10 Reasons why Jesus is God!

 

https://www.youtube.com/watch?v=R9OGg6qPwTo

Ομολογία Συνάθροισης Καρδιακής Προσευχής.

Είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αποδεχόμαστε ως βάση για την πίστη μας την Αγία Γραφή και τα δόγματα των αγίων επτά οικουμενικών συνόδων. Χριστιανισμός που είναι ανακόλουθος αυτών δεν γνωρίζουμε τί χριστιανισμός είναι. Αυτό που βιώνουμε -για όποιον στενάζει για την κατάσταση- τα λέει όλα. Ελπίζουμε ο αναγνώστης να καταλάβει εξ όσων γράφουμε παρακάτω. 

Εμείς προσπαθούμε μέσα από την μελέτη των Γραφών και την καθημερινή μετάνοια να είμαστε συνειδητοί ορθόδοξοι, αλλά η ορθοδοξία μας δεν έχει πολλές ομοιότητες με τις καταστημένες ορθοδοξίες των καιρών μας, ορθοδοξίες που έχουν κάποιοι στο μυαλό τους. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Δεν ασχολούμαστε με ατέρμονες κανονολoγίες, δικανισμούς, ψυχολογικές πηδαλιολατρείες, ανθρώπινα πρωτεία τιμής ή εξουσίας, συναισθηματικές προσωπολατρείες, αντιχριστιανικά αλάθητα, παρατάξεις, ημερολόγια που δήθεν σώζουν και κολάζουν. Δεν είμαστε οπαδοί ομάδων ή προσώπων που μιλούν σε συνέδρια απέναντι σε κοινό που επί ώρες ακούει, ακούει, ακούει, αλλά διάλογος δεν γίνεται. 

Δεν ασχολούμαστε με υποχρεωτικά κανόνων και δυνητικά, με τσιπάκια, αντιχριστολογίες, προφητείες κάθε χρόνο για το τέλος του κόσμου και την εμφάνιση του αντιχρίστου, σφραγίσματα ανύπαρκτα και λοιπές θεωρίες προδρομικών δήθεν χαραγμάτων πριν τους δύο προφήτες του 11ου κεφαλαίου της θεοπνεύστου Αποκαλύψεως. 

Ένα χάραγμα υπάρχει, αυτό που αναφέρει στο θεόπνευστο κείμενο, στο 13ο κεφάλαιο, μετά το μαρτύριο των δύο προφητών Ηλία και Ενώχ όπως περιγράφεται στο 11ο κεφάλαιο. Το αυτό γράφει και ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος στο έργο του, ''Λόγος στην παρουσία του Κυρίου, και για την συντέλεια του κόσμου και στην παρουσία του Αντιχρίστου'', τόμος 4ος των Ασκητικών του έργων, σελ. 125, εκδόσεις ''Περιβόλι της Παναγιάς'', έτους 1992, ''Πρωτού μάλιστα να συμβούν αυτά θα στείλει ο Κύριος ως εύσπλαχνος τον Ηλία τον Θεσβίτη και τον Ενώχ''. Πριν τους δύο προφήτες κατά τον όσιο Εφραίμ, χάραγμα δεν υπάρχει. Ερμηνεύει ορθοδόξως την Αποκάλυψη και ποτέ κάποιος άγιος ή άλλος ερμηνευτής δεν παρατήρησε τον άγιο πως έκανε λάθος. Σήμερα ακούμε πρωτάκουστα πράγματα που δεν συμφωνούν με την Αποκάλυψη και τους αγίους ερμηνευτές της.

Αντιβιβλικές ''θεολογίες'' που αναιρούνται από πάρα πολλά κείμενα αγίων, θάβουν το σωτήριο έργο του Θεού για μας, κάτω από τόνους μελάνης και χρόνιες συζητήσεις γι' ανούσια θέματα και όχι για το ένα και μόνο σωτήριο θέμα, τον Ιησού από την Ναζαρέτ. Οι άνθρωποι χωρίζονται μεταξύ τους με σχίσματα αναίτια και η καρδιά ίσως γεμίζει από εμπάθεια και ζήλο χωρίς επίγνωση.

Αν ο Θεός Πατέρας, μας έσωζε μέσω ημερολογίων και κανόνων θα μας έστελνε κάποιον αστρονόμο ή κανονολόγο. Αν η σωτηρία μας εξαρτάτο από συνέδρια, πτυχία ή χρόνια διαμονής στο τάδε μοναστήρι θα μας έστελνε καθηγητές και γέροντες αυθεντίες. Αλλά επειδή μόνο Θεός μπορούσε να σώσει το πλάσμα του, ο Πατέρας μάς έστειλε τον ομοούσιο Υιό του. Επειδή μόνο θείο αίμα μπορούσε να θεραπεύσει τις αμαρτίες μας, ο Υιός και Θεός Λόγος του Πατρός έδωσε το αίμα του πάνω στο σταυρό για να μας ελευθερώσει και να μας εισάγει στη νέα εποχή της χάριτος! Όλα είναι ανοικτά εμπρός μας, χάρη στον Θεάνθρωπο Ιησού. Είμαστε πλυμένοι από το θείο αίμα του Θεού Λόγου, που δέχτηκε να σταυρωθεί για εμάς όντας αθώος. Για σένα και τον κάθ' ένα μας προσωπικώς. 

Ο Υιός του Πατρός, ο μόνος σωτήρας Χριστός, δεν ήρθε με άμφια αστραφτερά και πολυτελείς σταυρούς και εγκόλπια, μιλώντας για εξουσίες και ιεραρχίες, αλλά έζησε πτωχός ξυλουργός και παρέδωσε το πνεύμα του εκούσια, καρφωμένος πάνω στο ξύλο του σταυρού, εγκαταλελειμμένος σχεδόν απ' όλους. Έτσι μας θεράπευσε από την αμαρτία. Αυτός είναι ο δρόμος του αληθινού Χριστιανού, ο ανήφορος του Γολγοθά.

Το ανεκτίμητο αυτό δώρο δεν μπορεί να φυλακιστεί σε αυτόκλητες συνόδους, αλάθητους γέροντες και πνευματικούς, παρατάξεις, κανόνες, ημερολόγια, δεσποτοκρατίες, θρόνους, πομπές με άμφια απαστράπτοντα, ανθρώπινες παραδόσεις και κατεστημένα παντός είδους. Ο Κύριος μας έδωσε την άφεση των αμαρτιών μας πάνω στο σταυρό. Σ' εμάς απομένει ν' αναγνωρίσουμε το σωτήριο έργο του Χριστού και να τον δεχτούμε ως τον μόνο προσωπικό μας σωτήρα και Θεό, να γονατίσουμε ενώπιον του, είναι πανταχού παρόν, και να του ζητήσουμε συγγνώμη για όσα κακά σκεφτήκαμε, είπαμε και πράξαμε εναντίον του και εναντίον των συνανθρώπων μας, όλων ανεξαιρέτως, χωρίς κανέναν διαχωρισμό.

