σήμερα την ηγεσία της εκκλησίας την έχουν λάβει στα χέρια τους αποκλειστικώς οι επίσκοποι, όταν θα έπρεπε να μην υπάρχει καν ηγεσία αλλά συμμετοχικό συνοδικό σύστημα επισκόπων, πρεσβυτέρων, διακόνων, μοναχών και λοιπών πιστών όπως τότε στην αποστολική σύνοδο οι απόστολοι με τους πρεσβυτέρους και τους άλλους αδελφούς κάθισαν όλοι μαζί. Βέβαια μιλούμε για την πρώτη έκδοση του βιβλίου, του έτους 1957. Οι επόμενες εκδόσεις δεν γνωρίζουμε τί γράφουν, δεν τις έχουμε διαβάσει. Έχουμε τη πρώτη έκδοση του αειμνήστου καθηγητού, με βάση αυτήν γράφουμε τα παρόντα.
Αυτά τα γράψαμε για να δώσουμε λεπτομέρειες σε όσα λέει ο άγιος γέροντας π. Αθανάσιος στην ομιλία του. Την ευχή του και τις πρεσβείες του να έχουμε οι ανάξιοι και αμαρτωλοί.
ανάξιος πατήρ Χ.
Οι δήθεν ύβρεις κατά του Ελληνισμού την Κυριακή της Ορθοδοξίας.
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού
Η Αγία μας Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία καθόρισε, ως όφειλε, επακριβώς τα όρια της αλήθειας και της πλάνης, διότι πιστεύει ότι η αλήθεια είναι συνώνυμη με τη σωτηρία. Οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων περιχαρακώνουν την βιβλική αλήθεια και την αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας μας, ώστε να αποτελούν την αλάνθαστη πυξίδα πλεύσης του νοητού σκάφους της ως τα έσχατα της ιστορίας.
Μελετώντας με προσοχή το «Συνοδικό» Της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, το οποίο διαβάζεται την Κυριακή της Ορθοδοξίας στους ναούς, κατά την τελετή της περιφοράς των Ιερών Εικόνων, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τη μέριμνα των Πατέρων να καθαρθεί η πίστη της Εκκλησίας από περιρρέουσες ιδέες του παρελθόντος, τις οποίες κάποιοι αναμίγνυαν με την διδασκαλία Της, με στόχο να επικρατεί σύγχυση στους πιστούς.
Κάποιοι, όμως περίεργοι τύποι, τα τελευταία χρόνια, που αρέσκονται να παριστάνουν τους «ελληναράδες», ασκούν σκληρή κριτική κατά των «όρων» της αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ότι δήθεν μέσω αυτών …υβρίζεται ο Ελληνισμός, επειδή απορρίπτονται από αυτή ορισμένες δοξασίες των αρχαίων προγόνων μας ως αντίθετες με τη χριστιανική διδασκαλία! Δεν κάνουν όμως τον κόπο να μελετήσουν, τι είδους δοξασίες είναι αυτές και την αντιφατικότητα και το ξεπερασμένο τους, ακόμη και στην αρχαία Ελλάδα.
Αναφέρουμε ως παραδείγματα τις δοξασίες της προΰπαρξης των ψυχών και της αϊδιότητας του κόσμου, τις οποίες η πλειοψηφία των αρχαίων σοφών (π.χ. σοφιστές, επικούρειοι, κλπ) τις απέρριπτε, αν και είχαν διατυπωθεί από μεγάλους σοφούς (π.χ. Πλάτων). Την ύπαρξη και κατά συνέπεια την προΰπαρξη της ψυχής την είχαν απορρίψει οι περισσότεροι των αρχαίων φιλοσόφων. Η δοξασία περί της αιωνιότητας του υλικού κόσμου, αν και είχε διατυπωθεί από ορισμένους φιλοσόφους (υλοζωιστές), εν τούτοις την απέρριψαν πάμπολλοι άλλοι σοφοί, όπως οι νεοπλατωνικοί, διότι ερχόταν σε κραυγαλέα αντίθεση με την πίστη τους στο «Ένα», την πρωταρχική, κατ’ αυτούς, «άυλη» αρχή του κόσμου! Έστω επίσης οι αρχαιοελληνικές πίστεις στην ειμαρμένη καθώς και η πίστη στη «θεότητα» των άστρων των στωικών, όχι μόνο απορρίφτηκαν από την πλειοψηφία των αρχαίων σοφών, αλλά πολεμήθηκαν με σφοδρότητα από τους ατομικούς φιλοσόφους, τον Αναξαγόρα, τον Καρνεάδη, τον Ίππαρχος, κ.α.
Αφού λοιπόν οι θεωρίες αυτές ήταν απορριπτέες από άλλους σοφούς της αρχαίας Ελλάδος, γιατί να τις υιοθετήσει η Εκκλησία, αφού οι δοξασίες αυτές ήταν αντίθετες με τη διδασκαλία Της; Ας μην ξεχνάμε επίσης πως υπάρχουν διδάγματα, δοξασίες και θεσμοί των αρχαίων προγόνων μας απόλυτα απαράδεκτες, όπως λ.χ. ο θεσμός της δουλείας, η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, η κοινοκτημοσύνη των γυναικών (Πλάτων), η «ιερή πορνεία», οι φρικτές ανθρωποθυσίες καθ’ όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας και ως τον 4ο μ. Χ. αιώνα, κ.α. τα οποία κρινόμενα με το πνεύμα του Χριστιανισμού και με τη σημερινή πραγματικότητα, είναι σαφώς αποβλητέα. Υπήρχε περίπτωση να υιοθετήσει κάτι τέτοια η Εκκλησία, για να μη θεωρηθεί «υβρίστρια» των Ελλήνων; Και για ποιο λόγο άλλωστε να το κάνει, αφού ήλθε να απελευθερώσει καθολικά τον άνθρωπο από τη δεισιδαιμονία και την κακοδαιμονία του προχριστιανικού κόσμου και όχι να τον διαιωνίσει!
