του κ. Δ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου
Ο αφελώς και ασεβώς αποκαλούμενος υπό αλιβάνιστων δημοσιογράφων, και όχι μόνον, "αρχηγός της Ορθοδοξίας", δηλαδή κάτι σαν Πάπας της Ανατολής, Πατριάρχης Κων/λεως κ. Βαρθολομαίος "έκοψε" έναν ακόμη εκκλησιαστικό Γόρδιο δεσμό. Αποκατέστησε πριν λίγες ημέρες (9.5.2022), δι' Αποφάσεώς του, στην "κανονικότητα" (και) τους Σχισματικούς των Σκοπίων (μετά από εκείνους της Ουκρανίας) αναγνωρίζοντάς τους ως "Αρχιεπισκοπή Αχρίδος", με δικαιοδοσία εντός των ορίων της "Βορείου Μακεδονίας", όπως σχετικώς αναφέρεται.
Και τώρα πλέον ρίχνει το "γάντι" στο Πατριαρχείο της Σερβίας για τα περαιτέρω. Εύλογα, λοιπόν, απορεί κανείς, για την τόλμη του Φαναρίου, το οποίο, στις πλέον κρίσιμες συγκυρίες από εκκλησιαστικής και πολιτικής απόψεως, δεν διστάζει με συνοπτικές τελικές διαδικασίες και άνευ συνεννοήσεως με όλους τους εμπλεκομένους (εν προκειμένω το Πατριαρχείο Σερβίας, στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκει η εν λόγω Επαρχία και το οποίο ουσιαστικώς φέρει "προ τετελεσμένων" ) να "επιλύει" χρονίζοντα προβλήματα. Επιτέλους, τόσο "αναποτελεσματικοί" είναι όλοι οι άλλοι, οι οποίοι μάλιστα διαθέτουν τα δικά τους μάλλον μεγαλύτερα επιτελεία, ή τόσο ικανό, ή τολμηρό, ή κάτι άλλο είναι το Φανάρι;
Αν προς στιγμήν λησμονήσει και παραθεωρήσει κανείς τους εκκλησιολογικούς ακροβατισμούς του Φαναρίου, όπως εκφράζονται από τους αίολους ισχυρισμούς του περί του Κωνσταντινουπόλεως ως δήθεν "πρώτου άνευ ίσων" (primus sine paribus), θα μπορούσε να εγκλωβιστεί στο ανωτέρω δίλημμα. Όμως, για όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, είναι πλέον ή σαφές ότι τίποτε στις Φαναριώτικες πρωτοβουλίες, καθώς και στον χρόνο που αυτές εκδηλώνονται δεν είναι τυχαίο. Προβληματίζει δε, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς, η συσχέτιση και σημασιολογική, τουλάχιστον, διασύνδεση των επιλογών και πρωτοβουλιών του Φαναρίου με τις ευρύτερες πολιτικές και δη γεωστρατηγικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολής και των Βαλκανίων. Όλοι άλλωστε γνωρίζουμε ότι, μετά την περίπτωση των Σχισματικών των Σκοπίων, μάλλον θα έχει σειρά η περίπτωση του Μαυροβουνίου, με ό, τι μπορεί αυτό να σημαίνει. Τελειώνοντας αυτή τη σύντομη αναφορά σε μία, ούτως ή άλλως, όπως κι αν την αποτιμήσει κανείς, σημαντική εξέλιξη, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε και παραθέσουμε τις έντονες επιφυλάξεις πολλών, οι οποίοι, από ειλικρινές ενδιαφέρον για την ενότητα των ορθοδόξων Εκκλησιών γίνονται μάρτυρες μιας αυξανόμενης "τόλμης" του Φαναρίου εν μέσω ταραχής διχασμών και όχι ειρήνης. Και ναί μεν, ο "τολμών" φαίνεται να γνωρίζει καλώς την τέχνη να καλύπτει τις όποιες βαθύτερες προθέσεις του, μιας και δεν υπάρχουν περιθώρια αφελούς αποδόσεώς της (τόλμης) σε φιλειρηνικές και αγαπητικές διαθέσεις αποκαταστάσεως της κανονικότητας και της ενότητος στον εκκλησιαστικό χώρο, όμως δυσκόλως αποκρούει και διασκεδάζει κανείς τους λογισμούς που θεωρούν την τελευταία κίνηση του Φαναρίου, κατά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ως συνέχεια της εκδικητικής στρατηγικής του έναντι του Πατριαρχείου Μόσχας για την αποχή αυτού από την διαβόητη "Σύνοδο της Κρήτης" και την εκ μέρους του αμφισβήτηση του διεκδικούμενου "πρωτείου" του (παπικού τύπου). Διότι, είναι προφανές ότι το εμμέσως πλην σαφώς "θιγόμενο" καί αιφνιδιαζόμενο εκ των τελευταίων εξελίξεων Πατριαρχείο Σερβίας είναι, "συμπτωματικώς", ένας βασικός συμπαραστάτης του Πατριαρχείου της Μόσχας και επιπλέον ανυποχώρητος αρνητής των τετελεσμένων του Φαναρίου εν Ουκρανία (δεν αναγνωρίζει το εκκλησιαστικό μόρφωμά του υπό τον κ. Επιφάνιο).