Ο Κύριος τόσο μας αγάπησε ώστε έδωσε το άγιο αίμα του ακόμα και γι' αυτούς που τον σταύρωναν την ώρα εκείνη. Εμείς το μόνο που ωφείλουμε, είναι ν' αναγνωρίσουμε την δωρέαν σωτηρία που μας δίνει και ν' αναγεννηθούμε από Εκείνον με συνεχή προσωπικό αγώνα, ομολογώντας του τις αμαρτίες μας τώρα, σήμερα. Ο Κύριος είναι εκείνος που γεμίζει το παν και είναι παντού, μας ακούει ανά πάσα στιγμή και γνωρίζει τις διαθέσεις της καρδιάς μας, ας αρνηθούμε τον παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας που έχουμε μέσα μας κι ας του ζητήσουμε μ' όλη μας την καρδιά, νά 'ρθει να μας συγχωρήσει, να σβήσει τα λάθη, τις κακίες, τις αμαρτίες, κάθε ακαθαρσία της καρδιάς μας. Αν τον εμπιστευθούμε απολύτως θα μας κάνει νέους ανθρώπους, αφοσιωμένους στην υπηρεσία του και στην διακονία του συνανθρώπου μας, μετόχους στο ευαγγέλιο του. Τότε θα είμαστε ικανοί να σκεφτούμε, να πούμε και να πράξουμε το καλό για την δόξα του. Τότε θ' αλλάξουμε τον κόσμο, ξεκινώντας από μέσα μας ν' αλλάζουμε χάρη σ' εκείνον, τον ζωντανό Ιησού, τον αναστημένο Χριστό μας. Τότε θα βρούμε μέσα μας την ειρήνη που έδωσε στους μαθητές του.

Καθημερινή μελέτη των Γραφών και προσευχή είναι τα φάρμακα της ψυχής στον αγώνα της ζωής αυτής. Αν υπάρχει κάποιος φωτισμένος κι αγιασμένος αδελφός και πατέρας, να βοηθήσει στην εν Χριστώ πορεία μας θα ήταν πολύ θετικό για την πνευματική μας πρόοδο. Τέτοιοι πρεσβύτεροι και γέροντες είναι σπάνιοι πια αλλά ακόμα υπάρχουν. Κάπου μόνοι, έξω από βολέματα, κατεστημένα και ανθρώπινες επινοήσεις. Ας κλάψουμε στον Κύριο να μας φέρει στον δρόμο μας έναν τέτοιον. Ως τότε ας κλαίμε για τις αμαρτίες μας, για να μας δώσει ο Ιησούς την άφεση των αμαρτιών μας.

Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων στην 4η κατήχηση του στην παράγραφο 17, διδάσκει τους κατηχουμένους να μελετούν τις Γραφές για να δούν αν αυτά που τους κατηχεί είναι όπως τα λέει η Γραφή. Το ίδιο πρέπει να κάνει κάθε Χριστιανός που θέλει να είναι κοντά στον Χριστό. Να συνομιλεί μ' ανθρώπους που ακολουθούν τις Γραφές και την ορθή διδαχή των αγίων. Αλλιώς αν κάποιος αδελφός δεν βρίσκει να συμβουλευθεί πιστό μαθητή στις Γραφές, πρέπει με ταπείνωση να ζητήσει από τον Κύριο να τον καθοδηγεί με βάση πάντα την Γραφή και τις διδασκαλίες των αγίων. Να μην απελπίζεται στην πνευματική του μοναξιά διότι δεν είναι μόνος. Είναι πάντα και παντού ο Χριστός, έτοιμος να μας αρπάξει από το χέρι και να μας σηκώσει όρθιους από τις πτώσεις στην μάχη εναντίον των δαιμόνων. 

Ο πόλεμος που διεξάγουμε οι Χριστιανοί δεν είναι εναντίον ανθρώπων. Ο πόλεμος του Χριστιανού είναι πνευματικός, όχι βίαιος και με κοσμικά μέσα. Όποιος έχει νοθεύσει τον πνευματικό πόλεμο με τέτοιες ιδέες, πρέπει να προσανατολιστεί σωστά και ν' ακούσει τον Παύλο που μας μιλά μ' απλά λόγια και μας εξηγεί πως οι εχθροί μας είναι τ' ακάθαρτα πνεύματα, δηλαδή ο διάβολος κι οι δαίμονες του, όχι οι άνθρωποι, όποιοι κι αν είναι.

Αυτό δεν σημαίνει πως ο Χριστιανός της ορθής πίστεως δεν διατρέχει πνευματικό κίνδυνο όταν εντάσσεται σε λέσχες, στοές, κόμματα, συλλόγους, σωματεία που οι ιδέες τους ή οι πρακτικές τους, είναι εναντίον του ευαγγελίου του Χριστού, αντιθέτως πρέπει ν' απέχει από τέτοιου είδους δραστηριότητες. Όταν συνάνθρωποι μας υιοθετούν ιδέες ή πρακτικές που αντιστρατεύονται το ευαγγέλιο του Χριστού, πρέπει να μην συμμετέχουμε αλλά να προσευχόμαστε για την μετάνοια των αδελφών που πλανήθηκαν από τον διάβολο.  

Μετάνοια, ταπείνωση, νηστεία, πίστη, ελπίδα, αγάπη, μελέτη Αγίας Γραφής και πάρα πολλή προσευχή, αυτά είναι τα όπλα του πιστού. Μ' αυτά τα όπλα νίκησαν οι Χριστιανοί τους διώκτες τους.

Ωφέλιμο είναι ν' αναζητούμε χριστιανούς αδελφούς, ώστε να προσευχόμαστε συντροφικώς, αληθινώς και πνευματικώς, όπως έκαναν οι αρχαίοι Χριστιανοί κι αναφέρεται στις Πράξεις και στις επιστολές του αποστόλου Παύλου. Οι αρχαίοι αδελφοί συναθροίζοντο αρχικώς στον ναό της Ιερουσαλήμ και κατ' οίκον, αργότερα εν καιρώ διωγμών στις κατακόμβες ή και πάλι κατ' οίκον αλλά με πολλές προφυλάξεις. Ν' αναζητούμε μ' ελπίδα και πίστη, έναν αληθινό πνευματικό αδελφό, διάκονο του ευαγγελίου του Ιησού. Αν το κάνουμε με πραγματική λαχτάρα για την χριστιανική μας πρόοδο θα βρούμε σίγουρα άνθρωπο του Θεού, που θα μιλά μέσα του το Άγιο Πνεύμα. Ο όσιος Μάρκος ο Ασκητής, γράφει: ''Πρέπει κανείς να φροντίζει να μένει ή τουλάχιστον να συνομιλεί συχνά με ανθρώπους που έχουν πνευματική γνώση''. Η γνώση αυτή αποκτάται με πλήρη παράδοση στο θέλημα του Κυρίου, με καρδιακή ταπείνωση στη μελέτη των Γραφών και προσευχή, με πίστη ακλόνητη στο έργο του Θεανθρώπου Ιησού για την σωτηρία μας, μ' ελπίδα πως είμαστε δικοί του, ελπίδα πως θα μας σώσει με το αίμα του. Είναι δύσκολο και σπάνιο ν' αποκτηθεί πνευματική γνώση, αν νοθεύεται το ευαγγέλιο μ' ανθρώπινες ερμηνείες και παραδόσεις.