Αλλά αν θέλουν να αποκαλέσουν κάποιους υβριστές των Ελλήνων, ας αρχίσουν από τους αρχαίους Έλληνες σοφούς, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είχαν απορρίψει ό, τι θεωρούν οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» ως «ελληνικό». Ας αρχίσουν από τους ίδιους τους σοφούς, οι οποίοι απέρριπταν τις απόψεις άλλων σοφών. Ας αποκαλέσουν πρώτα υβριστές των Ελλήνων τους σοφιστές και τους επικούρειους, οι οποίοι δεν δέχονταν και πολεμούσαν το ιδεοκρατικό σύστημα του Πλάτωνος. Ας αποκαλέσουν πρώτα τον Πλάτωνα (427-347 π. Χ.) υβριστή της Ελλάδος, διότι θεωρούσε μόνες πραγματικότητες τις αρχετυπικές ιδέες, τον δε υλικό κόσμο δήθεν αιώνιο των υλοζωιστών ως μη πραγματικό, ως αντικατοπτρισμό του ιδεατού κόσμου, ως «φάσμα των ιδεών»!
Ας αποκαλέσουν υβριστές των Ελλήνων τους σοφούς και επιστήμονες (σχεδόν στο σύνολό τους), οι οποίοι δεν συμφωνούσαν με τα σκοταδιστικά διδάγματα της αρχαίας θρησκείας και τις δεισιδαιμονίες των ιερέων και καταδιώχτηκαν άγρια από αυτούς. Είναι άλλωστε γνωστό, πως περισσότεροι από πεντακόσιοι γνωστοί σοφοί και επιστήμονες βρήκαν τραγικό θάνατο κατά τις εκκαθαρίσεις, που έκανε το ιερατείο, μέσω της πολιτικής εξουσίας, μόνο στην Αθήνα, με τις φρικτές «δίκες περί αθεΐας»!
Ας αποκαλέσουν το Σωκράτη (469-399 π. Χ.) υβριστή των Ελλήνων, επειδή δίδασκε «καινά δαιμόνια», δηλαδή αλλότρια θρησκευτική πίστη από την κρατούσα, τη δήθεν ελληνική, και γ’ αυτό τον σκότωσαν. Ας αποκαλέσουν τον Αριστοτέλη (384-322 π. Χ.) υβριστή των Ελλήνων, ο οποίος θέλοντας να στηλιτεύσει τις δεισιδαίμονες πρακτικές του ιερατείου, και να αναιρέσει την πίστη στους ανύπαρκτους «θεούς» της αρχαίας θρησκείας, αναγκάστηκε να φύγει από την Αθήνα και να καταφύγει στην Χαλκίδα, προκειμένου να γλυτώσει τη ζωή του. Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον μεγάλο Αίσωπο (6ος π. Χ. αιών), ο οποίος κατάγγειλε την απάτη της αρχαίας θρησκείας και την πρακτική των απατεώνων ιερέων του δελφικού «ιερού», και οι οποίοι τον δολοφόνησαν στον ανίερο εκείνο τόπο. Ας αποκαλέσουν υβριστές της Ελλήνων τον ελευθερόφρονα Αλκιβιάδη, τους ρήτορες Λεωγόρα και Ανδοκίδη και τον μεγάλο κυνικό φιλόσοφο Διογένη, (5ος π. Χ. αιών), οι οποίοι διακωμώδησαν τα γελοία πνευματιστικά ελευσίνια μυστήρια.
Ας αποκαλέσουν υβριστές των Ελλήνων τον Πυθαγόρα (580-490 π. Χ.) και τους μαθητές του, οι οποίοι εξαιτίας του φόβου τους από τους ιερείς και των οργάνων τους, δημιούργησαν μυστική σχολή, όπου δίδασκαν δόγματα αντίθετα με τα κρατούντα και τους οποίους οι ιερείς έκαψαν ζωντανούς στον Κρότωνα το 430 π. Χ.!
Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων το σοφιστή Πρωταγόρα ( 480-411 π. Χ.), ο οποίος δίδασκε ότι το πραγματικό θείον είναι άγνωστο στους ανθρώπους και πως οι «θεοί» της αρχαίας θρησκείας ήταν ανύπαρκτοι, και γι’ αυτό τον καταδίωξαν άγρια οι ιερείς και έκαψαν τα «αιρετικά» βιβλία του στην αγορά της Αθήνας. Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον Αναξαγόρα (490-427 π. Χ.), ο οποίος δίδασκε ότι ο υλικός κόσμος δεν είναι αιώνιος, αλλά ποίημα του Νου, και τα άστρα δεν είναι θεοί, αλλά διάπυρες μάζες, και ο οποίος παραλίγο να χάσει τη ζωή του από το αθηναϊκό ιερατείο και το δεισιδαίμονα όχλο. Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον Ξενοφάνη (570-480 π. Χ.), ο οποίος μίλησε για τον ένα Θεό και αρνήθηκε, χονδροειδή ειδωλολατρία, τον ανόητο πολυθεϊσμό και το γελοίο ανθρωπομορφισμό της αρχαίας θρησκείας. Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον Επίκουρο (341-270 π. Χ.), ο οποίος αρνήθηκε την ύπαρξη των «θεών» της αρχαίας θρησκείας και του όχλου και τη μεταθανάτια ζωή, το βασίλειο του Πλούτωνα στον Άδη, Νήσους Μακάρων κλπ. Ας αποκαλέσουν υβριστή των Ελλήνων τον Ευήμερο (2ος αιών π. Χ.), ο οποίος χαρακτήρισε τους «θεούς» της αρχαίας θρησκείας, ως κάποιους επιφανείς ανθρώπους της παλιάς εποχής, τους οποίους θεοποίησαν οι απατεώνες ιερείς και επέβαλαν τη λατρεία τους στους αμαθείς όχλους για να τους εκμεταλλεύονται.