Άλλωστε, προβληματίζει και "προκαλεί" η φοβερή σύμπτωση των γεωγραφικών διαδρομών στις πρωτοβουλίες των δύο ηγετικών "οργανισμών", του Φαναρίου και του... ΝΑΤΟ (διάβαζε ΗΠΑ). Είτε, άλλοτε, προηγείται, είτε, άλλοτε, έπεται, ο ένας ή ο άλλος! Μη θεωρήσει, ωστόσο, κάποιος, εξ υπερβάλλοντος ζήλου, τολμηρή ή ασεβή την αναφορά μας στο Φανάρι ως....."οργανισμού". Μη συγχέουμε το Φανάρι με τον σεβαστό θεσμό του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος εν Ορθοδοξία Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Πηγή: aktines.blogspot.com
Συνάθροιση: Ως συνάθροιση ορθοδόξων, που παλεύουμε να επανέλθει η ορθοδοξία στην αρχαία χρυσή εποχή της, δεν μας δημιουργούν έκπληξη τα διαδραματιζόμενα στο σώμα του Χριστού, την εκκλησία. Βιώσαμε τόσες πίκρες που ναι μεν δεν αντέχουμε κι άλλες, αλλά και δεν μας φαίνεται και τίποτα πια απίθανο.
Από τα πρώτα ήδη χρόνια της ιδρύσεως της εκκλησίας, εμφανίσθησαν αιρετικοί που μάχονταν την βιβλική αλήθεια εντός και εκτός αυτής. Στο διάβα των αιώνων οι χριστιανοί απομακρυνόμενοι από την βιβλική διδασκαλία, άρχισαν να ασχολούνται με το πότε θα εορτάσουν το πάσχα, με τυπικά θέματα και όχι ουσίας, με άμφια. Οι επίσκοποι από παλαιοί στην χειροτονία πρεσβύτεροι και προεστώτες για λόγους ευταξίας, κατήντησαν εξουσιαστές και ξεχωριστός βαθμός κλήρου από τους πρεσβυτέρους. Ο απόστολος Παύλος ονομάζει τους επισκόπους, ταυτοχρόνως και πρεσβυτέρους, Πράξεις: κ. 20 στ. 17 έως 38.
Δυστυχώς αργότερα άλλαξαν τα δεδομένα και σήμερα φτάσαμε να ακούμε από ορθοδόξους το αδιανόητο ''δόγμα'', ''έ, αφού το λένε οι δεσπότες, η σύνοδος, εμείς θα κάνουμε υπακοή''. Το αλάθητο το διεκδικεί ο διάβολος και ο πάπας Ρώμης, εμείς οι του σώματος του Χριστού, ορθόδοξοι χριστιανοί, έχουμε ως αλάθητο και αδιαπραγμάτευτο οδηγό μας την Αγία Γραφή, τους δογματικούς όρους των οικουμενικών συνόδων και την διδασκαλία των αγίων πατέρων μας η οποία ερμηνεύει ορθοδόξως την Γραφή. Τις ανθρώπινες παραδόσεις οι οποίες οδήγησαν επισκόπους, πρεσβυτέρους, μοναχούς, λοιπούς του λαού του Θεού να άγονται από τις διεθνείς πολιτικές αλλαγές τις απορρίπτουμε και τις θεωρούμε επιζήμιες για την ψυχική μας σωτηρία.