Όσοι κατανόησαν πως έχουμε επιλέξει έναν μοναχικό δρόμο, μακρυά από πάσης φύσεως δεσποτοκρατικά στεγανά, ανθρώπινες παραδόσεις, σωτήρια ημερολόγια, παρατάξεις, επίσημα και ανεπίσημα θρησκευτικά κατεστημένα, ομάδες, ιεραρχίες, οπαδικές νοοτροπίες και αυθεντίες όλων των αποχρώσεων, μακρυά από λέσχες, εταιρείες, τάγματα, σωματεία και κόμματα, αν του ταιριάζει η προσπάθεια μας κι έχει ζυγίσει καλώς τις δυνάμεις του και τί θέλει πραγματικά, αν έχει προσευχηθεί ταπεινά στον Χριστό μας και έχει εσωτερική πληροφορία ότι δεν αναπαύεται στα υπάρχοντα κατεστημένα, τότε ας έρθει σ' επικοινωνία μαζί μας ανατρέχοντας στην ετικέτα: Επικοινωνία Email, αναμένοντας με υπομονή την ανταπόκριση μας, γνωρίζοντας πως ανηφορίζουμε στον πνευματικό μας δρόμο, μη δεχόμενοι συμβιβασμούς ούτε με τον οικουμενισμό, ούτε με τον ημερολολατρικό ζηλωτισμό, ούτε με την εξίσωση της ορθής δόξας με την πλάνη, ούτε με τον φονταμενταλισμό και την δογματοποίηση της αποτειχίσεως. Ούτε με το υποχρεωτικό ούτε με το δυνητικό. Εκτός αν ζήσουμε την ένωση και το κοινό ποτήριο. Τότε οι αληθινοί μαθητές του Χριστού δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση με το σκοτάδι των αιρετικών και απίστων στο ευαγγέλιο, είτε αυτοί φορούν ορθόδοξα ράσα και άμφια, είτε όχι. Δεχόμαστε μόνο την Αγία Γραφή, τα δόγματα των αγίων επτά οικουμενικών συνόδων και την ορθή διδασκαλία των αγίων πατέρων. Οι κανόνες έγιναν για τον άνθρωπο, όχι οι άνθρωποι για τους κανόνες.

Το διαδίκτυο το χρησιμοποιούμε όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως μέσον συναντήσεως με αδελφούς. Σκοπός μας είναι η συνάντηση καρδιάς με καρδιά, πρόσωπο με πρόσωπο και η πνευματική αληθινή λατρεία σε συνάθροιση, όπως έκαναν οι αρχαίοι αδελφοί μας, με απλότητα, με προσευχές απ' όλους τους αδελφούς, με άσκηση νοεράς προσευχής, με αγάπη ευαγγελίου. Χωρίς περιθώρια για εγωϊσμούς και ανθρώπινες παραδόσεις, αλλά θυσία του εαυτού μας για χάρη του αδελφού.  

Δεν προσφέρεται το παρόν ιστολόγιο για διαλόγους χωρίς νόημα, σχόλια επί σχολίων, ύβρεις, απαντήσεις σε ειρωνικές ερωτήσεις και λοιπά θλιβερά φαινόμενα. Όποιος συμφωνεί με την ομολογία μας απλώς έρχεται σ' επικοινωνία μαζί μας. Όποιος διαφωνεί του ευχόμαστε να τον σκεπάζει ο Τριαδικός Θεός και να τον οδηγήσει στην σωτηρία της αθανάτου ψυχής του.

Είμαστε αμαρτωλοί μαθητές του ευαγγελίου του Ιησού. Είμαστε χριστιανοί αδελφοί. Εμπνευστής της προσπάθειας είναι αμαρτωλός αδελφός, ρασοφόρος, κήρυκας του ευαγγελίου, με το πνεύμα των αρχαίων αδελφών μας, απομακρυσμένος απ' όλα και όλους σχεδόν, όχι από έπαρση, αλλά από δίψα για τον Χριστό και το ευαγγέλιο του. Η συνάθροιση λειτουργεί με την μορφή αρχαίας χριστιανικής κατακόμβης εν καιρώ διωγμών. Μετριοπάθεια, σεβασμός, ταπείνωση, αγάπη, είναι όσα προσπαθούμε να έχουμε μεταξύ μας.

Ο καθένας αναλόγως της προσωπικότητος του μπορεί ν' αγιάσει εκεί που είναι, στο μοναστήρι, στο διαμέρισμα της πολυκατοικίας, άγαμος ή έγγαμος με όσα παιδιά, πτωχός ή πλούσιος, ακαδημαϊκός ή απόφοιτος δημοτικού. Νικητής στον πνευματικό αγώνα θ' αναδειχθεί ο ταπεινός, αυτός που αγαπά τον συνάνθρωπο. Όχι εκείνος που έχει διαβάσει τα πολλά, αλλά αυτός που βιώνει τα χρήσιμα, τα από τον ουρανό και πάνω!

Δεν κηρύττουμε πως αυτό που κάνουμε είναι για όλους, είναι το τέλειο, είναι το υποχρεωτικό, τουλάχιστον μέχρι εδώ που βρίσκονται τα εκκλησιαστικά πράγματα. Αυτό νομίζουμε πως μας ταιριάζει και το κάνουμε για τις ψυχές μας. Αν κάνουμε λάθος τότε ο Κύριος ας μας δείξει τον δρόμο. Το τί ταιριάζει στον καθένα να κάνει για την ψυχή του δεν το γνωρίζουμε και δεν αποφαινόμαστε δίκην οικουμενικής συνόδου. Απλώς δεν μας αρέσει η πορεία των σημερινών ορθοδόξων χριστιανικών ηγεσιών παγκοσμίως εκτός κάποιων εξαιρέσεων. Δεν αναπαυόμεθα στην εσωστρεφή επιδερμική τυπική χριστιανική ζωή πολλών μελών της Εκκλησίας του Χριστού, ειδικώς πολλών κληρικών, κάτι που το μεταδίδουν ακουσίως και στο λοιπό ποίμνιο. Δεν αναπαυόμεθα στις πολυτελείς ιερατικές αμφιέσεις επισκόπων και πρεσβυτέρων την ώρα που μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού είναι άνεργο, κι αν εργάζεται πληρώνεται με μισθούς πείνας πολλές φορές. Το να ζουν ακόμη κάποιοι στον δικό τους κόσμο ενδεδυμένοι με άμφια που αξίζουν μερικούς μισθούς ενός χαμηλόμισθου εργαζομένου είναι για την εποχή μας εκτός τόπου και χρόνου. 

 

Πρέπει οι επίσκοποι και οι πρεσβύτεροι να αντιληφθούν επιτέλους πως οι οπαδοί των ανατολικών ινδουϊστικών θρησκειών χρόνια τώρα έχουν κερδίσει έδαφος στην πρώην ορθόδοξη Ελλάδα, οι αιρετικοί διαμαρτυρόμενοι έχουν συναθροίσεις σε όλη σχεδόν την χώρα και το ισλάμ ήδη εργάζεται για την διάδοση του. Τα λαμπρά άμφια με τους πολυτελείς σταυρούς και τα εγκόλπια στο στήθος δεν έχουν να πουν τίποτα απολύτως στον σύγχρονο άνθρωπο, το αντίθετο μάλιστα. Ένα ξύλινο εγκόλπιο ή ένας ξύλινος σταυρός με μία απλή λευκή βαμβακερή ιερατική στολή αρκούν. Η δε επισκοπική μίτρα και ο σάκος ως αυτοκρατορικά και όχι εκκλησιαστικά διακριτικά της επισκοπικής διακονίας, ήρθε η ώρα τους να καταργηθούν και οι επίσκοποι να φορούν αυτά που φορούσαν παραδοσιακώς οι αρχαίοι επίσκοποι. 