Ας αποκαλέσουν, τέλος, υβριστή των Ελλήνων το ίνδαλμά τους, τον παρανοϊκό Ιουλιανό (361-363 μ. Χ.), ο οποίος απαγόρευε τη διδασκαλία στα σχολεία των έργων αρχαίων φιλοσόφων και ποιητών, όσων είχαν γράψει εναντίον της αρχαίας θρησκείας, καίγοντας με μανία τα έργα τους! Δείτε άλλωστε τι είχε γράψει σε επιστολή του ο άθλιος εκείνος «εστεμμένος φιλόσοφος»: «ας μη φτάνει στην ακοή επικούρειος ή πυρρώνειος λόγος. Τώρα αλήθεια, οι θεοί (σ.σ. μέσω αυτού) καλά έκαναν και κατέστρεψαν τα έργα τους, ευτυχώς που τα βιβλία τους χάθηκαν» (Ιουλ. Επιστ. 89β, Προς αρχιερέα Θεόδωρο, 301c)!
Ασφαλώς θα τρίζουν τα τιμημένα κόκκαλα όλων των αρχαίων σοφών προγόνων μας, από την ακατανόητη «υπεράσπισή» τους από τους σύγχρονους «αρχαιολάτρες», οι οποίοι ήξεραν να βιώνουν το σεβασμό προς τους άλλους, έστω και αν διαφωνούσαν μαζί τους, ξέχωρα από τους σκοταδιστές ιερείς, τα παράσιτα της θρησκείας και τον δεισιδαίμονα και αμαθή όχλο! Θα τρίζουν τα κόκαλά τους από αγανάκτηση διότι τους ταυτίζουν οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» με τους σκοτεινούς παράγοντες της αρχαίας θρησκείας και με τον χυδαίο και θρησκομανή όχλο, ο οποίος ποτέ δε μπόρεσε να δημιουργήσει πολιτισμό και καταδίωκε την αντίθετη γνώμη! Θα τρίζουν από αγανάκτηση τα κόκαλά τους, διότι κάποιοι φανατικοί, αμαθείς και εμπαθείς σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» έχρισαν τους εαυτούς τους σε όψιμους τιμητές και υπερασπιστές τους, μη γνωρίζοντας οι δύστυχοι ότι ο διαχρονικός ελληνικός πολιτισμός, από τα βάθη της ιστορίας, ως τα σήμερα, είναι σύνθεση και όχι δογματική μονολιθικότητα!
Οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ως γνήσιοι Έλληνες (στην καταγωγή, στη σκέψη και στη νοοτροπία) και εν προκειμένω οι Πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, σκέφτηκαν και έπραξαν ελληνικά, εκφραζόμενοι σύμφωνα με τα πιστεύω τους ελεύθερα, απέκλεισαν κάποιες ιδέες από την επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας, οι οποίες δε συμφωνούσαν με Αυτήν. Σκέφτηκαν και έπραξαν όπως οι φημισμένοι πρόγονοί τους, οι οποίοι ήταν εκλεκτικοί, και όπως κάνουν οι Έλληνες στη διαχρονική μορφή του Ελληνισμού. Έπραξαν ό, τι έπρατταν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί, οι οποίοι απέρριπταν ό, τι δε συμφωνούσε με τις δικές τους απόψεις. Τι το πιο φυσικό για πολιτισμένους, ορθά και ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους;
Θλιβερή εξαίρεση στη μακραίωνη παράδοσή μας είναι οι σύγχρονοι αρχαιόπληκτοι «αρχαιολάτρες» και άλλοι θιασώτες της θολής κουλτούρας, οι οποίοι πάσχουν από ανίατο μονισμό για την αρχαία Ελλάδα. Λες και οι αρχαίοι τους «διόρισαν αγροφύλακες» στα αθάνατα διαχρονικά τους κτήματα, τα οποία είναι κτήματα όλου του πολιτισμένου κόσμου και περισσότερο ημών των απογόνων τους! Υβριστής των αρχαίων προγόνων μας δεν είναι η Εκκλησία με τον απόλυτα δικαιολογημένο εκλεκτισμό Της, αλλά πραγματικοί υβριστές είναι όσοι βρίζουν τον διαχρονικό Ελληνισμό, όσοι αρνούνται την ιστορική ενότητά του και τον περιορίζουν χρονικά κατά τη δική τους υποκειμενική εκτίμηση. Εν προκειμένω, πραγματικοί και μάλιστα άθλιοι υβριστές είναι όσοι βρίζουν, με τη γνωστή ψυχοπαθολογική υστερία, την πίστη εκατομμυρίων νεοελλήνων, οι οποίοι σε πείσμα των υβριστών τους, βιώνουν το ελληνικό ιδεώδες ασύγκριτα γνησιότερα από εκείνους με την ορθόδοξη πίστη τους.