Ποιο πατριαρχείο θα είναι πρώτο στην τάξη, ποιο δεύτερο κλπ. Αυτά για εμάς είναι αδιανόητα. Τουλάχιστον στην εποχή μας. Οι όροι οικουμενικό πατριαρχείο, οι τίτλοι παναγιώτατος, μακαριώτατος, οι ονομασίες πατριαρχείο, αρχιεπισκοπή και τα συναφή πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως δεν αγγίζουν κανέναν ειδικά νέο ή νέα, και επιβάλλεται να υπάρξει μια μεταρρύθμιση, μία ορθόδοξη φιλοκαλική αναγέννηση στο σώμα του Χριστού, το οποίο αποτελείται από τους ορθοδόξους χριστιανούς, είτε είναι ασθενή μέλη είτε υγειά. Τα προκλητικά πολυτελή άμφια, οι μίτρες, οι ράβδοι, οι θρόνοι, το όλο τελετουργικό -που μόνο να κάνεις εσωτερική νοερά άθληση δεν βοηθά- δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζεται. Ο λαός πιο πολύ -έως ολοκληρωτικά- κοιτάζει τί κάνει ο μητροπολίτης, και οι διάκονοι δορυφόροι του, παρά να είναι με το κεφάλι κάτω και να κλαίει τις αμαρτίες του προσευχόμενος καρδιακώς με την προσευχή των αγίων, ''Κύριε, Ιησού, Χριστέ, ελέησον με''. Πιο πολύ παρατηρεί τί άμφια φορούν οι πρεσβύτεροι, τί κάνουν οι ψάλτες, τί κάνουν οι γύρωθεν τους, παρά καρδιακή προσευχή.
Διδάσκαλοι περί της νοεράς καρδιακής ευχής δεν βρίσκονται εύκολα πια. Σπανίζουν. Ευδόκησε ο Κύριος και μας άφησαν άγιοι εργάτες της ευχής, γραπτά κείμενα τους στα οποία μας μεταφέρουν την εμπειρία τους στον αγώνα για εσωτερική κάθαρση της καρδιάς.
Δεν υπάρχουν αλάθητοι ρασοφόροι σήμερα και ούτε υπήρχαν ποτέ. Όποιος αφήνει έρμαιο τον εαυτό του στα λόγια του κάθε ρασοφόρου διακυβεύει την σωτηρία της ψυχής του. Ο απόστολος Παύλος στην ομιλία του στους πρεσβυτέρους της Εφέσου τους λέει ότι μετά την αναχώρηση του, λύκοι άγριοι θα εισβάλλουν στο ποίμνιο και δεν θα το λυπηθούν, ακόμα κι από ανάμεσα τους θα βγούν πρόσωπα που θα διδάσκουν πλάνες για να παρασύρουν πιστούς με το μέρος τους και τους λέει να αγρυπνούν, όχι να κάνουν δουλική υπακοή σε όσα τους λέει, όποιος και να είναι. (Πράξεις: κ. 20, στ. 29-31)
Είδαμε από το 1924 ορθοδόξους να κάνουν το ημερολόγιο θέμα δογματικό. Να βλασφημούν τα μυστήρια της εκκλησίας ως δήθεν άκυρα λόγω διορθώσεως του ιουλιανού ημερολογίου. Να κάνουν σχίσματα και διάφορες παρατάξεις. Είδαμε τα τελευταία χρόνια ρασοφόρο να αρνείται την Παλαιά Διαθήκη ως κομμάτι της πίστης του, σε συνομιλία που είχε με έναν νέο σε ομιλία του η οποία ανέβηκε στο διαδίκτυο. Προσωπικώς άκουσα με τα ώτα μου και είδα με τα μάτια μου, ρασοφόρο να λέει δημοσίως στην τηλεόραση την βλάσφημη έκφραση, ότι απορεί σε τί Θεό πιστεύει. Κατέληξε να βγάλει το ράσο και να