 

Το πνευματικό κενό που υπάρχει δεκαετίες στους ορθοδόξους και τους αλλοπίστους δεν γεμίζει με τις πολυτελείς ενδυμασίες και τις απαστράπτουσες μίτρες, αλλά με την ζωντανή σχέση με τον Χριστό μας, κάτι που έχουν χρέος να σπείρουν στο ποίμνιο και στους εκτός Εκκλησίας, οι ποιμένες. Απλή ζωή, πνευματικός ενθουσιασμός για κήρυγμα, για ευαγγελισμό του ακατηχήτου λαού, ουσιαστική μετάνοια απ' όλους μας, εκλογές επισκόπων απ' τον λαό της εκάστοτε μητροπόλεως, άμεσα και με διαφάνεια, ανοικτοί οι ναοί από τις 07:00 το πρωί ως την δύση του ηλίου, ζωντανή παρουσία των πρεσβυτέρων μέσα στην κοινωνία, δίπλα στους αστέγους, στα σπίτια εκείνων που έχουν χρέη υλικά και πνευματικά, όλοι, όχι οι κάποιες περιπτώσεις πρεσβυτέρων που διακονούν τον συνάνθρωπο επάξια.

Μας αρέσει ο αγώνας των αρχαίων αδελφών μας που ζούσαν εκτός του αμαρτωλού φρονήματος του κόσμου τούτου, κι επιθυμούσαν την άνω Ιερουσαλήμ. Αγαπούσαν όλους τους ανθρώπους το ίδιο, ακόμη κι εκείνους που τους έκαιγαν, τους έριχναν στα λιοντάρια, τους αποκεφάλιζαν για την πίστη τους στον Ιησού, τον Κύριο του παντός. Αυτό προσπαθούμε κι εμείς για εμάς και για τους συνανθρώπους μας. Χριστιανός σημαίνει είμαι μαθητής Εκείνου, ζώ όπως έζησε Εκείνος, ταπεινά, πτωχά, ασυμβίβαστα, προδομένος, μόνος στο δικό μου ανήφορο, συγχωρώντας όλους για όλα, μ' όλη την καρδιά μου. Όπως ακριβώς έκανε Εκείνος, ο Ένας Σωτήρας, ο Ιησούς.

Δόξα, τιμή και λατρεία στον μόνο αληθινό τριαδικό Θεό, τον Πατέρα, τον Υιό και τον Παράκλητο. Τιμή και μακαρισμός στην αειπάρθενο Μαριάμ, μητέρα του Κυρίου μας, στους αγίους φίλους και θεράποντες του Τριαδικού Θεού και στα αρχαγγελικά και αγγελικά τάγματα.

Παραμονή της εορτής της κοιμήσεως της μητέρας του Θεού, αειπαρθένου και Θεοτόκου Μαρίας, 14 Αυγούστου 2018.

Συνάθροιση Καρδιακής Προσευχής

Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, κήρυγμα επισκόπου Anthony Bloom.

 

https://www.youtube.com/watch?v=34CbNE1ZFUM

Για τον Αββά Παύλο που πλανήθηκε. (Από τις εμπειρίες των αρχαίων πατέρων της ερήμου).

Ζούσε κάποτε στη Θηβαΐδα κάποιος που τον έλεγαν Παύλο και ήταν ευλαβής και φιλακόλουθος. Μέρα και νύκτα παρακολουθούσε την εκκλησία κι έκανε με προθυμία και τις υπόλοιπες διατεταγμένες ακολουθίες. Βλέποντας τον έτσι οι γνωστοί του ευλαβείς και φιλακόλουθοι του λένε: «Κυρ-Παύλε, αφού ούτε γονείς έχεις ούτε γυναίκα θέλεις να πάρεις, γιατί δεν γίνεσαι μοναχός;» Κι αυτός τους απάντησε: «Καλά λέτε. Θα πάω να γίνω μοναχός». Έφυγε λοιπόν και ησύχασε σε κελλί μόνος του και δόθηκε στην άσκηση και τους λοιπούς κόπους και ήταν στο φρόνημα ακμαιότερος.

Βλέποντάς τον ο πονηρός δαίμονας έτσι αγωνιστή, άρχισε να του παρουσιάζεται κατά φαντασίαν ως άγγελος, να του προλέγει κάποια πράγματα και να τον εμπαίζει. Κι όταν ο δαίμονας κατάλαβε ότι τον έχει υποχείριο, του λέει: «Ο Χριστός αγάπησε υπερβολικά την αγία βιοτή σου και αύριο θα σε επισκεφθεί για να σου δώσει ένα χάρισμα ασκητικής διαγωγής. Εσύ λοιπόν βγες από το κελλί σου και προσκύνησε τον και, αφού λάβης το χάρισμα, μπαίνεις πάλι στο κελλί σου.

Την επομένη λοιπόν βγαίνει από το κελλί του και βλέπει μία παράταξη, τάχα, από αγγέλους λαμπαδηφόρους και ένα πύρινο τροχό και στο μέσον του τροχού να φαίνεται το σχήμα κάποιου, τον οποίο υπέθεσε ότι είναι ο Χριστός. Και μόλις επρόκειτο να κλίνη τον αυχένα για να τον προσκύνησει, τότε ένα χέρι, που φάνηκε μέχρι τον καρπό, τούδωσε ένα ράπισμα και τον έσπρωξε προς τα πίσω, για να μη προσκύνησει. Και πέφτοντας στη γη κοιτάζει προσεκτικά και δεν βλέπει ούτε τους λαμπαδηφόρους αγγέλους ούτε τον πύρινο τροχό. Κατάλαβε τότε τον εμπαιγμό του δαίμονος και έμεινε σ' εκείνη την θέσι κλαίγοντας επί δύο μερόνυχτα και λέγοντας ενώπιον του Θεού: «Αλλοίμονο σε μένα τον αμαρτωλό, αμάρτησα και έχασα όλους τους κόπους της ζωής μου και τι να κάμω δεν ξέρω».

Είχε ακούσει λοιπόν ότι στην ανώτερη (νοτιώτερη) Θηβαΐδα ζούσε από πολλά χρόνια μόνος σ' ένα αγρό ένας γέροντας αναχωρητής. Σκέφθηκε λοιπόν να πάει σ' αυτόν και να του εμπιστευθεί αυτά που του συνέβησαν. Όταν λοιπόν έφτασε κοντά στον τόπο του αγίου έπεσε με το πρόσωπο στη γη και έκλαιγε λέγοντας: «Αμάρτησα, συγχώρεσε με και προσευχήσου για μένα». Ο γέροντας όμως του φώναζε: «Δεν μπορείς να έλθης εδώ, χλεύη των δαιμόνων. Μη πλησίασης προς τα 'δω». Και τον επέπληττε. Αυτός όμως παρέμενε πεσμένος στο έδαφος κλαίγοντας. Τον συμπάθησε λοιπόν ο άγιος και του λέει: «Αν είχες ξεκινήσει να μάθεις μια οποιαδήποτε τέχνη, δεν θα έπρεπε πρώτα να βρεις ένα τεχνίτη και να μάθεις από αυτόν τα μυστικά της; Εσύ όμως έφυγες και κατοίκησες μόνος σου χωρίς να εμπιστευθής τους λογισμούς σου σε κανέναν. Κι αν δεν σε βοηθούσε ο Θεός και η δεξιά του αγίου αγγέλου, θα προσκυνούσες τον δαίμονα και θάχανες τα λογικά σου και θα τριγύριζες στις πόλεις σαν τους δαιμονισμένους. Αλλά από 'δω και στο εξής ευχαρίστησε τον Θεό που σε βοήθησε και έλα να μπεις μέσα στο κοινόβιο».

Και τον πήρε ο γέροντας σ' ένα απ’ τα κοινόβια της Θηβαΐδος και τον παρέδωσε στον Ηγούμενο λέγοντας: «Δος του το μαγειρείο για επτά χρόνια, για να δουλεύσει στην εντολή του Χριστού και να υπηρετήση τους αδελφούς». Στον δε Παύλο είπε: «Μετά από επτά χρόνια έρχομαι και σου λέω τι να κάνεις». Κι όταν συμπλήρωσε τα επτά χρόνια, έρχεται ο γέροντας και λέγει στον αββά: «Δος του ένα κελλί έξω από το κοινόβιο». (Γιατί τα μοναστήρια της Θηβαΐδος έχουν μικρά αναχωρητικά κελλιά, ώστε όταν γεράσουν κάποιοι στην άσκηση, να περνούν σ' αυτά τις πέντε μέρες της εβδομάδος· το Σαββατοκύριακο όμως έρχονται μέσα στο κοινόβιο με τους αδελφούς). Και του λέει ο γέροντας: «Κάθισε επτά χρόνια στο αναχωρητικό κελλί και μετά έρχομαι και σου λέω τι να κάνεις». Κι όταν εξεπλήρωσε κι αυτή την εντολή, ήλθε ο γέροντας και του λέει ο αββάς Παύλος: «Τι ορίζεις να κάμω»; Τότε του λέει ο γέροντας: «Δεν με χρειάζεσαι πια· το άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα σου θα σου τα διδάξει όλα».

Επειδή λοιπόν τον τίμησαν πολύ εξ αιτίας αυτού του λόγου, έφυγε στη Σκήτη. Και ήλθαν εκεί οι πατέρες του κοινοβίου και τον παρεκάλεσαν και τον πήραν πίσω. Και αφού επέστρεψε και είδε ότι αυξάνεται πολύ η τιμή που του γίνεται από την αδελφότητα, έφυγε πάλι στη Σκήτη. Αφού λοιπόν έμεινε στην έρημο της Σκήτεως, συνέβη να τον επισκεφθούμε εγώ κι άλλοι τρεις πατέρες, μεταξύ των οποίων ήταν κι ο Γέροντάς μου που ήταν σε προχωρημένη ηλικία. Δεν είχε ούτε ψωμί ούτε χύτρα ούτε τίποτε άλλο για τις ανάγκες του σώματος, αλλά καθώς μας επληροφόρησε ο γείτονάς του ασκητής (γιατί σ' εκείνον διανυκτερεύσαμε λόγω του κόπου της οδοιπορίας), ο αββάς Παύλος, όπου πήγαινε, δεν είχε τίποτε από αυτόν εδώ τον κόσμο, ούτε εργόχειρο ούτε βιβλίο ούτε γευόταν τίποτε τις πέντε μέρες της εβδομάδος —και ήταν και μεγαλόσωμος. Είπαμε λοιπόν στον αδελφό: «Κάνε εσύ αγάπη και πάρε από το κελλί σου ό,τι χρειαζόμαστε για να έχουμε κάτι να βάλουμε στο στόμα μας, όταν φθάσουμε στο κελλί του καλόγηρου». Πήρε λοιπόν τα αναγκαία και ήλθε μαζί μας προς αυτόν. Μας έλεγε δε ότι ούτε νερό δεν είχε ποτέ στο κελλί του. Κι όταν κάποτε τον επισκέφθηκαν σε καιρό καύσωνος κάποιοι που είχαν διασχίσει την πανέρημο και διψούσαν πολύ, μη έχοντας νερό τους σπλαχνίσθηκε και σηκώθηκε και προσευχήθηκε- και, ω του θαύματος, ο Θεός έδωσε νερό εκεί όπου προσευχόταν και ήπιαν και ξεδίψασαν.

Πήγαμε λοιπόν και τον χαιρετήσαμε και χαρήκαμε με τις συμβουλές του και τα κατορθώματά του, κι αφού πήραμε την ευχή του, επιστρέψαμε ευχαριστώντας τον Θεό, που δοξάζει όσους Τον λατρεύουν με καθαρότητα. Αυτός ας αξιώση και μας να κερδίσουμε την αιώνια ζωή ακολουθώντας στα ίχνη εκείνων που τον ευηρέστησαν.

Κείμενον βλ. F. Nau - L. Glugnet, Vies et Récits d'Anachorètes, Revue de 1' Orient Chrétien, τόμ. 10 (1905), σ. 47-49.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ, ΤΡΙΜΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ - ΤΕΥΧΟΣ 7

Πηγή: orthmad.gr

Ο νεομάρτυς του Ιησού Χριστού, άγιος Βαλέριος Γκαφένκου.

Ένα σπάνιο βίντεο για την ζωή του νεομάρτυρος Βαλερίου στην τότε κομμουνιστική Ρουμανία. Πέθανε αργά και βασανιστικά σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως επειδή πίστευε στον Θεό. 

Χιλιάδες Ρουμάνοι, ορθόδοξοι Χριστιανοί, μαρτύρησαν επειδή δεν αρνήθηκαν τον Ιησού!

Άγιοι νεομάρτυρες του Χριστού πρεσβεύετε για εμάς τους αμαρτωλούς!

 

https://www.youtube.com/watch?v=hSQ9Ax68CD0

Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ερμηνεύει την ευχή του Ιησού.

Πηγή εικόνος: antexoume.wordpress.com

Παραθέτομεν τὴν ἑρμηνείαν τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με», ὅπως τὴν ἑρμήνευσεν ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ο Ευγενικος. Ὁ Ὁμολογητὴς τῆς ἀληθείας Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς ἐκτὸς ἀπὸ μεγάλος ἀγωνιστὴς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ὑπῆρξε καὶ μεγάλος θεολόγος καὶ γνήσιος ἐκφραστὴς τῆς ἡσυχαστικῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως.

Τὸ παρὸν κείμενον περιέχεται εἰς τὸ βιβλίον (Ἐκδ. Ὑπακοὴ) «Συμβουλὲς γιὰ τὴν Πνευματικὴ Ζωὴ» ἀπὸ τὸν Ἅγιον Μᾶρκον τὸν Εὐγενικὸν, τοῦ Ἀρχιμ. Κυρίλλου Κεφαλοπούλου, ὁ ὁποῖος παραθέτει καὶ μίαν μικρὰν εἰσαγωγήν.

«Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὡς µοναχὸς πρωτίστως ἀλλά καὶ ὡς πνευµατικὸς πατέρας καὶ ὁδηγὸς εἰς Χριστὸν πολλῶν καὶ ἐπιφανῶν ἀνδρῶν τῆς βυζαντινῆς κοινωνίας, διακρινόταν γιὰ τὸ χάρισµα τῆς προσευχῆς. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἦταν ἄνθρωπος προσευχῆς. Μὲ τὸ ἀκόλουθο κείµενο, ποὺ ἐπιγράφεται «Λόγος θαυµάσιος τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡµῶν Μάρκου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ περὶ τῶν λόγων τῆς θείας εὐχῆς, δηλαδὴ τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν µε», ποὺ ἀναλύει τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος µᾶς φανερώνεται καὶ ὡς µυσταγωγὸς τῆς νοερᾶς προσευχής. Τὸ κείµενο πρωτοδηµοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ «Κληρονοµία», ἀρ. 7 (1975), σσ. 45-352, καὶ ἀργότερα συµπεριελήφθη σὲ µετάφραση στὴν «Φιλοκαλία τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν», τ. 5, σ. 284-288, ἐκδόσεις «Τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας», Θεσσαλονίκη, 1984. Το κείμενο έχει ως εξής.
 
«Πόση δύναµη ἔχει ἡ εὐχὴ καὶ ποιὲς εἶναι οἱ δωρεές της σὲ ὅσους τὴν χρησιµοποιοῦν καὶ σὲ ποιὰ πνευµατικὴ κατάσταση τοὺς φέρνει, δὲν µποροῦµε ἐµεῖς νὰ τὸ ποῦµε. Τοὺς λόγους ὅµως ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἀποτελεῖται, τοὺς βρῆκαν ἀρχικὰ οἱ ἅγιοι Πατέρες µας, ὄχι ἀπὸ δική τους ἐπινόηση, ἀλλὰ πῆραν ἀφορµὴ ἀπὸ παλιά, ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπὸ τοὺς κορυφαίους µαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. Ἢ, γιὰ νὰ τὸ ποῦµε καλύτερα, τοὺς δέχθηκαν αὐτοὶ ὡς πατρικὴ κληρονοµιὰ καὶ τοὺς µετεβίβασαν σὲ µᾶς. Ὥστε καὶ ἀπὸ αὐτὸ γίνεται φανερό, σὲ ὅσους δὲν τὸ ἔµαθαν ἐκ πείρας, ὅτι αὐτὴ ἡ ἱερὴ εὐχὴ εἶναι κάτι τὸ ἔνθεο καὶ ἱερὸς χρησµός. Γιατί πιστεύουµε ὅτι ἀποτελοῦν θείους χρησµοὺς καὶ πνευµατικὲς ἀποκαλύψεις καὶ λόγους Θεοῦ ὅλα ὅσα ἔδωσε στοὺς ἱεροὺς Ἀποστόλους νὰ ποῦν ἢ νὰ γράψουν ὁ Χριστός, ὁ Ὁποῖος λάλησε µέσῳ αὐτῶν.

Ἔτσι, ὁ θειότατος Παῦλος, φωνάζοντας σὲ µᾶς ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ τρίτου οὐρανοῦ, λέει: «κανεὶς δὲν µπορεῖ νὰ πεῖ Κύριε Ἰησοῦ, παρὰ µόνον ἐν Πνεύµατι Ἁγίῳ» (Α' Κόρ. 12:3). Μὲ τὴν ἀρνητικὴ λέξη «κανεὶς» φανερώνει θαυµάσια ὅτι ἡ ἐπίκληση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ εἶναι κάτι τὸ πολὺ ὑψηλὸ καὶ ἀνώτερο ὅλων.

Ἐπίσης, ὁ µέγας Ἰωάννης ποὺ διεκήρυξε σὰν βροντὴ τὰ πνευµατικά, ἀρχίζει µὲ τὴν λέξη ποὺ τελειώνει ὁ Παῦλος, καὶ µᾶς δίνει τὴν συνέχεια τῆς εὐχῆς ὡς ἑξῆς: «κάθε πνεῦµα ποὺ ὁµολογεῖ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὡς ἐλθόντα ὡς Ἀληθινὸν ἄνθρωπον, εἶναι ἀπὸ τὸν Θεὸν» (Α´ Ἰω. 4, 4). Αὐτὸς χρησιµοποίησε βεβαίως ἐδῶ κατάφαση, ἀλλὰ ἀπέδωσε, ὅπως καὶ ὁ Παῦλος, στὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος τὴν ἐπίκληση καὶ Ὁµολογία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἂς ἔλθει τώρα τρίτος ὁ Πέτρος, ἡ ἀκρότατη κορυφὴ τῶν θεολόγων, γιὰ νὰ µᾶς δώσει τὸ ὑπόλοιπον αὐτῆς τῆς εὐχῆς. Ὅταν δηλαδὴ ὁ Κύριος ρώτησε τοὺς Μαθητές: «ποιὸς λέτε ὅτι εἶµαι;», προλαβαίνοντας ὁ φλογερὸς µαθητὴς τοὺς ἄλλους, ὅπως τὸ συνήθιζε, εἶπε: «Σὺ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ» (Ματθ. 16, 16-17), ἔχοντας λάβει τὴν ἀποκάλυψη αὐτή, σύµφωνα µὲ τὴν µαρτυρία τοῦ ἴδιου τοῦ Σωτῆρος, ἀπὸ τὸν Οὐράνιο Πατέρα, ἤ, πρᾶγµα ποὺ εἶναι τὸ ἴδιο, ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦµα.

Πρόσεξε, λοιπόν, αὐτοὺς τοὺς τρεῖς Ἱεροὺς Ἀποστόλους πῶς ἀκολουθοῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον σὰν σὲ κύκλο, παίρνοντας ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον αὐτὰ τά θεῖα λόγια, ὥστε τὸ τέλος τοῦ προηγουµένου νὰ γίνεται ἀρχὴ γιὰ τὸν ἑπόµενο. Ὁ ἕνας δηλαδὴ λέει «Κύριον Ἰησοῦν», ὁ ἄλλος «Ἰησοῦν Χριστόν», ὁ τρίτος «Χριστόν, Υἱὸν τοῦ Θεοῦ», καὶ τὸ τέλος συνάπτεται στὴν ἀρχὴ σὰν σὲ κύκλο, ὅπως εἴπαµε, ἐπειδή, δὲν ἔχει καµµία διαφορὰ νὰ πεῖ κανεὶς Κύριο καὶ Υἱὸ τοῦ Θεοῦ- γιατί καὶ τὰ δύο φανερώνουν τὴν θεότητα τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ παριστοῦν ὅτι εἶναι ὁµοούσιος καὶ ὁµότιµος µὲ τὸν Πατέρα.

Ἔτσι αὐτοὶ οἱ µακάριοι Ἀπόστολοι µᾶς παρέδωσαν νὰ ἐπικαλούµαστε καὶ νὰ ὁµολογοῦµε ἐν Πνεύµατι τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Αὐτοὶ εἶναι καὶ τρεῖς καὶ πιὸ ἀξιόπιστοι ἀπὸ ὅλους, ἐφ’ ὅσον κάθε λόγος, σύµφωνα µὲ τὴν θεία Γραφή, βεβαιώνεται µὲ τρεῖς µάρτυρες.

Ἀλλὰ καὶ ἡ σειρὰ τῶν Ἀποστόλων ποὺ τὰ εἶπαν, δὲν εἶναι χωρὶς σηµασία: ἀπὸ τὸν Παῦλο δηλαδή, τὸν πιὸ τελευταῖο χρονικὰ ἀπὸ τοὺς Μαθητές, ἀρχίζει ἡ µυστικὴ παράδοση τῆς εὐχῆς καὶ διὰ τοῦ µεσαίου, τοῦ Πέτρου, προχωρεῖ στὸν πρῶτο, τὸν Ἰωάννη, ποὺ µὲ τὴν ἀγάπη πλησίαζε τὸν Ἰησοῦ περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Τοῦτο συµβολίζει νοµίζω τὴν προκοπή µας µὲ ὀρθὴ σειρὰ καὶ τὴν ἄνοδό µας γιὰ τὴν ἕνωσή µας µὲ τὸν Θεὸ µέσα στὴν ἀγάπη, διὰ τῆς πράξεως καὶ τῆς θεωρίας.

Γιατί βεβαίως ὁ Παῦλος εἶναι εἰκόνα τῆς πράξεως, καθὼς εἶπε ὁ ἴδιος: «ἐκοπίασα περισσότερο ἀπὸ ὅλους» (Α' Κορ. 15:10), ὁ Πέτρος τῆς θεωρίας, καὶ τῆς ἀγάπης ὁ Ἰωάννης, γιὰ τὸν ὁποῖο µαρτυρεῖ ὁ Κύριος πὼς ἀγαποῦσε περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους.

Πέρα ἀπὸ αὐτά, θὰ µποροῦσε νὰ δεῖ κανεὶς πῶς τὰ θεῖα λόγια τῆς εὐχῆς ὑποδηλώνουν τὸ ὀρθὸ δόγµα τῆς πίστεώς µας καὶ ἀπορρίπτουν κάθε αἵρεση τῶν κακοδόξων. Μὲ τὸ «Κύριε», ποὺ φανερώνει τὴν Θεία φύση ἀπορρίπτονται ἐκεῖνοι ποὺ φρονοῦν ὅτι ὁ Κύριος εἶναι µόνον ἄνθρωπος. Μὲ τὸ «Ἰησοῦ», ποὺ φανερώνει τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀποδιώχνονται ἐκεῖνοι ποὺ Τὸν θεωροῦν µόνο Θεό, ποὺ ὑποδύθηκε κατὰ φαντασίαν τὸν ἄνθρωπο. Τὸ «Χριστέ», ποὺ περιέχει καὶ τὶς δύο φύσεις, ἀναχαιτίζει ἐκείνους ποὺ Τὸν πιστεύουν Θεὸ καὶ ἄνθρωπο, µὲ χωρισµένες ὅµως τὶς ὑποστάσεις τὴν µία ἀπὸ τὴν ἄλλη. Τέλος, τὸ «Υἱὲ τοῦ Θεοῦ» ἀποστοµώνει ἐκείνους ποὺ τολµοῦν νὰ διδάσκουν τὴν σύγχυση τῶν δύο φύσεων, ἐπειδὴ φανερώνει πὼς ἡ θεία φύση τοῦ Χριστοῦ δὲν συγχέεται µὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση Του, ἀκόµη καὶ µετὰ τὴν ἕνωσή τους.

Ἔτσι, οἱ τέσσερις αὐτὲς λέξεις, ὡς λόγοι Θεοῦ καὶ µάχαιρες πνευµατικές, ἀναιροῦν δύο συζυγίες αἱρέσεων, οἱ ὁποῖες, ἐνῷ εἶναι κατὰ ἐκ διαµέτρου ἀντίθετες, εἶναι ὁµότιµες στὴν ἀσέβεια.

Τὸ Κύριε ἀνατρέπει τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Παύλου Σαµοσατέως, τὸ Ἰησοῦ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Πέτρου Κναφέως, τὸ Χριστὲ τοὺς Νεστοριανοὺς καὶ τὸ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, τοὺς Μονοφυσίτες, ὀπαδοὺς τοῦ Εὐτυχῆ καὶ τοῦ ∆ιοσκόρου.

Ἔτσι λοιπὸν µᾶς παρεδόθησαν αὐτὰ τὰ θεῖα λόγια, τὰ ὁποῖα δικαίως θὰ τὰ ὀνόµαζε κανεὶς µνηµεῖο προσευχῆς καὶ ὀρθοδοξίας. Αὐτὰ καὶ µόνα τους εἶναι ἀρκετὰ γιὰ ὅσους προχώρησαν στὴν κατὰ Χριστὸν ἡλικία καὶ ἔφθασαν στὴν πνευµατικὴ τελείωση. Αὐτοὶ ἐνστερνίζονται καὶ καθένα ἀπὸ τὰ θεῖα τοῦτα λόγια χωριστά, ὅπως δόθηκαν ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Ἀποστόλους, δηλαδὴ τὸ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ (κάποτε µάλιστα καὶ µόνον τὸ γλυκύτατο ὄνοµα Ἰησοῦ) καὶ τὸ ἀσπάζονται ὡς ὁλοκληρωµένη ἐργασία προσευχῆς. Καὶ µὲ αὐτὴν γεµίζουν ἀπερίγραπτη πνευµατικὴ χαρά, γίνονται ἀνώτεροι τῆς σάρκας καὶ τοῦ κόσµου καὶ ἀξιώνονται νὰ λάβουν θεῖες δωρεές. Αὐτὰ τὰ γνωρίζουν, λένε, οἱ µυηµένοι.

Γιὰ τοὺς νηπίους ὅµως ἐν Χριστῷ καὶ ἀτελεῖς στὴν ἀρετή, παραδόθηκε ὡς κατάλληλη προσθήκη τὸ «ἐλέησόν µε», ἡ ὁποία τοὺς δείχνει ὅτι ἔχουν ἐπίγνωση τῶν πνευµατικῶν τους µέτρων καὶ ὅτι χρειάζονται πολὺ ἔλεος ἀπὸ τὸν Θεό. Μιµοῦνται ἔτσι τὸν τυφλὸ ἐκεῖνον πού, ποθώντας νὰ βρεῖ τὸ φῶς του, φώναζε στὸν Κύριο καθὼς περνοῦσε: «Ἰησοῦ, ἐλέησόν µε» (Μᾶρκ. 10:47).

Μερικοὶ πάλι δείχνουν περισσότερη ἀγάπη καὶ διατυπώνουν τὴν εὐχὴ στὸν πληθυντικό, προφέροντάς την ὡς ἑξῆς: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡµῶν, ἐλέησον ἡµᾶς». Καὶ αὐτὸ ἐπειδὴ ξέρουν πὼς ἡ ἀγάπη εἶναι «τὸ πλήρωµα τοῦ Νόµου καὶ τῶν Προφητῶν» (Ρωµ. 13:10), καθὼς περιέχει καὶ ἀνακεφαλαιώνει µέσα της κάθε ἐντολὴ καὶ πνευµατικὴ πράξη. Συνάµα παίρνουν µαζί τους ἀπὸ ἀγάπη καὶ τοὺς ἀδελφοὺς σὲ κοινωνία τῆς προσευχῆς καὶ παρακινοῦν περισσότερο τὸν Θεὸ σὲ ἔλεος µὲ τὸ νὰ Τὸν ἀναγνωρίζουν κοινὸ Θεὸ ὅλων καὶ νὰ Τοῦ ζητοῦν κοινὸ τὸ ἔλεος γιὰ ὅλους.

Καὶ βεβαίως, τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἔρχεται σὲ µᾶς µὲ τὴν ὀρθὴ πίστη στὰ δόγµατα καὶ µὲ τὴν ἐκπλήρωση τῶν ἐντολῶν, πού, ὅπως δείξαµε, ὁ σύντοµος αὐτὸς στίχος τῆς προσευχῆς περιέχει καὶ τὰ δύο.

Τὰ θεῖα τώρα Ὀνόµατα (Κύριος, Ἰησοῦς, Χριστός), µὲ τὰ ὁποῖα µᾶς δόθηκε ἡ ἀκρίβεια τῶν δογµάτων, θὰ µποροῦσε νὰ βρεῖ κάνεις ὅτι χρονικὰ ἀνεφάνησαν µὲ αὐτὴν τὴν σειρὰ καὶ τάξη, καὶ ὅτι καὶ ἐµεῖς τὰ λέµε ὅπως αὐτὰ φανερώθησαν ἀπὸ τὴν ἀρχή. Γιατί παντοῦ ἡ Παλαιὰ ∆ιαθήκη κηρύττει Κύριο τὸν Θεὸ Λόγο, καὶ πρὶν καὶ µετὰ τὴν παράδοση τοῦ Νόµου, ὅπως ὅταν λέει: «Ὁ Κύριος ἔβρεξε φωτιὰ παρὰ Κυρίου» (Γέν. 19:24), καὶ «εἶπε ὁ Κύριος στὸν Κύριό µου» (Ψαλµ. 109:1). Καὶ ἡ Καινὴ ∆ιαθήκη, κατὰ τὴν σάρκωσή Του, παρουσιάζει τὸν Ἄγγελο νὰ Τοῦ δίνει τὸ ὄνοµα λέγοντας στὴν Παρθένο: «θὰ Τὸν ὀνοµάσεις Ἰησοῦν» (Λουκ. 1:31), ὅπως καὶ ἔγινε, καθὼς λέει ὁ ἱερὸς Λουκᾶς. Γιατί ὡς Θεός, Κύριος τῶν πάντων, θέλησε µὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του νὰ γίνει καὶ σωτήρας µας (ἔτσι µεταφράζεται τὸ ὄνοµα Ἰησοῦς).

Τὸ ὄνοµα πάλι Χριστός, ποὺ φανερώνει τὴν θέωση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως ποὺ προσέλαβε, ὁ ἴδιος ἐµπόδιζε τοὺς Μαθητὲς πρὶν τὸ Πάθος νὰ τὸ λένε σὲ ὁποιονδήποτε, ὕστερα ὅµως ἀπὸ τὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάσταση, ὁ Πέτρος ἔλεγε µὲ παρρησία: «νὰ τὸ γνωρίζει ὅλος ὁ Ἰσραήλ, ὅτι ὁ Θεὸς Τὸν ἀνέδειξε καὶ Κύριο καὶ Χριστὸ» (Πράξ. 2:36). Καὶ τοῦτο ἦταν εὔλογο, γιατί ἡ ἀνθρώπινη φύση µας ποὺ προσέλαβε ὁ Θεὸς Λόγος, χρίσθηκε παρευθὺς ἀπὸ τὴν θεότητά Του, ἔγινε ὅµως ὅ,τι καὶ αὐτὸ ποὺ τὸ ἔχρισε, δηλαδὴ ὁµόθεος, ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς δοξάσθηκε µὲ τὸ Πάθος καὶ ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν. Τότε λοιπὸν ἦταν καιρὸς νὰ ἀναδειχθεῖ ἡ ὀνοµασία Χριστός, τότε δηλαδὴ ποὺ Αὐτός, δὲν µᾶς εὐεργέτησε ἁπλῶς, ὅπως ὅταν µᾶς ἔπλασε στὴν ἀρχὴ ἢ ὅταν µετὰ τὴν συντριβή µας, µᾶς ἀνέπλασε καὶ µᾶς ἔσωσε, ἀλλὰ καὶ ποὺ ἀνέβασε καὶ τὴν ἀνθρώπινη φύση µας στοὺς οὐρανοὺς καὶ τὴν συνδόξασε µὲ τὸν ἑαυτό Του καὶ τὴν ἀξίωσε νὰ καθίσει στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός. Τότε ἀκριβῶς ἄρχισε νὰ κηρύττεται Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους, στοὺς ὁποίους πρωτύτερα, στὶς ἀρχὲς τοῦ κηρύγµατος, προκαλοῦσε δέος αὐτὴ ἡ ὀνοµασία καὶ σπανίως τὴν χρησιµοποιοῦσαν, ἔπειτα ὅµως τὴν κήρυτταν φανερὰ πάνω ἀπὸ τοὺς ἐξῶστες, ὅπως τοὺς προεῖπε ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρας (Ματθ. 10:27).

Ἑποµένως τὰ θεῖα λόγια τῆς εὐχῆς τοποθετήθηκαν σὲ σειρὰ ἀντίστοιχη µὲ τὴν χρονικὴ ἀνάδειξη τῆς πίστεως. Ἔτσι ἀπὸ παντοῦ φανερώνεται σαφέστατα ἡ θεία σοφία ἐκείνων ποὺ τὰ συνέταξαν καὶ µᾶς τὰ παρέδωσαν, καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι αὐτὰ ἀκολουθοῦν ἐπακριβῶς τὶς ἀποστολικὲς ὁµολογίες καὶ παραδόσεις, καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ἀναδεικνύουν τὸ ὀρθόδοξο δόγµα τῆς πίστεώς µας, καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι µᾶς ὑπενθυµίζουν τοὺς χρόνους ἐκείνους κατὰ τοὺς ὁποίους ἐκδηλώθηκε µὲ διαφόρους τρόπους ἡ Οἰκονοµία τοῦ Θεοῦ γιά µᾶς, ὁδηγώντας µας στὴν θεοσέβεια µὲ κατάλληλα κάθε φορά ὀνόµατα. Αὐτὰ λοιπὸν προσφέραµε ἐµεῖς, κατὰ τὴν δύναµή µας, σχετικὰ µὲ τὰ λόγια τῆς εὐχῆς, σὰν νὰ κόψαµε ἄνθη ἀπὸ κάποιο δένδρο ὄµορφο καὶ µεγάλο. Τὸν καρπὸ ὅµως ποὺ αὐτὰ περιέχουν, ἂς τὸν µαζέψουν ἄλλοι, ὅσοι δηλαδὴ µὲ τὴν µακρὰ µελέτη καὶ ἄσκηση ἀξιώθηκαν αὐτὸ µὲ τὸ νὰ γίνουν δεκτικοὶ καὶ νὰ πλησιάσουν τὸν Θεό».

Πηγή: apotixisi.blogspot.com