Σε αντίθεση με όλους τους σύγχρονους εικονοκλάστες του πραγματικού και διαχρονικού Ελληνισμού, μηδέ των «αρχαιολατρών» εξαιρουμένων, εμείς ως ορθόδοξοι χριστιανοί, μετέχουμε της αλήθειας και ταυτόχρονα, ως έλληνες, μετέχουμε του ωραίου. Χάρη σ' αυτές τις δύο σταθερές διαφέρουμε από όλους όσους έχουν μονοσήμαντες πίστεις και αναγάγουν τον μονισμό σε μονολιθικό δόγμα. Για τούτο έχουμε το προβάδισμα στην αληθινή πρόοδο και τον παγκόσμιο πολιτισμό και αναγκάζουμε τους άλλους να μας ακολουθούν! Ο εκλεκτισμός μας είναι το μεγάλο μας μυστικό για ότι η Εκκλησία μας θριαμβεύει εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια και μαζί Της θριαμβεύει και το γνήσιο ελληνικό πνεύμα, το οποίο χωρίς Αυτή θα ήταν χαμένο, ίσως χωρίς ανάμνηση, κάπου στα έσχατα της αρχαιότητας, όταν ο Χριστιανισμός βρήκε να ψυχορραγεί τον Ελληνισμό και τον ανάστησε από το βέβαιο θάνατό του! Κατά συνέπεια θα συνεχίσουμε, ως Χριστιανοί και ως Έλληνες, την αδιαίρετη διαχρονική μας παράδοση, να είμαστε εκλεκτικοί, εφαρμόζοντας το λόγο του Μ. Βασίλειου: «Οι μέλισσες δεν πετάνε σε όλα τα λουλούδια με τον ίδιο τρόπο. Κι όπου καθίσουν, δεν κοιτάνε να τα πάρουν όλα. Παίρνουν μονάχα όσο χρειάζεται στη δουλειά τους και το υπόλοιπο το παρατούν και φεύγουν. Έτσι κι εμείς, αν είμαστε φρόνιμοι. Θα πάρουμε απ’ αυτά τα κείμενα ο, τι συγγενεύει με την αλήθεια και μας χρειάζεται και τα υπόλοιπα θα τα αφήσουμε πίσω μας» (Μ. Βασιλείου: Προς τους Νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων»! Αυτός ο εκλεκτισμός μας είναι και θα είναι η ειδοποιός διαφορά μας με τους μονιστές και μονολιθικούς υβριστές μας, ως δήθεν υβριστές των Ελλήνων. Έχουμε ευτυχώς την ικανότητα να παίρνουμε ό, τι εκλεκτό και ωφέλιμο από το ανθρώπινο πνεύμα και να απορρίπτουμε ό, τι σαθρό και βλαβερό για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό, αδιαφορώντας για τους γελοίους γρυλλισμούς των επικριτών μας!
Πηγή: aktines.blogspot.com
Συνάθροιση: Αναδημοσιεύουμε το ως άνω κείμενο διότι συμφωνούμε ως προς το ότι οι ορθόδοξοι δεν υβρίζουμε τους Έλληνες προγόνους μας και το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, αλλά υγιώς απορρίπτουμε κάποιες θέσεις αρχαίων φιλοσόφων οι οποίες δεν αποτελούν αλήθειες συμφώνως με την εξ αποκαλύψεως αλήθεια του τριαδικού Θεού, την οποία μας παρέδωσε μέσω της Αγίας Γραφής του.
Η συνάθροιση μας όμως δεν συμφωνεί με κάποιες εκφράσεις προς πρόσωπα που ενυπάρχουν εν τω κειμένω. Εμείς ως συνάθροιση ευχόμεθα καλή μετάνοια σε όσους δεν δέχονται ως προσωπικό τους σωτήρα τον Κύριο Ιησού Χριστό μας και ελπίζουμε συντόμως να τον δεχθούν στην καρδιά τους. Αμήν!
Σάββατο 5 Μαρτίου 2022
Άγιος Νικόλαος Επίσκοπος Αχρίδος (Βελιμίροβιτς)
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
Ουδέποτε υπήρξε στην Εκκλησία απουσία πατερικών μορφών. Όπως σε κάθε εποχή, και στους σύγχρονους χρόνους αναδείχνονται Πατέρες και διδάσκαλοι. Μια τέτοια σύγχρονη πατερική μορφή υπήρξε και ο Σέρβος νεοφανής άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς), επίσκοπος Ζίτσης και Αχρίδος, ο οποίος έλαβε την προσωνυμία «ο Σέρβος Χρυσόστομος», λόγω της ρητορικής του δεινότητας και των αγώνων του για την μόνη σώζουσα ορθόδοξη πίστη.
Γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1880 στο χωριό Λέλιτς της Νότιας Σερβίας από φτωχούς, πολύτεκνους και ευσεβείς γονείς. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στη Ιερά Μονή Τσέλιε. Από μικρό παιδί έδειξε μια ασυνήθιστη αγάπη για την Εκκλησία και κλίση για την αρετή και την προσευχή. Απομονώνονταν συχνά και προσεύχονταν με τις ώρες. Μετά την εγκύκλιο μόρφωσή του εισήχθη στην Ιερατική Σχολή του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι. Εκεί έδειξε ιδιαίτερη επιμέλεια στις σπουδές του, ώστε το Πατριαρχείο της Σερβίας, εκτιμώντας την φιλομάθειά του και το ήθος του, τον έστειλε με υποτροφία για ανώτερες σπουδές στην Ελβετία, την Γερμανία και την Αγγλία. Έμαθε επίσης άριστα επτά γλώσσες.
Παράλληλα με τις σπουδές του καλλιέργησε και την πνευματική του πρόοδο. Πίστευε ακράδαντα στο Θεό και φλέγονταν από πόθο να υπηρετήσει την Εκκλησία. Μελετούσε με πάθος τους Πατέρες και την ορθόδοξη θεολογία. Το 1908 υπέβαλε το Πανεπιστήμιο της Βέρνης διδακτορική διατριβή με θέμα: «Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, ως θεμελιώδες δόγμα της αποστολικής Εκκλησίας». Ακολούθως σπούδασε το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και υπέβαλε άλλη διατριβή στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης σχετικά με τη φιλοσοφία του Μπέρκλεϋ.
Το 1909 επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου όμως αρρώστησε βαριά από δυσεντερία και λίγο έλειψε να πεθάνει. Όταν ανάρρωσε πήρε την απόφαση να γίνει μοναχός στη Ιερά Μονή Ρακόβιτσα και στη συνέχεια χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Αργότερα διορίστηκε καθηγητής στην Ιερατική Σχολή του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι και συνάμα ορίστηκε ιεροκήρυκας στην σερβική πρωτεύουσα. Εν τω μεταξύ είχε ξεσπάσει ο Α΄ παγκόσμιος πόλεμος, κατά τη διάρκεια του οποίου επέδειξε σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο στον δοκιμαζόμενο σερβικό λαό. Στα 1915 στάλθηκε στην Αγγλία και στις Η.Π.Α. για να ζητήσει βοήθεια από τους Σέρβους μετανάστες για τους πεινασμένους της Σερβίας.
Το 1919 εξελέγη Επίσκοπος Ζίτσης και δύο χρόνια αργότερα μετατέθηκε στην ιστορική Επισκοπή της Αχρίδος. Η επισκοπική του διακονία σημαδεύτηκε από υποδειγματική ποιμανατορία. Λειτουργούσε με κατάνυξη και κήρυττε με φλογερό πάθος. Ήταν ιδιαίτερα χαρισματικός ρήτορας, ο οποίος σαγήνευε τους πολυπληθείς ακροατές των κηρυγμάτων του. Εργάστηκε άοκνα για την πνευματική αφύπνιση του ιερού κλήρου και για την ανέγερση ναών και μοναστηριών. Παράλληλα άσκησε ένα αξιοθαύμαστο φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο, με την σύσταση ιδρυμάτων, όπως ορφανοτροφείων, όπου έβρισκαν καταφύγιο χιλιάδες ορφανά και εγκαταλειμμένα παιδιά. Ήταν πολύ αγαπητός από το λαό του, τον οποίο θεωρούσε πνευματικό του πατέρα και προστάτη του.
Παρ’ όλο τον φόρτο της ποιμαντικής του διακονίας ασκούνταν και ό ίδιος στην αρετή και την πνευματική πρόοδο, προσευχόταν, νήστευε, αγρυπνούσε. Θαύμαζε τον αγιορείτικο μοναχισμό και φρόντιζε να έρχεται συχνά στο Άγιο Όρος για πνευματικό ανεφοδιασμό. Επισκεπτόταν συνήθως την Ιερά Μονή Παντελεήμονος, όπου συνδέθηκε με τον όσιο Σιλουανό (+1938), του οποίου θαύμαζε την αγία βιωτή. Εκεί γνώρισε και τον Γέροντα Σωφρόνιο (+1993).
Ο άγιος Νικόλαος υπήρξε σπουδαίος εκκλησιαστικός συγγραφέας πληθώρας αξιόλογων έργων, τα οποία εξέδωσε σε είκοσι τόμους. Τα διακρίνει η βαθειά του ορθόδοξη θεολογική σκέψη, η ποιητικότητα, η γλαφυρότητα και ακρίβεια. Το σημαντικότερο σύγγραμμά του είναι ο «Πρόλογος της Αχρίδος», συνοπτικά συναξάρια αγίων όλων των ημερών του έτους, με σχόλια και πνευματικές νουθεσίες. Συνέθεσε επίσης πολλά ποιήματα, εκκλησιαστικούς ύμνους και ακολουθίες. Ακόμα άφησε περισσότερες από τριακόσιες επιστολές – απαντήσεις σε δύσκολα ποιμαντικά προβλήματα, τα οποία του υπέβαλλαν οι πιστοί. Είναι δε τέτοια η συγγραφική του καλλιέπεια ώστε ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς είχε πει για τον άγιο Νικόλαο πως «Ας με συγχωρέσει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, αλλά ο Νικόλαος τον ξεπέρασε»!
Ήταν ακραιφνής ορθόδοξος. Βαδίζοντας στα βήματα των αγίων Πατέρων της Ορθοδοξίας, είχε τη βεβαιότητα και διακήρυττε ότι Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μοναδική και αληθινή Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού και πως έξω από αυτή υπάρχει το σχίσμα και η αίρεση. Μελέτησε όσο ολίγοι τον δυτικό χριστιανισμό, τον παπισμό και τις πολυάριθμες ομάδες του κατακερματισμένου προτεσταντισμού και πείστηκε ότι αυτός βρίσκεται σε τρομερές πλάνες, οι οποίες δεν αφήνουν περιθώρια για να έχει την παραμικρή εκκλησιαστική υπόσταση Το 1930 έλαβε μέρος στην Πανορθόδοξη Προσυνοδική Διάσκεψη στη Μονή Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος, όπου εξέφρασε με σαφήνεια την προσήλωσή του στην Ορθοδοξία και διατράνωσε την αντίθεσή του στα πρώιμα τότε ανοίγματα των ορθοδόξων προς τους αιρετικούς και το κοσμικό φρόνημα. Το 1937 κατάγγειλε με σφοδρότητα τη συμφωνία Γιουγκοσλαβίας και Βατικανού, με την οποία θα γινόταν η χώρα του πεδίο ιεραποστολής των αιρετικών παπικών. Κατόρθωσε να ματαιώσει την υπογραφή της, αλλά όχι και την γενοκτονία, η οποία επακολούθησε λίγα χρόνια μετά το (1941-45), περισσότεροι από 880.000 Σέρβοι ορθόδοξοι βρήκαν τραγικό θάνατο από τους παπικούς Κροάτες Ουστάσι, όταν αρνήθηκαν τον βίαιο εκλατινισμό τους, με την καθοδήγηση του παπικού «κλήρου» και κύρια του «αρχιεπισκόπου» του Ζάγκρεμπ, Αλόις Στέπινατς (νυν παπικού αγίου!) και την προτροπή του Βατικανού!
Ο άγιος Νικόλαος είχε μελετήσει σε βάθος και την ευρωπαϊκή φιλοσοφία και ιστορία, διαπιστώνοντας την πνευματική γύμνια του ευρωπαίου ανθρώπου, η οποία οφείλεται στην αλλοίωση του χριστιανικού μηνύματος από τον παπισμό και τον προτεσταντισμό. Παρατήρησε την ραγδαία και προκλητική αποβολή της χριστιανικής κληρονομιάς και την υιοθέτηση μιας παράδοξης ειδωλολατρίας, της λατρείας του ανθρώπου και ό, τι έχει σχέση με την υλιστική και ηδονιστική απόλαυσή του. Γι’ αυτό αποκάλεσε την Ευρώπη «Λευκή Δαιμονία». Πρόβλεψε δε πως η πανίσχυρη Ευρώπη σύντομα θα γίνει συντρίμμια, λόγω αυτών των επιλογών της. Διαπίστωσε πως «Ο Χριστός απομακρύνθηκε από την Ευρώπη, όπως άλλοτε από την χώρα των Γαδαρηνών, μετά από αίτημα των κατοίκων της».
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στο δοκιμαζόμενο λαό του. Όρθωσε με ηρωισμό το ανάστημά του στους βαρβάρους και απάνθρωπους φασίστες και ναζιστές κατακτητές. Διαμαρτυρήθηκε με παρρησία εναντίον των μαζικών εκτελέσεων στο Κράλιεβο. Κατάγγειλε με σφοδρότητα την υποκρισία των δυτικών χριστιανικών (υποτίθεται) κρατών, ιδιαίτερα για την αδιαφορία και την δικαιολόγηση της φοβερής γενοκτονίας των 880.000 νεκρών Σέρβων Ορθοδόξων από τους φασίστες παπικούς Κροάτες Ουστάσι. Είναι ο πρώτος που θα τους ανακηρύξει Νεομάρτυρες και θα συνθέσει υπέροχη Ακολουθία προς τιμήν τους.
Για την πατριωτική και αντιστασιακή του δράση το 1941 συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές Νταχάου, μαζί με τον μαρτυρικό Σέρβο Πατριάρχη Γαβριήλ, για τρία φρικτά χρόνια. Απελευθερώθηκε στις 8 Μαΐου 1945 από τους συμμάχους. Αλλά και πάλι δεν βρήκε ησυχία και ελευθερία να ασκήσει τα ποιμαντικά του καθήκοντα. Το άθεο και απάνθρωπο μαρξιστικό καθεστώς, που εγκαθιδρύθηκε στην Γιουγκοσλαβία, πρώτο του μέλημα ήταν ο διωγμός της Εκκλησίας και γενικά κάθε θρησκευτικής πίστεως και εκδήλωσης. Ο άγιος Νικόλαος στοχοποιήθηκε από τους κομμουνιστές, τον οποίο χαρακτήρισαν «εχθρό του λαού», αυτόν τον μεγάλο ανθρωπιστή, ο οποίος διέσωσε χιλιάδες ανθρώπους στα χρόνια της κατοχής και επέδειξε πρωτοφανή πατριωτικό φρόνημα!
Έτσι εξαναγκάστηκε να ξενιτευτεί. Το 1946 μετέβη στην Αμερική, όπου αναδείχθηκε σπουδαίος ποιμένας, διδάσκαλος, καθηγητής, κήρυκας, ομολογητής και όσιος στο Νέο Κόσμο. Απέβη ένας φλογερός απόστολος της Ορθοδοξίας στην αμερικανική ήπειρο, σε μια εποχή, που έκανε την εμφάνισή του ο πρώιμος οικουμενισμός, ο οποίος σχετικοποιεί την Ορθοδοξία μας. Διορίστηκε καθηγητής στην σερβική Ιερατική Σχολή της Λίμπερτυβιλ (Ιλλινόις), στην Θεολογική Ακαδημία Αγίου Βλαδίμηρου και στις Ιερατικές Σχολές της Τζόρντανβιλ (Νέας Υόρκη) και Αγίου Τύχωνος (Πενσυλβανία).