εγκαταλείψει την ιερωσύνη και το δημόσιο κήρυγμα. Έτσι σταμάτησε όμως και η βλάσφημη διδασκαλία του. Είδαμε επίσκοπο να μιλά εναντίον του ευαγελίου σε συνέντευξή του, είπε, «Πηγαίνω κάποιες φορὲς στὸ Δημοτικὸ Θέατρο ἢ σὲ κάποιες ἐκδηλώσεις. Μιλοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖ, ὁ Δήμαρχος θὰ πεῖ τὰ τῆς πόλεως, οἱ πολιτευτές μας τὰ τῆς Πολιτείας τὰ δικά τους κ.λπ. καὶ κάποια στιγμὴ ἢ στὴν ἀρχὴ ἢ στὸ τέλος λένε «παρακαλοῦμε καὶ ἡ Ἐκκλησία νὰ μᾶς πεῖ τὴ γνώμη της, ὁ Μητροπολίτης». Ἐκείνη τὴν ὥρα δὲν δείχνω τὸ θυμό μου ποὺ μὲ πιάνει, ἀλλὰ σᾶς τὸ λέω ὅτι τὸν ἔχω. Ἐκκλησία δὲν εἶμαι ἐγώ. Ἀλίμονο ἂν ἡ Ἐκκλησία εἶχε ἐμένα ὡς μαντρόσκυλο. Ἐγὼ θὰ πῶ αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Ἐκκλησία, δηλ. τὸ πλήρωμα τῶν πιστῶν. Θὰ ἀφουγκραστῶ τοὺς χριστιανοὺς τί λένε, ποιὸ θεωροῦν σωστό. Ἀκόμα καὶ ἂν αὐτὸ ποὺ οἱ χριστιανοὶ μας θεωροῦν σωστό, ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι ἀντίθετο μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ἐγὼ θὰ ὑπερασπιστῶ αὐτὸ ποὺ λένε οἱ χριστιανοί μας, γιατί οἱ Χριστιανοὶ μας ἔφτιαξαν τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν ἔφτιαξε τὸ Εὐαγγέλιο τὴν Ἐκκλησία».
Ο επίσκοπος Άνθιμος έχει δίκιο όταν λέει ότι δεν είναι αυτός η εκκλησία, όντως αυτό το παπικό δόγμα το οποίο πολλοί ορθόδοξοι το πιστεύουν χωρίς να γνωρίζουν την προέλευση του είναι μεγάλη πλάνη, δεν είναι οι ρασοφόροι η εκκλησία, όλοι μας, μαζί, ως ένα σώμα, το σώμα του Χριστού είμαστε η εκκλησία. Σε αυτό έχει δίκιο. Αλλά αμέσως πιο κάτω τα λόγια του είναι βλάσφημα και αιρετικά. Ουσιαστικώς αρνείται το ευαγγέλιο, αφού θα υπερασπιστεί λέει αυτό που του λένε οι χριστιανοί ακόμα κι αν είναι αντίθετο με το ευαγγέλιο. Γιατί δήθεν κατά τον επίσκοπο Άνθιμο, οι χριστιανοί έφτιαξαν το ευαγγέλιο. Δεν έγραψαν το ευαγγέλιο απλοί χριστιανοί της εποχής μας, με την τηλεόραση και το διαδίκτυο σε ημερήσια διάταξη να τους βομβαρδίζει με κάθε λογής αισχρότητα και δαιμονικά θεάματα. Το έγραψαν θεοφόροι άνδρες οι οποίοι έζησαν και διδάχθησαν απ' τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό. Το Άγιο Πνεύμα οδήγησε τους αποστόλους και τους μαθητές τους να γράψουν όσα έγραψαν. Χριστιανοί που θα υποστηρίξουν κάτι αντίθετο από όσα λέει το ευαγγέλιο δεν είναι Χριστιανοί, αλλά αιρετικοί, εχθροί του Χριστού και του ευαγγελίου που μας παρέδωσε. Αυτούς τους θεωρεί Χριστιανούς ο επίσκοπος Άνθιμος; Δείτε εδώ την βλάσφημη διδασκαλία του επισκόπου και εδώ.
Επίσκοπος Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος.