Όντας καθηγητής στην Σχολή του Αγίου Τύχωνος, κοιμήθηκε ξαφνικά, ενώ ετοιμαζόταν να τελέσει τη Θεία Λειτουργία στις 5 Μαρτίου 1956. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στη Σερβία το 1991 και τοποθετήθηκαν στην Ιερά Μονή Τσέλιε, δίπλα με τα ιερά λείψανα του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς (+1979). Η επίσημη αγιοκατάταξή του έγινε το Μάιο του 2003 από τη Σερβική Εκκλησία και η μνήμη του ορίστηκε να εορτάζεται στις 5 Μαρτίου, την ημέρα της οσιακής κοιμήσεώς του.
Πηγή: aktines.blogspot.com
«Έφυγε» ένας ομολογητής και ασκητής επίσκοπος.
Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών-Δρος Θεολογίας
Η ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας, αλλά και σύσσωμος ο ορθόδοξος κλήρος και λαός θρηνεί την εκδημία του σεβαστού σε όλους μητροπολίτου κυρού Κοσμά.
Ο αοίδιμος μητροπολίτης υπήρξε ένας ορθόδοξος ασκητής, αλλά και ορθόδοξος ομολογητής επίσκοπος. Ο Κύριος μας είχε πεί: «εκ του καρπού το δένδρον γινώσκεται» (Ματθ. 12, 33). Τοιουτοτρόπως και ένα μέλος της ορθοδόξου εκκλησίας μας και μάλιστα ένας επίσκοπος, όπως ο μακαριστός κυρός Κοσμάς, γνωρίζεται από τα έργα του και την διδασκαλία του.
Όπως ακριβώς λάμπει και φαίνεται ο ήλιος, κατά παρόμοιο τρόπο λάμπουν και φαίνονται οι άγιοι. Οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τους αγίους, βλέποντας την φωτισμένη πίστη τους και τα λαμπρά έργα τους. Οι άγιοι, λόγω ταπεινώσεως ημπορεί να αποκρύπτουν τα θαυμαστά έργα τους. Όμως αυτά, με λίγη προσοχή και προσευχή εκ μέρους των πιστών, αποκαλύπτονται και ημπορούν κάλλιστα να γίνουν διακριτά.
Ο αείμνηστος κυρός Κοσμάς υπήρξε ασκητής. Η ζωή του ήταν ζωή νηστείας, προσευχής και πατερικής μελέτης. Για τον λόγο αυτό ήταν και θερμός κήρυκας του Λόγου του Θεού. Τα κηρύγματά του ήταν βασισμένα στην Αγία Γραφή και την πατερική διδασκαλία. Γι᾽ αυτό και δεν δεχόταν καμμία υποχώρηση η διαστρέβλωση των αγιογραφικών και πατερικών λόγων. Έτσι τον ακούγαμε να αποκηρύττει με βδελυγμία τις αιρετικές δοξασίες και να δέχεται μόνον την ορθόδοξο αλήθεια. Αυτό το γνωρίζει ο πιστός λαός της μητροπόλεώς του, μέσω των φωτισμένων εγκυκλίων του, πολύ καλύτερα από εμάς. Αυτή ήταν και η αιτία που κλήρος και λαός του έδειχναν πολλή αγάπη και σεβασμό.
Οι άγιοι είναι τα μέλη της ορθοδόξου εκκλησίας μας, τα οποία ζούν την εκκλησιαστική ζωή και τις άγιες και αιώνιες αλήθειες. Για τον λόγο αυτό ο βίος ενός αγίου είναι η βιωμένη δογματική. Με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύουν ότι κάθε «ρήμα Θεού» (Εφεσ. 6, 17) έχει και προσφέρει δύναμη, αγιαστική, λυτρωτική. Οι άγιοι δεν ζούν για τον εαυτό τους, αλλά γι' αυτούς είναι «τα πάντα και εν πάσιν Χριστός» (Κολ. 3, 11), όπως ακριβώς ζούσε ο αείμνηστος κυρός Κοσμάς.
Ο πιστός κλήρος και λαός της ιεράς μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας γνωρίζει και πιστεύει ότι ο μακαριστός μητροπολίτης τους κυρός Κοσμάς ήταν όχι μόνον ο αγαπητός τους πατέρας, αλλά ο ορθόδοξος και πατερικός οδηγός τους και η αγαπητική και πνευματική φωνή προς τον Κύριό μας.
Το κενό που άφησε με την εκδημία του είναι δυσαναπλήρωτο για την ορθόδοξο εκκλησία μας και κυρίως για την μητρόπολή του και ειδικότερα για τα πνευματικά του τέκνα. Όμως, είναι δυνατόν να συνεχίσει να ζη και να τα διδάσκει, εάν αυτά δεν λησμονήσουν την διδασκαλία του και τον ορθόδοξο εκκλησιαστικό τρόπο ζωής του και πορεύονται σύμφωνα με αυτά, κρατώντας τα βαθιά χαραγμένα, ως παρακαταθήκη, στην καρδιά τους. Ας είναι αιωνία η μνήμη του και συνεχείς οι πρεσβείες του στο ουράνιο θυσιαστήριο για όλους μας.
Πηγή: aktines.blogspot.com
Συνάθροιση: Ο αδελφός και επίσκοπος Κοσμάς ήταν ένας άξιος καθ' όλα ποιμένας. Ορθόδοξος και όχι οικουμενιστής στο φρόνημα, με ήθος, ταπεινός και από τους όντως πνευματικούς επισκόπους. Λίγοι όταν λαμβάνουν την διακονία του επισκόπου στο σώμα του Χριστού, την εκκλησία, παραμένουν ταπεινοί. Οι πλείστοι χειρίζονται την διακονία επισκόπου επάνω στο λαό σαν εξουσία και διοίκηση των άλλων και όχι ως υπηρέτες του λαού. Ο επίσκοπος Κοσμάς δεν εφθάρη από τα επισκοπικά προνόμια που κακώς έχουν περιέλθει στα χέρια των επισκόπων μες το διάβα των αιώνων. Παρέμεινε απλός και σοβαρός στην υπηρεσία του έναντι του ποιμνίου. Την ευχή του να έχουμε εμείς οι αμαρτωλοί και ανάξιοι.
Σε τέτοιους επισκόπους και μόνο οφείλουμε σεβασμό, συμπόρευση και κατά Χριστόν υπακοή. Σε άλλους που κηρύττουν πως θα συνεταχθούν με τους πιστούς της μητροπόλεως τους ακόμη κι αν αυτοί τους ειπούν κάτι εναντίον του ευαγγελίου, σε άλλους που κηρύττουν αιρέσεις και βλασφήμιες πως δήθεν ο Θεός σε κάποιους έδωσε την έλξη προς το ίδιο φύλο, σε άλλους που κηρύττουν τις αιρετικές εκκλησίες ως δήθεν αδελφές εκκλησίες με την μόνη εκκλησία του Χριστού την ορθόδοξη, σε άλλους που αποφαίνονται πως όσοι αρνούνται να συναινέσουν σε ιατρικές πράξεις όπως ο εμβολιασμός, δήθεν έχουν σχισματική συμπεριφορά, σε άλλους που λόγω μή συναινέσεως κάποιων πρεσβυτέρων σε ιατρική πράξη επιβάλλουν αντικανονικώς αργία εκ των καθηκόντων τους, (δεν προβλέπουν οι ιεροί κανόνες, ή η διδασκαλία των αγίων πως όποιος πρεσβύτερος δεν συναινεί σε μία ιατρική πράξη έχει το δικαίωμα ο επίσκοπος να του επιβάλλει αργία ή καθαίρεση), σε άλλους που αναγνωρίζουν ιερωσύνη σε αιρετικούς, σε άλλους που ανάγουν το παλαιό ημερολόγιο σε θέμα σοβαρό ακόμα και θέμα πίστεως, σε άλλους που κηρύττουν πως δήθεν το εμβόλιο είναι το χάραγμα του αντιχρίστου 666, (το τελευταίο έχει ακουσθεί από ελάχιστους στον χώρο των παλαιοημερολογιτών), δεν οφείλουμε καμία υπακοή εν Χριστώ και καμία συμπόρευση. Αντιθέτως μέχρι να μετανοήσουν, οφείλουμε να απομακρυνθούμε απ' αυτούς και με πολλή αγάπη να κάνουμε καρδιακή προσευχή, ώστε να κάνουν έμπρακτη μετάνοια αποκηρύσσοντας τις αιρέσεις, πλάνες και βλασφήμιες τους, είτε επίσκοποι είναι, είτε πρεσβύτεροι, είτε μοναχοί, είτε δεν έχουν καμία διακονία εντός του σώματος του Χριστού.
Ούτε ''χαίρε'' δεν επιτρέπεται να λέμε σε τέτοιους αιρετικούς ή πλανημένους. Γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Β' καθολική του επιστολή, στίχοι 9-11, ''Καθένας, που εκτρέπεται και δεν μένει στην διδασκαλία του Χριστού, Θεό δεν έχει. Όποιος μένει στη διδασκαλία του Χριστού, αυτός και τον Πατέρα και τον Υιό έχει. Όποιος έρχεται προς εσάς (ως διδάσκαλος) και δεν φέρει αυτή την διδασκαλία, να μην τον δέχεσθε στο σπίτι, και <<Χαίρετε>> σ' αυτόν να μην λέγετε. Διότι, όποιος λέγει σ' αυτόν <<Χαίρετε>>, γινεται συμμέτοχος στα πονηρά του έργα.'' (Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, κείμενον ερμηνευτική απόδοσις θεολόγου-φιλολόγου, + Νικολάου Σωτηροπούλου. Αθήνα 2021.)
Προσοχή αδελφοί ορθόδοξοι, διότι ο διάβολος έχει απλώσει τα πλοκάμια των αιρετικών και πεπλανημένων επινοήσεων του σε όλη την οικουμένη. Έχει πιάσει στα δίκτυα του, τους περισσοτέρους ορθοδόξους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, δηλ. με την μία ή την άλλη πλάνη. Μελέτη καθημερινή -με ταπείνωση- των Γραφών και καρδιακή προσευχή, για να μην πλανηθούμε από τους ρασοφόρους που έχουν την διακονία του επισκόπου ή του πρεσβυτέρου ή κάποιων μοναχών οι οποίοι είτε με τις εξ αριστερών, είτε με τις εκ δεξιών παγίδες στις οποίες έχουν πιαστεί μας παρασύρουν στις αιρετικές δοξασίες τους.
Αγάπη προς όλους αδιακρίτως, για να ακουσθεί η προσευχή μας. Συγχώρηση όσων αμάρτησαν εναντίον μας με λογισμούς, λόγια ή πράξεις για να λάβουμε κι εμείς την άφεση των αμαρτιών μας. Ταπείνωση για να μην πλανηθούμε όταν μελετούμε την Αγία Γραφή.
Καλόν αγώνα με την θεία χάρη του τριαδικού Θεού μας, στην αγία και μεγάλη νηστεία της σαρακοστής! Αμήν!