Ακούσαμε άλλον επίσκοπο να κηρύσσει άλλη αίρεση, πως δήθεν ο Θεός έχει δώσει την έλξη σε κάποιους ανθρώπους προς το ίδιο φύλο. Πουθενά στις Γραφές δεν εντοπίζουμε κάτι τέτοιο. Αντιθέτως η Γραφή μαζί με τις σαρκικές αμαρτίες μεταξύ ανδρών και γυναικών καταδικάζει και τις σαρκικές αμαρτίες μεταξύ ατόμων ιδίου φύλου, άρα πώς είναι δυνατόν να έδωσε ο Θεός την έλξη προς το ίδιο φύλο αφού ο λόγος του Θεού τις καταδικάζει; Όσο για την έλξη μεταξύ ατόμων αντιθέτου φύλου ο Θεός έθεσε τον θεσμό του γάμου δια την κατά φύσιν ένωση των συζύγων προς τεκνογονία, άλλου είδους σαρκικές επαφές μεταξύ συζύγων είναι και αυτές εκτός του θελήματος του Θεού, καταδικαστέες. Αν ο εν λόγω επίσκοπος έλεγε πως ο Θεός έχει δώσει σε κάποιους ανθρώπους την έλξη για την μοιχεία, ή την τοκογλυφία, ή τον τζόγο, θα γράφαμε τα ανάλογα που γράφει η Γραφή. Δεν ξεχωρίζουμε τις θανάσιμες αμαρτίες, δεν τις διακρίνουμε σε πιο θανάσιμες ή λίγο θανάσιμες. Οι θανάσιμες αμαρτίες οδηγούν στον κολασμό αν ο θανασίμως αμαρτάνων δεν μετανοήσει. Όλα είναι γραμμένα στην Γραφή, όποιος θέλει μπορεί να την μελετήσει και να δει ποιο είναι το θέλημα του Θεού για την σωτηρία της αθανάτου ψυχής του. Δείτε εδώ το αιρετικό και βλάσφημο κήρυγμα του επισκόπου Ν. Ιωνίας Γαβριήλ.
Επίσκοπος Ν. Ιωνίας Γαβριήλ
Αρχιεπίσκοποι και πατριάρχες είναι ενεργά μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και συμπροσεύχονται με αιρετικούς και απίστους στο ευαγγέλιο. Κάποιοι λένε ότι ωφείλουμε υπακοή στη σύνοδο, στους επισκόπους και άλλα παρόμοια αθεολόγητα. Όταν οι ρασοφόροι, είτε επίσκοποι, είτε μοναχοί, είτε πρεσβύτεροι, κηρύσσουν αιρέσεις και αναγνωρίζουν και άλλες ανθρώπινες θρησκείες ή αιρέσεις ως δρόμους που οδηγούν στον τριαδικό Θεό της Αγίας Γραφής, ή λένε βλάσφημα λόγια ως οι ανωτέρω επίσκοποι που αναφέρουμε δεν ωφείλουμε καμία υπακοή, αντιθέτως πρέπει με αγάπη ευαγγελική να τους ελέγχουμε για τις πλάνες τους μήπως διορθωθούν και εμείς να μην συμπροσευχόμεθα μαζί τους. Να εφιστούμε την προσοχή σε αδελφούς για τους αιρετικούς επισκόπους που υπάρχουν εντός του σώματος του Χριστού και μέχρι αρμόδιο συνοδικό όργανο να τους κρίνει κανονικώς εμείς αποτειχιζόμεθα από τους πρεσβυτέρους που μνημονεύουν το όνομα τους.
Η αληθινή αγάπη είναι η στηριζομένη στην διδασκαλία του Χριστού. Αγαπούμε όλους τους ανθρώπους όπως τους αγαπά και ο Κύριος Ιησούς. Όπως όμως ο Χριστός καταδικάζει την αμαρτία σε όποια μορφή της, κι εμείς ως μαθητές του Χριστού καταδικάζουμε ό,τι καταδικάζει ο Κύριος μας. Αλλιώς τον προδίδουμε. Αγκάλιασε ο Χριστός την μοιχαλίδα, αλλά της είπε πήγαινε και μην ξαναμαρτήσεις. Άλλωστε εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας χειρότερο αμαρτωλό όλων. Αγκαλιάζουμε όποιον έχει την πνευματική ανάγκη μας.
Πηγή φωτιογραφιών επισκόπων Ανθίμου και Γαβριήλ:
http://aktines.blogspot.com
iefimerida.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου